Vísir - 08.12.1955, Blaðsíða 10
10
VTSTB
Fimmtudaginn 8. desember 1055*
til ffiíh!
borða miðdegisverð hjá sér við og við og boðið henni í leikhús,
en að jafnaði hafði hún annað að hugsa.
Nú óskaði Anna þess ósjálfrátt, að hún gæti hitt Eloise oftar
en hingað til, og að Eloise gæti gert hana að trúnaðarmanni
sínum.
Önnu var hálf órótt út af frænku sinni, án þess að hún vissi
hvers vegna. Henni fannst eitthvað yfirborðslegt og flasfengið í
fari hennar. Hún var svo eirðarlaus, alveg eins og hún væri að
eltast við eitthvað, sem flögraði alltaf undan henni, eða kannske
vissi hún ekki hvað hún var að eltast við. En var það eiginlega
ekki flónska að vera að hafa áhyggjur af Eloise — með alLa
peningana, hús í borginni og hús úti í sveit og allt, sem hægt
var að fá fyrir peninga! Hún átti allt nema ástina, datt Önnu
allt í einu í hug. Kannske var það rót meinsins?
Var það ástin, sem Eloise þráði, án þess að hafa tekist að
eignast hana í leitinni að lystisemdunum?
Anna vissi að Eloise elskaði ekki mannimr sinn. Elskaði hún
kannske einhvern annan? Kannske þenna stæðilega Dirk Lock-
hart, til dæmis?
Nei, það get eg ekki hugsað mér, sagði hún við sjálfa sig.
Og hún varð ergileg yfir að hafa látið, sér detta það í hug.
Þegar tjaldið var fallið eftir síðasta þátt, spurði Rita hana
E'loise. Hún hafði alltaf svo margt að hugsa. Var alltaf úti um
borgina með einhverjum karlmönnum, og það voru yfirleitt
menn, sem Önnu leist ekki meira en svo á.
Einu sinni hafði Anna hert upp hugann og reynt að tala um
þetta við frænku sína, en þá hafði Eloise aðeins hlegið að henni.
„Þú ert svo skelfing ung, Anna,“ hafði hún sagt. „Hvað skyldi hvort hún hefði hugsag sér að tala við frænku sína, er hún kæmi
svo sem vera út á þá að setja, karlmennina, sem ég er með? ht é ganginn.
Þú vilt náttúrlega ekki Uta á aðra en þá, sem eru tveir metrar >>Nejf þú skilur sjálfsagt að það á ekki við,“ sagði Anna. „Og
á sokkalestunum, eru vambstórir og með vöðva eins og fótbolta, hvernig ætti eg að gera það, ekki betur en eg er búin. Eg er
eru með tannsmyrslabros og hafa lifað eins og munkar." alveg eins og vofa.“
Anna roðnaði vegna spottsins, sem lá í orðum frænku hennar. En Anna hefði nú étt erfitt með að líkjast vofu> hvernig sVO
Hún hafði svarað fulltun hálsi:
„Já, ég mundi sjálfsagt vilja hafa mann í þeim stíl. Þér
finnst það kannske fásinna, en ég mundi ekki vilja mann, sem
hefði verið í makki við fjölda af kvenfólki áður. Mér mundi
finnast hann úrgangsvara að;• vissu leyti —• brúkaður — ef
svó má segja.“
sem hún hefði verið klædd. Hún var lág vexti, grönn og kvik-
leg, með ljósjarpt hár, sem var með aðkenningu af rauðum blæ,
augun voru stór og andlitið nett. Græna treyjan sem hún var í,
fór henni ágætlega, og litli græni hatturinn, sem hún dró niður
að öðru auganu, leit út fyrir að kosta tvær eða þrjár gíneur, þó
að hún hefði dottið ofan á hann í lítilli búðarkytru og fengið
hann fyrir þrjá shillinga og ellefu pence. Hún hafði lag á að
Brosið sem hafði komið á Elpise var einkennilegt,
irciiiix xy x xx ixx jcx oXxxxxxxil.cx s r! , uxxex u ixuxxvua xxxx.
„Þú mátt hrósa happi ef þú nærð í mann, sem ekki hefur , ..... , , . _ , , , ,,
” , „ , bex-a fotm sín þanmg, að þau syndust vera dyr.
verxð nema með exnni stúlku aður. Nu a dogum er það óftast
svo, að stúlkur eignast ekki mann fyrr en hann hefur farið á
milli níu eða tíu.“
„Það er verulegur stíll yfir henni," hafði éin á verzluixar-
skólanum sagt. „Verst að hún er ekki svolítið hærri. Þá mundi
„Amast John Trevell ekkert við þvi að konan hans skemmti veia sýnistúlka.
sér með öðrum karlmönnum?“ spurði Rita.
Skömmu seinna, þegar þær voru komnar út á gangstéttina
„Ég býst ekki við að honum mundi falla það vel, ef hann °S biðu lags að komast yfir götuna, sáu þau Dirk og Eloise aka
vissi um það,“ sagði Anna með semingi. „Hann þarf lítið til að hjá í Bentley-bifreið. Það var einkabílstjóri, sem sat við stýrið,
verða gramur, en Eloise segir að hann geti ekki orðið gramur >|En hvað hún á gott!“ andvarpaði Rita. „Eg vildi gefa tíu
yfir því, sem hann veit ekkert um. Ef til vill ímyndar hann ar ^ æ^i minni til að fá að sitja á bezta stað í leikhúsi, borða
sér að Eloise drepi tímann með því að fara á hljómleika með kvöldverð á fínum veitingaskála á eftir og drekka kampavín
vinkonum sínum.“ °g dansa við fallegan mann. Mundir þú ekki vilja það líka?“
„Það er einstaklega fallegt,“ sagði Rita og hló. „Ég get ó- varð að játa, að hún mundi ekki beinlínis amast við
mögulega hugsað mér að henni þætti gaman að fara á skemmt- iJV1 °S hvaða ung stúlka mundi gera það?
un með kvenfólki. Hún er sjálfsagt mikið gefin fyrir sam
kvæ-mislíf.“
„Það getur maður ekki sagt,“ svaraði Anna og fannst að hún
„En ekki með manni eins og Dirk Lockhart," bætti hún við
með áherzlu.
„Hvers vegna ekki?“ sagði Rita hlæjandi. „Eg hefði ekkert
yrði að taka svari frænku sinnar. „Eloise er mjög hjartagóð.“, a nxóti að kynnast honum.“
í þessum svifum var tjaldið dregið upp, svo að samtalið féll Ungu stúlkurnar skildu á strætisbrautastöðinni. Rita ætlaði
niður. En Anna átti erfitt með að hafa hugann við það, sem beim til sín í Maida Vale og Anna á litla kvistinn í Kensington.
gerðist á leiksviðinu. Hún gat ekki varist að hugsa um Eloise Anna varð að ganga spölkom frá neðanjarðarstöðinni. Þetta var
og förunaut hennar, Dirk Lockhart, og vonaði iimilega, að Eloise í^Uegt kvöld og enn hlýtt í lofti,
hefði ekki flanað út í neitt varhugavert.
„Ég gæti ekki afborið það,“ hugsaði hún með sér. „Ég vildi
óska að ég gæti gert eitthvað fyrir hana, eftir allt sem hún
hefur gert fyrir mig.“
Það var ár liðið síðan faðir Önnu dó, og garnla húsið í Dor-
Logregluþjónninn sem hélt vörð á horninu heilsaði henni.
„Góða nótt, ungfrú!“ sagði hann. „Allt í lagi í kvöld?“
„Já, þökk fyrir, og eg er ekki seint á ferli núna,“ sagði hún.
Lögregluþjónninn var viðfeldinn náungi. Stundum þegar hún
kom seint heim á kvöldin, fylgdi hann henni heim að dyrum.
set, sem hún hafði átt heima í alla sina æfi, var selt upp í Það vax- dimmt á nokkrum hluta leiðarinnar, sem hún varð að
skuldir, sem faðir hennar hafði komist í síðustu árin, útaf ým- ganga, svo að hún var hrædd við að fara þar um ein.
iskonar braski, sem hafði misheppnast. Móðir hennar dó fimm Húsið sem Anna átti heima í var stórt og gamaldags. Fyrir
ánim áður. Önnu hafði fallið þungt að yfirgefa gamla heimiiið nokkru hafði því verið breytt, og íbúðimar hlutaðar sundur í
sitt. Húsið og hún voru orðin svo samgróin. Vitanlega hafði það einstök herbergi.
verið æfintýri líkast að.komá til London og byrja á verzlunar-j Anna var í litlu herbergi hæst uppi. Það hafði einhverntíma
skólanum, en eftir að nýjabrumið var hoi-fið, hafði henni fund-i veiið 'eldhús. Eldlxússkápurinn var enn í einu hominu, en for-
íst lífið fábreytilegt og henni fannst hún vera einstæðingur. hengi fyrir framan. En þrátt fyrir þetta var herbergið vistlegt.
Hún átti enga kunningja í London. Eloise hafði boðið henni að Og það var hún sjálf sem átti heiðurinn af því. Á legubekknum
Á kvöldvökunn!
Eftii-farandi saga er sögð af
konu Bernard Shaw, að þegar
gestir voru á heimilinu, og
Shaw tókst upp að segja sögur,
þá sat kona hans jafnan þögul
og prjónaði í sífellu.
I Dag nokkurn spurði ein af
vinkonum hennar:
„Hefirðu ákaflega gaman af
að prjóna? Þú situr alltaf með
, prjónana, þegar maður þinn
talar.“
| „Nei, eg hefi sannarlega ekki.
gaman af að prjóna," svaraði
frú Shaw. „En hvað á eg að
(gera? Eg verð að gæta handa
minna, þegar Shaw fer að segja
sögur, svo að mér verði ekki
[laus höndin, því að eg hefi
heyrt hvex-ja einustu af sögum
hans minnsta kosti hudrað
sinnum.“
•
Englendingur nokkur var á
ferð í Mormónabyggð Utah, og
gaf sig þar á tal við 5 ára dreng.
„Eg er frá London," sagði
maðurinn við drenginn. „En þá
borg þekkir þú auðvitað ekki.‘*
„Jú, eg held nú það,“ svaraði
sá litli. „Við höfum sent þang-
að tiúboða í mörg ár.“
•
Frönsku i’íkisjárnbrautimar
eru reknar með miklum halla,
og verða skattþegnarnir auð-
vitað að standa undir hallan-
um. Því var það í jámbrautar-
verkfalli einu, að Fransmaður
einn var spurður hvort hann
væri vei-kfallinu ekki feginn,
og hann svaraðí:
„Mér er skollans sama hvort
járnbi’autirnar rúlla eða ekki,
peningamir rúlla jafnört úr
vasa mínum, hvort sem þær eru
stöðvaðar eða í fönxm.“
i •
Ameríski gárunginn, Joe E,
Lewis, hefir orð fyrir það að
þykja whisky-sopinn góður —
og eitt sinn sagði læknir hans
við hanri:
„Jóe, þú verður að draga
mjög úr whísky-drykkjunni —
annars kembirðu ekki hærum-
ar.“
„Nú skal eg segja þér sami-
leikann, læknir“ svaraði Joe E.
Lewis. „Eg hefi um dagana
þekkt miklu fleiri gamla
drykkjubolta, en gamla lækna.*8
£ ái SumufkA
M«£/%N
1969
t Þegar birti sást, að úti fyrir girð-
tpgu hafði verið komið fyrir gálga.
Á gálgapallinum stóð Don Evans
og var snaran um háls honum.
Þegar Tai’zan sá þetta, hrópaði
hann: — Þetta er merkið, sem við
, biðum eftir.
Sækið fram og hafið eíns hátt
þið mögulega getið,
:;i 'í-fj ííhU- ':■* :• 1 - ■ - -'- : .