Vísir - 08.06.1956, Side 10

10
HAMMOND INNES:
$ÁtÍ9*
w wnannf£iMWiMim,
,,‘Ég hef verið að hugsa um að segja þér þetta síðan fyrsta
iskeytið kom, en þú varst svo veikur. En núna, þegar þú ert
orðinn svo frískur að þú getur ferðast, er eins gott að þú fáir
að vita að.... “
„Ég hlusta ekki á þetta.“ Bland reyndi að bæla niður reiði
sína. „Fjandinn hafi það! Þetta ér'þó maðurinn þinn!“
„Ég hef nú fengið að verða vör við það!“ Rödd hennar var
nístandi nöpur. „Heldurðu að hann hafi ekki látið mig verða
vára við það hverja einustu stund sólarhringsins síðan við
giftum okkur?“
Bland starði á hana gegnum þykk gleraugun.
„Elskarðu hann ekki enn þá?“ spurði hann.
„Elska hann!“ æpti hún. „Ég hata hann! Ég hata hann!“ Hún
æpti þetta upp. „Hvernig stóð á því að þú sendir hann með
næstæðstu völd yfir flotann."
„Þú virðist gleyma þvj að hann er sonur minnt“ Rödd Blands
.var hógvær en ógnþrungin.
„Ég hef ekki gleymt því. En það er kominn tími til að þú
vitir sannleikann.“
„Bíddu þá þangað til við erum ein.“
Stúlkan leit á mig og sá að ég horfði á hana. „Þá það“, sagði
hún lágt.
„Franz!“ Maðurinn, sem sat við hlið mér, hrökk við, „Komdu
og setstu hérna aftur.... Hafðu sætaskipti við Franz“, sagði
hann við stúlkuna,“ og reyndi að vera róleg.
Hún stóð þunglega á fætur og hafði sætaskipti við Franz
Weiner.
Ég var víst of æstur til að geta sofið. Lpks stóð ég á fætur
og fór fram í til flugmannanna. Fenton sat við stýrið. Tim var
að hella kaffi úr hitabrúsa. „Jæja, líttu þarna út um gluggann11,
sagði hann. „Það verður langt þangað til þú færð að sjá Eng-
land aftur. Hvernig geðjast þér annars að Bland’s-fólkinu?"
„Ég get varla sagt, að ég hafi talað við það“, sagði ég. „Bland
og stúlkan voru rétt áðan að hnakkrífast. Nú er hann að tala
Við Franz Weiner um einhvern nýjan útbúnað við hvaldráp. Er
ekki Weiner Þjóðverji?“
„Jú, svo mun vera. Hann er sérfræðingur í rafmagnsskutlum.
Veslings maðurinn. Hugsaðu þér. Hann þarf að vera í fjóra
mánuði í Suður-íshafinu.“
„Ætlar Bland líka suður í Suður-íshafið?“
„Já, þau ætla þangað öll, að því er ég bezt veit. Það bíður
bátur eftir þeim í Höfðaborg og hann ætlar að flytja þau út í
bræðsluskipið. Það eru víst einhverjir örðugleikar um borð
í Suðurkrossinum. Að minnsta kosti vissi ég að Bland bráðlá
á að komast þangað sem fyrst.“
„Ætlar stúlkan virkilega þangað líka?“, spurði ég.
Hann yppti öxlum. „Það hef ég ekki hugmynd um. Hún kom
ínn í félagsskapinn á síðustu stimdu. Samkvæmt skilríkum
hennar er hún fædd í Noregi en gift Suður-Afríkumanni. Hún
virðist vera hálfgert fiðrildi."
„O, ekki finnst mér það nú“, sagði ég. „Mér finnst hún miklu
fremur líkjast villiketti. Og hún virðist vera bálreið út af ein-
hverju. Þetta er einkennilegur félagsskapur.“
VÍSIR
Föstudaginn 8..júní 1956
„Hafðu engar áhyggjur af því. Þú fékkst farið. Ef þér leið-
ist, skaltu fara og tala við Aldo Bonomi. Það hlýtur að vera
eitthvað mikið á seiði. því að hann er einn af beztu Ijós-
myndurum heimsins. Langar þig í kaffi?“
„Nei, þakka þér fyrir“, sagði ég. „Ég sef betur, ef ég drekk
ekki kaffi.“
Hann setti frá sér flöskuna. „Þetta minnir mig á að ég ætti
að fara með fáeinar ábreiður aftur í til farþeganna. Þú gætir
hjálpað mér svolítið til, Duncan, viltu gera það?“
Þegar við komum aftur inn í farþegarýmið, var allt eins og
þegar ég fór. Við réttum farþegunum ábreiðuniar. „Þið fáið
moi-gunverð í Ti’eviso“, sagði Tim, um leið og hann gekk fram
eftir flugvélinni. Ég settist í sæti mitt á móti stúlkunni hinum
megin við ganginn. Hún hafði sveipað sig ábreiðunni, en hún
var sýnilega enn í æstu skapi og augun voru uppglennt. Hugur
minn reikaði til Suður-Afríku og hins nýja heims, sem lá
framundan. Hvers konar verk skyldi Kramer ætla að láta mig
vinna, þegar ég kæmi á vettvang? Loks sofnaði ég við drunur
vélarinnar,
í dögun sáum við Alpafjöllin snæviþakin. Þar voru gínandi
jökulsprungur og skriðjöklar í hlíðunum. Því næst flugum við
yfir Langbarðaland og loks lækkuðum við okkur til að lenda
í Treviso til að borða morgunverð.
Ég var í’étt fyrir aftan Bonomi, þegar við gengum inn í mat-
salinn. Hann valdi sér sæti við boi’ð fjarri hinum og ég settist
andspænis honum. „Ég heyri að þér séuð Ijósmyndari, herra
Bonomi“, sagði ég.
„Auðvitað! Ég er Aldo Bonorni. Allir sækjast eftir Ijósmynd-
um mínum. Eina vikuna er ég í Ameríku, aðra í París. Alltaf á
ferðalagi. Ég er alltaf annað hvort í hraðlest eða í flugvél.“
„Og nú eruð þér á leið til Suður-íshafsins með Bland höfuðs-
manni. Hvað getið þér annars sagt mér um hann? Þér heyrðuð
rifrildi hans og tengdadóttur hans var ekki svo? Er eitthvað
að um borð í bræðsluskipinu?"
„Ég tala aldrei um viðskiptavini mína, hei’ra Ci-aig,“ sagði
hann. „Það er ekki heppilegt fyrir viðskiptin, þér skiljið.“
Hann strauk hendinni um svart hárið. „Við skulum heldur tala
um yður,“ sag'ði harin. „Þér eruð að flytjast alfarinn til Suður-
Afríku, er ekki svo?“
Ég kinkaði kolli.
„Það er mjög æskilegt, sagði hann. „Þér flytjist til annars
lands og byrjið þar að nýju. Þér hafið ekki fengið neina atvinnu,
en farið samt. Það þarf kjark til. Þér eruð karl í krapinu. Mér
geðjast vel að mönnum, sem eru karlar í krapinu.11
„Af hverju dragið þér þá ályktun, að ég hafi enga atvinnu?“
spurði ég, um leið og þjónninn var farinn.
„Ef þér hefðuð haft atvinnu, hefðuð þér ekki farið. En segið
mér annars, hvers vegna þér farið frá Englandi.11
Ég ypp.ti öxlum. „Ég veit ekki,“ sagði ég. „Ég var bara orðinn
leiðir á lífinu þar. Það var allt og sumt.
„En eitthvað hefur valdið því, að þér tókuð svo skyndilega
ákvörðun, var ekki svo? Ég á ekki við neitt alvarlegt, þér
skiljið. Það eru alltaf hinir smærri atburðir, sem valda því, að
við tökum ákvarðanir.“
Ég ’hló að þessu. „Þar hafið þér á rétta að standa.“ Og allt í
einu var ég farinn að tala við hann og sagði honum alla sög-
una: „Ég held, að mér hafi fundizt ég vera einskis nýtur síðan
stríðinu lauk,“ sagði ég. „Ég fór beina leið úr Oxford í sjóliðið.
Þegar ég kom úr stríðinu, fannst mér skipstjórn á korvettu ekki
heppileg leið á viðskiptabraut. Svo gerðist ég bókari hjá fyrir-
tæki, sem flytur inn tóbak.“
„Það er lítilfjörlegt starf eftir að hafa stjórnað skipi, finnst
yður það ekki?“ Hann kinkaði kolli af mikilli samúð og skiln-
ingi. „Og hvað var það svo, sem kom yður til að taka þessa
ákvörðun?“
„Fimrn punda seðill,“ sagði ég. „Herra Bridewell, maðurinn,
sem átti fyrirtækið, gaf okkur sinn fimm punda seðilinn hverj-
um á gamlárskvöld. En hann þurfti að halda ræðu um leið,
fíflið að tarna.“
„Og yður geðjaðist ekki að þessum Bridewell11
A
kitöífyöktmHi 4.
Foringi kommúnistaflokksins,
Krúsjov, forsætisráðherrann,
Búlganin, og utanríkisráðherr-
ann, Molotov, voru á leið heim
að samyrkjubúi einu, sem þeir
ætluðu að skoða. Þá komu þeir
að kú, sem lá endilöng þvert
yfir þjóðbrautina. Bifreiðar-
stjórinn flautaði kröftuglega
nokkrum sinnum, en dýrið
hreyfði sig ekki.
Fór þá Molotov út úr bifreið-
inni, klappaði kúnni blíðlega
og lofaði að sjá henni fyrir góðu
beitilandi. En dýrið hreyfði sig
ekki. Þá kom Búlganin út og
hét kúnni að gefa henni fallegt
fjós og nóg að éta. En hún
bærði ekki á sér.
Loks greip Krúsjov í taum-
anna, gekk að kúnni og hvíslaði
nokkrum orðum í eyra hennar.
Kýrin stóð samstundis upp og
flýtti sér burt. Búlganin og Mo-
lotov undruðust þetta mjög og
spurðu Krúsjov, hvað hann
hefði sagt dýrinu, eða hví það
hefði hlýtt honum svona um-
yrðalaust.
„Það var svo sem ekkert,“
sagði Krúsjov. ,Eg sagði henni
bara, að hún yrði send á sam-
yrkjubú, ef hún færi ekki strax
burt.“
Hinn lögboðni samyrkjubú-
skapur kommúnista er ein af
mörgum ástæðum fyrir því, að
svo mikill fjöldi flóttamanna
streymir frá Austur-Þýzka-
landi og öðrum leppríkjum til
Vestur-Þýzkalands. Flóttamenn
að austan segja, að í Austur-.
Þýzkalandi gangi saga um ein-
hvern fulltrúa kommúnista-
flokksins, sem hefði fengið boð
um að hejmsækja stjórnanda
samyrkjubús í Austur-Þýzka-
landi.
„Þú átt að sjá svo um, félagi;
að allar rússnesku dráttarvél-
arnar verði fengnar í hendur
bændum, sem flúið hafa til
Vestur-Þýzkalands, en snúa
aftur heim.“
„En, félagi, fulltrúi,11 svai’aðí
bústjórinn, „við höfum aðeins
þrjár rússneskar dráttarvélar,
og þær eru allar bilaðar.11
„Það gerir ekkert til,“ sagði
fulltrúinn. „Það koma hvort eð
er engir bændur aftur til okkar
að vestan.“
C & Surmfki mmm TAR7AM —
2102
Dag nokkurn, þegar Tarzan átti — Ég var inni í skóginum og sá Tarzan eins og vaknað af draumi. — Komið, sagði hann. — Við skulfi
sér einskis ills von, kallaði Golar til hvíta menn og svarta með þrumu- Nú mundi hann sina liðnu ævi. um drepa óvini.
hans- . , . ..L.^uj^ll! stafi’