Vísir - 05.02.1957, Blaðsíða 7

3*riÖJudaginn 5. febrúar 1957-
vlsœ
IX
■■■«
v.
■
■
EDISOIM MARSHALL:
Víkinyurínn
43
> —■ Það liggur ekkert á.
Hann var mjög glaðlegur í bragði og hvers vegna ekki. Ég
hafði gert honum mikinn greiða. Hann hafði alltaf lifað í ótta
við Ragnar. Máttur Egberts, keppinutar hans, hafði allur verið
undir Ragnari kominn. Enginn annar en Ragnar hefði getað
búið hann út með leiðangur til að leggja England undir sig.
En nú gat hann verið öruggur og óhræddur um sig.
—• Það er byrjað að fjara, sagði ég,
Þú verður samt að bíða andartak. Ég ætla að láta færa þér
bikar af víni. Bróðir Godwin. Er mér ekki óhætt að að drekka
heiðnum manni til, þegar hann hefur gert kristninni jafn mik-
inn greiða og þessi maður. Þetta er ekki venjulegur maður,
heldur mikilmenni.
— Mér geðjast ekki málhreimur þinn, Aeella, og ekki svip-
urinn heldur.
— Hvers vegna, gamli sálnaþulur?
— Við höfum nýlega horft á hræðilega sjón og þú fagnar
því. Skyrta sonarsonar járnsmiðs er að verða þér of þröng.
—• Þá sé ég enga ástæðu til að vera í henni lengur. En ég er
ekki of stór til að bera kórónu Osberts, sem ég öðlaðist af
eigin ramleik. Og ég skal bera kórónu Bretaveldis, áður en öll
nótt er úti. Hann bandaði hendi til lávarðanna og frúnna.
— Komið! Við skulum drekka Ogier til og ef þessi guðscrða-
snaklcur vill ekki drekka með okkur, getur hann farið inn í
klefa sinn og beðist fyrir og talið perlumar á talnabandi sínu.
— Þér væri nær að telja þá daga, sem þú átt eftir.
— Burt með þig langnefjaði skrÖggmd Komdu, Ogier
Gyrfalcon!
—■ Hvemig veiztu, að ég er kallaður Gyrfalcon?
— Af því að Raðnar nefndi þig því nafni. Ég náði að vísu
ekki nafninu, en einn af mönnunum, sem hér eru inni kann
danska tungu.
— Ég ætla hvorki að borða hér né drekka, Aella konungur,
heldur ætla ég að leggja af stað ásamt félögum mínum.
— Þetta kalla ég mikið vanþakklæti, en ég mun ekki hamla
ferð þinni, þar eð þú hefur gert mér svo mikinn greiða.
Því næst sá ég hann kalla til sín helzta ráðgjafa sinn.
— Hvaða greiða áttu við? spurði ráðgjafinn. — Mér fannst
jþú hafa kaupskap við Ogier hinn danska, þannig að hvorugur
skuldaði hinum.
— Það var svo í upphafi. En hann var of rausnarlegur. En
ég átti rétt á Morgana og gaf henni hann eftír. Ogier tók Ragnar
af lífi sjálfur. Ogier! Ég óska þér, gulu konunni og tungu-
lausa manninum góða ferð til heimalands þíns. Welska prins-
essan og Bertha verða eftir hér.
— Hvað á þetta að þýða Aella? hrópaði Godwin, áður en ég
gat komið upp orði.
— Þú ert stöðu þinni til skammar Godwin! sagði Aella.
— Hvernig geturðu vitað til þess, að kristin kona faðmi heiðinn
mann? Ef hún samþykkir það af fúsum vilja, er synd hennar
enn þá meiri.
— Þú lezt hann hafa griðabréf, Aella, til að ferðast um ríki
þitt, og undir því skjali er þitt konunglega iiinsigli. Þú sórst,
að hann og fangar hans.......
— Líttu aftur á plaggið, bróðir Godwin.
—■ Hvað áttu við?
—• Þú þarft ekki að lesa nema upphafið.
— Það er stílað til Ogiers,:höfðingja Horikg....
— Ef þú værir lögfræðingur, en ekki mimkur, mundirðu
vita, að ein villa í plaggi nægir til að ógilda það allt saman.
En það sem verra er, Ogier hefur fengið þetta skjal á fölskum
forsemdum.
— Ég spyr enn, hvað þú átt við.
— Hann er ekki höfðingi hjá Horik og ekki hirðmaður hans.
Hann er hermaður og fyrrum þræll Ragnars. Hugh af Orkn-
eyjum heyrði hann segja það sjálfan.
Já, ég er hermaður, hrópaði ég og réði nú ekki við mig
lengur. — Og veit hvernig á að fara að gagnvart svikurum.
— Ég ætlaði að draga sverð mitt úr slíðrum, en þá heyrði
ég rödd, sem olli þvi, að ég hikaði.
— Bíddu, Ogier! Aella, segðu varðmönnum þínum að vera
kyrrum.
Aella lyfti hendinni til vsrðmanna sinna. Því næst kinkaði
hann kolli háðslega til Morgana.
— Ég er hræddur um, að það sé of seint, prinsessa. Hann
hefur hrakið mig í orðum og ógnað mér með sverði sínu.
— Það var í verndarskyni fyrir mig.
— Hvað áttu við?
— Það var í varnarskyni fyrir dóttur Rhodris. Þú ætlaðir
að halda mér hér gegn vilja mínum.
Þér væri hyggilegra að gæta þín, Aella, þrumaði Godwin.
— Þú hefur ekki verið lengi konungur og ert farinn að ganga
of langt. Ég, Godwin, munkur af Benediktsreglu, kom hingað
með Norðmanninn og lofaði honum fyllsta öryggi. Ef þú lætui'
myrða hann, verðurðu bannfærður.
Ég veit ekki, hvers vegna konungurinn þagnaði við þessi
orð. Hann þagði lengi og hugsaði sig um. Hann strauk sítt, silki-
mjúkt skeggið, en því næst kallaði hann ráðgjafa sinn til sín og
talaði við hann einslega. Því næst svaraði hami rólega.
— Bróðir Godwin! Ég efast um, að þú hafir nokkurn tíma
séð mig hræddan.
— Nei, það hef ég ekki séð.
— Ég er ekki heldur hræddur við að viðurkenna skyssu, sem
mér hefui' orðið á. Ég hefði átt að vera þolinmóðari við þennan
unga heiðingja, því að hann kom hingað í góðri trú, þótt hann
sigldi undir föslku flaggi að því við kemur stöðu hans og
ætterni. En ég vil ekki, að Morgana fari með honum. Rhcdri
mundi aldrei fyrirgefa mér það, og ekki þú heldur, þegar þú
ert búinn að átta þig. Berta fylgist auðvitað með húsmóður
sinni. En sem laun fyrir að ná henni og taka Ragnar af lífi
borga ég honum þrjátíu silfurpeninga.
— Ég þigg ekki einn eyri, sagði ég.
— Sem yður þóknast og mér yrði það sönn ánægja að þér,
gula konan og mállausi maðm'inn legðu sem fyrst af stað heim-
leiðis. En ef þér komið aftur, skúluð þér hafa öflugan her, því
að þér munið fá varnai'viðtökur hér. Hann tók verndarskjalið
úr hendi Godwins, reif það í tætlur og sagði:
— Þið megið fara.
Hann sneri við mér baki, en Morgana gekk til mín, vafði
örmunmn um háls mér, kyssti mig og sagði:
— Ég mun bíða þín, hvenær sem þú kemur.
— Það verður svo að vera, sagði ég.
— Ég mun bíða, sagði hún.
— Hvernig geturðu beðið?
— Ég er Morgana, dóttir Rhodri konungs, unnusta Ogiers
hins danska. Vertu óhræddur um mig.
—• Ég skal verða þér trúr, Morgana.
— Vertu vaskur maður. Það er það eina, sem ég bið þig um.
Hún var mjög föl og teygði sig á tá til að kyssa mig. Það var
eins og hún væri að hefja sig til flugs.
2.
Áður en ég vissi af, var .ckkur íylgt'út um bakdyr og út í
garðinn. Þaðan var okkur fylgt niður að ánni. Þegar ,ég nálgað-
ist bátinn, sá ég þar tvo menn, sém aðeins átti að vera einn.
Það var gamall, gráhærður maður með hörpu á brjósti.
— Hvað ert þú að gera hér, Alan?

J

k*v*ö*!*d*v«ö»k»u»n«n»i
í síðustu för „Belinda" dó
einn hásetanna og Wilm Reim-
ers skipstjóri, sem ekki var
mjög vanur ræðuhöldums varð
andvaka alla nóttina á eftir, og
braut heilann um það hvað hann
ætti að segja þegar líkinu yrði
sökkt í sjóinn.
Og svo morguninn eftir þeg-
ar öll áhöfnin stendur við borð-
stokkinn og bíður þess að at-
höfnin hefjist, tekur skipstjór-
inn fram skipsbiblíuna. ræskir
sig nokkurum sinnum og segir:
„Látum okkur biðja fyrir sálu
okkar góða gamla félaga,“
Síðan bíða hásetarnir eftir-
væntingarfullir eftir að útfar-
arræðu skipstjórans hefjist..
Þeir líta til hans aftur og aftur
með húfunnar milli handanna,
en ekkert hljóð heyrðist úr
barka Wilen Reimers skipstjóra.
Skipverjrnir byrja að ó-
kyrrast og sumir eru teknir að
ræskja sig til merkis um að eitt-
hvað ver'öi að ske.
Þá allt í einu geílur ?'ödd skip-
stjórans við, hvell og byrst að
venju:
„Til andskotans með það allt
saman. Eleygið þið Jikivru í
sjóinn.“ u
"V
M.s. Dronning
Alexandríne
fér til Færnyja ogKaupmanna-
hafnar laugardaginn 9. febrúar
kl. 12 á hádegi. Tilkynningar
um flutning óskast sem fyrst.
Farþegar sæki farseðla á morg-
un, miðvikudag.
Skipaafgreiðsla Jes Zirasen
Erlendur Pétursson.
£ /?. SuncuqkA
imiAN

Tarzan léit upp þegar hann heyrði
tiross hneggja og þá sá hann hið
ótrúléga að hestar hermannanna,
sem Sam hafði drepið, stóðu á beit
þar skammt frá.
Hann sá strax hvað gera átti. Hann
losaði sig við bogann og örvarnar og
klæddi sig í einkennisföt.
Það gátu fleiri en Sam leikið þann
leik að ganga undir tösiku "náfni og
nú var Tarzan John Shea hermaður
í útlendingahersveit Frakká.