Vísir - 08.12.1954, Blaðsíða 10

WHEN TKEY' REACHED A PAU5APE0 j
VILLA&E,TARZAN SCOWLED. NOW, 1
TWE/R OAAIN0U5 PURPO5E WA5 FZE-
VEALEPI THI5 WAS THE VILLÁ6E OF
MAN6A, THE CANNIBAL CHIEF. WHO
SNOULO PAY WELL FOR. THE OtfZLl:

mknr1
l1
WDMAN
Copr 19SI. t'tíjarRirr Bufrou£li' Jnc.—Tm Ríg U.S P»:.OU
DLstr. by UnitéU Feature Syndicate, Inc.
VISIR
Miðvikudaginn 8. desember 1954{
Húsráðandinn lét hann fá gamla herbergið, sem hann hafði
• áður haft, og kvartaði yfir því, að hann hefði ekki fjölmennara
föruneyti. John rabbaði við hann, en eins og viðutan, bað um
‘kvöldverð og skriffæri, og læsti dyrunum, á meðan hann hlýddi
á skýrslu Blacketts.
Ritaranum hafði tekist, með því að múta fangavörðunum
xausnarlega. að hafa tal af tveimur mönnum frá Kent, og þannig
fi-éttu þeir, að Roger hafði særst og verið tekinn höndum, en
meira vissu þeir ekki, og var því John um margt fróðari. Jarl-
inn kvaddi til Francis og Anthony og skrifaði þar næst bréf til
Renards, og óskaði eftir áheyrn hjá honum þegar. Hann sendi
Ambrose með bréfið, og svo sagði hann þeim, milli þess sem
hann gleypti í sig matinn, hvað gerst hafði í Ráðinu. Þegar þeir
höfðu matast og búið var að taka af borðum læsti hann dyr-
unum og lét Vilhjálm standa á verði fyrir utan þær. Svo sagði
‘hann þeim allt, sem hann vissi um Roger.
Þeir brutu heilann um það, hvað til bragðs skyldi taka. Francis
gekk upp að arninum, Anthony setti fingurinn ofan í poll af
víni. sem hafði helzt á borðið og dró mynd á borðplötuna, en
herra Blackett studdi höndum á mjaðmirnar og horfði fjarhuga
■út í loftið.
—- Það verður að reyna fyrst að senda beiðni til drottningar-
ínnar. Það væri reginskyssa að ana út í einhvera vitleysu,
ef hægt væri að komast hjá því.
— Það er hverju orði sannara, sagði Anthony og hélt áfram
að draga myndina. — En það væri ekki verra að hafa mann I
Canter-bury með alla vasa fulla af gulli^— til vara. Og ef beiðn-
inni yrði synjað, gæti hann ef til vill mútað varðmönnunum
til þess að lofa Roger að sleppa. Það ætti að vera hægt að hafá
jfljótan hest við hendina og bát, til að ferja hann út í erlent
kaupskip, sem væri að leggja frá landi. Það er nokkurnveginn
sama, hvert hann fer, ef hann fer ekki til Spánar eða spænsku
Niðurlandanna.
— Þetta mun verða örðugt, sagði herra Blackett hugsandi.
— Ef þetta væri aðeins venjulegur glæpúr, væri auðvelt að
koma þessu í kring á þennan hátt, ep. þetta eru drottinsvik,
-sem hann er ákærður fyrir, og varðmennirnir vita, að hVer
-sá, sem hjálpar föðurlandssvikara til að sleppa undan refsingu,
:má búast við öllum þeim pyntingum, sem tækni tímans á yfir
-að ráða.
— Við brjótumst inn og sækjum hann, sagði Francis stutt-
aralega.
Anthony hristi víndropa af fingri sér.
— Hvernig eigum við að i'ara að.því spurði hann.
— Nóttin, grímurnar og rýtingarnir munu hjálpa okkur til
tess, sagði Francis. Því næst notum við hesta, eins og þú sagð-
ir og þeir, sem hjálpa honum flýja í felur.
— Það verður hvergi hægt að fela sig hér í borginni. Þeir
leita í hverjum krók og kima.
— Veit eg vel. Þess vegna verða þeir, sem að björguninni
Etanda að leita hælis hjá þeim manni, sem faldi mig, þegar eg
varð fyrir fyrirsátifnai. á. heimleiðinn frá Ailjngtpn'Hall, þegar
«g var sendur til Rogers.
— Þú átt við ....
— Ekki að nefna nöfn. En eg þori að leggja líf mitt að veði
fyrir heiðarleik hans.
— Það mun ekki veita af því, sagði herra Blackett og glotti
beisklega.
—- En hvernig fer, ef varðmennirnir verða margir eða ef þeir
umkringja fangelsið?
— Við þurfum ekki að gera ráð fyrir því. Allir hafa hugann
við Wyatt. Engum dettur í hug, að reynt verði að bjarga
Roger.
— Við megum samt ekki vera of margir, sagði herra Blackett.
— Það vekur allt of mikla athygli. Og auk þess er hætta á að
einhver þjónninn segi frá, ef þeir vita margir um það.
Francis leit vingjarnlega á hann. — Þetta var skynsamleg
athugasemd. Eg hafði líka gert ráð fyrir þessu. Það mega að-
eins vei-a tveir menn. Það ætti líka að duga, því að það eru
sjaldan nema tveir menn á verði.
— Þarf ekki þriðja manninn til að halda í hestana? spurði
John.
— Nei, lávarður minn. Ef farið væri með hestana að fang-
elsinu, mundi það vekja of mikla athygli. Fangelsið er við
vesturhlið, en'það liggur út að bersvæði. Það væri hægt að
binda hestana fyrir utan vegginn.
— Það væri fært að hreinsa alveg út úr fangelsinu, sagði
Anthony. — Þá fengju lögreglustjórarnir að minnsta: kosti eitt-
hyað til að brjóta heilann um.
— En hvað á að gera, ef Roger er svo mikið særður, að hann
getur ekki setið á hestbaki?
— Við verðum líka að gera ráð fyrir því, lávarður minn, sagði
Francis og hugsaði sig' um stundarkorn.
— Því getum við ekki farið með hann til felustaðarins, sem eg
var að tala um og fela hann þar, þangað til við getum komið
honum um borð í skip?
Vissulega gætu tveir okkar haldið honum á hestbaki og ef
hann finnur mikið til á hann um það að velja að hætta lífinu til
að bjarga því, eða hljóta vísandauða.
— Dulbúið ykkur eins og kaupmenn eða máláflutningsmenn,
sagði John. -—- Við megum ekki heldur nota okkar eigin hesta,
heldur þá beztu fáánleyu hesta, sem ekki er hægt að sanna að
séu í okkar eigu. Hvern getum við sent til Smjithfield til að
kaupa þá?
— Ambrose eða herra William. Það er hægt að treysta þeim
báðum, sagði Anthony, en Francis hló.
- Ekki herra William. Sendið hann til að kaupa skartgrip,
en ekki hest. Hann þekkir ekki hest frá meri. Sendið Ambrose.
— Það má ekki koma með þá hingað. Það verður að fara með
þá, ásamt reiðtýgjum. til Tabard í Southwark og geyma þá þar,
þangað til á þarf að halda. Ambrose má ekki vera í sínum nú-
verandi búningi eða bera merki mitt. Búningurinn er of rák-
mannlegur tii þess að hann hæfi auðmjúkum kaupmannsþjóni.
Það er ekkert smáræði, sem sá maður skreytir sig um þessar
mundir. ..
. — Eg skal sjálfun kaupa dularbúningana, sagði Blackett. fuglinn að syngja hvellt og
Þar sem eg hef það með höndum, hvort eð er, að kaupa búninga! dillandi
fyrir heimilið, ætti það ekki að vekja athygli- né umtal. Hún keypti hann og lét búa
Þeir færðu sig nær arninum og stungu saman nefjum um
það, hvernig árásinni yrði bezt hagað. Að lokum stóð John á
fætur og sagði hlæjandi:
— Við erum aðeins lítilfjörlegir landræningjar. Þú ferð með
mér, Francis. Þú ert eini maðurinn sem ert vanur þessum störf-
um', ef trúa má þvj, sem Ráðið segir. ....
Hinir þrír horfðu hver á annan.
— Með þér, lávarður minn? Þú ætlar þó ekki að fara sjálfur?
spui'ði herra Blaekett.
— Það nær ekki nokkurri átt, hi’ópaði Anthony.
Jarlinn varð ólundarlegur á svipinn.
— Er eg ekki stjórnandi þessa fyi-irtækis? Þið ætlist þó ekki
til, að eg skríði í felur.
Það er ekki ætlast tii, að neinn skríði í felur, sagði.Francis
heldur hranalega. — En vissulega getur þú ekki farið. Þú1 dansari,
kemst j ekki héðan, hvortj ,sem þú ert dulb.úinn eða ekki. Hér ! kaupa?
Á kvöldvokimni.
Stórt kvikmyndahús auglýsti
eftir dyi-averði, og mikill fjöldi
sótti um stöðuna. Eigandinn
kynnti sér umsóknimar og
ræddi við umsækjendur af mik-
illi samvizkusemi. Svo lagði
hann þessa spurningu fyrir
einn þeii-ra: „Ef eldur kæmi
upp í kvikmyndahúsinu, hvað
mynduð þér þá gera?“
„Þér getið verið alveg róleg-
ur. Eg myndi forða mér út úr
bíóinu í grænum hvelli“ svar-
aði umsækjandinn.
•
Kvennabósinn marglyndi,
Porfirio Rubirósa, lætur nú
sem hann sé heimspekingur.
Fyrir nokkru kom hann aftur
til Bandaríkjanna og var þá í
fylgd með Zsa Zsa Gabor. —
Blaðamenn þyrptust vitanlega
að honum og vildu fá álit hans
um ástir. sem hann stundar
mjög eins og kunnugt er.
„Ástin er einna líkust æti-
svepparétti,“ sagði hann.
„Menn vita ekki fyrr en urn
seinan hvort rétturinn er eitr-
aður eða ekki“.
•
Nemandinn var spurður
þessarar spurningar:
,Hvað vitið þér um skáldsög-
una „Vesalingana", ungfrú
góð?“
„Það er skáldsaga, sem skrif-
uð var eftir kvikmynd Victors
Hugos,“ svaraði unga stúlkan,
sem var bai-n sinnar tíðar.
•
Leikkonuna langaði til að
eignast kanai-ífugl og kom til
fuglasala. Þar sá hún undui'-
fagran fugl, sem henni leizt vel
á og spurði fuglasalann: „Getur
þessi sungið?“
Það er nú líkast til.“ svar-
aði hann og í sömu andrá tók
um hann og búr handa honurn
og fór síðan heim með allt sam-
an. Þangað komin varð hún
þess vísari að fuglinn vantaði
annan fótinn. Hún hringdi til
fuglasalans bálreið og sagði:
„Þetta er skammarlegt, þér
hafið svikið mig. Fuglinn er
einfættur. Hvað hefi eg að gera
við einfættan fugl?“
Kaupmaður svaraði hinn ró-
legasti: „Hvað gerir það, ung-
fx-ú! Báðuð þér ekki um söngv-
ara? Eða var það kannske
sem þér sétluðuð að
r, ^ BwpoMyk é
TARZAN
1709
i nt-
WITH ODNTEA\PTUOUS INOlFFERENCE-
Ofan . úr trénu sá Tarzan, -að
blökkumennirnir drógu hvíta stúlku
.íneð sér.
-BUTHEWAÍ
THEY 6H0UU.
TRADE THIS
STEALTHILY
Hann var staðráðinn í því, að koma
í veg fyrir, að : stúlkan yrði seld
mannsali.
Brátt var komið að þorpi einu, en
umhverfis það var öflug staura-
girðing.
Tarzan sá, að þetta var þorp
Manga, híns illræmda mannætna--
höfðingja.