Vísir - 14.07.1956, Page 9

Laugardaginn 14. ju.lí 1956.
rrow* rTr-
VISIR
a
„Edgar Allan Poe, hinn frægi
ameríski rithöfundur, skrifaði
eitt sinn leynilögreglusögu, sem
hann nefndi „Plorfna bréfið“.
Þar lýsir hann’leit Parísarlög-
reglunnar að bréfi í liúsi glæpa-
manns nokkurs. Hann lýsir því,
hvernig lögreglan brýtur upp
gólfið, rffur tröppur frá veggj-
um, sagar sundur stólfætur til
þess að leita bréfsjns, en — án
árangurs. Og hvar haldið þið
svo að bréfið hafi fundizt? Vita-
skuld þar, sem bréf eiga að
vera, nefnilega með öðrum
bréfum á skrifborðinu.
Mér varð hugsað til þessarar
sögu þegar ,ég lenti í því, ekki
alls fyrir löngu, að leita árang-
urslaust að byssu og verður
maður þó að segja, að byssa sé
stærri og meiri fyrirferðar en
eitt lítið bréf.“
Dr. Ðbermoos, hinn aldraði
og lágvaxni lögreglufulltrúi
náði sér í stól, krosslagði fæt-
urna og-hóf sögu sína:
„Málið snýst um byssu manns,
sem við kölluðum alltaf Haxen-
Schorsch, langbeinóttur karl og
knýttur á fótum. Hann átti
nokkurt landssvæði, nokkurar
kýr og bjó í kofa utanvert við
sjálft þorpið! Hann var alræmd
ur veiðiþjófur — ekki samt
einn af þessum nýtízku veiði-
þjófum, sem ferðast um í skipu-
lögðum flokkum með liljóðdeyfi
á byssunum og sterka Ijóskast-
ara til þess að blinda bráðina.
Nei, Haxen-Schorsch var af
gönilu gerðinni, fifldjarfur, af-
bragðs skytta og fór jaínan
einn. Blóðferil var ævinlega
hægt að rekja í sporum hans.
Loks rak að því að ekki var
hægt.að þola athæí'i hans leng-
ur. Hann. tók engum aðvörun-
um og sönnunargögn gegn hon-
um voru engin fyrir hendi. Eg
var um þetta leyti í byggðar-
laginu og vfirskógarvörðurinn
og lögreglumaðurinn í þorpinu
skýrðu mér í trúnaði frá mála-
vöxtum. Þeir vonuðust til að
fá þá og þ'egar'. færi á Haxen-
Schorsch og einhverjar sann-
anir gegn honum. Það var á
alira vitorði að hann fór jafn-
an að heiman frá sér. eld-
snemma á morgnana og að
hann lagði leiðir sínar um á-
kveðig skógarsvæði. Hugmynd-
in var að sitia þar fyrir hon-
um í leyni og samtímj.s áttu á-
kveðnir .menn að. gæta kofa
hans.
Tvisvar sátum við fyrir hon-
um án árangurs. En í þfiðja
skiptið, þegar morgunsólin var
að leysa uþp þokuslæðinginn í
hlíðunum og fyrstu geislarnir
að brjótast gegn um þokuna og
niður á grenitoppana, heyrð-
um við skot. Við gáfum hver
öðrum merki, en sáum Haxen-
Schorsech hvergi. Hann ha_fði
ugglaust orðið okkar var. Aft-
ur á móti rákumst við á blóð-
feril, sem lá inn í skógarkjarr.
Þar inni í kjarrinu fundum við
nýskotinn hjört.
Yfirskógarvörðurinn tók upp
vasahníf sjnn, víkkaði með hon-
um skotgatið og nokkru síðar
dró hann út úr því blóðugan
hlut. Það var byssukúla.
„Nú hefur hann gengið í gildr
una,“ s.agði hann sigri hrósandi.
„Nú þurfum við ekki aðrar
sannanir en byssuna, sem hann
hefur skotið úr.
Við gengum þegjandi þá fáu
kílómetra, sem voru heim að
hinum afskekkta kofa veiði-
þjófsins. Báðir verðirnir, sem
gættu kofans, voru þannig stað
settir, að þeir gátu fjdgzt með
öllu, sem gerðist kring'um hús-
ið, sama úr hvaða átt það var.
Annar þeirra skýrði okkur svo
frá:
„Haxen-Scharsch kom fyrir
á að gizka tíu mínútum hlaup-
andi utan úr skóginum, hafði
byssu í hendinni og virtist flýta
sér mjög. Hann fór inn í kof-
ann.“
„Hafið þér ekki veitt athygli
neinu grunsamlegu síðan?“
„Nei, engu. Rétt á eftir tók
að rjúka úr rej'kháfnum.“
Yfirskógarverðurinn brýndi
fyrir báðum varðmönnunum að
vera vel á verði og taka ná-
kvæmlega eftir öllu, sem fram
færi. Að því búnu gengum við
heim að kofanum. Þunnan, blá-
leitan reyk lagði upp frá reyk-
háfnum.
„Það lítur helzt út fyrir að
hann eigi von á okkur,“ sagði
ég og benti á galopnar dyrnar.
Við tókum af okkur foruga
skóna og. gengum um.
Við komum inn í mjóan gang.
Við hinn enda gangsins vár lok-
uð hurð, sem lá út að garðin-
um. í einu horninu stóð stór
mjólkurkanna, að öðru leyti var
gangurinn tómur og ekkert þar
að sjá.
við upp á þak, en þar var held-
ur ekkert að sjá. í kjallaranum
helltum við úr kartöflu- og
rófnapokum og hrærðum í
tunnu hálffullri af súrkáli. Við
helltum vatni á kjallaragólfið
til þess að kanna, hvort nokk-
urs staðar sæi loftbólur. Þær
gæfu okkur til kynna hvort ný-
lega hefði verið grafið í gólfið.
Að sjálfsögðu börðum við alla
veggi ’— en allt án nokkurs á-
rangurs.
Haxen-Schorsch horfði glott-
andi á aðfarir okkar og saup
kaffið sitt af sýnilegri ánægju.
Á meðan hafði kona hans tekið
til við að þvo þvott í stórum
bala. Drengsnáðinn lék sér að
trébyssu sem —- eftir öllum sól-
armerkjum að dæma — var
smíðuð af honum sjálfum. Epl-
ið .fellur sjaldan langt frá eik-
inni.
Áður en við héldum á brott
horfði lögreg'lumaðurinn íbygg
inn og rannsakandi á rjúkandi
þvottabalann. Og ég gat held-
ur ekki staðist freistinguna að
lyfta mjólkurkönnunni í gang-
inum upp, enda þótt ég vissi,
að það var í senn kátbrotlegt og
þýðingarlaust.
Svo löbbuðum við út úr kof-
anum, niðurlútir og ekki beint
virðulegir á svip. Haxen-
Schorsch gat heldur ekki á sér
setið að auka á niðurlægingu
okkar, því hann opnaði glugg-
ann og kallaði á eftir okkur:
„Þið gleymduð að leita í næt-
urgagninu. Viljið þið ekki koma
aftur og leita að byssunni þar!“
og um leið rak hann upp ó-
tugtarlegan hæðnishlátur.
Við héldum til varðmann-
anna. Þeir höfðu ekki veitt at-
hygli neinu grunsamlegu at-
hæfi meðan við vorura inni í
húsinu. Við löbbuðum á brott
beygðir og skömmustulegir.
Allt í einu opnaðist skíma í
heilabúi mínu.
„Bíðið þið andartak," sagði
ég, snerist á hæli, labbaði heim
að kofanum og kom með byss-
una til baka ... Og hvar haldið
þið svo að hún hafi verið?
•Buiganpeji'vpijn
gtA 3jeq v maaA ge egta
anssAq tuas ‘aeq pjnqsEq/y
:usneq[
Verðlag helztu nauðsynfa.
Til vinstri á ganginum lágu
dyr að eldhúsinu, en dyr hægra
megin í ganginum að svefnher-
þerginu. Yfir höfði okkar var
þakið og undir fótum okkar
kjallarinn. Þetta voru öll húsa-
kynnin.
Við gengum inn í eldhúsið.
Feitlagin kona stóð við eldavél-
ina og var að sýsla við steik
arpönnu. Stór pottur, fullur af
vatni, stóð einnig á eldavélinni
og sauð í honum. Á að gizka
tíu ára gamall dr-engsnáði sat
við eldhúsborðið og smurði sér
brauð.
Lögreglumaðurinn skýrði
konunni frá hverra erinda við
kæmum. Hún sló hendinni á
lærið, sór og sárt við lagði, að
skotvopn hefði aldrei á Hæsta og lægsta smásöluverð ýmissa vörutegunda í nokkrum
það heimili komið. Bóndi henn- smásöluverzlunum í Reykjavík reyndist vera 1. þ.m., sem hér
ar væri ekki vaknaður ennþá,
því hann hefði þjáðst af tann- j
pínu fram eftir nóttu og sofn- j
að seint.
Og það merkilega var, að við
fundum Haxen-Schorsch stein-
gofandi og hrjótandi í rúmi
sínu. Við ýttum við honum.
Hann varð jafnundrandi yfir
erindi okkar sem kona hans.
En við gætum svo sem leitað.
Að því búnu settist hann fram
á rúmsíokkinn, klæddi sig í
brækurnar og haltraði fram í
eldhúsið.
Við leituðum og rannsökuð-
um svefnherbergið kerfisbund-
ið, hátt og' lágt, við snerum
öllum sængurfötunum við,
skriðum undir húsgög'nin og
drógum skúffurnar út úr komm
óðunni. í eldhúsinu var sams
konar leit gerð og hún svo ná-
kvæm, að líkast var því sem við
værum að leita að saumnál í
sátu. Við könnuðum gólfið og
gólflista alla, en þar hafði sýni-
lega ekkert verið hreyft langa
leng'i. Við sköruðum í eldinn
og' gægðum upp í reykháfinn.
Að þessu loknu klifruöum
Rúgmjöl, pr. kg...............
Hveiti, pr. kg. ..............
Haframjöl, pr. kg.............
Hrísgrjón, pr. kg.............
Sagógrjón, pr. kg.............
Hrísmjöl, pr. kg..............
Kartöflumjöl, pr. kg'.........
Baunir, pr. kg'...............
Te, Vs lbs. pk..............
Kakaó, Vz Ibs. ds.............
Suðusúkkulaði, pr. kg. ......
Molasykur, pr. kg.............
Strásykur, pr. kg...........’..
Púðursykur, pr. kg'. .........
Rúsínur, pr. kg...............
Sveskjur pr. ltg..............
Sítrónur, pr. kg. . ..........
Þvottaéfni, útl. pr. 350 gr. pk.
Þvottaefny innl. pr. 250 gr. pk.
Á eftirtöldum vörum er sama verð í öllum verzlunum.
Iíaffi brennt og malað pr. kg. 40.80.
Kaffibætir pr. kg, 21.00.
Mismunur sá er fram kemur á hæsta og lægsta smásöluverðl
getur m. a. skapast vegna tegundamismunar og mismuna inn-
kaupa.
Skrifstofan mun ekki gefa neinar upplýsingar um nöfn ein-
stakra verzlana í sambandi við framangreindar athuganir.
Lægst Hæst Vegið meðalv.
kr. kr. kr.
2.40 2.55 2.48
2.75 3.30 3.16
3.30 3.85 3.68
4.80 6.20 5.17
4.80 5.85 5.27
2.95 6.20 5.08
4.65 5.15 4.80
5.70 6.10 5.90
3.40 5.00 4.61
9.50 11.65 10.04
76.00 77.00 76.95
4.90 5.55 5.39
2.80 3.65 3.57
3.30 4.00 3.50
16.00 23.20 22!11
19.00 25.70 25.03
18.00 19.00 18:96
6.10 7.25 6.91
3.00 3.85 3.60
Ævintýr H. C Andersen ♦ 8
Svalan var niSri í göng-
unum allan veturinn, og
Þumalína var góð við hana.
En um leiS og vorið kom,
kvaddi svalan Þumalínu.
Það var bjart sólskin og
svalan spurði hvort Þuma-
lína vildi ekki koma með
sér. Hún gseti setið á baki
sér. En Þumalína vissi, að
það mundi hryggja gömlu
hagamúsina, ef hún færi.
— Jæja, vertu þá sæl,
fallega stúlka, sagði svalan
og flaug út í sólskimð.
Þumalína var sorgbitin.
Hún fékk ekki einu sinni að
koma út í sólskmið. — Nú
verðurðu að fara að sauma
þér brúðarskartið, sagði
haéamúsm gamla — því að
nú hefur nágranmnn beðið
þín.
Þumalína varð að spinna
á halasnældu og hagamúsin
réð til sín fjórar köngullær
til að vefa. En Þumalína
grét. Hún átti að búa niðri
í jörðinni, þar sem aldrei
sá til sólar. Hún gekk út,
vaíði höndunum um fallegt
blóm og sagði: — Berðu
svölunni kveðju mína, ef
þú sérð hana.
r