Vísir - 21.01.1957, Page 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 21. janúar 1957.
EDlSOft IVIARSDALL:
■ ■■■
VíkinfluriM
29
a^EBBsaaEiaEBSi
a a b ■ h i
. Elskarðu mig, Morgana?
— Ég hélt, að ég elskaði Aella af því einu að frétta um
hugprýði hans og hversu mikill konungur hann væri. Og hvað
sem öðru líður er ég enn þá heitbundin honum og roun elska
hann, ef ég verð eiginkona hans. Þú ert heiðinn og ef til vill
líka þýborinn. Iivernig ætti ég þá að elska þig?
— Geturðu ekki svarað annað hvort já eða nei?
^ Nei,'en, þú' mátt kyssa' mig, eins og þú vilt, og ég ætla að;
kyssa þig, eins og mig lystir. ■
Hún dró andann ótt og títt, meðan hún sagði þetta. Það var
Morgana, sem sagði þetta við mig, Ogier, óreyndan og orð-
stírlausan hermann, sem einu sinni var þræll. Ég hefði getað
haldið að ég væri sofandi og að mig væri að dreyma, en storm-
urinn æddi og það brakaði í seglunum. Ég horfði beint fram og
sá ekki andlit hennar, en ég fann varir hennar við eyra mér og
heitan andardrátt hennar. Orð hennar voru undarleg og magn-
þrungin og þyngri en spádómur völvu. Myrkrið var dular-
fullt.
Hún settist á hné mér og var eins og í dvala. Og þegar varir
hennar voru saddar, voru mínar varir hungraðar og þyrstar
■ennþá. Ég hneppti því frá henni tölunum í hálsmálinu. Ég
óttaðist alltaf að hún mundi stöðva mig. Því næst þreif ég á
húð, sem var eins mjúk og andlit hennar var fagurt. Hin ný-
iega fullþroskuðu brjóst hennar voru stinn og kúpt og hæfðu
prinsessu.
Ég gat ekki trúað þessu enn þá, og þegar ég minntist þess,
hver hún var, var ég hálfhræddur við að hætta mér lengra. En
þá þrýsti hún sér að mér og þá varð mér ljóst að hún þráði
gælur mínar. En ég var ekki ánægður enn þá og langaði til að
hætta mér lengra.
— Ég held, að þessir rósaknappar séu fullir af hungri sagði ég.
— Kanntu ekki ráð til að athuga það sjálfur? spurði hún og
stóð á öndinni. Ég sá ekki andlit hennar fyrir myrkri.
— Ég held, að það sé fyrsta villihunang vorsins, sagði ég
löngu seinna.
— Ég held að þú getir ekkert sagt um það svona fljótt.
Meðan ég lék mér þannig að brjóstum hennar, grúfði hún sig
að hálsi mér.
En þegar ég vogaði mér neðar, ýtti hún mér írá sér. En ég
var víkingur og elskaði hana af allri ástríðu míns norðlenzka
hjarta. Ég hafði ekkert vald á ástríðum mínum lengur. En hún
hélt mér frá sér.
— Bíddu, Ogier, sagði hún. — Hlustaðu á storminn.
— Ég hafði gleymt fárviðrinu, sem æddi og geysaði.
— Við getum bæði dáið á hvaða stundu sem er, hélt hún
áfram. — Iivers vegna ligg ég ekki á hnjánum og biðst fyrir?
Þú átt engan hirnin til að hverfa að, svo að þú átt að hylja
ásjónu þína ótta. En í stað þess liggjum við hér í faðmlögum í
syndsamlegri ástríðu.
— Ég vissi ekki að ástríðan væri syndsamleg.
— En hjarta mitt er hamingjusamt þrátt fyrir allt. Og ef
þú vilt fá að heyra sannleikann, þá vissi ég það ekki heldur.
— Farðu þá frá með handlegginn.
— Ég mundi gera meira en bað, ef ée vaeri viss um, að við
myndum deyja. Ég mundi gera þig að eiginmanni og veita þér
allt. Það væri syndsamlegt að giftast án blessunar prests, og
áreiðanlega mundi enginn prestur fást til þess að vígja mig
heiðum manni, en samt held ég ekki að mér yrði varpað til
heljar. Ég trúi því í sannleika að mér yrði sýnd miskunn og
okkur yrði skolað á land á strönd eyjarinnar Avalon.
— Stormurinn er á vestan, sagði ég. — En ég held að það
skipti engu máli í augum svo mikils guðs. .
— En það getur verið að ég lifi og komi til Engl&nds, svo að
ég verð að vera trú Aella, enda sór ég það við kné föður míns.
Þrátt fyrir það elskarðu mig og hefur hætt lífi þínu fyrir mig.
í stað. þess að blygðast mín fyrir að þiggja atlot þín, er ég
hreykin af þeim. Ég ætla að geyma Aella það, sem honum var
heitið, en þú getur fengið allt hitt.
Hún vafði handlenggjunum um háls mér og þrýsti vörunum
á munn mér.
— Ef ég giftist Aella, mun ég' ekki segja honum frá þessu
dásamlega ævintýri, hvíslaði hún, þegar hún náði andanum
aftur. Ég gat nærri því séð ljómann í augum hennar í myrkr-
inu. En við skulum þá láta sem svo að það séu ekki grófir fing-
ur Víkingsins ástleitna, ^heldur fimm hvítir tarfar, sem voga
sér inn í töfragarð.
— Hvers vegna viltu að við látum svo?
—i Vegna þess að ef þú lofar þeim að ganga á beit hvar
sem er — og lætur þá kroppa gras að lyst sinni og ekki láta
þá hætta fyrri en ég skipa þeim,, þá verð ég ef til vili djarfari.
— Vertu eins djörf og þú getur, Morgana.
— Þá get ég trúað þér fjnrir því, Ogier, að ég á fimm litiar
hindir, sem langar líka í ævintýri, ef þeim væri sagí til vegar.
VII. KAFLI.
VÉIÐIN MIKLA.
Storminn lægði, eins og jafnan er um alla storma um síðír.
Hinn nýi máni óx og varð fullur. Allir ’vindar sumarsins komu
og hurfu og öll veður með. Vistabúr okkar tæmdist oft, en við
urðum aldrei svöng, því að við veiddum í vogum og víkum og
uppi á ströndum. Einu sinni keyptum við farm frísnesks báts
fyrir silfurkamb. -
— Eitt sinn hrakti stormurinn okkur langt út á haf, og þar
hefðum við dáið úr þorsta, ef storminn hefði ekki lægt. Há-
karlar eltu okkur.
Fyrstu vikuna eftir fárviðrið minnti ég Morgana oft á þær
hættur, sem biðu okkar og þess vegna væri bezt fyrir okkur
að nota tækifærið. Tunglskinsnætur og skýþurigir dagar veittu
okkur óþjótándi tærkiftéfi 'tlT áð skemmta okkur. Morgana hafði
sagt mér söguna um hinn fyrsta mann og hina fyrstu konu. Þeim
var gefinn aldingarður fullur af ávöxtum og þáu máttu borða
af öllum trjánum, nema af skilningstrénu. Þannig var um
okkur Morgana.
— Borðuðu þau aldrei hina forboðnu áVxeti? spurði ég.
— Höggormurinn freistaði Evu, og hún freistaði Adams,
sagði hún og roðnaði. Fyrir þetta voru þau rekin úr aldin-
garðinum og urðu að neyta brauðs síns í sveita síns andlits.
— Voru þau ung og ástfanginn, eins og við erum? spurði ég.
— Ég efast ekki um að svo hafi verið.
— Þá hefur það verið misskilin lagasetning og heimskuleg,
sem þau brutu, og það var rétt af þeim að gera það.
— Prestarnir segja að þetta hafi verið syndsamlegt athæfi,
og syndin býr í okkur núna.
— Jæja, það gleður mig.
— Satt er það að ég er ekki eins iðrandi og ég ætti að vera,
En ég mun skrifta þetta fyrir skriftaföður minum þegar ég
kem í kristið land.
— Ef þetta er ætlað ungum elskendum, hvernig er þá hægt
að segja, að það sé ljótt.
— Ég veit það ekki, en ef til vill gætu prestarnir útskýrt
það. Vissulega mundi ég vera sorgbitin ef þú og ég — og allt
annað fólk hefði aldrei fæðzt. Ef til vill værum við þá öll á
himr^um.
— Við heiðingjarnir líka?
J
l
k»v*ö»l«d*v*ö#k*u»n*n®i
I Vestur-Berlín var barna-
kennari dæmdur í 30 marka
sekt fyrir að löðrunga nemanda
sinn.
Nokkru seinna reiddist
kenslukona í sömu borg við
nemanda sinn og kvaðst mundu
slá hann utanundir ef hann
hlýddi sér ekki skilyrðislaust.
„Það kostar 30 mörk,“ svar-
aði strákur hortugt.
„Það er mér alveg sama og
jafnvel þótt það kosti 100
mörk,“ öskraði kennslukonan í
bræði sinni.
„Bíddu! Bíddu!“ heyrðist þá
allt í einu hljóð úr horni. Það
var annar strákur úr bekknum,
sem rétti upp hendina í ákafa.
„Hvað viltu?“ spuði kennslu-
konan önugt.
„Þú skalt heldur berja mig,
eg skal ekki taka nema 20 mörk
fyrir það.“
Nokkru eftir að Brown hafði
lagt af stað frá Knoxville —
enn í bil sínum — var hann
stöðvaður af tveimur fótgang-
1 andi mönnum. Brown varð
‘ ekki um sel. í fyrsta lagi var
| orðið myrkt af nóttu og engin
1 umferð eftir veginum, og í öðru
jlagi virtist honum mennirnir
næsta skuggalegir. Hann reyndi
Isamt að sýnast rólegur, brosti
góðlátlega — oft hjálpar það
— og spurði hvort hann gæti
nokkuð gert fyrir þá.
Brown varð rólegur aftur,
þegar annar náunginn vék sér
að honum og .spurði hvort hann
gæti hjálpað þeim um eldspýt-
ur Feginshugar þreif hann eld-
spýtnastokk upp úr vasa sínum,
fékk manninum og bjóst til að
halda áfram.
„Bíddu andartak,“ sagði þá
hinn maðurinn. „Við félagarnir
eigum eftir að koma okkur sam
an um hvernig við eigum að
skipta með okkur reitunum,
hvor á að hirða bílinn og hvor
peningaveskið þitt.“
C & &uncu<fkA
— TARZAW —
2271
Að lokum komu þeir að stað ein-
um þar sem þefur af Tantor lá í
loftinu. Gætið að ykkur, hvíslað..
ííonungur frumskógarir.s.
Leggið vel á minnið, allar dýra- og þú Hemu, þú byrjar. Við bíðum á ljós hinn grái stóri búkur Tantors.
götur og sterk tré sem voru á leið meðan. í skyndi þreif hann stein og kastaði
Hemu fór gætilega og brátt kom i honum í Tantor til að æsa hann.