Vísir - 31.01.1957, Blaðsíða 7

.Fiirjmtudaginn 31. janúar 1957
VÍSIB
—a
«
■
■
■
■■■■
■ ■■■
EÐISOM MARSHALL:
UHHH
39
■
a
«
aEBlBfliaiBIIBim siibiibhiibbiiiiibi
Er hægt að tala svona víð hinn volduga Ragnár sem liggur
hér eins og hlekkjaður hundur.
— Ég átti ekki við það.
— Ég vissi það. Annars hefði ég orðið svo sterkur að ég
heíði brotið hlekki mína. Þú ert Norðmaður, Ogier, og við
viíum báðir hvað það er að þykja vænt um örlög sín, hvernig
sem þau leika okkur. Þess vegna munum við hata hvor annan
méðan við drögum andann.
Þegar dimmdi útbjó ég annað rúm handa Bertu svo að ég
gæti sofið hjá Morgana.
— Ég dró upp öll segl. Ragnar horfði á með mikilli undrun.
Syo lengi sem við höfðum byr, mundi okkur bera óðfluga í
átlina til Englands. Ef hann lygndi mundum við leggja út árar.
og ef við fengjum mótbyr. gátum við lagzt við akkeri.
Sendlingur stóð við stýrisárinna. Það var eins og það átti að
vera, að mér fannst. Kitti var á vakt með honmn, og þegar
hana syfjaði, mundi hún vekja Kuola, sem svaf við fætur
hennar og láta hann taka við vaktinni. Við hin mundum sofa
svefni hinna réttlátu. Annað var ekki að -gera.
Við Morgana höfðum nóg af hreindýraskinnum til að skýla
okkur fyrir hinum napra vindi, og við vorum mjög ástfangin
hvort af öðru. Við hvíldum nakin í cjrmum hvors annars.
Klukkutímar liðu og alltaf heyrðum við sama gnauðið í
storminum. Ef hann hefur blásið úr sömu átt alla nóttiha,
stéfndum við stöðugt í vestur. En ef áttin hafði bréyzt, var
ómögulegt að segja, hvert okkur mundi bera. Ég get nú raunar
varla sagt, að ég hefði miklar áhyggjur af því.
Þegar ég vaknaði morgiminn eftir, sást hvergi land.
Skömmu eftir sólaruppkomu varð himminn heiður. Og um
miðmorgun lægði storminn, og við lögðum út árar. Okkur
íánnst sem ekkert miðaði þann dag.
Um kvöldið var skafheiðrikt og stjörnubjart. En allt í einu dró
íyrir tungl og stjörnur, svo að við höfðum ekki hugmynd um
hvaðan vindurinh blés. Við urðum því að setja út akkeri
og bíða morguns.
Þegar tók að birta reyndum við að sjá til sólar. En svo þykkt
var í lofti, að við sáum ekki móta fyrir herrni. Það var mikili
vindur, en við vissum ekki af hvaða átt, svo að við urðum að
liggja við akkeri.
Eftir marga klukkutíma glórði loks í sólina sem snöggvast.
Eftir því sem helzt mátti ráða var vinduriim á norðaustan. Við
settum því aftur upp segl. Síðar um daginn sáum við aftur til
sólar og virtumst við þá vera á réttri leið. Þetta gladdi okkur
mjög og ég áræddi að sigla áfram eftir að aimmt var orðið.
Þannig sigldum við og biðum byrjar til skiptis í sjö sólar-
hringa. Á áttunda degi urðum við uppiskroppa með vatn og
hefðum dáið úr þorsta ef ekki hefði komið skyndilega helli-
rigning, sem fyllti vatnsílát okkar. Eg gerði ráð fyrir, að ef
til vill yrðum við vör við land á níunda degi en það varð ekki.
Á tíunda degi var allt eldsneyti okkar búið og öll matvæli
búin, nema eitthvað af þurrkuðu kjöti. En þá urðum við vör
við sel, og klukkutjma seinna sáum við sendna strönd evjar
einnar. Sendlingur rak upp öskur og pataði ákaft. Ég fékk
honum því stýrið. Hann eygði í suðurátt og innan skamms
beníi hann ákaft og var mjög æstur. Bak við tién gnæfði stór,
ráúð;þyggihg.
—; Veistú, hvað þetta er? spurði ég Morgana. Augu hennar
voru sfór og leiftrandi.
— Ég held, að það sé Lindisfarne, sagði hún og það fór hrollur
um hana. Þar hvíla bein Cuthberts dýrlings.
— Lindisfarne! hrópaði Ragnar. Það er enskt nafn, ef mér
skjátlast ekki. Afi minn drap ábótann þar og brenndi klaustrið
fyrir sextíu árum síðan. Dauðir prestar lágu þar eins og hrá-
víði út um allt. En þeir hafa reist þar nýja kirkju og nýtt’
klaustur. Hinum kristna guði þykir sýnilega mjög vænt um
þéhnan stað. Mikið vildi ég gefa fyrir að hafa flotann. minn
hérna núna og þó ekki væri nema eins dags frelsi.
— Þú ert béizkur í hatri sínu, Ragnar.
Hann hafði starað lengi á þessa rauðu stórbyggingu. Nú afa þeirra, sem bjó annarsstað-
Ieit hann til mín og varð ofurlítið niðurlútur.
— Hver hefur sagt þetta við mig áður?
— Egbert, þegar þú ætlaðir að rista mér blóðörn.
— Já, og ég sagði líka að ég gæti ekki þolað að sjá. Þá færi
allt á ringulreið í höfðinu á mér. Og ég þoli ekki heldur að
sjá hinn kristna guð. Og nú hafið þið báðir komið mér á kné.
— Taktu þetta aftur, Ragnar, eða 'ég kiæki úr þér augun.
Ég hef ekkert saman að sælda við hinn kristna guð.
— Kræktu úr mér augun, ef þér þóknast. Ég tek þetta ekki
aftur. Hann hefur ákveðið að nota þig til að ráða niðurlögum
niínum. Ég fékk óljósan grun um þetta strax og ég sá þig í
fyrsta sinn. Og nú er það komið fram.
lwö*M*v*{j»k*ii»fbiM
Á jarðskjálftasvæði einu
miklu í Japan bjuggu hjón með
börnum. sínum en vegna um-
hyggju fyrir börnunum ákváðu
foreldrarnir að koma þeim til
3.
Þegar við sigldum suður með ströndunni í átt til Humber-
mynnis, létti mér mjög, þegar ég sá, hversu fá skip voru á
þeirri Ieið. Það voru aðeins nokkur breið, frjsnesk farmskip,
sem ekkert komust áfram. Við gátum hringsiglt þau, svo sein
voru þau og silaleg á sjónum. Það var því óhugsandi, að þau
gætu náð okkur og að við yrðum ekki handtekin, nema komið
yrði að okkur óvörum.
í kistunni, sem konurnar höfðu komið með úr hinum auð-
uga, frísneska bústað, voru ekki einungis fínustu föt, heldur
eínnig um fjörutíu silfurskildingar, sem víkingunum hafði
sézt yfir. Fyrir þetta gátum við keypt okkur matvæli. Enda
þótt við værum í ágætum enskum fötum, leizt Englending-
unum ekki á okkur. Að vísu voru þeir dauðfegnir að vera ekki
drepnir á stundinni og þeir urðu undrandi, þegar þeir fengu
framleiðslu sína borgaða, því að þeir voru því óvanir af þeím
sem komu af sjó. Svo að þeir gáfu okkur í kaupbæti kál, flesk og
brauð. Einu sinni var okkur gefið talsvert af öli, og þegar ég
sá, að Ragnar langaði í það, gaf ég honum það. Mér fannst hann
eiga það skilið af mér, fyrir það, að hann hafði Iofað mér að
halda Ör Óðins, þangað til hún dó.
Við lögðum að landi við þorpið Selby. Berta bjó sig í sitt
bezta skart og ég bað tvo sjómenn að fylgja henni á fund
konungs.
Við höfðum séð þá koma út úr kofa til að setja fram bátinn
sinin og ég sagði þeim, að ef þeir yrðu með nokkra hrekki,
skyldi ég steikja móður þeirra yfir hennar eigin eldi og negla
föður þeirra við hans eigin bæjardyr.
— Við sleppum þá betur en við héldum, sagði einn þeirra
við annan. Eftir það var ég ekkert hræddur urn heiður Bertu.
Þeir lögðu af stað með flóðinu og komu aftur, þegar var að
byrja að fjara. Með Bertu var myndarlegur maður í hvjtum
kyrtli með silfurkross á silfurfesti á brjóstinu. Hann hét God-
vyn, að því er hann sagði. Hann var Benediktsmunkur og
ráðgjafi konungsins Aella.
Geturðu lesið latínu? spurði hann -og sýndi mér rollu.
— Nei það geta prestar og guðsmenn gert.
— Jaeja, þá æíla ég að lesa það fyrir þig.
— Hvernig get ég vitað, nema þú blekkir mig.
— Hann mun ekki blekkja þig, Ogier, sagði Morgana blíð-
lega.
— Það er ski ifað á það til Ogiers hins danska, þegna Dana-
konur.gs, hélt Godwin áfram. „Þér megið ferðast í friði um !
ar í landinu og þar sem jarð-
skjálfta varð aldrei vart.
Að nokkrum vikurn liðnum
kom símskeyti frá afanum,
svohljóðandi: „Sækið börnin
strax, sendið jarðskjálftann.“
*
Kennslukonan var að segja
nemendum sínum frá manni
nokkrum, sém hafði það að
venju að synda þrisvar yfir
Thames áður en hann gnæddi
morgunvei'ð á degi hverjum.
Ein nemandinn tók að hlæja.
Einn nemandinn tók að hlæja.
„Hvað hlægir þig?“ spurði
kennslukonan, „heldurðu kann-
ske að maðurinn gpti þetta
ekki?“
„Jú, jú,“ svaraði nemandinn.
,,en eg skil bara ekki í því
hversvegna hann syndir ekki
fjórum sinnum yfir ána, þó ekki
væri til annars en að sækja
fötin sín.“
★
Hann kom inn í knæpuna við
höfnina sem hann var vanur að
svala þorsta sínum í.
„Hvað er þetta! Hvers vegna
eruð þið byrjuð að strá sagi á
góKið?“
„Þetta er ekki sag,“ svaraði
veitingamaðurinn, „þetta eru
húsgögnin sem við átturn í
'gær.“
★
Hein er látinn laus úr fang-
elsinu. Fangavörðurinn biðui'
hann um leið og hann kveður.
áð láta þetta verða í síðasta
skiptið sem hanh kæmi í fang-
elsi.
„Já, eg hef frá því fyrsta.
alltaf verið að reyna þetta og
lofað sjálfum mér í hvert sinn
áð þetta yrði í síðasta skiptið
sem eg kæmi i tugthús, en
löggan hefur bara alltaf náð
mér. Og eg veit ekki nema að
hún geri það ennþá.
10
STMI 33S?
c a. Bumuqki —TARZAN —
Tarzan stökk á fætur í bræði sinni
og þá fékk hann annað aldini beint
framan í sig og svo heyrðist skrækur
hlátur og nú gat apamaðurinn ekki
annað en hlegið. Það var lítill
hrekkjóttur api sem hafði leikið á
hann.
Komdu niður úr trénu Manu. En
þá kom hann auga á höfuðbúnað
apans. Það var einhverskonar hér-
mannahúfa. .