Vísir - 06.02.1957, Page 10

:ífi
10
VÍSIR
Miðvikudaginn 6. febrúar 1957
:b:
EDISOIM IVIARSDALL
■ ■■■
Víkinqutim
44
íi

9,(
iijíi
lilt
— Hingað til hef ég aðeins sungið söngva mína. Nú langar
mig til að lifa einn.
— Það er of seint. Þú munt deyja.
— Söngur minn mun lifa, þótt ég deyi.
— Þú talar í gátum.
—- Ég fylgi þér þangað til annar hvor okkar deyr. Er það
Ijóst?
— Ég held, að dauði minn verði betra efni í ljóð, en nokkurt
Ijóð, sem ég hef sungið.
— Ég mun syngja fyrir þig og um þig; og þegar söngnum
er lokið mun ég deyja með þér. Er það hyggilegt?
— Nei, en komdu samt með mér.
Við ýttum bátnum á flot og tókum að róa ofan eftir ánni.
Sól var að setjast og innan skamms mundi myrkrið de'tta á.
Allt í einu stefndi ég bátnum að öðrum árbakkanum og batt
hann þar við eikarbol.
— Ég verð að snúa við, sagði ég við Kitti.
Hún þagði stundarkorn, en svo brosti hún og sagði við Kuola:
— Við verðum að snúa við.
Kuola glotti líka og sagði:
— Þetta fannst mér, að við hefðum gleymt einhverju.
— Við verðum að snúa við, sagði ég við Alan.
— Svona fljótt? Það er sama og að kalla fjandann á sinn fund.
— Þú getur farið í land, ef þú vilt og gengið til baka. Ég held
það sé ekki meira en míla.
— Nei, því að ljóðið, sem ég fæ að lifa, verður miklu
skemmtilegra en ég bjóst við, enda þótt það verði styttra.
— Er nokkur leið til þess að ég geti fundið Morgana og
tekið íiana með mér?
— Ég veit, hvar á að leita að henni. í kvöld mun Aella
halda veizlu til að fagna dauða Ragnars. Hann mun verða
drukkinn. Það er ofurlítil von til þess að þú finnir hana.
— En kemst ég lifandi á brott?
— Þú hefur lifað fram að þessu, sagði gamli maðurinn hlæj-
andi. Því næst sneri hann sér að Sendlingi og gerði merki með
fingrunum, en þannig merki hafði ég aldrei séð áður. Sendling-
ur horfði á hann með athygli og svaraði svo með samskonar
merkjum, mjög hratt. Þegar Alan hristi höfuðið, endurtók
hann merkin nokkru hægar og virtist óþolinmóður.
— Murray heldur, að þú verðir drepinn, sagði Alan.
— Þekkirðu hann?
— Ogier! Ég hef ferðast víða og sungið marga söngva. Ég
hef líka séð mörg andlit. Þetta andlit tilheyrir Murray.
— Hvernig lærðirðu þessi merki, sem þú notaðir til þess að
tala við hann? spurði ég. '
— Maður, sem kann að lesa, getur lært þau á klukkutíma.
En það tekur um hálfan mánuð að æfa sig og ná hraða. Ég
iærði þetta til að geta flutt daufdumbum konungi kvæði.
— Ef við lifum báðir ætla ég að hlusta á kvæðið, sem þú
fluttir Murray. því að það hlýtur að vera gott kvæði. En nú
er að verða dimmt og við snúum aftur sömu leið og við komum.
Því næst snerum við aftur og rerum upp ána. Mér fannst
sem hinn kristni guð horfði niður til okkar og glotti. Það
dimmdi óðum og áður en ferðinni var lokið tindruðu stjörnur
á vatnsfletinum.
Alan lét mig lenda á öðrum stáð en áður. í þetta skipti var
Sendlingur eftir hjá bátnum, en Kuola, Kitti og ég gengum á
land undir leiðsögn Alans í litlum vogi. Við læddumst fram með
veggjum og fórum gegnum lítið hlið, sem ég býst við, að bein-
ingamenn hafi notað til þess að stela, og að lokum komum við
inn í stóran garð. Rétt hjá var turn og þar sýndist mér vera
hermaður á verði, vopnaður spjóti. Rétt hjá turninum var stórt
tré.
Alan benti á svalir, rétt við krónu trésins.
— Ef hún er ekki þarna fyrir innan, þá erum við á rangri
leið, sagði hann.
Mér datt í hug, að Kitti hefði hlegið, ef hún hefði kunnað
ensku.
— Hvers vegna heldurðu, að hún sé þar?
— Aella bað bryta sinn að fara með hana þnngað. Það býr
enginn í þessum hluta turnsins og henni mun vera óhætt þar.
Það var auðvelt að klifra upp tréð. Svo stökk ég þaðan yfir
á svalirnar, en þar voru dyr og lítill gluggi. Ég gægðist gegnum
gluggann og sá þar stórt rúm. Það voru tjöld fyrir rúminu, en
ég sá samt höfðalagið á rúminu og greindi, að tvær persónur
lágu þar. •
— Ég opnaði hurðina og gekk inn. í sama bili sortnaði mér
fyrir augum. Varðmenn hlupu fram, felldu mig og bundu á
höndum og fótum. Því næst var ég borinn niður nokkra stiga|
og út í garðinn, þar sem Kitti, Kuola og Alan stóðu reiðubúinj
að hjálpa Morgana og Bertu niður stigann. Kitti stóð róleg og
sparaði krafta sína þangað til á þyrfti að halda. Þrír stórir varð- [
menn gættu Kuola. Ég hafði búizt við að sjá Alan hlaupa
hlæjandi á brott, en í þess stað sá ég hann krjúpandi á jörð-
unni og tveir varðmenn voru að berja hann.
— Lofið mér að tala hrópaði hann. — Jafnvel konungar
mundu ekki þora að synja mér um að tala, þegar ég bið um það.
— Talaðu þá, sagði annar varðmaðurinn.
— Ogier! sagði hann. — Ég sver það, að ég heyrði Aella
segja, að konurnar skyldu geymdar í þessum turni.
— Það var líka ætlast til að ég heyrði það. En það hefur
aðeins verið gabb. Og því miður hef ég komið þér í sömu
ógöngurnar og sjálfum mér.
— Ég býst ekki við, að þú eigir langt líf fyrir höndum nú.
Vegna kvæðisins, sem ég ætla að yrkja, er þvi bezt, meðan
tími er til, að þú segir mér, hver það var, sem eiskaði þig.
— Ég veit ekki um neinar, sem hafa elskað mig nema Kitti
og Morgana. Kitti er enn á lífi og Morgana var á h'fi síðast
þegar ég vissi.
— Hún er enn á lífi. Aella mundi ekki þora að skerða eitt
hár á höfði hennar.
— Hvernig geturðu ort um mig, ef þú deyrð um leið og ég?
— Aella mun ekki þora heldur að skerða háv á höfði mínuJ
Þessi varðmaður, sem hefur barið mig, verður hengdur.
Mér til mikillar undrunar hrökk varðmaðurinn til baka, ná- |
fölnaði, augun ætluðu út úr höfðinu og hann glennti sundur
fingurna. Það var eins og hann finndi þegar snöruna um
hálsinn.
Varðmenn mínir skáru líka böndin af fótum mér, svo að
ég gat gengið og bað mig að fylgja sér yfir garðinn og gegnumj
þröngar dyr. Tveir menn gengu á eftir mér og ráku í mig
spjótsoddana. Kitti, Kuola og Alan gátu farið eða verið, eins
og þeim þóknaðist, en ég þui'fti ekki að lita við til að vita,1
hvað þau kusu heldur.
Ég var leiddur inn í stórt herbergi. Þar log'aði eldur á arni
J
iú
II
■=5=0
k«v*ö*!*í!*v*ö*k*u*n*n*i
og ljós var á mörgum kertum, sem stóðu á langboiði. Þar sátu
fjórar manneskjur á stólum, en nokkrir stóðu fram með veggj-
unum. Þessar fjórar manneskjur voru Morgana, Berta, Aella
og Enid. Morgana stóð á fætur um leið og ég gekk inn og tók
upp hvítt klæði, sem hafði verið breitt fyrir framan konunginn.
Hún gekk til mín og þurrkaði blóðið af andliti mínu og hári.
Því næst kyssti hún mig, tók í hönd mína og stóð hjá mér.
Allt í einu rak Berta upp óp, spratt á fætur og tók í hina
hönd Morgana. Þannig stóðum við þrjú andspænis konungin-
um.
Aella leit ekki strax til okkar en vék máli sínu að Alan.
— Njósnararnir segja, að þú hafir fylgt Ogier til turnsins.
í banka einum, sem nýbyggð-
ur var í þýzkri borg, var öll
innrétting og tækni eftir nýj-
ustu tízku. Meðal annars var
sérstakt fótstigið tæki sem
gjaldkerinn hafðd við fætur sér
og ef stigið var á það hringdi
bjalla í varðstofu lögreglunnar.
Þetta átti að gera henni aðvart
ef bófar gerðu skyndilega árás
á bankann og lögreglumenn-
irnir voru mjög hrifnir af þessu
nýja tæki.
Þar kom að ræningjaflokkur
gerði árás á bankann. Og á
meðan bófarnir héldu starfsliði
bankans í skefjum, en aðrir
tæmdu fjárhirzlur gjaldkerans,
hringdi síminn hans allt í einu.
Bófaforinginn tók upp tækið.
„Þetta er á lögregluvarðstof-
unni,“ var sagt í símann. „Vilj-
ið þér vera svo góður og skila
til gjaldkerans, að hann hafi
staðið samfleytt í fimm mínút-
ur á hættubjöllunni og hann sé
beðinn að hætta því strax.“
„Það skal gert,“ svaraði bóf-
inn, lét símann á en rak gjald-
kerann af bjöllunni og' að því
búnu hröðuðu ræningjarnir sér
út með feng sinn.
*
Hans Leibelt sat úti í garð-
inum og strauk litlum liundi,
sem hann átti þegar læknirinn
kom í sjúkravitjun.
„En hvað þetta er fallegur
hundur,“ sagði læknirinn.
„Já, það er hann vissulega og
hefur auk þess bjargað lífi
mínu.“
„Þetta litla dýr! Hvernig má
það. vera?“
„Síðast þegar eg varð veikur,
voru þrír læknar sóttir til mín
— en hundurinn beit þá aha og
stökkti þeim á flótta áður en
þeir kæmust að rúminu mínu.“
*
Eg mætti Úrsúlu Herking á
götu. klæddri í leðurjakka og
mislitar flúnelsbuxur.
„Þú lítur út eins og karl-
maður í þessum búningi,“
sagði eg.
„Eg vildi líka að eg væri
karlmaður," svaraði Úrsúla.
,.En eina huggunin við að vera
kvenmaður er það að þurfa ekki
að giftast konu.“
C. (%. SuncugkA
—TARZAM
2284
’iarzan var nú klæddur og búinn
vopnum Johns Shea og seztur á bak
xeiðskjóta hans. Taktu mig með þér,
gkrækti apinn.
Það er betra fýrir þig að vera
kyrran, þar sem þú ert, Manu, sagði
Tarzan, því þangað, sem ég fer, er
sólin brennandi og skinn þitt mundi
stikna.
Svo hélt apamaðurinn áfram ferð
sinni og ekki leið á löngu þar til
hann hafði fyrir framan sig auðnina
miklu, sandhóla eyðimeikurinnar og
nú var hann kominn inn á yfirráða-
svæði Frakkanna.