Vísir - 09.02.1957, Qupperneq 5
ILaugardaginn 9. febrúar 1957
VÍSIR
'L íí u % a 7* d a % 'i 'i *j ya tyð&flS
BEITAIM,
eftir IVIichael Hilf.
— Gaseitrun, sagði læknirinn.
— Líklega sjálfsmorð.
— Mjög sennilegt, samsinnti
lögregluforinginn. Hann leit í
ikringum sig í þessu fátæklega
svefnherbergi, þar sem gamlá
konan lá dauð í rúminu undir
þunnu teppi. Þarna stóð gasrör-
ið út úr veggnum. Það var lítið
run húsgögn í herberginu og
gluggatjöldin voru gömul og
slitin. Hann var búinn að festa
sér vel í minni hvernig um-
horfs var þarna og gerði athug-
anir sínar á meðan læknirinn
rannsakaði líkið. Allt benti til
þess að læknirinn hefði á réttu
að standa.
Það var mikil gaslykt í her-
berginu svo að læknirinn og
lögregluforinginn fóru fram í
ganginn til að ljúka athugunum
sínum. Þarna var líka lítil dag-
.stofa og eldhúskytra.
. — Hvers vegna var sent eftir
yður? spurði lögregluforinginn.
— Hún var einn af sjúkling-
um mínum, sagði læknirinn.
— Var eitthvað alvarlegt að
lienni?
— Nei, það var bara venjuleg
ofkæling, kvef og hósti. Hún
var rúmlega 72 ára gömul og
hraust eftir aldri.
— Haldið þér að hún hafi
haft einhvera ástæðu til að fyr-
árfara sér?
— Ekki svo eg viti.
Lögregluforinginn setti lög-
regluþjón á vörð þarna fyrir
ntan svefnherbergisdyrnar og
svo fóru þeir, læknirinn og lög-
regluforinginn saman niður
stigann og út á götuna. Margt
fólk hafði safnast saman þarna
fyrir framan húsið. Fleira for-
vitið fólk bættist í hópinn, þeg-
ar mennirnir tveir komu út og
gengu yfir að lögreglubílnum,
stigu síðan upp í hann og óku
burt.
Þrem dögum seinna sat lög-
regluforinginn við skrifborð
sitt og blaðaði í þykkum bunka
af skölum og skýrslum. Við og
við gerði hann athugasemdir
með blýantinum á spássíurnar.
Lögregluþjónn opnaði hurð-
ina og rak höfuðið inn fyrir.
— Ungfrú Harper er komin,
herra.
— Látið hana koma inn.
Lögregluforinginn stóð upp,
}>egar eldri kona gekk feimnis-
lega inn í skrifstofuna.
— Góðan daginn. • ungfrú
Harper. Eg er Galbraith, lög-
xegluforingi. Gerið svo vel að
fá yður sæti.
Hann ýtti frá sér skjalabunk-
anum og leit á konuna.
— Spurningarnar, sem eg
ætla að leggja fyrir yður, eru
hreint formsatriði, þó að þær
séu kannske reyndar dálítið
persónulegar.
— Eg skal gera mitt bezta
tii að svara þeim.
— Þakka yður fyrir; . Þér
bÍMggttðr; niðri í. húsinu, eða
hvað?
— Já.
— Höfðuð þér mikið eða náið
samneyti við systur yðar — eg
meina hvort þið höfðuð sam-
eiginlegt húshald?
— Ekki upp á síðkastið. Okk-
ur sinnaðist einu sinni og síðan
hefir enginn samgangur verið
milli okkar.
— Var yður kunnugt um
efnahag systur yðar?
— Eg býst við, að hún hafi
átt einhverja peninga í banka,
því hún var mjög sparsöm.
— Vekur það undrun yðar, ef
eg segi yður, að systir yðai- hafi
átt hálfa milljón í banka?
Ungfrú Harper sat hreyfing-
arlaus í stólnum og það sást
engin svipbreyting á andlitinu.
5 — Því er mér ómögulegt að
trúa; sagði hún svo, og röddin
var rám.
— En kemur yður það nokk-
uð á óvart, að systir yðar arf-
leiddi yður að öllum eignum
sínum?
Við þetta kipptist ungfrú
Harper við í stólnum og byrj-
aði nú að gráta með þungum
ekka.
Nokkrum tímum seinna þenn-
an dag fór lögregluforinginn
með lögregluþjón með sér yfir
í íbúð hinnar látnu. Rúmið var
nú autt, en annars var allt ó-
hreyft í herbergjunum.
Lögregluforinginn rannsak-
aði gasrörið aftur. Einhvern
tíma hafði þetta gasrör verið
í sambandi við gasvél en nú
stóð það þarna út úr veggnum
og var í því koparkrani. Hann
sneri krananum og þaðþurfti að
taka nokkuð á, til að opna hann.
Það suðaði í rörinu, þegar gasið
streymdi út úr krananum og inn
í herbergið.
— Það er engin hætta á því,
að þessi krani hafi opnast óvart.
Bæði er hann á þeim stað og
mjög stirður. sagði Galbraith.
Lögregluforinginn sat fyrir
framan rúmið og var að hugsa
um þetta, þegar hann tók eftir
einhverju, sem lá þarna í horn-
inu upp við vegginn. Hann rétti
höndina inn undir rúmið.
— Hér er þá ein til. sem hefir
sofnað fyrir fullt og allt.
Hann dró dauða mús undan
rúminu.
Lögregluþjónninn hló:
— Hún hefir verið að koma
til að ná í matinn sinn. Það
er ostbiti þarna undir rúminu,
við höfðagaflinn.
— Eg hefði varla trúað því,
að mús léti drepa sig á gasi,
sagði lögregluforinginn,
Ungfrú Harper sat öðru sinni
inni hjá lögregluforingjanum.
— Eg fór að heiman daginn
áður en systir mín dó til að
heimsækja bróðurson minn í
Seaford. Eg sagði systur minni
ekkert frá því, að eg færi þang-
að, enda, var enginn samgang-
ur á milli okkar og eg sá hana
ekki þemian morgun. Eins pg
þið vitið, fór hún mjög sjaldan
út, og eg heimsótti hana sem sé
afar sjaldan.
— Hvenær fóruð þér að •
heiman?
— Það var um hálf ellefu um
morguninn að eg held.
— Hvenær var systir yðar
vön að hátta á kvöldin?
— Hún fór venjulega að hátta
þegar dimma tók. Hún hefir
því sennilega farið að hátta um
níuleytið.
Lögregluforinginn þagði.
— Eitt enn. ungfrú Harper,
þið urðuð ósamála og ykkur
sinnaðist. Um hvað voruð þið
að deila, hvað bar á milli?
— Ekkert sérstakt. Þér vitið
hvað gamlar konur geta verið
ósanngjarnar og deilt út af
smámunum.
— Yoru það peningamál, sem
þið deilduð um?
— Eg' veit ekki hvað þér
meinið með þessu ....
— Við höfum sannanir fyrir
því. að þér skulduðuð systur
yðar tuttugu þúsund krónur.
Er það ekki rétt?
Ungfrú Harper sat hreyfing-
arlaus og ósnortin af þessu.
Þegar hún loksins opnaði munn
inn var röddin eins og hvísl.
— Eruð þér að reyna að halda
því fram, að eg eigi sök á dauða
systur minnar?
— Eg held engu fram. Það
eina sem eg geri er að leggja
fram spurningar og eg sagði
yður, að þær gætu orðið per-
sónulegar.
Viku seinna hittust lögreglu-
foringinn og lögregluþjónninn
aftur í rannsóknarstofu lög-
reglunnar.
— Þeir vilja láta rannsaka
gasrörið betur, sagði lögreglu-
þjónninn. Þeir eru að rífa niður
þilið og ætla að hringja til yðar
um tólfleytið. ef þeir finna eitt-
hvað merkilegt.
— Það er ágætt, sagði lög-
regluforinginn, eg ætla svo að
tala svolítið við dýrafræðing-
inn okkar. Viljið þér svo senda
ungfrú Harper til min rétt fyrir
klukkan tólf.
Þegar klukkan var fimmtán
mínútur yfir tólf sátu lögreglu-
foringinn og lögregluþjónninn,
ásamt ungfrú Harper, inni í
skrifstofu Galbraiths. Ungfrú
Harper var hin hressasta og
mjög einbeitt að sjá. Af tilvilj-
un vai'ð henni litið á borðið hjá
Galbraith og þá sá hún gasrörið
liiggja þar.
Síminn hringdi. Lögreglufor-
inginn tók upp heyrnartólið.
— Já, sagði hann og hlustaði
svo í svo sem hálfa 'mínútu. —
jÞakka yður fyrir, sagði hann
síðan og lagði tólið á. Svo sneri
hann sér.að kounni.
j — Ungfrú Harper. Eg hefi
beðið yður að koma hingað til
' að hlusta á. greinargerð mína
um mprðið á systur yðar.
Eins og þér vitið. er hægt að
venja margskonar dýr á það,
að koma á" vissum timum á
vissan stað, ef þau eiga von á
að fá mat. Hundurinn stendur
á afturfótunum. ef hann venst
á að fá sykur að launum. Svan-
irnir í dýragarðinum hringja
klukku til að fá mat og svona
má lengi telja. Við þekkjum
þetta -611. En það, sem eg er að
meina núna, er músin. Það er
líka kunnugt, að mýs eru mjög
vanafastar. Ef maður tii dæmis
lætur otsbita á ákveðinn stað
í herbergi, líður ekki á löngu,
unz músin finnur hann og hún
kemur aftur og aftur, ef hún
verður ekki fyrir vonbrigðum,
og leitar að ostbitanum sínum.
Ef maður lætur nú til dæmis
ostbita í endann á röri dag eft-
ir dag í lengi'i tíma, gengur
músin þar að honum eins og
sjálfsögðum hlut. Ef þetta er nú
gasrör, þá getur osturinn verið
einskonar tappi í rörinu svo að
gasið streymir ekki út á meðan
osturiim er í því. Auðvitað
kemur músin ekki fyrr en
dimmt er orðið. Þegar hún bítur
í ostinn losnar hann úr gasrör-
inu og gasið streymir út, ef
maður hefir verið búinn að
skrúfa frá krananum. Þannig
dó systir yðar.
Lögregluforinginn þagnaði.
— Þannig hefi eg hugsað mér,
að þetia hafi gengið til. Nú
kem eg að yðar þætti í málinu.
Það var ekkert ósamkomulag
milli yðar og systur yðar og
ykkur sinnaðist ekki eins og
þér sögðuð mér. Við vitum það,
að þér komuð daglega til henn-
ar; það segja nágrannarnir. Þér
skulduðuð hennj tuttugu þús-
und og hún hefir verið treg til
að láta yðui' fá meh'i peninga.
Þér voruð búnar að komast að
því, hvernig erfðaskráin hljóð-
aði. Þess vegna ákváðuð þér að
myrða hana, svo að þér fengj-
uð alla peningana strax. Þetta
átti svo að líta út eins og sjálfs-
morð. Yður tókst að koma þessu
svo fyrir. að þér gátuð verið
fjarverandi þegar hún dó.
Lögregluforinginn þagnaði
aftur. En nú hrey'fði ungfrú
Harper sig í stólnum og' sagði:
— Þér getið aldrei sannað
neitt á mig. Röddin var titrandi.
Galbraith rétti út höndiná í
áttina til símans.
— Yður sást yfir eitt. Þér og
systir yðar höfðuð ekki sama
smekk á ost. Þið keyptuð sína
tegundina hvor. Við fundum
leifar af gódaosti í herberginu
hennar, en hún keypti aldrei
þá osttegund. Þetta vitum við
allt frá kaupmanninum, sem
þið verzluðuð báðar við. Það er
mjög ótrúlegt að systir yðar
hafi keypt sérstaka osttegund,
sem hún vildi ekki sjálf, til að
gefa músinni,enda gerði hún það
ekki — það voruð þér, sém
keytuð ostinn handa músinni.
Lögregluforinginn tók nú upp
símatólið.
— Gefið mér samband við
Scotland Yard, sagði hann.
Tekjur af siglingum Norðmanna
2 milljarðar sl. ár.
Skipustóiiinn cr hntninn upp i
iS,l£ tnilljj. tcsta.
Frá fréttaritara Vísis. —
Osló í janúar.
Um áramótin var kaupskipa-
floti Noregs um það bil 8,2
milljónir lesta.
Norðmenn áttu þá alls 2538
skip í siglingum, þar af 453 ol-
íuflutningaskip, sem eru tiltölu-
lega miklu stærri en hin, því
Börnum gefin
öryggisbönd.
Vátryggingarfélagið h.f. hcf-
,ir sent Umferðanefnd Reykja-
víkur öryggisbönd úr endur-
skinsefni, til notkunar fyrir
börn í myrkri.
Umferðanefndin afhenti
Fræðsluskrifstofu Reykjavíkur
þessi öryggisbönd til úthlutunar
og hafa þau verið afhent skóla-!
stjórum barnaskólanna í Reykja
vík til notkunar íyrir alla nem- 1
endur í 7 ára deildum skólanna. I
Öryggisböndin eru borin á upp-
handleg I
Blaðið hefir verið beðið að
þakka géfendum þessa góðu og
nytsömu gjöf.
★ Egyptar hafa boðoð þjóðnýt-
ingu allra erlendra banka
fjandsanrlegra rikja þegar,
en bankar vinveittra rikja
fá 5 ára frest, Fyrir Breía
og Frakka skiptir þetta ekki
miklu því aðegypzka stjórn-
ijn lagði hald á eignir
brczkra og franskra banka
sl. haust eftir iniirásina.
að þau voru samtals 4,4 millj.
lesta. Jókst skipastóllinn um
195 ný skip á árinu, og voru 70
þeirra smíðuð í Noregi. Skip,
sem smíðuð voru á árinu eða
keypt, voru samtals um 900.000
lestir, en skip, er voru seld,
höggvin upp eða fórust, voru
um 300.000 lestir, og nam
aukningin því 600.000 lestum.
Hefur hún því verið mjög
svipuð því, sem hún hefur ver-
ið á síðustu árum.
Otalin eru þá skip, sem
norsk skipafélög hafa pant-
að og verða afhent á næstu
árum, en þau eru milli 4,5
og 5 milljónir lesta. Telja
Norðmenn ekki, að þar sé í
of mikið ráðizt.
Norðmenn mundu ekki lifa
því lífi, sem þier gera nú, ef
þeir héldu ekki úti svo miklum
skipaflota, sem kemur oft ekki
í heimahöfn mánuðum eða
jafnvel árum saman. Tekjurn-
ar af siglingunum námu í er-
lendum gjaldeyri hvorki meira
né minna en 2 milljörðum
norskra króna á síðasta ári.
En útgerðarmenn hafa á-
hyggjur af því, hversu skattar
eru þungir á útgerðinni. Rikið
tekur í sinn vasa nærri 70% af
tekjunum, en í öðrum löndum
V.-F.vrópu tekur það 31—5Ó%,
að ekki sé minnzt á Panama,
Honduras og Liberíu, þar sem
mikill fjöldi skipa er skráður,
en þau eru að kalla skattfrjáls.
Ef kreppa skellur yfir, verður
útgerð Norðmanna ómögtdegt
að keppa við skip, sem skráíí
eru í þessum löndum.