Vísir - 12.02.1957, Blaðsíða 4

VISIR
Þriðjudaginn 12. febrúar 1957
iiiim
i
t
D A G B L A Ð
Ritstjóri: Hersteinn Pálsson.
Auglýsingastjóri: Kristján Jónsson.
Skrifstofur: Ingólfsstræti 3.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3. Sími 1660 (fimm línur)
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Lausasala 1 króna.
Félagsprentsmiðjan h.f.
Fyrirskipun um lagabrot.
Ríkisstjórn „nýrra úrræða"
kann svo sem ráð til að koma
manni á þing í staðinn fyrir
Rannveigu Þorsteinsdóttur,
sem afsalaði sér rétti til
varaþingmennsku_ þegar hún
hafði verið „trekkplástur“
hræðslubandalagsins fyrir
kosningarnar. Nýjasta til-
tækið var það_ að borin var
framtillaga til þingsálykt-
unar, sem var þess efnis,
að þingið skyldi lýsa yfir
þeim vilja sínm, að yfirkjör-
stjórn skuli gefa út kjörbréf
til handa Eggerti G. Þor-
steinssyni, en hún hefir áð-
ur bent á_ að hún geti ekki
gefið út bréf þetta, þar som
henni sé það ekki heimilt
1 — slíkt fari í bága við lög.
Þmgheimur hefir þegar kveðið
upp úrskurð sinn í þessu
máli með því að fella tillögu
um það, að þingseta Eggerts
G. Þorsteinssonar skuli sam-
þj'kkt. Kommúnistar urðu
skyndilega óskaplega heiðar-
| legir, þegar málið kom til
umræðu á þingi, og vildu
ekki samþykkja tillögu krata
og framsóknar um þingsæt-
ið. Er þess þó skemmst áff
minnast. að þeir töldu lítil
vandkvæði á að samþykkja
enn meiri klæki, þegar þing
kom saman í haust og bjarga
þurfti á land öllum uppbót-
arþingmönnum krata. Eftir
stóru orðin og dylgjurnar um
það. að sjálfstæðismenn
mundu ætla að „svíkja" í
þessu máli, urðu kommún-
istar sjálfir til þess og kom
það þó raunar engum á ó-
vart. sem fylgzt hefir með
ferli þeirra, ferli svika og
klækja.
Þegar þessi eini þingmaður
fyrír kratana stóð svo í þeim.
þá var nokkurn veginn víst,
að það væri ekki beinlinis
heiðarleikinn, sem réði af-
stöðu kpmmúnista til hans
og setu hans á þingi. Hitt var
ljósi', að þeir vildu fá eitt-
. hvað fyrir snúð sinn. og.þess
vcgna gerðust þeir baldnir
um hríð. En um leið og nógu
hátt er boðið, sofnar heiðar-
leikinn værum blundi. og
nú hafa kaupin tekizt.
Minningarorð:
Kjartan Jónsson,
fr&mkvæmdarsfjóri.
Kjartan Jónsson fram-i
kvæmdarstjóri dagblaðsins Vís-
is varð bráðkvaddur að heim-
ili sínu 3. þessa mánaðai'. Þótl
hann hafi ekki gengið heill ti
skógar undanfarið ár, kom and-
lát hans flestum á óvart. Var
hann harmdauði öllum sem
þekktu hann.
Kjartan gerðist starfgmaður
hjá Vísi árið 1931 og vann þar
til dauðadags. Sið.ustu tíu árin
var hann framkvæmdarstjóri
blaðsins og hafði umsjón . með
fjárreiðum þess og reiknings-
færslu.
Hann var fæddur að Munað-
arhóli á Snæfellsnesi 1. maí
1899. Foreldrar hans voru Jó-
hanna Jóhannsdóttir og Jón
Jónsson hreppsstjóri og útvegs-
bóndi þar. Kjartan fór að heim-
an 15 ára gamall til náms við
lýðskóla Ásmundar Gestssonar í
Reykjavík. Eftir það nám réð-
ist hann til verzlunarstarfa hjá
Bræðrunum Proppé á Þingeyri,
sem þá ráku mikla verzlun og
útgerð. Árið 1926 gerðist hann
verzlunarstjóri þeirra á Sandi,
en hvarf þaðan 1928 og fluttist
til Seyðisfjarðar. Vann hann
þar nokkur ár hjá verzlun
Stefáns Th. Jónssonar. Frá
Seyðisfirði fluttist hann 1931
til Reykjavíkur og starfaði þar
síðan til dauðadags.
Hann var kvæntur Ingibjörgu
Jónsdóttur Hall og eignuðust
þau tvö börn, sem bæði eru
uppkomin, Sólrún, 25, ára og
Kormákur, 31 árs.
1 Með fráfalli Kjartans á
kvaddur, heldur einnig góðs
drengs og vinar. og sendum við
konu hans og börnum og ást-
vinum öðrum innilegustu sam-
úðarkveðjur okkar. Við mim-
um lengi minnast hans sem
mikils mannkostamanns, sem
gott er að hafa kynnzt og unnið
með. Af slíkum kynnum má
mikið læra.
H. P.
vinar eða samverksmanns, að
erfitt er að taka sér slík orð í
munn. án þess að mönnum
finnist. að hér sé aðeins um
lágkúi'ulega endurtekningu að
ræða. Þó má með sanni segja,
að við starfsmenn Vísis bjugg-
umst við flestum fregnúm frem
ur en þeirri. að góðvinur okkar
og starfsbróðir mundi andast
eins snögglega og raun bar
vitni. Við höfðum kvatt hann
glaðan og reifan, eins og hánn
var ævinlega, um hádegisbil-
ið á laugardag, og rúmum sól-
arhring síðar barst okkur
fregnin um andlát hans.
Okkur var að vísu ljóst, að
Kjartan var ekki heill heilsu.
dagblaðið Vísir á bak að sjá Hann hafði veikzt snögglega af
Umhyggja Alþýðublaðsins.
hjartasjúkdómi á síðasta vori,
svo að hann lá rúmfastur um
Sameinað þing felldi á fundi
sínum á fimmtudaginn, að
Eggert G. Þorsteinsson
skyldi tekinn gildur sem
' varaþingmaður fyrir krata.
Aiþýðublaðið var að sjálf-
] sögöu mjög gramt yfir því,
að þingið skyldi gera annað
1 eins, en einkum veittist það
að kommúnistum, og er það
skiljanlegt. Kommúmstar
hafa gert annað eins fyrir
hræðslubandalagið áður og
fengið það vel greitt. Segir
Alþýðublaðið meðal anr.ars,
að „atkvæði Hannibals rcoi
úrslitum um að hinlra
þingsetu verkalýðsfullti ú-
; ans“, og ennfremur, að „bað.
vakti sérstaka athygli, að
Hannibal Valdimarsson, for-
seti Alþýðusambands'íslands,
greiddi atkvæði gegn því, að
eini starfandi verkalýðsfé-
laginn, sem möguleika hefir
á að komast á þing í Reykja-
vík, kæmi inn á þingið, enda
þótt Hannibal hefði .engar
raunveruleg'ar ástæðu frram
að færa fyrir afstöðu sinni.“
Þessi afstaða Hannibals væri
kannske dálítið einkennileg.
ef hann væri fyrst og fremst
á þingi sem verkalýðssinni,
] en vitanlega er hann. þao að-
allega sem verkfæri komm-
únista í, valdabaráttu þeirra.
Það er þess vega eðíilegt, að
1 liaun snúist þannig í þessu
máli, því að „kaupskapur-
inn“ vcrður að ganga fyrir.
Þetta veit Alþýðublaðið vit-
anlega mætavel, enda þótt
það láti ólíkindalega.
En það er til fullkominnár
skammai' fyrir Alþýffuflokk-
inn — þar sem hann vill vist
láta telja sig verkalýðsflokk
— að hafa ekki „starfandi
verkalýðsfélaga“ ofar en í
fjórða sæti, þegar búið er að
reka hann úr framboði i
kjördæmi þar sem hann hafði
náð uppbótarþingsæti áður.
En líti maffur á málið frá
þeirri hlið, að Alþýðulokk-
urinn er alls ekki verka-
lýðsflokkur lengur, þá er
málið allt ljósara. Þá er of-
ureðlilegt, að „verkalýðsfé-
laginn“ skuli hafður svona
neðarlega, jafnvel látinn
víkja fyrir framsóknar-
manni, sem gat sér harla lítiS-
orð fyrir verkalýðsvináttu í
þingsetu sinni á árunum. Al-
þýðublaðið getur því ekki
fyllzt heilagri vandlætingu
yfir afstöðu kommúnista.
þegar flokksmenn þess .eru
sjálfir svo brotlegir í þessu
móli. ■
j einum sinna beztu starfsmanna.
'Hann vann hjá blaðinu i aldar-
j fjórðung og allan þann tíma nökkurra vikna skeið. Þó fékk
stundaffi hann starf sitt með hann sv0 góðan bata, að hann
óvenjulegri kostgæfni. Hann Sat tekið aftur til starfa vonum
var reglusamur, traustur og fJ'rr' °S vann síðan alla tíff af
trúr í öllu sem honum var falið ósérhlífni, enda var það einn
á hendur, enda var samvinnan sferhasti þátturinn í fari hans,
'milli hans og blaðstjórnarinn-' að hann vildi vinna verk sin
ætíð hi'n bezta. Hún treysti ’ síalíur. °5 vandvirkur var
honum og hann var traustsins hann °5 fljótur að öllu að sama
verður.
Hann var hæglátur maður
og þó glaðvær og greindur vel
skapi.
En sjúkdómur hans hefir
verið hættulegri, en hann mun
og flutti skoðanir sínar með sjálfan hafa grunaði og ef tn
festu og hófsemi. Hann var ljúf vill hefir hann ekki ætlað sér
menni i daglegri umgengni og af Þeim er oft hættara, hinum
var því mjög vinsæll af öllum ■■ 8tuIu starfsmönnunh þegar
sem kynntust honum. heilsan hefir einu sinni bilað.
Samverkamenn hans minnast skvlduræknin er rík og við
hans með söknuði og hlaðið, ( hana verffur oft ekki ráðið.
sem hann helgaði starfskrafta;
sína í aldarfjórðung, þakkar
honum trúmennsku og vel unn-
in störf.
Bjöm Ólafsson.
En við kynntumst Kjartani
meira og betur en aðeins á
vinnustað. Eins og flestir, sem
er létt um að vinna var hann
einnig léttur í lund, gaman-
j samur og góðviljaður, og kast-
| aði oft fram stöku. Fundum
Kjartan Jónsson, fram- j okkar bar einnig saman utan
kvæmdarstjóri Vísis, var sá vinnutíma, og hann og kona
starfsmaður blaðsins, sem starf- hans, Ingibjörg Jónasdóttir Hall,
að hafði lengst samfleytt i j voru góð heim að sækja, Hann
þjónustu þess, fullan aldarfjórð- I var fróður um menn og mál-
ung og ári betur, þegar bann
féll frá fyrir rúmri viku. Hann
var því „pater familias“ í
augum annarra • starfsmanna,
enda hafði hann líka þá kosti
til að bera, sem slikan mann
verða að prýða.
Það er svo algengt áð sjá það
á prenti, að ' menn hafi sett
efni, meffal annai's úti um land,
þár sem hann þekkti; víða til
af starfsferli sínum þai', en
mestan áhuga mun hann hafa
haft fyrir kveðskap, þeirri
þjóðlegu íþrótt, endá liðtækur
sjálfur á.því sviði.
Við samstarfsmenn hans við
V.ísi söknurh ekki aðeins góðs
Eftirfarandi bréf hefur Berg-
máli borist.:
„Þeir, sem nú fara með völdin
1 landinu, tala mikið um það,
að verðlag á helztu nauðsynja-
vörum almennings muni ekki
hækka, en þegar hafa átt sér
stað verðhækkanir, og munu
fleiri væntanlegar, og það verð-
ur vist alveg óþarft að gera sér
neinar gyllivonir um efndh’nar á
ioforðunum. Þar mun reynslan
verða ólýgnust.
Vöruskortui’.
Annars var það tvennt annað,
sem ég vildi gera að umtalsefni,
sem mér finnst, að full ástæða
sé til að kvarta yflr. Hið fyrra
er, að stundum er vikum saman
skortur á einhverri vörutegund.
Þannig hefur það oft komið
fyrir, að ekki hefur verið íáan-
legur laukur, þótt farið sé í
hverja matvöruverzlunina af
annari i leit að þeirri vöru. Hitt
er það, að varan, sem á boðstól-
um er. er oft ekki af þeim gæð-
um er skyldi. Má til dæmis neína
sykur þann sem menn nú verða
að sætta sig við, bæði strásykur
og molasykur. Hvítur og fallegur
strásykur virðist nú hvergi
fáanlegur, heldur að eins gul-
leitur og grófur strásykur, sem
auk þess er stundum kekkjóttur..
Molasykurinn er einnig gulleitur
og mjög ódrjúgur.
Gæði.
Úr þessu þyrfti að bæta. Það
er engu líkara en að hér séu að
koma aftur þeir tímar, er Is-
lendingar urðu að taka við mat-
vöru, sem ekki kann að liafa þótt
öðrum boðleg. Yfirleitt hefur
verið gæðavara á boðstólnum,
til skamms tima að minnsta
kosti, og almenningur á kröfu
til að fá slíka vöru. Ég vil taka
fram, að þvi fer fjarri, að mér
detti i hug, að verzlunarstétt
okkar sé um að kenna, að slik
vara sem sykurinn er nú á’boð-
stólum. Ef þvi skyldi vera svar-
að, að við verðum að kaupa vör-
una, hvað sem gæðum líður, í
skiptum fyrir fiskafurðir, og
betra sé ekki íáanlegt þá verð
ég að segja, að framleiðslan er
ekki komin á það stig þar sem
hún er í þeim löndum. sem við
áður skiptum við.
Verð.
Sá sykur, sem nú -er á boðstól-
um, er sannarlega nógu dýr, mið-
að við gæðin, og nú heyrir
maður, að þessi vara eigi að
hækka í verði eða er það
kannske betri vara, sem kemur
næst? Og — hvert var verðið á
lauknum, sem loks kom í búðir
hér, fyrir nokkru? Ég veit ekki
betur en að hann hafi hækkað
verulega i verði, og svo mun
vera um fleira og verða um enn
fleira. Húsmóðir.“
hljóffa við fregnir um andlát' starfsbróður, er Kjartan er nú