Vísir - 11.02.1957, Blaðsíða 3

Mánudaginn 11. febrúar 1957
VÍSIH
3
Skrifið
kvennasíðunni
um áhugamál
yðar.
Kökur.
Sítrónukökur
til að hafa með tei.
4 egg.
250 gr. strásykur.
Saft úr einni sítrónu eða lítilli,
súrri appelsínu).
250 gr. af hveiti.
Eggin eru þeytt vel saman.
Sykri er hrært í og sítrónusaf-
anum.
Síðast er hveitinu dreift í,
gegnum hveitisíu. Settar á
smurða plötu með teskeið og
bakist ljósleitar.
_v-
Lítil, norsk kaffibrauð.
4 egg.
150 gr: strásykur.
125 gr. smjör (eða smjörlíki).
500 gr. hveiti.
Ðálítið af kardemommum og
sítrónolíu.
1 bréf af lyftidufti.
Hrærið eggin vel með sykr-
inu. Linið smjörið en bræðið
það ekki og hellið því i eggin
þegar það er farið að kólna. Nú
er kryddið látið í. Vilji menn
hafa meira sítrónubragð, er
sítónuskræiingur rifinn og hon-
um bætt í. Helmingnum af
hveitinu er bætt í (og helzt lát-'
ið gegnum hveitisíuna, deigið
verður þá léttara). Lyftiduftið
er hrært út í dálitlu af mjólk
eða rjóma og bætt í deigið. Síð-
an er það sem eftir er af hveit-
inu látið í. Þetta er nú hnoðað
vel og fljótt saman, því að aldrei
má vera lengi að fást við deig
þegar lyftiduftið er komið i.
Deiginu er því næst skipt í tvc
jafnstóra hluta. Hvar um sig
er eltur í lengju, sem lagðar eru
á smurða plötu og bakaðar ljós-
brúnar við góðan hita. Þegar
þær eru orðnar kaldar eru þær
skornar með beittum hníf í
fingurþykkar sneiðar. Lagðar
á ósmurða plötu og þurkaðar
hægt í ofninum. — Þetta er
mjög fínt kaffibrauð. Má líka
nota deigið í smátvíbökur með
tei eða ávaxtasúpu og þesshátt-
ar ’ —
-v-
Ljón í bökunarofninum.
Saga konu, sem fék évenju-
leg „böm64 í fósfur.
Helen Martini heitir hún og ' var með handklæðum. Hann
getur sagt frá óvcnjulegri sögu, Jfékk mjólk úr flösku á þriggja
sem er svo merkileg, að hún jtíma fresti, nótt og dag. Og einn
hefir skrifað bók um hana. daginn hljóp hann um á gólfinu
Bókina kallar hún „Dýragarðs- og lék sér eins og venjulegur
börnin mín“. og þar segir hún
frá mörgum afkvæmum villi-
dýra, sem mæðurnar vildu ekki
sinna, en jhún hefir tekið að sér
og alið upp.
Það gerðist fyrir mörgum ár-
hvolpur. Þau kölluðu hann
„MacArthur“.
Þegar hann var orðinn nógu
stór var hann sendur aftur í
dýragarðinn. Og Helen fanst
eins og barn hefði verið tekið
um, að þau hjónin bjuggu á frá henni. — En hún fékk fleiri
kvisthæð í Bronx í New York jbörn að sjá um — næst bjuggu
og sáu út í dýragarðinn Mað- hjá þeim þrír tígrishvolpar.
urinn hét Fred, var gullsmið- j og þegar þeir voru farnir komu
ur — og hafði af því góða at- tveir ljónshvolpar.
vinnu — og allir voru ánægðir
með hann og vinnu hans. nema
hann sjálfur. Hann vildi gera
Ljónin í bökunarofninum.
Þeir lágu eins og hálfdauðir
voru myndir af öllum ungum
sem Helen hafði haft með að
gera. Það var stofa, sem líktist
mest heimili þeirra Martinis-
hjónanna. Og svo kom þangað
einu sinni svartur hlébarði.
Sérfræðingarnir sögðu: Menn
geta gert öll villidýr kunnugleg
og full af trausti — en svartan
hlébarða aldrei. Ef maður
tiæystir honum nokkurn tíma,
þá er maður brjálaður.
En Helen Martini hélt annað.
Hún fékk hann heim með sér
! kornungan og hjúkraði honum
betur en nokkru öðru dýri, sem
l hún hafði annast. Hún gekk út
| með hann í bandi enis og hund
j og treysti honum og kallaði |
j hann Bagheera. eins og Kiplingj
' gerði.
j Bagheera svaf í eldhúsinu.
þá voru þar 2 ljónshvolpar og
einn tígerhvolpur fyrir. En þeg-
'ar þeir voru nógu stórir fyrir
■dýragarðinn. fóru þeir, og þá
'gat frú Martini helgað sig
jBagheera eingöngu. Þegar hann
var níu mánaða fóru þau enn
með hann heim í íbúðína. Hon-
eitthvað annað, en gat það ekld ,á eldhúsborðinu hjá mér, skrif-
nema á sunnudögum — fara út ar Helen Martini í bók siniii.
úr bænum, skoða náttúruna og °S eg hafði ekki hugmynd um
dýrin. |hvað eg ætti að gera. En svo
j datt mér í hug að þeir skyldu
Sneri bakinu við gullinu. þó verða hreinir, þegar þeir
Þegar hann stóð við gluggann dæju. Eg tók skál fulla af volgu
hjá sér og horfði ofan yfir dýra- sápuvatni og kveikti svo á gas-
garðinn, þá langaði hann mest bökunarofninum og hafði lág-
til eins — hann langaði til að an loga og lét ofninn standa op-
vera með þarna við búrin, bak inn. Svo stakk eg öðrum ungan-
við þau og í þeim. Það var um ofan í skálina, þvoði hann
honum engin uppbót. að hann vandlega setti hann svo undir
átti 12 kanarífugla, páfagauk, volga fosslaugina, til þess að
hund af ákveðnu góðu kyni og ná af honum allri sápu. Hann
starra, sem hafði dottið út úr var enn alveg máttlaus og eg
hreiðri sínu. Honum var þetta lagði hann á eldhúsborðið og
ekki nóg. j nuddaði hann rösklega en nota-
Svo breytti Fred lífi sínu. lega með handklæði. Stakk
Hann sleppti hinni góðu stöðu honum síðan inn í bökunarofn-
sinni — gullsmíðavinnunni — inn. Síðan fór eg alveg eins
og sótti m að verða dýraeftir-'með hinn ungann. Og svo nudd-
um þótti svo gaman að sofa þar.
Honum þótti líka gaman að
aka í bíl. Og þegar billinn'
stanzaði við rautt ljós, getur,
verið að það hafi orðið upplit
á bílstjórunum sitt hvoru meg-
in! — En svo kom að því að frúi
Martini mátti ekki hafa hann
lengur — það þótti of mikil á-
hætta.
Sjö árum síðar
varð Bagheera fyrir slysi.
Hann stökk af hillu i búrinu og
upp á trévegg, sem var þar.
Veggurin nötraði allur af
þunga dýrsins og það urraði og
hvæsti og froðufelldi af hræðslu*
Þá fór Fred inn í búrið með
stiga og hamar til þess að slá
niður vegginn og frelsa Bag-
heera. Fred klifraði upp í stig-
ann og byrjaði að slá niður
vegginn. Þá duttu þeir báðir
niður, og Fred og Bagheera og
Fred tognaði á. fæti og bretti
niður sokk sínum til þess að-
gæta öklann. En Bagheera
sleikt á honum ennið. Hlébarð-
inn hagaði sér aftur eins og
ungi. •
Betra a5 kaupa á föstudegi —
en að lenda í þröng og bið á laugar-
degi.
litsmaður Og það varð hann.
MacArthur.
En það varð líka nýtt líf
fyrir konuna hans. Og það hófst
einn dag þegar hann kom heim
með dálítinn kassa, setti hann
á eldhúsborðið hjá henni og
sagði:
„Þetta er ljónshvolpur!“
Hann var alveg að deyja —
Helen átti að bjarga honum.
í aði eg þá þarna í ofninum. Þá
heyrði eg að lykli var stungið
í lásinn úti fyrir og vissi að
Fred var kominn heim. „Opn-
aðu ekki hurðina á gótt,“ hróp-
aðá eg. „Eg er með ljónin í
ofninum og gusturinn gæti
slökkt lqgann.“
: Ljónshvolparnir náðu sér, urðu
stórir og ‘stæðilegir og dýra-
garðurinn var stoltur af þeim.
„En hvernig á að hjúkra Og Fred og Helen fengu að fara
svona hvolpi?“ næstum hróp-
aði hún.
„Eins og hverju öðru barni,“
svaraði maðurinn.
Ljónshvolpurinn lifði. Hann
fékk svefnkassa, sem fóðraður
inn til þeirra lengi vel. En þeg-
ar dýrin fóru að stækka þótti
það of mikil áhætta.
En Helen fékk leyfi til að
búa út barnaheimili fyrir þá
yngstu í dýragarðinum, og þar
Konur nota sér ekki nægilega
vel að búðir eru lengur opnar á
föstudögum. Margar bíða eftir
laugardegi.
Það er furðulegt hvað mikill
munur er á því að kaupa til
matar á föstudögum eða laug-
ardögum. Á föstudögum eru
búðirnar lengur opnar, en á
laugardögum eru nær aðeins
opnar til 12 og þá eru oft mik-
il þrengsli í búðunum
Víðsvegar í bænum kaupa
húsmæðurnar í matinn. Miili
5 og 7 er fátt manna í verzlun-
unum á föstudegi, en á laug-
ardegi getur maður lent í því að
bíða klukkutíma í kjötverzlun-
inni, hálftíma í matvörubúðinni
og góða stund hjá bakaranum.
Það er að segja að þó að maður
fari út k.l 10 á maður fullt í
fangi með að komast í alla“r þær
búðir sem maður þarf að heim-
sækja — og þó að þær sé rétt
hjá hver annarri. Þetta er tíma-
eyðsla. Og þó að það sé aðeins
fá.ir hlutir, sem kaupa þarf,
kemur þetta niður á helginni.
Maturinn er ekki til þegar
bóndinn kemur heim og allt
dregst iengur en góðu hófi gegn-
ir, allt er. seinna en venjulega
og það er allt fyrir dráttinn og
tímaeyðsluna í búðinni ura
morguninn. i
I Væri ekki reynandi fyrii^
húsmæður að breyta til. Þær;
segjast vera að hugsa um mat-
inn á föstudögum og hafi þá
ekki tíma til að fara í búðir. '
En hvernig væri að hafa bara
kaldan mat á föstudögum og
setja hann á borðið handa bónda
og börnum? Eða ef nauðsyn
þykir að hafa heitan rét, hvern-
ig væri þá að hafa til mat í
potti, sem fjölskyldan gæti svo
sett á eldavélina? Húsmóðir,
sem er heima, getur útbúið
hann fyrri hluta dags. Sjálf
getur hún svo farið í búðir og
látið uppþvottinn bíða.
Það er reglulega gaman að
fara í búðir á föstudögum, það
er engin bið og maður getur
gefið sér tíma til að virða fyrir
sér vörurnar. Það er ekki eins
1 og á laugardögum þegar mað-
ur kemst varla að afgreiðslu-
borðinu og afgreiðslan verður
að ganga eins fljótt og mögu-
legt er.
Við verðum að nota okkur þá
þjónustu sem verzlanirnar
veita okkur með því að hafa
lengur opið á föstudögum. —■
Það er líka í okkar þágu.
Robert Standish.
Stutt neðanmálssaga.
Aðein§ 6 mánuðir eftir
John Conant stóð á efna lofti
í herragarðshúsi sínu, sem var i
Elizabetarstíl — og horfði oían
eftir sandhólunum i Sussex. Árið
var 1945 og hann horfði á heim-
inn þreyttum augum, sem voru
dálítið gulþrungin. Hann var
leiður og úr samræmi við liferni
nútímans. Hann var orðinn full-
orðinn maður um aldamót. Hann
hafði því' verið seldur undir
áhrifin frá einstaklingshyggju
Viktoríutímabilsins. hann . var
uppalinn við það að álíta fátækt-
ina glæp og gerði það enn,
Óheppni var annað nafn á leti,
hæfileikaleysi eða úrræðaleysi,
svo að honum var móðgun í
því að hugsa til þess, að rikið
ætti að sjá mönnum íarborða.
Hann hafði hlotið sterkar klær
og tennur í vöggugjöf og hafði
notað þær með góðum árángri.
Ilann var mjög auðugur maður,
en auðurinn hafði ekki fært
honum liamingju, því að jafn-
vel þó að svo væri ekki, hætti
honum til að álíta, að er menn
nálguðust hann vinsamlega, þá
væri í þvi falin einhver tilraiui
til þess að hafa út úr honum
peninga. Hann átti þessvegna fáa
vini. Sú mannvera, sem honum
þótti vænst um var dótturdóttir
hans, Mabel. En jafnvel það hve
, honum þótti vænt um hana, varð
j honum líka til gremju, sem varð
! næstum þvi að fullri vissu —
hann trúði því, að bóndi hennar,
t Bill Simmpns, hefði kvænst
henni aðallega sökum þess að
hún myndi erfa mikið.
i Og tiijji var kominn til þess
að gertv erfðaskrá — í raun og
veru var hann löngu iiðinn —
en hann þurfti nú að fara að
huga að því. Og umhugsunin um
það var eitur í hans beinum,
því hann vissi að erfðafjái’skatt-
1 ur — þetta gráðuga minnismerki
, um getuleysi skriffinnskunnar -
myndi taka 80 af hundr. af fénú.
Þessi hugsun vakti skelfingu
Johns Conants og hann var
ákveðinn í því, að leika á þann
sem átti að innheimta skattinn.
Alla sína ævi hafði hann verið
slægur i viðskiptum. Nú var
honum enn meiri þörf á slæg-
vizku en nokkurn tíma áður.
Eftir nokkurra vikna hik og
efa sendi J. Conant eftir lög-
fræðingi sinum, Charies Merry-
weather. Hann var kominn að
niðurstöðu, en nú var eftir að
koma niðurstöðinni í fram-
kvæmd.
Nokkrum sekúndum éftir að
kjallarameistai’inn hafði Vísað
Merryweather inn í lésstðfuna í
Palefield Manor lióf'Johrí Con-
ant máls. „Merryweather," sagði
hann, ,,mig langar til að vita
hve mikið af eignum mínum
færi í erfðafjárskatt, ef eg dæi
í dag.“
Lögfræðingurinn hikaði litið
eitt áður en hann svaraði. Hann
reiknaöi dálítið á bakið á umslagi
og svaraði síðan: „Með því pen-
ingagildi, sem er í dag eftir því
sem eg kernst næst, Conant,
myndi það verða 830 þúsund
pund.“
Svar Conants er ekki prent-
andi. ,,En gerum nú ráð fyrir,“
sagði hann, „að ég vilji nú losa
mig við allt í dag — gefa það —-
hversu lengi þyrfti ég að lifa
til þess að komast undan erfða-
fjárskattinum?"
!;,Fimm ár“, svaraði Merry-
weather. ,,Og ég þarf ekki að
berída yður á að það eru ekki
mikil líkindi til þess, að þér lifið
svo lengi.“
„Gerum nú ráð fyrir að ég