Vísir - 09.02.1957, Side 7

Laugardag-inn 9. febrúar 1957
vísnc
f
H
B
B
H
H
H
EDISOIM MARSHMLi
Vtkinytirinn
| 47
HHHSHHHHHHHHHHHHH'flSSHHHHHHHHHHHHHHHHK
— Þ-að verður enn þá verra, Ogier. Ég finn það greinilega
á mér.
— Hvers vegna þá? Þú getur ort kvæði um það.
Hann sneri sér að Sendlingi og pataði með fingrunum.
Murray horfði á hann, en síðan’ hristi hann höfuðið og horfði
út á sjóinn.
— Hvað sagðirðu við hann? spurði ég.
. — Ég bað hann að segja það, sem þig langaði til að vita.
Segðu honum, að það sé skipun mín, að hann segi frá því, sem
jnig langar að vita.
Þegar Alan hafði gert eins og ég mælti fyrir, svelgdist Sendl-
ingi á. Því næst fár hann að gera merki með fingrunum og
ílýtti sér mikið. — Merkin voru gerð miklu hraðar en ég hafði
nokkru sinni séð áður, þegar hann var að tala við Aian. Þeir
urðu báðir mjög hugsandi á svip. Stundum virtist Alan grípa
fram í fyrir honum með spurningum, sem Sendlingur virtist
svara óþolinmóðlega. Það var ást, hatur og girnd í þessari sögu,
að því er mér virtist, og ef til vill hetjuskapur og fögur kona.
í rúman klukkutíma skrifaði Sendlingur með fingrunum í
loftið, en því næst sneri hann baki að okkur. Ég bjóst við, að
Alan, sem var æstur jafnt til hláturs sem tára, þyrfti að þerra
tár af augum sér, en í þess stað voru augun galopin og leiftr-
randi.
— Ég hef aldrei fyrri heyrt sögu þessu líka, sagði hann
undrun sleginn. Á ég að segja þér ágrip af henni, eða segja þér
hana með hans eigin orðum.
— Segðu mér hana eins og hann sagði þér hana.
— Ég er Murray frá Heiði, sonur ritara prinsins af Corn-
wall, og þegar ég var drengur, fór ég með presti til klauturs
hans í Tara. Og þegar ég hafði lesið margar bækur fór ég til
Pachia á Ítalíu til að leita að steini vitringanna.
í þessari leit minni sá ég, með mínum eigin augum, rýting,
sem var svo mjór, að hann var ekki gildari en hárnál. Hann
hafði þann undarlega eiginleika, að hann gat dregið að sér
litla jarnmola. Og ef blað rýtingsins var borið að járnmolunum,
hrukku þeir til þess og festust við það.
Nú ályktaði ég sem svo, að atomin, sem Lueretíus hafði
skrifað um, voru tengd saman á líkan hátt, en aðeins í miklu
fuilkomnara formi. Nú hugsaði ég ennfremur sem svo, að ef
ég gæti fundið lögmálið fyrir þessum samdrætti, gæti ég einnig
leyst það sundur og þá gæti ég ráðið gátu, sem engum efna-
fræðingi hefði áður tekizt
Þá skeði ömurlegur atburður. Vikadrengur minn, sem hafði
verið að leika sér að rýtingnum, beygði blaðið og tók hamar,
tjl að rétta það þegar hann var búinn að rétta blaðið, kom í
ljós, að það hafði misst náttúru sína.
Og þar sem ég gat nú ekki veitt blaðinu aftur sína gömlu
náttúru, tók ég að kynna mér sögu rýtingsins. Ég komst að því,
að hann hafði borizt til Padna í eigu lærðs gyðings, sem hafði
fengið hann hjá lyfjameistara í Marseilles. Þegar þangað kom
frétti ég, að til Marseilles hefði rýtingurinn borizt með sjó-
manni frá Brest. Þegar ég kom til Brest frétti ég þar hjá
vitrum presti, að uppi á fjárlægri heiði væru menn, sem bræddu
járn og smíðuðu úr því. Þessi menn kölluðu sig Veneti. Þú
getur hugsað þér, sem sjálfur ert lærður maður, Alan, hvað ég
varð undrandi, þegar ég minntist þess, sem Júlíus Sesar hafði
skrifað um Veneti frá Armorica, sem áttu stór skip með segl-
um, járnakkerum og keðjum. Slík skip hafa ekki sést neins
staðar annars sjaðar í veröidinni til þessa (jags. Þú minntist
þess, að Sesar áleit, að hann hefði útrýmt þessurn þjóðflpkki,
af þyí að hann áleit hann jrættulegan Rómverjum. Ég gérði
mér því í hugarlundi, að þarna hefðust enn þá við leifar þessa
þjóðfíokks á þessum íjariægu heiðum og væru enn þá að stunda
sína leyndardómsfullu iðju.
í Iaumi fékk ég leiðbeiningu með fram ströndum Bretlands.
Ég fór fram með löngum skaga, sem kallaður er Goosehead
og kom þá í langan flóa. Ég lenti í miklum eifiðléikum og
þrengingum á leiðinni, meiri en svo, að ég vilji um þær tala.
En loks fann ég þennan þjóðflokk, sem kallaði sig Veneti.
Vegna þess, að málmgrýtið var alveg á þrotum, voru. jjfeir
hættir að smiða festar og akkeri og lifðu að mestu leyti á kvik-
fénaði, fiskveiðum og öðrum veiðum. En meðal þeirra voru enn
þá gamlir töframenn, sem enn þá bræddu járn úr því litla
málmgrýti, sem eftir var, og smíðuðu úr því aðallega litla
hnífa, prjóna og þess háttar smáhluti, sem þeir seldu bretónsk •
um kaupmönnum. j
Þegar ég sýndi þeim litla rýtinginn, sem hafði haft þá náttúru
að geta dregið að sér járn, gat ég séð í augum þeirra, að þeir,
þekktu leyndarmálið. Svo vildi til, að ég gat talað við þá, því
að tunga þeirra var fornkeltneska, svipuð þeirri, sem fjár-
hirðarnir á heiðunum í Cornwall, þar sem ég átti heima, töl-
uðu. Nú fyrst vaknaði forvitni min fyrir alvöru, því að það
kom í ljós, að þeir gátu ekki einungis veitt járninu þessa nátt-
úru, heldur einnig endurbætt hana, þegar hún fór að dvína,
eða var alveg horfin.
Það var ung stúlka af kynflokki þeirra, sem trúði mér fyrir
þessu leyndarmáli og einnig því, að ef þeir smíðuðu lítinn
járnfisk með þessu járni og festu band við hann og létu hann
í sjóinn, stefndi hann í norðurátt. Þetta var mes*a leyndarmál
þeirra, því að samkvæmt þessu lögmáli, ætluðu þeir að smíða
stór skip, eins og á dögum Júlíusar Sesars. En ef ég lofaði því
að þegja yfir leyndarmálinu og hnýsast ekki í fJeiri leyndar-
dóma þeirra, ætauðu þeir að smíða handa mér einn töfrafisk, j
sem ég mætti hafa með mér.
Seinna sagði foringi þeirra mér, að hofgyðja þeirra, Dorya,
vildi gera róttækari ráðstafanir til að vernda leyndarmálið,
Hún vildi láta færa mig guðunum að fórn, eða halda mér sem
þræli hennar. Sem betur fór fyrir mig hafði hún ekki nema
takmörkuð völd- Þar var líka eins konar öldungaráð og það
samþykkti að taka eið af mér.
En ég var ákveðinn í að komast að leyndarmál.inu um það,
hvernig ætti að gæða járnið aðdráttarafli á ný, þegar það var
eytt. Og mér var ljóst og það var gert á sama hátt og þegar,
járnið var upphaflega gætt þessu afli. |
Af mikilli kænsku bað ég einnar bónar. Hún var sú, að
aðdráttaraflið í rýtingnum rnínum væri endurnýjað.
Þetta var samþykkt af öldungaráðinu, þegar það hafði glatt |
sig með miði. En í stað þess að fara með litla rýtinginn í smiðju,
fór galdrameistari þeirra með hann í djúpa jarðholu, þar sem
þeir létu ösku hinna dauðu. Khúinn af löngun minni til að
finna stein vitringanna, elti ég þá til að rijósna um atferli
þeirra og ég fór á eftir. Ég gat: ekki komist svo nálægt, að ég |
sæi allt, sem fram fór, en ég sá þó, að þeir sneru oddí rýtingsins
í norður og nudduðu blaðið með svörtvun steini.
Þegar ég var að reyna að fikra mig nær, losaði ég um höfuð-
kúpu, sem kom upp um nærveru mína. Ég var gripinn og
bundinn á höndum og fótum. Sarnt hikuðu þeir enn við að
drepa mig. Ég bjó í skyndi til sögu, sem átti að afsaka njósnir
mínar, og sennilega hefði ég enn sloppið við reísingu, ef hof-
gyðjan Darya, hefði ekki aftur komi til skjalanna, en í fyrra
skiptið hafði ég með naumindum sloppið úndan henni. Hún
var lika kölluð kona bálsins og ég efast ekki úm, að hún
mundi vilja láta brenna mig á báli, sem íóm til gyðju sinnar.
Þegar öldungaráðið vildi heldur láta fórna kind, sór hún þess
dýran eið, a'ð ég skyldi hvað sem það kostaði, ekki geta sagt
frá leyndarmáiinu, né heyrt um það framar. Hún tók þvi einn
af hnífum þeim, sem smiðir þeirra höfðu búið til, ög skar úr
mér tunguna, og oddinum stakk hún í eyru mcr og sprengdi
hljóðhimnurnar. Meðan á þessu stóð, brosti hún grimmdarlega
og ég sá annarlegan glampa í augum hennar.
J
Elísabeth Englandsdrojttning
var í opinberri heimsókn í.
Birmingham. Þá hvislaði ein
hirðmærin að henni um leið og
hún benti á mannfjöldann, sem
safnazt hafði saman:
„Yðar hátign! Sjáið þér bara
allan þenna maimfjölda! Hvað
það hlýtur að vera dásamlegt
áð vita sig svona elskaða óg
virta!“
„Þag mætti segja mér,“
svai'aði drottningin um hæl, ,aö
það hafi ekki verið færra fólk
samankomið þegar María
Stúart var færð til aftökustað-
aríns.“
Breti var sendur suður til
brezku nýlendnanna í Afríku
til að leysa landa sinn frá starfi.
„Það virðist næsta einmana-
legt hér,“ sagði sá nýkomni og
gat ekki dulið óhug sinn.
„Læt eg allt vera,“ svaraði
hinn hlæjandi. „Við höfum
verið hérna 10 Norðurálfubú-
ar.“
„Hvar eru þá hinir níu?“
„Það voru fyrirrennar mínir.
Þeir eru allir dauðir.“!'
Skip hafði strandað undan
Frakklandsströnd. Einn háset-
anna syndir án afláts unz und-
urfögur hafmey birtist honum
og ávarpar hann:
. ,,Ó herra minn, komdu í riki
mitt. Þar munt þú lifa ham-
ingjusömu lifi og eignast fagra
ástmær, og þessi ástmær —
það er eg.“
Sjómaðurinn stóðst ekki
freistinguna og fylgdi haf-
meynni eftir í ríki hennar. Að
ári liðnu skilar hún honum ó
land á Frakklandsströnd, ríku-
lega búnum með dýrindis perl-
um og eðalsteinum. Hann kaup
ir sér fatnað og bíl og að því
búnu labbar hann sig inn á dýr-
asta matsölustaðinn í París til
þess að fá sér ærlega að borða.
Hann biður um hvern réttinn
á fætur öðrum og ljúffeng vín.
Loks er opnuð sardínudós og
látin á borðið hjá honum. Þá
hoppar ein sardínan upp úr
dósinni og hrópar:
„Sæll og blessaður pabbi.“
-T» Ut* U S.PWLD3.
Byndlcate. Ine.
IU‘4 Ppatuw
Daginn eítir fór Tarzan til æfinga
með hermönnunum. Hann leitaði
alltaf, hvort sem hann var við ekot-
æfingar, á verði, æfingargflago, eða
hvar sem ver. Hann kom ekld aúga
á Sam. Haim var að velta þvi fyrir
sér í matsalnum hvort Sam hef
tekist að leika á sig, enn einu sinn3.
£ SuwcuqkA
-TARZAIM
22117