Vísir - 08.02.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 3. febrúar 1957
EDISOIM MARSHALL:
Víkincfurim
Hi
syngja kvæði um mig, er það ekki Alan? Þessi þraut mun sýna
það, hvort Morgana gaf ást sína manni, sem mun rita nafn sitt
gullnum stöfum á spjöld sögunnar — eða þýbornum hórusyni.
Ég er of stoltur til þess að vilja drepa þig, án bess að komast
fyrst að sannleikanum um þetta mál, iafnvel þótt ég verði að
treysta dómgreind minni.
— Hver er þrautin?
— Það segi ég þér ekki strax. Þú verður að bíða. Þú getur
byrjað baráttuna strax, ef þú vilt.. Ef til vill fer dómur minn
éftir því, hvort þú gerir það eða ekki.
Ég var of altekinn hugarvíli til þess að vita hvað af skyldi ráða.
En ég minntist þess, að Ör Óðins stóð kyrr, þegar Hastirig hjó
af henni vænginn. Og Ragnar stóð kyrr, þegar ég hrinti hon-
um ofan í ormagryfjuna.
— Ég vil ekki berjast nema ég fái að berjast við þig,
sagði ég.
— Þetta svar geðjast mér vel. Konungurinn sneri sér að,
varðmönnum sínum. — Farið með hann nær arninum, takið
ekki af honum böndin, en losið um þau svo að hann geti hreyft
sig ofurlítið. Setjið síðan brennikubb milli handa hans.
Varðmennirnir drógu þungt andann meðan þeir gerðu eins og
konungurinn lagði fyrir þá.
Konungurinn sneri sér nú að smávöxnum manni, sem var að ;
hvetja þungan slátrarahníf. Allt í einu fór hrollur um mig og '
ég varð því nær örvita af reiði.
— Bítur kutinn nógu vel? spurði konungurinn.
—• Ágætlega, sagði maðurinn.
— Högg þú þá!
Mér fannst ég verða að ís, þegar ég fann til nístandi sársauka
í vinstri úlnlið. Og mér fannst vinstri handleggu.rinn verða til-
finningalaus. Þegar ég leit á hann, sá ég að vinstri handlegg-
urinn var styttri en hinn, en blóðið streymdi úr sárinu í rauð- ■
um gusum.
Enda þótt ég finndi ekkert til nú, sneri ég mér við og stakk
stúfnum inn í glóandi kolaeldinn á arninum. Það brann fyrir
sárið og blóðið hætti að renna.
Ég hrópaði: Óðinn! Óðinn! um leið og ég dró stúfinn, sem
nú var orðinn svartur, út úr eldinum. Því næst sortnaði mé.r
fyrir augun og tíminn leið, án þess ég vissi af því. Þegar ég
vaknaði aftur, sá ég stjörnur leiftra yfir höfði mér.
Ég lá á hreindýraskinni um borð í leikfangi Óðins. Öldurnar
gjálfruðu við kinnunga bátsins. Murray og Kuola reru, en
Alan stýrði. Kitti var að slíta brunnið hold af handleggsstúfnum
á mér. Ég fann ekkert til.
— Hvað gerði konungurinn við Morgana? spurði ég.
Hann gat ekkert gert. henni verra, en að láta hana horfa á
þraut þína, og banna henni að fara með þér.
— Heyrðirðu hana segja nokkuð, Alan?
— Bróðir Godwin sagðist mundi fara með hana í klaustur
þar skammt frá. Þegar tækifæri gæfist, sagðist hann mundu
senda hana til Rhodri, föður hennar.
— Heldurðu, að hún sé í öryggum höndum?
— Enginn er öruggur á þessum róstusömu tímum, en henni
er minni hætta búin þar en hér.
— Veit hún að ég kem aftur?
—Þú fullvissaðir hana um það, þegar þú rakst blóðugan
handlegsstúfinn inn í eldinn.
ÖNNUR BÓK.
XI. KAFLI.
HÖLL DREKANS.
Þar eð ég hafði kosið lífið fremur en dauðann, var ekki um
annað að ræða en halda áfram að lifa.
í næstu þrjá mánuði gerði ég ekki neitt. Mér leið sæmilega
í félagsskap Kitti, Alan, Kuola og Sendlings, sem hét réttu nafni
Murray. í fyrstu gekk mér illa að sofa, því að ég hafði þrautir
í sárinu meðan var að gróa fyrir stúfinn, Á þessum tíma lærði
ég að nota hægri hendina eingöngu: Ég gat kastað spjóti jafn-
langt og örugglega og áður og ég fór jafnfimlega með sverð
og fyrr.
Sendlingur smíðaði mér tréhanzka við stúfinn og var járn-
krókur á endanum. Mér þótti vænt um þetta, því að það hjálp-
aði mér mikið. Ég gat siglt, stýrt, höggvið í eldinn, veitt og
unnið fleiri verk. Ég gat'jafnvel skotið ör af boga en ekki eins
beint og örugglega og áður. Ég hafði aldrei fyrri vitað hvílíkt
kraftaverk mannshöndin g'etur unnið. En samt getur manns-
hugurinn unnið meira kraftaverk.
Þessa þrjá mánuði fórum við með ströndum íram og veidd-
um fiska og fugla, en hliðruðum okkur hjá að berjast við menn
og villidýr. Ég varð mjög kunnugur enskri strönd, og þar eð
Alan varð annað hvort að syngja eða deyja, lærði ég mörg
kvæði og margar sögur frá framandi og fjarlægum löndum,
sem allar fjölluðu um hetjur, sem einu sinni höíðu verið uppi
eða voru enn á lífi. Mér fannst það undarlegt, að einhentur
maður, sem ekki átti eyri gulls, skyldi hafa í fylgd sinni eitt
bezta skáld, sem uppi var, en Alan virtist áhyggjulaus og ham-
ingjusamur. Um þessar mundir lærði ég ekkert af Murray, sem
vissi þó lengra en nef hans náði. Ég ætlaði að gey.ma það þangað
til seinna, þegar ég gæti framkvæmt það, sem ég lærði af
honum.
Þegar kom fram í nóvembermánuði, héldum við til eyjar
einnar við suðurströndina, sem heitir Wight. Þar hafði enginn
snjór fallið í manna minnum. Þar var mergð sjávarfugla í
víkum og vogum og þar vár nægilegt af skeltfiski. Þar var
líka annar fiskui- og Sendlingur fitnaði dálitið, enda veitti hon-
um ekki af því. Þegar fréttist, að floti Ragnars væri á leiðinni,
flýðu íbúarnir, en við vorum kyrr og létum þó búslóð íbúanna
í friði.
Dag nokkurn reyndi ég að kljúfa við í örvar með annarri
hendi og mínum sterku tönnum, — og gekk það fremur illa.
Ég leit upp og sá, að Kitti horfði á mig björtum augum.
— Ætlarðu að fara að gráta, gamla norn? spurði ég.
— Ef svo er, þá er það ekki af meðaumkun heidur af stolti.
— Manstu, að þú sagðir mér einu sinni, að til væru betri
vopn en ýviðarboginn og járnörninn?
— Já, mikil þekking og hyggindi. Ef þú hefur þetta tvennt,
þarftu aldrei að dýfa ár í sæ eða standa undir skjaldborg í
orustu.
— Ég svaraði þér því, að refurinn væri gæddur mikilli
kænsku, en samt væru það úlfurinn og björninn, sem réðu
ríkjum í skóginum. En svar mitt var ekki fullkomið.
— Hvað vantaði?
— Þú talaðir um þekkingu og kænsku. Ég svaraði aðeins
þessu með kænskuna. En hvað er kænska án þekkinga- Hún
er eins og ör án boga.
— Þú veizt þó að minnsta kosti þetta! sagði Kitti og hló við.
Ég sneri mér að Alan. — Spurðu Murray hvernig hann hafi
orðið heyrnarlaus og mállaus.
Alan leit á Sendling og síðan á mig. Svitinn perlaði á einni
hans.
— Ég efast um, að það borgi sig að heyra þá sögu.
Þú þarft ekki að heyra hana. Þú munt sjá hana ritaða í loftið
með fingrunum.

k«vö*l»d*v«ö*k*u*n*nH
Þegar Mark Twain var rosk-
inn maður datt honum allt í
einu í hug, að hann þyrfti að
lær á reiðhjóli.
Þegar hann kom úr fyrstu
hjólreiðarferð sinni, sem hann
fór einn síns liðs, varð honura
að orði við konuna sína:
,,Nú veit eg fyrst fyrir alvöru
hvernig það er að bölva.“
„Eg sem alltaf hefi verið ací
biðja þig að hætta þessu óguð-
lega ragni,“ sagði konan í senn
biðjandi og ásakandi.
Mark Twain leit á hana hissa.
„Hver segir að það hafi verið
eg, sem ragnaði? Það var fólk-
ið, sem eg ók um koll á leið-
inni.“
★
Stieve prófessor var talinn
ímynd þeirra manna, sem voru
utan við sig og gleymdu þ. ,e.:
Sannur prófessor.
Eitt sinn þegar hann var lagð-«
ur af stað heiman að frá sér„
kom vinnukonan á eftir honum
útí dyrnar, kallaði til hans og-
sagði, að hann hefði sett hatt-
inn öfugan á sig.
„Hvaða þættingur er þetta,“
svaraðd prófessor Stieve önugur,
„hvað, eins og þú vitir í hvaða
átt eg ætla að fara.“
★
„Hvers vegna eruð þér svona
íbygginn á svipinn?“ spurði
ijósefína Baker einhverju sinni
Grandfour hershöfðdngja í
veizlu sem var með eindæmuni
viðhafnarmiki.
„Öll þessi viðhöfn fer í taug-
arnar á mér,“ svaraði hershöfð-
inginn. „Mér er nær að halda
að franskar konur verji árlega
helmingi meira fé í glingur og
skraut heldur en franska
stjórnin ver til hernaðar-
þarfa.“
„En þess ber líka að geta,“
svara'ði Jósefína Baker, „að
konurnar geta státað af helm-
ingi fleiri sigrum heldur eni
nokkur her hefur unnið.“
Jóhann Rönning h.f.
Raflagnir og viðgerðir á
öllum heimilistækjum. —
Fljót og vönduð vinna.
Sími 4320.
1 Jóhann Rönning h.f.
C. (2. SuwcuykA
TARZAN
Copr. 1953. Ed*»r Rlce BurroughJ. Ine,—Tm. R»*. U.8. P»t. O tt.
Dlstr. by Unlted Feature Syndicate. Inc.

22HG
3/2.42-4/

Þetta virðist vera í lagi, sagði
annar varðmaðurinn og skoðar skil-
ríki Johns Shea. Fylgdu mér eftir,
sagði hann.
Hann fór með Tarzan í herbúð-
irnar og benti honum á rúmfleti til
að liggja á og sagði honum að hann
þyrfti ekki að mæta til skyldustarfa
fyrr en i fyrramálið. Tarzan leit
spyrjandi á hermennina, en hann gat
ekki komið auga á Pierre Bois.