Vísir - 14.07.1956, Síða 10
10
'Tsn-
Laugardaginn 14. júlí 1956.
æ
HAMMOND INNES:
I
BMá&MmWMMW.MMM,
31
Það var skömmu eftir klukkan 9. sem við vorum á þeim
slóðum, þar sem við bjuggumst við að hitta fyrir Hval V. Þetta
var að morgni 8. febrúar og skygni var mjög slæmt, svo að við
gátum ekki notað borgarístindinn til að átta okkur á, svo að
ég beitti skipinu upp í vindinn og lét það hefjast við, meðan
ég beið þess, að létti í lofti.
Mér virtist tíminn aldrei ætla að líða. Hið eina, sem hélt við
hugrekki mínu var tilhugsunin um það, að ég gæti komið Judie
til bjargar. Það eitt yljaði mér og að ég var nálægt henni.
En nú kom Gerda og sagði mér, að allt í einu hefði rofnað
allt samband við hval V. — Allt í einu, — „í miðri setningu",
sagði hún. Og hún var óttaslegin á svip. Allt varð einmanalegra,
ömurlegra, vonlausara, á einu andartaki. ,
„Hvað var í seinasta skeytinu?“
„„ísinn er farinn að þykkna. Við erum að —“ Það var allt og
Bumt. Mér fannst ég heyra einhvern reka upp neyðarhróp. —“
Hún þagnaði skyndilega, starði á mig.
’ „Fáðu Raadal til þess að kalla á Hval V. lotulaust.“
„Hann e rað því.“ f
; „Hann verður að halda því áfram meðan nokkur von er.“
: Hún kinkaði kolli og fór niður aftur. í sömu svifum kom
Howe upp. Ég spurði hann, en hann hrissti höfuðið.
„Við reynum stöðugt,“ sagði hann, „en það er ekkert svar
Ég stóð þarna hugsi, en heyrði ekkert nema ísskruðninginn.
Allt í einu tók Howe viðbragð.
„Við verðum að aðhafast eitthvað. Skipið, að setja vélina í
gang. Við verðum að finna þau.“
Ég bjóst til að skipa svo fyrir, það væri skárra að gera þetta
en aðhafast ekkert, en sex ára þjálfun í flotanum sagði til sín.
Ég mátti ekki rasa fyrir ráð fram.
''„Nei,. Það er tilgangslaust, fyrr en léttir svolítið til. Ég verð
líka að hugsa um líf þeirra, sem eru á þessu skipi.“
Skömmu eftir klukkan tíu fór að rofa til og brátt létti að
ínun í lofti. Gerda kom á stjórnpall og glennti nasir í allar áttir.
„Þetta er skárra, ha?“
Ég kinkaði kolli.
„Engar fréttir?“ ;
„Nei. Þau svara ekki.“
Andartaki síðar var orðið albjart, — það var sem dökku
tajldi hefði verði kippt alveg burtu, og við sáum ísinn allt í
kring og rennuna f.ramundan. Hún var eins og dökkur vegur
á mjallarhvítri flatneskju. í suðvestri var þykkni þar sem
slydduhryðjan nú fór yfir, og allt í einu sáum við glampa á
borgarísinn.
Ég skipaði að sigla með hálfum hraða, og er við heygðum
lítið eitt, hvarf glampinn, og allt varð á svipstundu grárra, en
nú vottaði fyrir, að aftur mundi þykkna í lofti.
„Við getum átt von á nýrri hryðju — ef til vill fannkomu,“
sagðd Gerda, isem horfði á stormskýin, sem urðu æ þéttari í
norðaustri.
Ék kinkaði kolli. Nú var hvert augnablik dýrmætt. Ef til vill
y.rði sæmilega bjart aðeins í nokkrar mínútur. Ég greip sjón-
auka minn og rýndi á svæðið norðaustur af borgarísjakanum.
ísinn var til að sjá eins og hvít hraunbreiða, samfelld með háum
hraukum og glufum á milli. Og allt í einu kom ég auga á skip
— það var eins og dökkur díll í þessari íshraxmsbreiðu. Eftir því
sem ég rýndi lengur þóttist ég kenna af yfmbyggingunni, að
þetta væri hvalveiðibátur, sem lægi næstum á hliðdnni. Ég
kippti þrívegis snöggt í eimpíþustrenginn. Því næst kallaði ég
á varðmanninn í siglutunnunni og kleif upp þangað.
Úr tunnunni gat ég séð skipið greinilega. Það var ekki nema
mílu vegar í burtu. Það virtist inniklemmt í ísbreiðunni, sem
þrýstist að borgarísjakanum. Ég renndi augum yfir allt svæðið
milli skips okkar og hins inniklemmda skips og sá, að á einum
stað úr rennunni mundi vegalengdin ekki vera nema um hálf
míla. En nú fann ég slyddubleytu á andliti mínu. Ný skýja-
var að koma. Það var engu líkara en vindurinn þrýsti skýja-
feldi niður á ísbreiðuna.
Ég horfði enn yfir þetta allt og reyndi að setja allt sem bezt
á minnið. Þegar ég kom niður á þilfar vorti næstum allir þar
og hölluðu sér fram á borðstokkinn og töluðu hver í kapp við
annan í allmikilli hugaræsingu.
Ég steig á stjórnpall og tók sjálfur við stýrishjólinu og með
hægum hraða reyndum við nú að þreifa okkur áfram rétta leið.
Framundan heyrðum við eins og fallbyssudrunur, þar sem ís-
breiðan þrýstist að borgarísjaka. í tíu mínútur eða svo héldunx
við þannig áfram og alltaf var blásið í skipsflautuna annað
veifið, en á milli lögðum við við hlustirnar, en heyrðum ekk-
ert, nema drunur í ísnum og vindhvininn. Smám saman var
skipið umkríngt ís og nú varð ekki lengra komist. Ég' skipaði
að stöðva vélina og gátum við nú ekki annað gert en að láta
skipið hefjast við gegn vindáttinni, og halda áfram að blása í
skipsflautuna.
Það var á þessari stund, sem Howe greip allt í einu í hand-
legg mér. Eigi langt framundan var eins og dökk þúst. Ég neri
augun. Skip var þetta án vafa, — en það gat ekki verið Hvalur
V. Ég gat séð reykháfinn og stefnið. Var þetta sýn, blekking,
draugaskip, greinilegt í svip, svo horfið í kafaldinu á næsta
andartaki?
„Það er Hvalur V.“ hrópaði Howe æstur.
Ég hrissti höfuðið. Nú kom ég ekki lengur auga á skipið. En
ég var viss um, að það var ekki Hvalur V. Það var stærra en
Hvalur V. og Stefndi gegn vináttinni, eins og við. Nú var eins
og ísinn gliðnaði sundur dálítið í áttina, þar. sem við höfðum
séð skipið, og ég ákvað að halda þangað og athuga þetta betur.
Ég lét blása í skipsflautuna sem áður og hafði varðmenn
frammi á og aftur á, en ég hafði vart skipað svo fyrir, að sig’la
hægt áfram, er kallað var frammi í skut, en Gerda æpti að
setja fullan hraða á. Framundn gat að líta ‘framstefni skips,
hvasst sem hnífsegg, og skipið stefndi beint á okkur.
Það var enginn tími til neins, og þó virtist mér hvert augna-
blik sem heil eilífð. Ég greip í eimpípustrenginn og sleppti hon-
um ekki, en það var engu líkara en að hraði skipsins sem nálg-
aðist væri að aukast. Ég sá sjó og jakahröngl þyrlast upp við
stefnið. Howe æpti eitthvað og hljóp eftir göngubrúnni að
hvalbyssunni, Hvað hann æpti veit ég ekki. Ég man aðeins að
hann nefndÚBland. Og nú var ég ekki í neinum vafa um skipið,
sem var með hersnekkjulagi. Og á næsta augnabliki sá ég
nafnið málað me'ð hvítum stöfum: TAUER III.
Og nú rann allt í einu upp fyrir mér hvað var að gerast. Ég
skipaði þegar öllum á þilfar. Ég hringdi niður, skipaði að
stöðva vélarnar, gaf McPhee fyrirskipun um að koma mönnum
sínum á þilfar í snarkasti, og er ég leit við sá ég How beina
hvalskutlinum að aðvífandi skipi.
Aðeins einn maður, skinnklæddur, stóð á stjórnpalli Tauer
III. Svört sjóhattsbrúnin var eins og umgjörð um náhvítt and-
litið, Hann hélt báðum höndum um stýrishjólið. Það var Eiríkur
Bland.
Og nú var eins og allt gerðist í einni svipan. Skothvellur
kvað við er Howe hleypti af byssunni. Skutullinn hóf sig á
loft í Kálfbogá og yfir stjórnpallinn á Tauer III. og lenti ein-
Betlari barði að dyrum húss
eins í Skotlandi og sagði við'
frúna, sem opnaði:
— Kæra frú, getið þér ekki
liðsinnt mér? Eg hef misst hægri
fótinn.
— Ja, hann er ekki hér, svar-
aði frúin og lokaði hurðinni.
Gömul draugavísa.
Endast dagur, ég það finn,
eitthvað er nú á ferðum.
Drottinn leiði drösulinn minn,
dimmt er í Bakkagerðum.
Svo sem kunnugir vita, er
mjög slæm lending í Vík í Mýr-
dal, ef nokkuð er að veðri. Eitt
sinn var bátur úr Vestmanna-
eyjum að lenda þar í alhniklu
brimi og fór þá ekki betur en
svo^ að bátnum hvolfdi I lend-
ingunni. Allir þorpsbúar, sem
vettlingi gátu valdið, hlupu nið-
ur í fjöru, til að bjarga áhöfn,
farþegum og farmi bátsins, og
tókst það greiðlega, nema hvað
einn farþeginn, unglingsstúlka,
var all-lengi á floti úti í brim-
garðinum, áður en hún náðist.
Þegar verið var að draga hana
upp úr fjöruborðinu, veittu
menn því eftirtekt, að einn
heimamanna, vasklegur maður
ur tvítugt, stóð álengdar með
hendur f. vösum og hreyfði sig
ekki til hjálpar. Var hann á-
vítaður mjög fyrir aðgerðar-
leysið, þegar um líf eða dauða
var að tefte og þoldi hann ávít-
urnar um hríð, en þegar honum
þótti nóg komið, sagði hann með
hægð, en þó nokkuð laundrýg-
indalega, og glotti við tönn:
„Hverjum var það að þakka,.
að Gunna flaut?“
Strákur ofan af Héraði var í
kaupstaðarferð á Seyðisfírði.
Hitti hann jafnaldra sinn á
Seyðisfirði, sem spurði hann,
hvaðan hann væri. Strákur
nefndi bæ á Iléraði.
-—- Er það næsti bær við Hel-
víti? spyr Seyðfirðingurinn.
— Óekki, gæzkan, svaraði
strákur. — Seyðisfjörður er á
milli.
— Þú fyrirgefur, hvað ég tók illa En þessir innbornu vinir mínir — Afsakið, sagði Tarzan. — En — Vissulega! Það er allt í- lagi
á móti þér, sagði Casey um leið og vilja fá að vera í friði og reka alla þekkið þér frænda yðar vel? , með hann, sagði Tom og glotti. —
þeir gengu niður stiginn. óviðkomandi á burt, ■ Hann er einkaerfingi minn.