Vísir - 16.09.1955, Blaðsíða 11

Vísir - 16.09.1955, Blaðsíða 11
Föstud-aginn 16 september 1955 Ví SIR II HjáftanÁ $nái Eftir Graham Greene. til að byrjá með, síðan aðstöðarþjónn á þeim tímum, þegar menn liöfðu fjóra þjóna, en nú var liann venjulegur húsþjónn. Eftir hvert leyfi var Ali vanur að vera á bryggjunni til þess að taka við farangri hans, ásamt. fjórum tötralegum burðarkörlum. Marg- ir höfðu reynt. að ná Ali af honum, en alltaf hafði hann staðið á liryggjunni, er hami kom ur ieyfi, utan einu sinni, er liann hafðí verið í fangelsi. það var cngin skömm að því að lenda í fangelsi, — það var torfa?ra., sem enginn 'gat' sniðgengið alla tíð. ,.Ticki,“ var kallað voerulegri röddu. Scobie stóð strax á fætur. ,Ticki.“ Hann fór upp á loft. Kona lians sat undir flugnanetinu og andartak fannst hon- um hún líkjast kótolettu undir plast-loki. En meðaumkunin bægði þessari ruddalegu mynd úr liuga lians og hann spurði: „Líður þér betur, vina mín?“ Louise sagði: „Frú Cástle var liór.“ „það er dáíalleg sehding," anzaði liann. „Hún var að segja mér af þér.“ .Ilvað hafði hún um n:ig að segja?" Hann brosti gerfibrosii Oft þurfti að grípa til þess i iífinú að fresta ágæfunni Maður tapaði ekkert. á töfinni. Hann liafði óljósa liugmynd um, að ef maður tefði nógu lengi, myndi dauðinn taka af manni ráðin síðar og losa mann úr öílúm vanda. „Hún segir, að umboðsníaður stjórnarinnar sé að láta af em- bætti, og að hlaupið liafí verið yfir þig.“ „Máður hennar 'talar of niikið' upp úr svefni.“ ,,Er þetta satt?" ,,.Iá. Mér hcfui' vcrið kúnnugt um þetta vikum saman. Jiað gerir ekkert 111, elskan mín.“ Louise ma.lti: ,,Nú get ég ekki láiið sjá mig í klúbbnum framar.“ „Svo siæmt er það ekki. þetta kernur fýrir.“ „pú s-egir af þér, er ckkbsvo, Ticki?“ „J)að get ég ekki gert elskan mini“ ,Frú Castle er á okkar máii. Hún er öskureið. Hún ségir, að allír séu að tala um þetta- og hafa okkur á milli tannanna. He;. rðú, elskan, þú. ert ekki á mála hjá Sýrlendingnhi?" „Nei, vina mín.“ „Ég var svo miður mín, að ég varð að fara, áður en messán var á c:ndá. Jietta er ’svo ándstykkilegt af þeim, Ticki... Jlú mátt ckki látá- fara svona með þig, þú verður að hugsa um.mig.“ „Ég' hugstr -um 'þig, ÍBViniegá.“ Hann. tyllti sér á rúmið, stakk hendinni undir fluguanetið' og- snart. liönd liennar. Svolitlir svita- dropar1 myndúðúst þar' 'som hehdur þeirra snertust. Hann sagði: „Eg liugsa um þig,“ viná' mín, en ég er búinn að vera hér í fimmtán ár, og ég væri ömöguiegur til alls annars staðar. það eru ekki séi-léga góð' nieðmæli að láta hlaupa yfir sig við eiúbætUsveitingu, eins-og þú veizt.“ „Við- gætum dregið' okkur í hlé.“ „það cr crfitt. að lifæ á eftiriaununum.“ „Ég ei' viss úm, að ég gæt.i unnið' mér inn talsvert með ritstörf- um. Frú Castle segir, að ég ætti* að vera rithöfundur. Ég lief nóga reynslu. Louise horfðf gegnum netið i spegilinn á búntngsborði hennar. þar blasti við henni annað bvitt andlt, og ht'm leit und- an. Hún sagði: „Bara ef Viö gætum farið t.il Suður-Afríkti. Ég þolj ekki fólkið þérna.“ „Máske 'gæti ég ferigið slíiþsférð fýrir þig,- Jiangað. Undanfariö hafa skiptapar ekki verið miklir á þeirri leið. þú ættir að fá þér hvíld." „Sú var tíðin, ao' þú vildir ílka hætta að vinna og draga þig i hié. þá taldii- þú á'rin. þú varst með alls konar ráðagerðir á prjónunum, — fyrir okkur öll.“ ,,.Já, maðui' breytist með aldrinum," sagði liánn, og fór undan í flæmingi. Hún liélt áfram, misktmarlaus: „þér dettur þá ckki í liug, að þú yi'ðir einn með mér.“ Hann þrýst hónd hcnnar svcittri hendi sinni. „Ilvaða þvætt- irigur er'þetta. elskan mín'. ])ú vei'ður að fara á falur.og 'fá þér vita .... “ „Elskar þú nokkurn, Ticki, nema sjálfan þig?“ „Nei, ég elska aðeins sjálfan mig, eiigan anrian. Og Ali. Ég' gleymdi Ali. Auðvitað elska ég liann en ekki þig.“ Hann hélt áfrdiri þessu glensi í hálfgérðri teiðslu, og stráuk lúiiul Jiennar, brosandi, sefándi. „Og systur' Alis?“ „A Ali s'ystur “ „þeir éiga állir systur, cöa cr þuð ckki? Hvers vcgna fórsiu ekki til messu í möi'gun'?" „Ég átti vakt í mörgun, vluá' íriín, þú veizt það.“ „þú Iiéfðir getað fc'ngið iienni breytt. þú ert elvki trúaður, Ticki, eða er það?“ „Trú þín nægir okkur báðnin, clskan. Komdu nú, vfð skulum reyná að borða svoiítið." „Ticki. Stundum liélcl ég, að þit hafir gerzt kaþólskur til þess eins að gcta kvamzt mér. J)ór stcndur víst alvcg á sama um trúmálj er það ekki?“ „Heýi'ðu vin'áj nú keinur. þú ofan og horðar sVolítið,. Síðan tek- ur þii bilinn og ekur mcð ströndinni og færð þér frískt loft.“ „Skelfing mundi heiinurinn vera skemmtilegri,“ sagöi lúm und- 'an flugnanetinu, „cf þú tiefðir komið lieiin og sagt: .Tæja, elskan. Ég. vei'ð uníboðsmaðui stjói'.narinnar." Scobie mælti liægt: „])ú veizl vel, hvernig tiáttar á svona stað á ófriðartimái þettá en inikilvæg höfn. Vicliy-meriri iiándun landa- mæranna. og alltr þetta demantasmygl frá vei’ndarga'zlusvæðinm llér þarf yngri itiann én mig.“ Ilann tríiði ekki ei'riu cinastá orði af því, sem hann var að segja. „J’etta hafði mér ekki dottið í hug.“ „þetta er eina ástfeðan. Hér cr ekki við neinn að sakast: það cr stríðið.“ „Stríðið eyðileggur 'allt, finnsí þé'r þaö ekki?“ „J>að gefur þeim,,sem ýngri eru, fleiri tækifæri. tii írama.“ — Jæja, væni niinn. það cr kan.iske bezt ég. komi'. niður og borði bfurlítið af köldu kjöt-i. — það er ágætt. Hann dró að sér höndiiuu Iiún var rennvot af svita. — Eg skal segja AIi frá því. þfegai' luinn köm nið'ui1,'opnaði hann dyniai' og kallaði út: — Ali! — Já, heiá'a. — Legðu á borð fyrii’ tvo. Húsmóðirin er betri. Fyrstá líafgola dagsins lék nú um raunnana-og niilli Kreólalnis- ariria. Hné'fugl lióf sig til flugs ineð letilegn vængjataki. og sett- ist afiur í garðinn kringúni næsta. liús. Scobiú dró djúpt iuidann. Hárin Vai' uppgérinn og liónúin fánnst hánn véra sigurVcgai'i. Ilann hafði' taiið Louisc á að 'bóliðíi. ofurlitið' af köldu kjöti. i, KAFLT. A kvöldin vái'3 líöfriin í'alleg iun stundarsakii'. Steiniagðii' veg- irnir, sem voru ijótir og icirlitir á dagiim, urðu cins og falleg; ljösrauð bioín á kvöl'din. þá voi'ií mériii glaðir. Menn, sem liöfðu fá'rið' þaðan að fiilin og öllu,' minntust stundum á giáum, vot,- viði'ásömum Lundúnakvöldum jiéssa iitabjai'ma, sem kom skyndi- lega og livarf síðan: Scobie' stöðváði Morrisvagnirin' sirin- á eiiini lueðinni og horfði til baka. Iiann var áð'oins of seinn. Bjarpiinn var áð riofiia. — Eg efast um að nokkur sé þar, Ticki. :— Jú', það ei; éngirin vafi á því. Á Hið margumtalaða og erfiða viðfangsefni bar eitt sinn á góma í kvöldboði nokkru, hvernig skilgreina ætti „gentle- man“ og kom þá Maurice Chevalier með þessa lýsingu á honum. — Gentleman er sá er getur gefið lýsingu á leikkoriúnni Ginu Lollobridu án Jvess. að þurfa að ncta til þess aðsíöð handanna. Eitt sinri lcom blaöamaður að máli við Sigeunaflokk nokkurn, sem hélt til á sléttum fyrir ut- an franska bæinn Saintes- Maries-de-la-Mer og spurði hann einn af mönnunum livað þeir heföust að á sumrin. — Á sumrin? át maðurinn eftii'. Þá njótum við auðvitað veðurblíðunnar og sleikjum sól- skinið. Hvað annað ættum við að gera? — En hvaö gerið þið yfir veturinn? — O, yfir veturinn er alit of kalt til þess að vinna. Gary Cooper fór í heim- sókn til Parísarborgar og þeg- ar heim kom sagðist hanri hafa fengið alveg nýja hugmynd um siðferði borgarbúa og því tit skýringar sagði hann eftirfar- andi sögu: — Ég var úti að skemmta mér með nokkrum kunningj- um mínum, þegar þeir allt í einu stungu upp á því að' fara á næturklúbb þar, sem fræg- asta dansmær Parísarborgar Candida Porjarsk dansaði nak- inn. Þegar hún liafði komið fiam og dansað nokkuð við mikla hrifningu áhrofenda fóru Gary og félagar hans til búilitigs— herbergja hennar og spurðu hana hvort þeir mættu ekki bjóða henni að slást í för méð þeim og þau færu eitthvað'' að skemmta sér um kvöldið. — Því miður er það alveg ómögulegt hr. Cöoper. Því móðir mín kemur hingað á> hverju kvöldi og sækir riiig og ég verð því ætíð að fara beiria leið heirn. • — Skjótið fyrst og borgið síðan '— hljóðar ein vafasom auglýsing frá vopnaverzlun einni í Bandaríkjunum. Þegar að .Tárzan hafði að lokum okið' við allan: undirbúning, með því ið láta flytja ámurnar og rótartægj- u-nar fil strandar, leysti hann frá kjóðunni. „Eina leiðin; til þess'að geta sigrað Avedy sjóræningjáskiþstjórá er að < -köma með oitthvað óvænt herbragð, og hefi eg hugsað mér að nota ám- umar í þeim tiigangi.” „Aved hefur sjálfsagt varðmenn um alla eýna,” héit' Tarzan áfram. „Svo við verðunr að smygla mönnum okkar í land í ámunum.” „Én virkinu hefur verið' komifí fyrir í hömrunum,” sagði TöÍT. „Við getum ekki landáð þei'm þar.” „Það er þá sem kemur til kasta rótartægj- anna. sagði Tarzan brosandi.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.