Vísir - 08.12.1955, Blaðsíða 10

Vísir - 08.12.1955, Blaðsíða 10
10 VTSTB Fimmtudaginn 8. desember 1055* til ffiíh! borða miðdegisverð hjá sér við og við og boðið henni í leikhús, en að jafnaði hafði hún annað að hugsa. Nú óskaði Anna þess ósjálfrátt, að hún gæti hitt Eloise oftar en hingað til, og að Eloise gæti gert hana að trúnaðarmanni sínum. Önnu var hálf órótt út af frænku sinni, án þess að hún vissi hvers vegna. Henni fannst eitthvað yfirborðslegt og flasfengið í fari hennar. Hún var svo eirðarlaus, alveg eins og hún væri að eltast við eitthvað, sem flögraði alltaf undan henni, eða kannske vissi hún ekki hvað hún var að eltast við. En var það eiginlega ekki flónska að vera að hafa áhyggjur af Eloise — með alLa peningana, hús í borginni og hús úti í sveit og allt, sem hægt var að fá fyrir peninga! Hún átti allt nema ástina, datt Önnu allt í einu í hug. Kannske var það rót meinsins? Var það ástin, sem Eloise þráði, án þess að hafa tekist að eignast hana í leitinni að lystisemdunum? Anna vissi að Eloise elskaði ekki mannimr sinn. Elskaði hún kannske einhvern annan? Kannske þenna stæðilega Dirk Lock- hart, til dæmis? Nei, það get eg ekki hugsað mér, sagði hún við sjálfa sig. Og hún varð ergileg yfir að hafa látið, sér detta það í hug. Þegar tjaldið var fallið eftir síðasta þátt, spurði Rita hana E'loise. Hún hafði alltaf svo margt að hugsa. Var alltaf úti um borgina með einhverjum karlmönnum, og það voru yfirleitt menn, sem Önnu leist ekki meira en svo á. Einu sinni hafði Anna hert upp hugann og reynt að tala um þetta við frænku sína, en þá hafði Eloise aðeins hlegið að henni. „Þú ert svo skelfing ung, Anna,“ hafði hún sagt. „Hvað skyldi hvort hún hefði hugsag sér að tala við frænku sína, er hún kæmi svo sem vera út á þá að setja, karlmennina, sem ég er með? ht é ganginn. Þú vilt náttúrlega ekki Uta á aðra en þá, sem eru tveir metrar >>Nejf þú skilur sjálfsagt að það á ekki við,“ sagði Anna. „Og á sokkalestunum, eru vambstórir og með vöðva eins og fótbolta, hvernig ætti eg að gera það, ekki betur en eg er búin. Eg er eru með tannsmyrslabros og hafa lifað eins og munkar." alveg eins og vofa.“ Anna roðnaði vegna spottsins, sem lá í orðum frænku hennar. En Anna hefði nú étt erfitt með að líkjast vofu> hvernig sVO Hún hafði svarað fulltun hálsi: „Já, ég mundi sjálfsagt vilja hafa mann í þeim stíl. Þér finnst það kannske fásinna, en ég mundi ekki vilja mann, sem hefði verið í makki við fjölda af kvenfólki áður. Mér mundi finnast hann úrgangsvara að;• vissu leyti —• brúkaður — ef svó má segja.“ sem hún hefði verið klædd. Hún var lág vexti, grönn og kvik- leg, með ljósjarpt hár, sem var með aðkenningu af rauðum blæ, augun voru stór og andlitið nett. Græna treyjan sem hún var í, fór henni ágætlega, og litli græni hatturinn, sem hún dró niður að öðru auganu, leit út fyrir að kosta tvær eða þrjár gíneur, þó að hún hefði dottið ofan á hann í lítilli búðarkytru og fengið hann fyrir þrjá shillinga og ellefu pence. Hún hafði lag á að Brosið sem hafði komið á Elpise var einkennilegt, irciiiix xy x xx ixx jcx oXxxxxxxil.cx s r! , uxxex u ixuxxvua xxxx. „Þú mátt hrósa happi ef þú nærð í mann, sem ekki hefur , ..... , , . _ , , , ,, ” , „ , bex-a fotm sín þanmg, að þau syndust vera dyr. verxð nema með exnni stúlku aður. Nu a dogum er það óftast svo, að stúlkur eignast ekki mann fyrr en hann hefur farið á milli níu eða tíu.“ „Það er verulegur stíll yfir henni," hafði éin á verzluixar- skólanum sagt. „Verst að hún er ekki svolítið hærri. Þá mundi „Amast John Trevell ekkert við þvi að konan hans skemmti veia sýnistúlka. sér með öðrum karlmönnum?“ spurði Rita. Skömmu seinna, þegar þær voru komnar út á gangstéttina „Ég býst ekki við að honum mundi falla það vel, ef hann °S biðu lags að komast yfir götuna, sáu þau Dirk og Eloise aka vissi um það,“ sagði Anna með semingi. „Hann þarf lítið til að hjá í Bentley-bifreið. Það var einkabílstjóri, sem sat við stýrið, verða gramur, en Eloise segir að hann geti ekki orðið gramur >|En hvað hún á gott!“ andvarpaði Rita. „Eg vildi gefa tíu yfir því, sem hann veit ekkert um. Ef til vill ímyndar hann ar ^ æ^i minni til að fá að sitja á bezta stað í leikhúsi, borða sér að Eloise drepi tímann með því að fara á hljómleika með kvöldverð á fínum veitingaskála á eftir og drekka kampavín vinkonum sínum.“ °g dansa við fallegan mann. Mundir þú ekki vilja það líka?“ „Það er einstaklega fallegt,“ sagði Rita og hló. „Ég get ó- varð að játa, að hún mundi ekki beinlínis amast við mögulega hugsað mér að henni þætti gaman að fara á skemmt- iJV1 °S hvaða ung stúlka mundi gera það? un með kvenfólki. Hún er sjálfsagt mikið gefin fyrir sam kvæ-mislíf.“ „Það getur maður ekki sagt,“ svaraði Anna og fannst að hún „En ekki með manni eins og Dirk Lockhart," bætti hún við með áherzlu. „Hvers vegna ekki?“ sagði Rita hlæjandi. „Eg hefði ekkert yrði að taka svari frænku sinnar. „Eloise er mjög hjartagóð.“, a nxóti að kynnast honum.“ í þessum svifum var tjaldið dregið upp, svo að samtalið féll Ungu stúlkurnar skildu á strætisbrautastöðinni. Rita ætlaði niður. En Anna átti erfitt með að hafa hugann við það, sem beim til sín í Maida Vale og Anna á litla kvistinn í Kensington. gerðist á leiksviðinu. Hún gat ekki varist að hugsa um Eloise Anna varð að ganga spölkom frá neðanjarðarstöðinni. Þetta var og förunaut hennar, Dirk Lockhart, og vonaði iimilega, að Eloise í^Uegt kvöld og enn hlýtt í lofti, hefði ekki flanað út í neitt varhugavert. „Ég gæti ekki afborið það,“ hugsaði hún með sér. „Ég vildi óska að ég gæti gert eitthvað fyrir hana, eftir allt sem hún hefur gert fyrir mig.“ Það var ár liðið síðan faðir Önnu dó, og garnla húsið í Dor- Logregluþjónninn sem hélt vörð á horninu heilsaði henni. „Góða nótt, ungfrú!“ sagði hann. „Allt í lagi í kvöld?“ „Já, þökk fyrir, og eg er ekki seint á ferli núna,“ sagði hún. Lögregluþjónninn var viðfeldinn náungi. Stundum þegar hún kom seint heim á kvöldin, fylgdi hann henni heim að dyrum. set, sem hún hafði átt heima í alla sina æfi, var selt upp í Það vax- dimmt á nokkrum hluta leiðarinnar, sem hún varð að skuldir, sem faðir hennar hafði komist í síðustu árin, útaf ým- ganga, svo að hún var hrædd við að fara þar um ein. iskonar braski, sem hafði misheppnast. Móðir hennar dó fimm Húsið sem Anna átti heima í var stórt og gamaldags. Fyrir ánim áður. Önnu hafði fallið þungt að yfirgefa gamla heimiiið nokkru hafði því verið breytt, og íbúðimar hlutaðar sundur í sitt. Húsið og hún voru orðin svo samgróin. Vitanlega hafði það einstök herbergi. verið æfintýri líkast að.komá til London og byrja á verzlunar-j Anna var í litlu herbergi hæst uppi. Það hafði einhverntíma skólanum, en eftir að nýjabrumið var hoi-fið, hafði henni fund-i veiið 'eldhús. Eldlxússkápurinn var enn í einu hominu, en for- íst lífið fábreytilegt og henni fannst hún vera einstæðingur. hengi fyrir framan. En þrátt fyrir þetta var herbergið vistlegt. Hún átti enga kunningja í London. Eloise hafði boðið henni að Og það var hún sjálf sem átti heiðurinn af því. Á legubekknum Á kvöldvökunn! Eftii-farandi saga er sögð af konu Bernard Shaw, að þegar gestir voru á heimilinu, og Shaw tókst upp að segja sögur, þá sat kona hans jafnan þögul og prjónaði í sífellu. I Dag nokkurn spurði ein af vinkonum hennar: „Hefirðu ákaflega gaman af að prjóna? Þú situr alltaf með , prjónana, þegar maður þinn talar.“ | „Nei, eg hefi sannarlega ekki. gaman af að prjóna," svaraði frú Shaw. „En hvað á eg að (gera? Eg verð að gæta handa minna, þegar Shaw fer að segja sögur, svo að mér verði ekki [laus höndin, því að eg hefi heyrt hvex-ja einustu af sögum hans minnsta kosti hudrað sinnum.“ • Englendingur nokkur var á ferð í Mormónabyggð Utah, og gaf sig þar á tal við 5 ára dreng. „Eg er frá London," sagði maðurinn við drenginn. „En þá borg þekkir þú auðvitað ekki.‘* „Jú, eg held nú það,“ svaraði sá litli. „Við höfum sent þang- að tiúboða í mörg ár.“ • Frönsku i’íkisjárnbrautimar eru reknar með miklum halla, og verða skattþegnarnir auð- vitað að standa undir hallan- um. Því var það í jámbrautar- verkfalli einu, að Fransmaður einn var spurður hvort hann væri vei-kfallinu ekki feginn, og hann svaraðí: „Mér er skollans sama hvort járnbi’autirnar rúlla eða ekki, peningamir rúlla jafnört úr vasa mínum, hvort sem þær eru stöðvaðar eða í fönxm.“ i • Ameríski gárunginn, Joe E, Lewis, hefir orð fyrir það að þykja whisky-sopinn góður — og eitt sinn sagði læknir hans við hanri: „Jóe, þú verður að draga mjög úr whísky-drykkjunni — annars kembirðu ekki hærum- ar.“ „Nú skal eg segja þér sami- leikann, læknir“ svaraði Joe E. Lewis. „Eg hefi um dagana þekkt miklu fleiri gamla drykkjubolta, en gamla lækna.*8 £ ái SumufkA M«£/%N 1969 t Þegar birti sást, að úti fyrir girð- tpgu hafði verið komið fyrir gálga. Á gálgapallinum stóð Don Evans og var snaran um háls honum. Þegar Tai’zan sá þetta, hrópaði hann: — Þetta er merkið, sem við , biðum eftir. Sækið fram og hafið eíns hátt þið mögulega getið, :;i 'í-fj ííhU- ':■* :• 1 - ■ - -'- : .

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.