Vísir - 20.05.1954, Blaðsíða 7

Vísir - 20.05.1954, Blaðsíða 7
Fimmtudaginn 20. maí 1954. VISIR I ?iiaa ÍB n £5 '■■■■ ■ ■■■■ m ■■■■ ■■■■ iiiu ■■■■ m ■■■■ m ■■■■ iuila ; $:S ?:5 V (■ ¥■ g" $|S >*(1 S" K «i €h$ím 0eit ævína Hllfl Eftir F. tmn Wych Slusnn- ■ .; i ■■■■ s ■■■■■ II ■■■■ a ■■■■ 9g •■■■ 98 „Eg verð bara í nótt. Eg er kominn til þess að herja út skot- færi og þess háttar.“ Hann gekk allt í einu að Luciusi og klappaði hressilega á öxl hans. • 1 ( * • j * „Hafðu engar áhyggju. Eg skal vera kominn í tæka tíð fyrir brullaupið. Hvenær býstu við systrum mínum?“ „Þær eru væntanlegar til Kings Ferry miðvikudaginn hinn 25., svo að jafnvel þótt þær tefjist eitthvað ætti að vera nægi- legur tími til þess að öllum undirbúningi verði lokið fyrir veizluna.“ Dynjandi lófatak kvað við og færðist nær og nær. Það kom í ljós, að sá sem var þarna á ferð var undirforingi úr riddaraliðinu. Hann var bullsveittur, er hann steig af baki, og er hann hafði gengið inn í húsið, barði hann að dyrum á íbúð Luciusar og sagði: „Devoe læknir, herra!“ Hann heilsáði hvatlega að hermannasið. „Eg er með boðskap til yðar úr höfuðstöðinni.“ Orðsendingin reyndist vera stutt. Að því er virtist hafði frú Amold veikst og þurfti þegar í stað læknisaðstoðar. Devoe læknir var beðinn að koma þegar í stað. „Jæja, svo að þú ert orðinn einkalæknir hershöfðingjafrúar- innar“, sagði Joshua og blístraði. „Eru nokkrar þær hæðir til, sem þú getur ekki svifið upp á? En hvað um það, haltu áfram að svífa æ hærra. Jæja, eg verð að komast af stað og athuga þetta með skotfærin.“ Enn klappaði hann tilvonandi mági sínum á axlirnar og gekk svo rösklega burt að reka fyr.rnefnt erindi. Margaret Shippen Arnold. Devoe læknir var fluttur á herferju, svo og hestur hans, yfir á austurbakka Hudsonsfljótsins. Var allmjög farið að líða á dag. Þegar hann hafði riðið um 3—4 kílómetra barst matarangan að vitum hans og gaf hún til kynna, að komið væri að kvöldverðar- stund í herbækistöð Arnolds hershöfðingja. f aðalbækistöð Benedicts Arnolds urðu hermenn þeir, sem á verði voru, jafnan að vera vel klæddir, í bláum jökkum með hvítum ermum, brækur voru brúnar, en skóhlífar svartar. Belti þeirra voru mjallarhvít og byssurnar hreinar og vel olíubornar. Ekki einu sinni í aðalstöðinni í Paramus hafði Lucius eins oft verið stöðvaður af varðmönnum, til þess að þeir gætu prófað hvort hann hefði hið rétta kynniorð. Grasflötin fyrir framan húsið var græn og frísklég og svo þéttklippt, að engu var líkara en að stór fjárhópur hefði nagað hana niður að rót. Lucius var varla búinn að varpa frá sér taumnum, er her- maður nokkur kom og tók hest hans og leiddi hann í burtu, en liðsforingi nokkur vatt sér að honum með miklum áhyggjusvip og sagði: „Devoe læknir, — eg er Frank höfuðsmaður, aðstoðarforingi hjá frú Arnold. Gerið svo vel að fylgja mér,“ Maður þessi var lágur vexti og gildur. Gekk hann á undan upp tröppurnar. Þetta var hús eins og þau tíðkuðust á stórum >ftJV^WWWWWWtfWWJVWWWWWWWWWWWtfWW'WMVW'',wWWVWVVVWWVWWWWtfWWWtfWWWWVHV1JWW sveitarsetrum, en allmiklu stærra en algengt var. Húsið var einkar snoturt og var aðalhús með tveimur álmum. — Á svöl- um meðfram endilangri framhlið hússins voru ýmsir liðsfor- ingjar að störfum, flestir við skriftir, en nokkrir sátu auðum höndum. Flestir litu upp með nokkrum forvitnissvip, er Lucius gekk inn með töskur sínar. : - «• Er inn í húsið kom nam Fyapk höfuðsmaður staðar við stiga og hvíslaði: ! „Bezt að fara sem varlegast. Hershöfðinginn er í slæmu skapi. Hann er nýkominn úr eftirlitsférð niður méð ánni og er dauð- þreyttur.“ Lucius kinkaði kolli og beið þögull. Allt í einu birtist smáhundur, sem horfði brúnum, forvitnis- augum á Lucius, en kom svo og rak snoppuna í lófa hans. Þarna hafði hinum skrautlega frakka hershöfðingjans verið varpað á legubekk, en á lágu borði var hattur hans, brenni- vínsflaska og tvö tóm glös. Uppi mælti einhver í reiðitón. — Allt í einu birtist Frank höfuðsmaður í stigagatinu uppi, ákaflega vandræðalegur og vansæll á svip og benti honum að koma. „Komið hérna, læknir. Eg skal vísa yður til herbergis yðar og þar getið þér búið yður undir að fara til frú Arnold.“ Herbergið, sem Luciusi var vísað inn í reyndist vera bæði lítið og loftillt. „Þér verðið að bjarga yður hérna sem bezt þér getið. Eg mun kalla á vður, undir eins og frú Arnold er tilbúin undir kornu yðar.“ Þarna í herberginu var kommóða óskrautleg og á henni leir- ker, sem í voru blóm, meðal annars asters. Allt var hreint og er hann athugaði rúmið sá hann, að þar var allt hreint og þokkalegt, en madressan var furðulega hörð. Meðan hann var að þvo sér var hann að hugsa um hvað það gæti verið sem gengi að frú Arnold. Vonandi hafði hún ekki fengið kóleru. „Það er meiri hitasvækjan hérna inni,“ sagði hann við sjálfan sig. Hann gekk til dyra og opnaði þær, til þess að koma hreyfingu á loftið í herberginu. Einhver annar hlaut að hafa fundið til þess eins og hann, að þörf væri að endur- nýja loftið, því að beint á móti honum blöstu aðrar dyr hinum megin við göngin, og voru þær dyr einnig opnar. I sömu svifum birtist kona í dyrunum, fögur, brosandi, og var þar engin önnur komin en frú Wynkoop. Hún var að þessu sinni klædd dökkgrænum kjól, með kirsuberjarautt band um hið dökkbrúna hár sitt. Drykklanga stund stóðu þau í sömu sporum og horfðu hvort á annað. Hún horfði stöðugt á hann og bilið milli augnalokanna breikkaði smám saman, unz hún horfði á hann með alopnum, stórum dökkum augum, og Lucius horfði á hana sem dáleiddur. Umhverfis hana var endurskin af birtu sólarlagsins, og hver mundi ekki hafa dáðst að henni, þar sem hún stóð í þessari birtu. Fagurhvelfd brjóstin bærðust aðeins, en veikt bros lék um rósrauðar varirnar. „Eg — eg,“ stamaði Lucius loks, „eg get ekki áttað mig á þessu —,“ en svo var sem hann sæi, að hann mætti ekki haga sér svona klaufalega, og hann reyndi að stilla sig og mælti hæ- versklega, eins og riddaralegum manni sómdi: „Komið þér sælar, frú Wynkoop. Það gleður mig að hitta yður aftur. Guðirnar hafa vissulega verið mér hliðhollir —“ Frú Wynkoop rétti honum hlýja, mjúka hönd, sem hann bar að vörum sér. „Eg á yður svo miklar þakkir að gjalda, frú,“ sagði hann. „Við munum aldrei fá launað yður gjafir yðar til sjúkrahússins.“ Emma varð hvassmæltari. „Minnist ekki á þetta, en það er vel, ef það hjálpar yður áfram.“ Hún leit sem snöggvast til hliðar og svo mælti hún í mildari tón: tívai vifiu vita ? S. S. spyr: ! „Hvort er réttara að skrifa skrítla eða skrýtla. Eg sé að stafsetning , orðsins ,er c mjög á reiki í blöðunum?“ Svar: Rétt er að skrila skrýtla. - , Húsmóðir spyr: „Hvað veldur því, að skyr e? sjaldan fáanlegt í mjólkurbúð- um nema snemma á morguana? Er mjólkurframleiðslan svo Ht- il, að ekki sé hægt að fullnægja eftirspurn eftir skyri?“ Svar: Vísir leitaði álits for- stjóra Mjólkursamsölunnar á þessu máli. Forstjórinn kvað nóg skyr vera til og í þeim búð- um, sem Mjólkursamsalan rek- ur sjálf er það alltaf á boðstói- um. Hinsvegar hefur Mjólkur- samsalan ekki haft aðstöðu til þess að reka allar mjólkurbúðir og hefir því orðið að láta dreif- ingu mjólkurafurða að nokkru leyti í hendur annai'ra. Þessir aðilar telja sig ekki hafa ástæð- ur til þess að hafa nægilegt skyr á boðstólum vegna þess að þeir hafi ekki nægilegfi vinnuafl til þess að sjá um pökkun þess og sölu. Af svari forstjórans má þannig draga þá ályktun, að nokkrir menn hafi tekið að sér dreifingu mjólkurafurða, sem ekki eru þeim vanda vaxnir. .§ Móðir spyr: Eg á son, sem nú er 1® ára en ekki orðinn Jæs. Drengur- inn virðist annars vera vel greindur. Honum er kennf með svonefndri hljóðaðferð, á hún vel við öll börn? Svar: Hljóðaðferðin á mjög illa við sum börn og ástæðan til þess, að drengurinn er ekki orðinn læs getur verið sú ein, að honum hafi verið kennt með skakkri aðferð. Um þetta er samt ekki hægt að fullyrða nema með því að rannsaka drenginn nánar. Hugrún spyr: Hver hefir ort vísuna al- kunnu: Löngum var eg læknir minn o. s. frv. Svar: Stephan G. Stephans- son. BB0B SR JSdblHI Sigursreir SigurjónsiOR hæstaréttarlögmaður. Skrlfstofutíml 10—12 og 1—I. Aðalstr. 8. Síml 1043 og 80980. Ooiw. tViO.KiXerr Rlce DurrouglM.Xoc.—Tm. Reg. U S Pat.OU. Distr, by ETnited Feature Syndicate, Inc. Hann skýrði frá því, að hann hefc'i fundið fílahjörð mikla þar skammt frá. Tarzan komst eirinig í vígahug, og bjó'sig þegar vopnum þeim, er hoii- um voru færð. Svertingjahöfðingírin skipaði svo fyrir,.að menn skyldu búast til veiða og fá Tarzan vopn. Allt í einu voru hátíðahöldin rpfin af hermanni Sem kom hlaupandi og æpti eitthvað. Btiwcuykéi TARZAN

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.