Vísir - 23.01.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 23. janúar 1957.
EDISOM RÆARSHALL:
VíkiHtfurim
33
BHSQBSIBBIBBHHÐHISB'iSDaiHeSfflBQBBaHHaMaaaB
í drekanum, svo að sólin skini ekki á þá og vekti bannig athygli
á skipinu. Nú var drekinn skaraður skjöldum, sumum svört-
'um, sumum gullnum. Það var falleg sjón að sjá þetta. Svo
heyrðist hundrað radda hróp:
— Óðinn! Óðinn!
— Óðinn! Óðinn! hrópaði ég sem svar.
— Heilagur Davíð! Heilagur Davíð! hrópaði Morgana, og
lokkar hennar þyrluðust í storminum og augun leiftruðu. Og
Berta hrópaði:
— Heilgur Georg! Heilagur Georg!
— En Kitti og Kuola þögðu, eins og þau hefðu ekki orðið
xeins vör. Og Sendingur gamli heyrði ekki neitt og gat ekki
sagt neitt.
— Við stefndum að lítilli eyju, vegna þess eins, að vindurinn
bar okkur þangað. Ég ætlaði að reyna að sigla hjá henni, og
<ef við gætum haldið undan fram í myrkur mundum við sleppa.
— Viltu líta á sjókortið? spurði Morgana, þegar ég hafði
sagt henni og Bertu frá ráðagerð minni.
— Ég athugaði það í gær, meðan þig sváfuð, en það mundi
ekki saka, þó að þið lituð á það ef mér skyldi hafa yfirsést.
— Ég þóttist viss um, að mér hefði ekki yfirsést, en ég vissi,
að Morgana vildi vera til aðstoðar, eins og hún gæti. Hún og
Berta krupu því niður og fóru að athuga kortið.
—• Ef þú ferð fyrir vestan eyjuna, er þér óhætt, sagði
llorgana.
— Ég hafði líka ætlað mér það. En hvað er austan við
hana?
— Það virðast vera hættuleg sandrif.
— Það var gott, að þú komst auga á það, sagði ég. Það
xefði vel getað komið fyrir að ég hefði skipt um skoðun og þá
ihefði ég strandað þar og Ragnar náð okkur----------
Ég þagnaði allt í einu og báðar konurnar störðu á mig með
spurningarsvip.
— Hvað er að? spurði Berta.
— Ég var bara að hugsa um það, að Ragnar gæti ekki náð
ckkur þar án þess að stranda sjálfur. Ormurinn langi er miklu
öjúpsigldari en Leikfang Óðins. Ef við létum hann elta okkur
þangað, gæti svo farið, að hann færist, en við lifðum.
— Ég vildi, að svo færi, sagði Morgana rólega. — Iíann er
Tbölvun gervallri kristni.
— Það er ekki vegna þess að mig langi til að sjá skip hans
hrotna í spón, menn hans skolast í sjóinn og lík Ragnars
fkolast á land. Einhvern tíma getur að því komið, að ég verði
bölvun gervallri kristni. Það er vegna þess, að hann er að elta
þig, að ég vil, að hann drukkni. Jæja, ég ætla að velja austari
leiðina. Það skiptir engu um okkur. Kitti, hvort við lifum eða
deyjum, bara ef Ragnar deyr. Kuola kom með okkur og verður
að taka því, sem að höndum ber. Svo var til skilið í samn-
ingnum. Og Sendling skiptir það engu máli, hvað fyrir hann
3temur. Ef þið Berta deyið, farið þið til himins. Ég mun ekki
ætlazt til þess, að þú fylgir mér.
— Hvert ferð þú? spurði hún.
— Ekki til Valhallar. Engin valkyrja mun koma eftir mér.
ÍÞær munu allar koma eftir Ragnari og mönnum hans, vík-
iagunum. Þær munu koma syngjandi á hvítum fákum, og and-
lit þeirra munu verða bjartari en sverð þeirr, þegar þær flytja
burtu hina látnu.
1
— Ætlar þú að fara til Avalon? spurði Morgana og augu
hennar leiftruðu.
— Vel getur svo farið, að mér skoli þar á land, því að örlög
mín eru mjög einkennileg. ...
:— Þá ætla ég að fara með þér.
— Ég veit ekki hvernig þú ættir að geta það. Jafnvel þótt
þú vildir afsala þér himninum mín vegna, geturðu ekki skilið
við Bertu.
-— Belrtu væri alveg sama, þótt hún færi til Avalon. Hún
hefur trúað mér fyrir því. Fólk hennar er frá Devon og hefur
ekki verið kristið mjög lengi. Ef við förum þangað, verðum við
að taka — gula fólkið með okkur.
— Nei, sálir þeirra munu fara í líkami fug'la og fljúga aftur
heim til Lapplands.
— Það er ágætt. Og ef Sendlingur kemst til Avalon mun
hann læknast af áverka sínum og geta talað aftur.
— Það geta verið örlög mín að hverfa niður til Heljar, af því
að ég hef verið svo hamingjusamuf.
— Ég hef líka vgrið hamingjusöm. Morgana reis upp og
kyssti mig á munninn.
— Hvað áttu við með þessu?
— Ég á vfð'það, að ef þú ferð til Heljar, æcla ég að biðja
dýrlinga mína að lofa mér að fara þangað líka.
r , j' , • '' i, ‘flib
Eg losaði linuna Sem fest'var við borðstokkinn, svo að seglið
hékk niður. Það leit svo út sem hún hefði slitnað og mér fannst
ég heyra hláturinn í mönnum Ragnars. Við létumst vera í óða
önn að gera við línuna. Meðan þessu fór fram, hafði dreki
Ragnars unnið á okkur um eina mílu.
Ég undraðist það, að engin skip skyldu vera á þessum slóð-
um. Hvergi, svo langt sem augað eygði, gat ég komið auga á
frísneskt kaupskip, engir þorskveiðibátar og ekki svo mikið
sem róðrarbátar við strendurnar. Svo virtist sem þorpið á eynni
væri vita mannlaust.'Hvergi sást reykur úr reykháfi.
Sýnilegt var, að floti Ragnars hafði verið hér nýlega og að
hinir frísnesk:u menn, sem höfðu flúið undan þeim höfðust enn
þá við í fylgsnum sínum og þorðu ekki enn þá að.hverfa aftur
til heimila sinna. Ef. við gætum lokkað Ragnar til að stranda
dreka sínum á sandrifi, var enginri nálægur til að bjarga
honum. ■ ■ . .
Hinir norrænu víkingar voru voldugif, en voldugastur þeirra
allra var Ragnar. Hvaða vit var þá í því, að fyrrum þræll
hans, Ogier, óreyndur í hernaði, reyndi að hefia styrjöld við
hann. Svo leit út sem við værum að flýja í ógn og skelfingu.
En ef guðirnir hefðu litið inn í hjörtu okkar, héfðu þeir varla rumdi Mantins,
4
k*vö»l»d*v*ö*k*u*n*n*i
Hér er saga frá Þýzkalandi.
Hún er aldargömul:
Eduard Mantins var blá-
fátækur stúdent sem varð að
láta hverjum degi nægja sína
þjáning óg vissi 1 raun og veru
aldrei hvort honum tækizt að
seðja hungur sitt í dag eða ekki.
Hann varð að finna upp á ein-
hverju til þess að geta stundað
námið áfram, greitt leigu fyrir
herbergisholuna sína og aflað
|sér einhvers matar. Það sem
'hjálpaði honum hvað mest var
það að hann var söngelskur og
gat gripið inn í þar sem skorti
söngkrafta á skemmtanir eða í
\reizlur.
Þá bar það við nepjufullt
rigningarkvöld í nóvember-
mánuði að dyrabjöllunni njá
Eduai’d Mantins var hringt.
Fyrir dyrum úti stóð maður og
bað hann að vera mættan klukk
an átta stundvíslega í veizlu
hjá Strörner sendiráðsmanni,
því þar vantaði söngmann til
að skemmta. Þetta er fín veizla
og fataður væri kjóll, hvítt
vesti og hvít slaufa. Sendimað-
urinn kvaðst koma aftur eftir
tíu mínútur til þess að sækja
hann.
..í þessu hundaveðri fer eg
trúað sínum eigin augum — við dirfðumst að leggja gildru
fyrir hann. Létum við okkur dreyma um það, að við gætum
sigrazt á Ragnari, hinum voldugasta allra víkinganna.
Skyndilega opnuðust augu mín. Morgana stóð við hlið mér
og hár hennar þyrlaðist í vindinum. Mér sýndist hún líkjast
gyðju. Hún hafði sagt mér, að nafn hennar þýddi Dóttir hafsins.
Þegar ég sleppti seglinu aftur, efuðust víkingarnir ekki um,
að stagið hefði slitnað, þegar mér reið mest á. Þegar ég reyndi
árangurslaust að grípa það, öskruðu víkingarnir af gleði. Því að
akuryrkjuþrællinn, sem hafði gerzt ræningi, mundi nú brátt
falla 1 hendur þeirra aftur. Nú voru þeir ekki í meira en fjögur
hundruð metra fjarlægð. Ég gat þegar greint Ragnar meðal
víkinganna. Sjórinn framundan æddi og freyddi, og þegar
Kitti stikaði dýpið, var það ekki meira en þrjú fet.
— Óttastu Orminn langa! hrópuðu víkingarnir.
— Það er skömm að því fyrir ykkur, að ná ekki Leikfangi
Óðins! hrópaði ég aftur.
Þá dimmdi mér fyrir augum og það, sem ég sá, var eins og
úr gömlu ævintýrakvæði, þegar jötnar börðust við goðin, áður
en Loki var hlekkjaður.
Á öllu þessu hafi var ekkert sýnilegt nema Ragnar, víkingar
hans og við. Mávar og hafsúlur sveimuðu yfir okkur. Strönd-
in var hljóð og kyrrlát, á stöku stað sást hákarlsuggi upp úr
sjónum.
Ég starði á Sendling. Hann renndi sýnilega grun í, hvað ég
ætlaðist fyrir, því að deyfðarsvipurinn var horfinn úr augum
hans og hann hafði rcðnað í framan.
sem var í illu skapi og hafði auk
þess aurað sér saman nægum
peningum til að geta lifað af
morgundaginn. „Eg hreyfi mig
ekki hvað sem í húfi er, þótt
eg féngið heila milljón," bætti
hann við með áherzlu.
„Þvaður og bull,“ sagði
sendim. og byrsti sig. „Þér fá-
ið hálfan annan dal fyrir að
koma og auk þess er alltaf góð-
ur matur hjá Strörner borgar-
ráðsmanni.“
..Já, hálfur annar dalur og
góður matur það er nú annað
mál. Kannske að maður slái
til.“
Þessi veizla varð upphaf þess
að Eduard Mantins var ráðinn
að hirðóperunni í Berlin, en
þar varð hann frægur söngvari.
MAGNÚS THÖRLÁCIUS~
hæstaréttarlögnisður
Málflutningsskrifstofa
Aðalstræti 9. — Sími 1875
c. a. SuM'cuífkA

2273
%■ %í t *

Að lokum, eins
gert ráð fyrir, elti
og Tarzan hafði,
Tantor nú þriðja
hlauparann, sem skaust upp í tré
skammt frá þar sem Tarzan beið.
Nú var komið að Tarzan sjálfum,
sem skaut nokkrum örvum í búk fíls-

ins. Tantor ærðist enn einu sinni og
tók á sprett á eftir Tarzan.