Vísir - 18.01.1957, Blaðsíða 3

Föstudaginn 18. janúar 1957
VÍSIK
3
Skrifið
kvennasíðunni
um áhugamál
yðar.
Hrísgrjónakótelettur.
Soðin hrísgrjón.
Kalt, soðið kjöt.
Einn laukur.
Dálítið af, mjólk.
Sœinselja.
Pipar, muskat.
Egg og brauðmylsna.
Hrísgrjónin eru soðin í vatni.
Gera skal ráð fyrir helmingi
meiru af kjöti en hrísgrjónum,
t. d. 250 gr. af kjöti í 125 gr. af
hrísgrjónum).
Kjötið er skorið frá beinum
og sinar teknar burt. Kjötið og
laukurinn er saxað fínt saman,
en steinseljan er söxuð sér eða
klippt smátt.
Hrísgrjónagrauturinn á að
vera þykkur og stinnur og þeg-
ar hann er soðinn, á að hræra í
hann lauknum, kjötinu og stein-
seljunni. Því næst er kryddið
látið í (salt, pipar, múskat) 1
matsk af mjólk er látin í hver
125 gr. af hrísgrjónum. Síðan
er þetta breitt út á flatt fat og
látið kólna. Þegar það er að
fullu stirnað er það skorið í
ferkanta (aflanga). Hverjum
ferhyrningi er velt upp úr sam-
an-þeyttu eggi, síðan upp úr
brauðmylsnu og síðast er það
steikt í sjóðandi feiti (helzt
plöntufeiti). Lagt á'gráan papp-
ír, svo að feitin renni af. Þetta
er fram borið vel heitt með
sterkri karrysósu.
Vel má nota afganga af soðnu
kjöti og hrísgrjónagraut (vatris-
graut) í þenna rétt.
-v-
Hrátt salat,
Hvítkál eftir þörfum er skor-
ið í næfurþunnar lengjur og síð-
an smærra. 1 epli, mjög smá-
skornu, er blandað í. Mayon-
naise er gert úr. 1 eggjarauðu
1 tesk. (sléttri) af salti, Vz
tesk. af karry. V2 tesk. af strá-
sykri. 1 tesk. af sítrónusafa og
1 dl. matarolíu. Hrært saman
lengi.
lippeldi usiglinga
og vandamál þess.
Ungllngar mega ekkl vera iðjiílausir.
Kona, sem ólst upp á Aust-
fjörðum, hefir beðið Vísi fyrir
'þessa grein um vandamál lieim-
ilanna.
Eg ólst upp í smábæ á Aust-
fjörðum. Þegar eg var ung og
nýgift f luttist eg hingað til
Reykjavíkur og hefi búið hér
alla mína búskapartíð.
Þegar eg var telpa, var það
(siður í bænum þar sem eg ólst
upp, að telpurnar voru látnar
gera margt heima. Þegar kom-
|ið var úr skólanum, vorum við
telpurnar strax látnar fara að
gera gagn.Drengirnir máttu fara
j út að leika sér. Þótti mér og i
. öðrum telpum þetta dálítið hart j
! aðgöngu, því að okkur íangaði'
alveg eins og drengina að loika
[okkur úti. En þessu vasð ekki
haggað. Lærði eg þá heima bæði
slíkum heimilum, tekið fötin
barnanna þar til viðgerðar, ó-
umbeðið, stykkjað og bætt, því
að þetta hafi verið vanrækt.
Varð hún þess vör, að margar
húsfreyjur kunnu litið til slíks.
Er það þó mála sannast að þeir,
sem úr litlu hafa að spila, hafa
mesta þörf fyrir að geta notað
fatnaðinn vel.
F.g eignaðist 5 börn, 3 telpur
og 2 drengi. Eru eldri bör'nin
nú búin að eignast sín eigin
heimili, en unglingsstúlka er
enn heima; hún var miklu yngri
en hin börnin. Eg lét eldri telp-
urnar alltaf hjálpa mér heima,
því að aldrei hafði eg aðra að-
stoð við heimilisstörfin. Tvær
eldri telpurnar mínar fóru svo
um tíma til útlanda og réðu sig
þar í vistir um hríð til þess að
sjá meira en það, sem þær
lærðu heima.
Iðjuleysi
er eitur.
Oft hefir eg undrazt það, að
unglingsstúlkur( sem yngsta
dóttir mín þekkir, virðast hafa
ótakmarkaðan tíma til þess aðj
sitja heima hjá henni þó að hún
eigi eitthvað að gera. Stundum
eru þær hennj afnvel til tafar.
Ekki hefi eg þó amazt við því,
að þær komi hingað, eg þekki
ekki heimili þeirra og veit því
ekki, hvaða aðbúð þær hafa
þar, en auðsætt er, að þær
kunna við sig hjá okkur. Auk
þess vil eg gjarnan, að telpan
mín haldi vinstúlkum sínum.
En, sem sagt, mig furðar á því,
að þessar ungu stúlkur geti
verið langar stundir á annarra
heimilum, án þess að eftir þeim |
sé spurt Eg veit, að fleiri hafa 1
af iðjuleysi unglinga að segja,)
en fyrir telpurnar er afar nauð- [
synlegt að nota tímann í æsku
til þess að búa sig undir að
' verða húsmæður, því að flestar
ráðast þær þó í húsfreyjustöð-
una og þá hentar þeim ekki
iðjuleysið. Er furða, að mæður
þierra skuli ekki láta þær hafa
nóg að gera heima.
I
i Húsmæðrafélagið,
Skólagarðarnir hafa verið
mjög þarflegir^ forðað börnun-
um frá iðjuleysi þegar skólan-
um er lokið; lagt undirstöðuna
af' því, að unglincrar fengi á-
huga fyrir garðrækt og útveg-
að þeim holla útivinnu. Er það
upphafið að því, að þessir ungu
borgarar rækti síðan margt
fyrir heimili sín. Og þama hafa
verið að verki bæði telpur og
drengir.
En eg var aðallega a'' hug'sa i
um telpurnar og unglingsstúlk- '
ur þær, sem lítið hafa fyrir
stafni Hefir mér dottið í hug
með þessum línum, að ávarpa
Húsmæðx-afélagið.
sem verið hefir mjög þarft
félag. Það hefir haldið sauma-
námskeið, matreiðslunámskeið,
sýnikennslu í matreiðslu o. fl.,
en að eg held ofíast á kvöldm.
Gæti stjórn Húsmaéðrafélagsias
ekki hugsað sér að gangast fyx ir
saumakennslu handa teipum og
unglingsstúlkum á daginn7
Þetta yrði kannske aðallega
nauðsynlegt á sumrurn, þegar
skólar eru lokaðir — og er vit-
anlega of seint að ræf a um það
nú, en hafa mætti það í huga
og undirbúa það. Hins vegar
tel eg, að saumaskóii fyrir telp-
ur væri mjög hollt fyrirtæki
og myndi forða mörgum ung-
lingi frá iðjuleysi og göturápi.
Tveir tímar á dag fimm daga
vikunnar — eða aðíins þi'ja —
eftir hentugleikum, gæti verið
góð byi'jun. Væri sjálfsagt, að
kenna þeim algengan saurna-
skap, einnig ef til vill prjón og
hekl, en líka viðgerðir á fatnaði.
Gæti þær þá komiö með ýmis- .
legt_ sem þarfnaðist viðgerðar .
og fengið tilsögn í að gsra vkf
það. Telpur læra nú að sauma ‘
og prjóna í skólunum, en það ,
nægir ekki. Þann tíma, sem þær ,
hafa aflögu — og hann vir st
vera töluverður — þarf að n: ía
þeim til gagns í framtíðinni :g
jafnframt íorða þeim frá iðju-
leysinu. Ú
!að sauma, prjóna og hekla. Eg j
lærði líka undir handleiðslu!
móður minnar, þegar eg stálp-j
aðist, að gera við ýmsan fatn- (
að, bæta og stykkja. Veit eg, að
telpur hér höfðu margar meira |
frelsi til að leika sér — þangað
til þær fermdust. Þá urðu þær
að hætta því. Mér hefir líka
verið sagt, að telpur hér hafi
verið í saumaskóla á sumrin,
lært þar að falda fallega,
sauma aftursting, einnig að
hekla, svo og einfaldan hvítan
útsaum.
Eins og fyr segir þótti okkur
sumum þetta hart aðgöngu. En
síðan hefi eg séð, að þetta var
mjög gagnlegt fyrir okkur og
hefi eg, sérstaklega eftir að eg
eignaðist mitt eigið heimili,
verið móður minni mjög þakk-
lát fyrir, að hún vandi mig á
iðjusemi, því að hennar hefir
mér verið þörf og hvað ung-
ur nemur gamall temur.
Kona ein, sem einnig ólst upp
á Austfjörðum, var hér oft lát-
in hjálpa til á heimilum, þar
sem húsfreyja var forfölluð af
einhverjum sökum. Sagðist hún
þá oft hafa, meðan hún var á' Þetía mun vera ný haíta-tízka í Frakklandi. Frakkar „gefa tóninn“ í þessum efnuin se:n öðrum.
Skollalcikur sfjóroiuálaimiiinsÍBBs:
Leitin að „George
Eftir E. P. Morgan.
00
Framh.
sér grein fyrir því hvernig
hann gæti vakið hermálasér-
fræðinginn niðri, ef ókunni
maðurinn drægi upp skamm-
byssu. En hann dró aðeins stórt,
brúnt umslag upp ur vasanum
og á því var svart innsigli með
hakakrossmerkinu.
„Dr. O. mun hafa sagt yður,
að eg hafi upplýsingar að færa
yður,“ sagði hann án frekai’i
umsvifa. Það mátti greinilega
merkja Berlínarhljóminn í mál-
farinu. „Ef eg man rétt eru hér
86 tilkynningar margvíslegs
efnis.“ Hann lagði umslagið á
borðið sem stóð fyrir framan
legubekkinn.
Mayer leit á innihaldið. Þetta
var skýrsla um siðferðilegt á-
stand þýzka hersins í rússnesk-
þýzku vígstöðvunum, skrá yfir
það tjón, sem skemmdarverka-
menn höíðu unnið í Frakklandi
og greinargerð um viðræður við
japanska sendiherrann í Ber-
lín og aðra háttsetta stjórn-
málamenn. Sumt var útdráttur
úr ýmsum tilgreindum frum-
skjölum. Þá voru þar handrit-
aðar lausnir á dulmálsskeytum,
ritaðar af mikilli nákvæmni og
vandvirkni og enn var þar að
finna miða með ýmiskonar at-
hugasemdum og upplýsingum
ritaðar með hraðritunarskrift.
Allar þessar upplýsingar fylltu,
sem bezt var á kosið, í margar
þær eyður sem víða voru í þeim
slungna vef, sem nú var ofinn
sem þéttast utan um hið bléð-
uga veldi nazistanna og skyldi
að lokum koma því á kné.
Tortryggni.
Á meðan Mayer var að líta
yfir skjölin kom Dullés inn í
herbergið. Mayer kynnti hann
sem herra Douglas, er væri
samstarfsmaður sinn og skenkti
þeim vín á glös og bar þeim.
Eftirvæntingin óx. Það var eins
og tortryggnin lægi í loftinu og
öllum vefðist tunga um tönn.
Þjóðverjarnir reyndu af öllum
mætti, en án þess að misbjóða
virðingu sinni, að komast yfir
þann þröskuld, sem hið fjand-
samlega þjóðerni reisti á mill-
um þessara manna. Ameríku-
mennirnir voru tortryggnir og
gættu ítrustu varkárni. Samtal- ,
ið fór fram á þýzku.
„Þið efist auðvitað um, að
þessi skjöl séu ófölsuð og, ef svo
er hvernig eg hafi náð í þau.
Eg get sagt ykkur það, eg hefi
tekið þau úr þeim í'rum:itum,
sem faga í gegnum rnínar eigin
hendur í ski'ifstofu minni í ut-
anríkisráðuneytinu í Berlín.“
Síðan .skýrði hann þeim frá
því að hann væri aðstcðarmað-
ur Karl Ritters, sendih'erra,
sem væri yfirmaður þeirrar
deildar utanríkisráðunéytisins,
sem hefði með höndum sam-
bandið við æðstu yfirstjórn
þýzka hersins. Til þessarar
deildar ráðuneytisins færi ekki
einungis fjölmargar skýrslur
frá þýzkum stofnunum erlendis
heldur einnig tilkynningar um
viðskiptamál og þá sérstaklega
þau sem snerta viðskipti her-
stjórnarinnar og hinna her-
teknu landa og loks margskonar>
mikilvæg hernaðarleyndarmál.
. „Starf mitt er í því fólgið að
lesa þessi skjöl og raða þeim
eftir mikilvægi þeirra áð'ur en
þau eru lögð fyrir Ritter, sem
síðan tekur ákvörðun um af-
gi'eiðslu þeirra og aðra með-
ferð,“ sagði sendimaðurinn að
lokum.
Maj’er og DuIIes líía hvor til
annars. Dulles var fullkhnnugt
um hver Ritter var, en hann
hafði verið sendiherra í Rio de
Janeiro og verið einn mikil-
yirkasti maðurinn í upplýsinga-
þjónustu Þjóðvei'ja í Suður-
Ameríku. Hatin var harð-
nesjulegur maður, snárráðxir cg
tilfinningalaus. Að Ritter væri
farinn að vinna gegn Hitler var
jafnótrúlegt eins og það. að
hann veldi sér sem trúnaðar-
mann mann, sem ekki væri
harðscðinn nazisti.
„Hvað er langt s’ðan þér tók-
uð við þessu staríi?“ spurði
Mayer. , u