Vísir - 19.01.1957, Page 4
VÍSIR
Laugardáginn 19. janúar 1557
il
VflSXH.
DAGBLAÐ
f Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingástjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
'I
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur)
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁPAN VÍSIR H.F.
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
, ^ Kirkja og trúmál:
Gáta matBnsins.
Þa& kom honum ekki við.
Kommúnistinn Lúðvík Jóseps-
son tilkynnti j. Þjóðviljanum
í gær, að hann hafi upp á
síðkastið verið svo dæma-
laust upptekinn við að bjarga
sjávarútveginum, að hann
hafi ekki mátt vera að því
að sinna öðrum eins smá-
málum og að ræða olíu-
hneykslið opinberlega. En nú
sé björgunarstarfinu lokið
l um sinn, og geti hann þá
] tekið ihaldsblöðin og tuktað
þau til, því að vitanlega hafi
I þau ekki sagt satt orð um
' þetta mál, þegar þau hafi
I verið að kenna honum um
' olíuafglöpin, öðru nær, því
; að vitanlega sé hann sak-
! laus eins og bamið í móður-
' kviði.
Kommúnistinn segir, að hann
hafi ekkert vald til að banna
eða heimila olíufélögunum
' að taka skip á leigu. Þau
hafi getað gert pað, sem
þeim sýndist réttast í því
j efni, án þess að spyrja hann
um þetta mál. Til að svara
þessu þarf ekki annað en að
rifja upp ummæli sjálfs
Þjóðviljans fyrir fáeinum
vikum, þegar hann var að
reyna að verja gerðir þessa
' sama manns. Þá sagði Þjóð-
r viljinn, að það hefði ekki
verið hægt að ætlast til þess,
að ráðherrann og kommún-
istinh Lúðvík Jósepsson sæi
fyrir þá þróun, sem orðið
hefur að því er skipaleigur
snertir. Þjóðviljinn, sem
mun víst hafa eitthvað sam-
T
band við margnefndan ráð-
herra, sagði ekki orð um
það, að honum, ráðherran-
um, væri óviðkomandi leiga
á skipum til olíuflutning-
anna. Má ætla, að Þjóðvilj-
inn hafi þar sagt sannleik-
ann, enda þótt hann hafi
gert það af hreinni tilviljun.
Það kemur hinsvegar fram í
grein olíuráðherrans, að
ríkisstjórnin hafi fjallað um
málið, og virðist hann þar
vera að reyna að velta hluta
af ábyrgðinni yfir á herðar
annarra manna. Er það karl-
mannlega gert, og eins og
við var að búast af slíkum
manni. En hann verður ekki
þveginn með þeim hætti,
jafnvel þótt hann fullyrði í
lok greinarinnar, að hann
hafi alltaf „tekið með varúð
kröfum olíufélaganna um
hækkun olíuverðs.“ Það
mætti til dæmis spyrja hann,
hvar varúð hans hafi verið
stödd, þegar hann sam-
þykkti, að eigendur Hamra-
fells skyldu fá 160 sh. fyrir
flutning á hverri smálest
olíu til landsins. Þjóðviljinn
hefur sjálfur sagt, að eig-
endur skipsins muni græða
13—14 milljónir króna á
þeim fimm förmum, sem
samið hefur verið um flutn-
ing á. Já, hvar var vai’úð
þessa skelegga ráðherra,
þegar það mál var tekið til
meðferðar? Þess er að
vænta, að það standi ekki á
svari við þessu frá honum.
Sex mánaða aSgarðaleysi.
Grein kommúnistans er gott
dæmi um það, að samvizka
1 hans er engan veginn eins
, góð og hann vill vera láta,
! og hún er einnig sönnun
| fyrir því, að árásir hans á
! undanförnum árum hafa
, fyrst og fremst verið áróð-
) ur og annað ekki. Hann
segir nefnilega í upphafi
greinar sinnar, að hér hafi
gilt „óheyrilega hátt“ olíu-
f verð, og minnir á deilur,
1 sem hann hafi staðið í af
þeim sökum á síðasta ári.
f þessu sambandi er rétt að
minna á það, að maður sá,
I sem þannig kemst að orði,
f hefur nú verið ráðherra í
} hálft ár, og á þeim tíma
} hefur hann ekkert gert til
1 þess að knýja fram breyt-
) ingar á þessu háa olíuverði,
f sem hann talar um. Hann
hefur haft aðstöðu til að láta
málið til sín taka sem ann-
ar ráðherra stærsta stjórnar-
flokksins, þess, sem ber
framleiðsluna og alla alþýðu
mest fyrir brjósti — eða svo
hefur mönnum verið talin
trú um — og hvað hefur
hann gert?
Því er fljótsvarað. Hann hefur
ekkert gert til þess að lækka
þetta óheyrilega háa verð,
og verður að telja það við-
urkenningu þess, að hann
hafi farið með fleipur eitt.
En hinsvegar hefur hann
unnið dyggilega að því, að
þjóðin verði að greiða enn
meira fyrir olíuna, og þótt
hann skrifi margar grein-
ar í Þjóðviljann til að verja
hendur. sínar, verður hann
aldrei sýknaður.
Einn víðkunnasti læknir nú-
tímans, Poul Tournier, segir:
„Raunveruleg lífsvandamál
fólks eru alltaf, þegar brotið er
til mergjar, trúarleg vandamál“.
Og frægur sálkönnuður og geð-
læknir, C. G. Jung, segir: „Um
1 næst liðið þrjátíu ára skeið
hefur fólk frá öllum mennng-
' arlöndum jarðar leitað tl mín.
Ég hef haft sjúklinga undir
höndum svo hundruðum skipt-
ir. Og meðal allra sjúklinga
minna, hálffertugra eða eldri,
hefur ekki verið einn einasti,
þar sem hið kýjandi vandamál
hafi ekki verið það að finna
trúarlegt viðhorf til lífsins. Já,
hver einasti þeirra hefur, þeg-
ar dýpst var skyggnzt, orðið
sjúkur af þeirri ástæðu, að liann
hafði misst af því, sem lifandi
trú hefur á öllum tímum gefið
játendum sínum. Og enginn
þeirra hefur heldur öðlazt
raunverulegan bata án þess að
finna trúarlega fótfestu".
I
! Af öllu vissu er það vísast,
að trúleysi er andlegt dauða-
mein. Algert trúleysi er sjald-
gæft, enda er sá viti firrtur, sem
trúarlaus er með öllu. Sá er al-
gerlega trúlaus, sem glatað hef-
ir öllu trausti tortryggir þar afj
leiðandi allt og alla, óttast
hvern mann, tortryggir hvern
hlut, uggir launsátur og fjand-
samlega aðför hverja andrá.
Trúleysi á þessu stigi er fágætt
sem betur fer. Menn treysta
meðbræðrum sínum að vissu
marki, treysta umhverfi sínu ]
þolanlega, og hafa flestir ein-
! hverjar þær ritjur guðstrúar,
sem verða þeim að nokkru at-J
hvarfi, þegar á bjátar. Og erfða
hluti þeirra, þótt rýr kunni að
vera, úr býtum andlegrar arf-
leifðar, veitir þeim ómeðvit- ;
aða undirstöðu Sá, sem sneydd-
ur er allri trú á tilveruna, sá,
sem er sviptur tiltrú til heims-
ins, sem hann lifir í, svífur
vængjalaus í lausu lofti. En ör-
yggiskennd sljórrar vanahugs-
unar er þó langt frá raunveru-
legri trú, þótt hún geti forðað
frá andlegu skipbroti, a. m. k.
um hríð. Trú í kristinni merk-
ingu er tengsl við Guð, hugar-
samband við lífsins höfund,
föðurinn í himnunum skapar-
ann. Sú trú ein skapar full-
komna tiltrú til veruleikans.
Þegar þeim læknum fer fjölg'-
andi, sem halda því fram, að
djúprættar, innri orsakir og
andleg tildrög liggi oft til ytri
meinsemda og hrakfalla, þá
hafa þeir að nýju uppgötvað
gamlan sannleik, sem hafði leg-
ið í lág um alllangt skeið.
Læknirinn Jesús kunni glögg
skil á þessu. Hann vissi, að
vanheil sál sýkir líkamann, eins
og sjúkur líkami veiklar sálina,
þótt hún megni að vísu að vinna
furðulega sigra á sjúku dufti,
ef hún tekur heilbrigða stefnu.
Lækningar Jesú, sem lesa má
um í guðspjöllunum, bera
glöggt vitni um skilning hans
á þessum efnum. En Jesús vissi
einnig, að þeir einir eru ekki
sjúkir sem leita læknis eða
kenna sér áþreifanlegra meina
á geði eða líffærum. Niðifrstaða
læknanna sem vitnað vár tíyei’
ekki annað eh vísbending um'
frumvandamál mannsins, innsta
og dýpsta meinið, sem vér
göngum allir með og Jesús
Að þessu sinni birtir Bcrgraúl
tvö bréf um svipað efni, þ. c. a.
segja strætisvagnana, sitt frá hvor
bendh’ til með þessum orðum: | um agjiai Verður fyrst birt bréf
„Ekki þurfa heilbrigðir læknis fr.j „Guðmundi halta“, sera barst
við, heldur þeir, sem sjúkir i gær, og er það á þessa leið:
eru. Eg er ekki kominn tl þess
að kalla réttláta, heldur synd- j.Knýið á ....“
xta" I „Milli kl 8,10 og 8,15 var ég að
koraa að biðstöðinni við Rauðar-
Það er auðsætt af þessum arstíg, þar sem ég ætlaði að ná
orðum, að Jesús lítur á sig sem strætisvagni niður á Lækjartorg.
þann lækni, er eigi erindi við Þegar ég átti nokkra metra ó-
alla, vegna þess að enginn sé farna, komu tveir stórir, fram-
heill, en hann sé fær um að bygðir vagnar brunandi og námu
veita batann. Þessa meinsemd, sta®ar> eins °S 1ÖS Sera la®
fyrir. Nú er ég bilaður i ökla, svo
að ég get ekki hlaupið eins og
, . unglamb, en þó gerði ég ráð fyrir,
mannlifsins stafa frá, nefnir ag f.g mun(ji ná síðari vagninum
sem dylst við hjartarætur
hvers manns og vandkvæði
biblían synd og á með því orði
ekki við einstök afbrot, heldur
það ástand að vera viðskila við
höfund lífs síns, en af því
ástandi spretta afbrotin, mis-
stigin, meinbugirnir. Vér erum,
ef svo mætti að orði komast,, á
annarri bylgjulengd en höfund-
ur vor, hugur vor er ekki sam-
stilltur hans huga, vilji vor
stefnir ekki eins og hans. Ann-
ars væri kærleikur grunnhvöt
eðlis vors, en nú er það sér-
hyggjan, síngirnin. Um leið og
vér vitum það, sem Jesús birtir,
að Guð er kærleikur, verður
oss ljóst, að vér erum ekki rétt
mynd af honum. Biblían og
samvizkan segja, að vér höfum
ekki hrakizt í útlegð frá föður
vorum af tilviljun né um sak-
leysi. Vér berum með ein-
hverju móti ábyrgð á því sjálf-
ir. Vér höfum farið eins að og
maður sá, sem í dæmisögunni
alkunnu er nefndur glataður
sonur, erum í áþekkum spor-
um og hann í útlegð sinni og
niðurlægingu og verðum að játa
fyrir föðurnum, eins og hann:
Eg hefi syndgað fyrir þér, eg
er sekur við þig og ekki verð-
ur þess að heita sonur þinn
Viðskila við Guð. Þannig er
rétt að orða það því að maður-
inn tilheyrir Guði. Ekki eins og
smíðið smiðnum, heldur eins og
barnið föður og móður, já, eins
og blaðið stofninum, eins og
fruman líkamanum. Því er
„hjarta vort órótt unz það hvíl-
ist í Guði“, eins og Ágústínus
sagði í fyrndinni. Og annar
mikill spekingur Kirkegaaard,
sagði fjórtán öldum síðar:
„Eins og ör æfðrar skyttu ann
sér eigi hvíldar, er hún hefir
þvi hann vár nær mér. Eg reyndi
•að brölta áfram, og var kominn
að fremstu dyrunum, þegar hann
rann af stað. Eg barði að dyrum,
og gerði ráð fyrir, að liann mundi
nema staðar, þvi að það gera öku-
menn oft.
Eltingaleikur?
En það var öðru nær, því að
ökumaðurinn sinnti inér ekki, og
barði ég þó svo fast, að liann
liefur áreiðanlega licyrt til min.
Hann „steig bara á benzinið" —
eða kannske það hafi verið diesel-
olía, ég veit ekki hvort, er ekki
bilasérfræðingur — og brunaði á
eftir hinum. Var bilið svo litrð
á milli þeirra, oð niér flaug i hug,
livort sá síðari væri að leika eins
konar eltingaleik — og eru þeir
báðir úr þéssari sögu.
Stöðvað samstundis.
Fimm minútum siðar, eða um
það bil, kom Sundlaugavagn, sem
ég kömst í. Þegar hann vár lagð-
ur af stað, heyrðist, að barið var
í síðuna á honum, og nam bil-
stjórinn þá þegar staðar. Já, það
var munur á liðlegheitunum hjá
þeim manni eða hinum, sem liafði
ekið á brott frá mér. Eg vona, að
báðir jiessir ökumenn lesi þetta,
og ef þeir sjá haltan skakkan karl
i grennd við Rauðarárstiginn, þá
mega þeir vita, að þar er Guð-
mundur halti.“
Klukkurnar.
Þá cr hér annað bréf frá „H.“,
sem beðið hefur birtingar all-
lengi: „Eg hef tekið eftir þvi, að
fyrir nokkru voru klukkur sett-
ar i strætisvagnana, cn þvi raiður
virðast jiær sjaldnast réttar. Er
ekki hægt að koma því svo fyrhy
að þær sé settar daglega, svo að
farþegar viti hvað tímanum lið-
ur’? Og svo þetta: Hvers vegna
er liætt að haía i vögnunum
spjöld, sem áminna börn um að
flogið áf strengnum, fyrri en taka ekki upp sæti fyrir fullorðn-
hún hittir mark, eins er maður- : um? I>að tíðkaðist áður, en virð-
inn skapaður af Guði, rnark- ist nú úr móð. Eg lief komið i
mið hans er Guð og hvíld fær strætisvagn-a, þar sem börn sitja
hann ekki fundið fyrr en í 1 nærrl helmingi sætanna, og
Guði.“ En-hin ramma taug, sem' standa ckki “PP fyrir 6amal-
-___ ... ,. * , I mennum, livað þá öðrum full-
dregur til hinna æðstu foður- v ’ 1
... . , ., . orðnum.“
tuna, er ekki em um hitu. I
annarri sögu um „glataðan
son“, allmiklu eldri en hin, sem
að ofan getur, er sagt frá því,
að óðar en maðurinn braut gegn
vilja Guðs, fylltist hann ótta
og fór í felur fyrir Guði: „Eg
varð hræddur og faldi mig,“
sagði hann. Vér felumst fyrir
Guði, en getum ekki án hans
verið. Þetta er hinn sjúki tví-
skinnungur í lífi mannsins,
Hann er sjálfum sér sundur-
þykkur. Vér leitum Guðs og'
Hallgrímur Lúðvíksson
lögg. skjalaþýðandi í ensku
ag þýzku. — Sími 80164.
Æskulýðsvika.
Á morgun, sunnudag, hefst
æskulýðsvika í Akraneskirkju.
Verða þar samkomur á hverju
kvöldi alla vikuna og múnu
ýmsir ræðumenn tala. Almenn-
„ ,. ^ v , , ( ; ur söngur verður mikill og auk
flyjum Guð, þraum hann °g,.þess eíngötíeur eða'.tvfeönguríá
afrækjum, aUt, sem vér þráum hverju kvöldi. Fyrsta kvöldið,
og vonum, hamingjuþrá vor öll, £ mor.gun, talar Sverrir Sverris-
allir' fagrir draumar og hug- Son, skólastjóri. — Allir eru
Framhald á 6. síðu. ] velkomnir á samkomur þessar.