Vísir - 16.02.1957, Blaðsíða 7

Laugardaginn 16. febrúar 1957
vfsm
m
v
B
n
■
55
■
0
IS
sa
ís
0
'SS
EDI§Ory MARSHALL:
■ ■■■
■ ■■■
■ ■■■
- ■■■■
SMUttítH
53
BBESEBHBlBBIBBBSHaaEaaaaBBHBBBaSBBBa
— Ef ég held, að það sé niér í hag.
— Spurningin er mjög einföld. Er Morgana á lífi?
— Að því er ég bezt veit er Morgana á lífi.
— Hvað viltu fá mikið fyrir að vera leiðsögumaður flotans
til hlið Herkúlesar?
— Ég vil fá jafnan hlut við ykkur Björn af herfanginu.
Hasting rak upp skellihlátur.
— Ég þarf ekki að biðja þig afsökunar, Ogier. sagði hann,
þegar hann hætti skyndilega að hlæja. — Það er verið að gera
gys að mér, en ekki þér. Þetta er líka mjög hlægilegt, að ég
Hasting, eftirlætissonur Ragnar, skuli fá svona tiJboð frá Ogier,
íyrrverandi þræli Ragnars. Jæja, því ekki þaö? Ég geri ráð
íyrir, að ef við getum siglt dag og nótt, og hvernig sem viðrar,
fáum við helmingi meira herfang en við gerðum ráð fyrir. En
ég vil nú samt ekki láta þig fá til jafns við okkur. Ég vil fá
fjóra níundu, Björn fær þrjá niundu og þú færð tvo níunda.
— Ég býst við, að það sé mjög sanngjarnt.
Ogier Gyrfalcon! Þú hefur ekki enn þá spurt mig um Meera
— eða Ragnar föður minn.
— Er Ragnar enn á lífi, Hasting?
— Þegar hann skildi við flotann, fór hann að ieita að þér.
Menn mínir héldu, að hann hefði fengið boð frá Meeru. Þeir
bera migla virðingu fyrir henni. En reyndar voru boðin frá
imér. Nokkrir fiskimenn sáu hann sigla hratt út frá mynni
Elbu. Sumir sögðu, að hann hefði verið að elta seglbát, sem
stefndi á haf út. Ég hef engan hitt, sem hefur séð hann eftir
það. Ef til vill er hann í Englandi — að minnsta kosti eru uppi
sögusagnir um það. Hafi hann verið að clta þig, þykir mér
ósennilegt, að Leikfang Óðins hefði sloppið við ofviðri, sem
hafði grandað Orminum langa.
— Það er ekki sennilegt, þegar þess. er gætt, að ég var far-
inn frá mynni Elbu löngu áður, en Kiíti lærði að rata í myrkri.
— En sé hann dauður, Ogier, geri ég ráð fyrir, að þú hafir
drepið hann. Mig hefur oft dreymt illa, en þessi draumur er
verstur: Mig dreymdi, að það hefði verið Ragnar, en ekki Judit,
sem sendi Gorm til að biðja mig að þyrma lífi þínu. Ragnar,
Jiinn milki víkingur. Ragnar, æðsti maður allra heiðinna
.manna. Skyldi Judit hafa náð í hann og snúið honum til
kristni? Hamingjan góða! Og hið andstyggilega andlit Hast-
ings varð fölt af hrvllingi.
Allir englar himinsins og árar Vítis hefðu ekki getað snúið
.Rafnari til kristni.
XIII. KAFLI.
HINIR LJÓSHÆRÐU HÚNAR.
Fei'ðala" okkar frá suðurodda Bretagne til Asiuría var jafn-
langt og flóttinn frá mynni Elbu til Eyjai'innar helgu. En með
;því að róa og sigla dag og nótt komumst við báð á fiórum sól-
arhringum. Við réðumst á hýfuðborgina, en fengum þar varmar
viðtökur. íbúarnir, ákölluðu dýrðlinga sír.a og lóku hraustlega
á móti.
Björn stjórnaði árásinni og barðist eins og ;ærður skógar-
björn, en Hasting gerði sér ljóst, að við mundum missa helm-
inginn af mönnum okkar, svo hann -skipaði liðinu að hverfa
aftur. Við snerum því aftur, ekki erinda fegnir, og fórum um
borð og settum upp segl.'.En þar að við höfðum ekkert tjón
beðið, snerum við ekki við, en sig.ld.um áfram, ákveðnir í a'ð
höggva strandhjögg,.annarsstaðar og sigra.
En við . komumst fljótt að raun um, að við vorum á hættu-
svæði. Við þurftum að fara á land til .að birgja okkur að vatni.
Þá varð eitt skipa okkar viðskila við flo'tann. Komu þá þrjár
galeiður fram undan ey. einni og réðust á skipið. Galeiðunum
var róið af þrælum og hermennirnir um borð voru svartleitir
menn, vopnaðir bjúgsverðum. Áður en við gátum komið félög-
um okkar til hjálpar, var skip þeirra yfirunnið og þeir komnir í
sjóinn. Þarna var krökt af hákarli og við gátum bjargað aðeins
átta af níutíu og átta manna áhöfn.
Tvær hinna serknesku galeiða komust aftur upp undir land,
en við náðum því þriðja.
Við fimm, áhöfnin af Leikfangi Óðins, vorum um borð i
Sægamminum, en bátur okkar lá bundinn við bryggju í höfn
einni á Bretagne. Skip okkar hafði af tilviljun borið að serkn-
esku galeiðunni, þegar skip Björns hafði fest í því. Þeir höfðu
fleygt hermönnunum fyrir borð fyrir hákarlana og ætluðu
síðan að bora gat á botn galeiðunnar, en þrælarnir sátu
hlekkjaðir við árarnar.
— Bíddu við, Björn! hrópaði ég.
Hann heyrði til mín og leit upp.
— Hvað viltu, Ogier? kallaði hann.
— Þetta er hraðskeirtt skip. Ég held bá ættir ekki að sökkva
því.
— Hvað gætum við gert við hana og þrælana, sem ekki
verður nálægt komandi vegna ódauns?
— Ég hygg, að það mætti nota hana til þess að r.jósna í bæki-
stöövum Araba. Þrælamir geta enn unnið fyrir mat sínum.
— Það er góð hugmynd.
Allir menn okkar voru ánægðir með bessa íyrirætlun og
þótti hún bera miklum slóttugheitum vitni. Við hlökkuðum til
að sverta skegg 10—12 okkar manna, klæða þá í serknesk föt,
skrautleg mjög, og senda þá í njósnaskyni inn í Sevilju, en
það varð heldur lítið úr öllum þessum áfonnum, enda gerðist
margt næstu daga, sem hreif okkur, og það var í stuttu máli
allt annað, sem hugsanir okkar beindust að, og það sem gerðist
hafði þau áhrif, að menn fóru að líta á mig í nokituð öðru Ijósi
en áður. Ég var talinn hafa spádómshæfileika mikla, vera eins
konar Odysseifur, fær um að taka þátt í hinura mikilvægustu
ráðstefnum.
-V
k*v»ö*í»d*v*ö*k*’U*n»n*i
>eae<
Að því er galeiðuna varðar er þess að geta, að hún varo c^kí
til þyrði, því að' unnt var að nota hana til snatt.ferða, þar sem
grunnsævi. var, og stóru skipin gátu ekki siglt.
Við þorðum ekki að ráðast á Gporto, sem mikill serkneskur
her varði, og þaðan næstum alla leið til Gibraíar, urðurn við
að láta okkur nægja að gera strandhögg hér og þar.
Okkur íil mikils mótlætis og óánægju komust við að raun um,
að í Gadiz voru fyrir 300 galeiður, og var yfirmaður þessa flota
mikill skipherra, Akbar Reis að nafni.
Við gátum. því ekki farið ráns hendi um þetta auðuga hérað,
eins og við höfðum vonað, og urðum að láta okkur nægja, að
líta á bænahústurnanna bera við bjartan og tæran himinn
I vorsins.
Hamingjan varð okkur hliðhollari, er sunnar dró, þegar við
höfðum farið um Herkúlesarsund og vorum komnir inn í Róm-
arhaf. |
Ég held, að jafnvel guðirnir hljóti að hafa verið sem steini
lostnir yfir að sjá okkur Norðmenn sigla fram hjá Klettinum 1
mikla — okkur Norðmenn, sem dvalist höfðum í Ultima Thule
— og er vér renndum augum vorum yfir hann, munu þeir hafa
talið okkur kynlega gesti til landa, þar scm kristinna manna
Guð haíði ríkt unj aidir. Héðan kom næstum allt, sem við höfð-
um vitneskju um, um betra oð eðlara líf.
Það var jafnvel sagt um skip okkar, að þau ættu ekki sinn
líka í hinum kristna heimi, og hefði verið smíðuð í líkingu við
skip frá tímum Júlíusar Cæsers. Frá rómverskum kaupsýslu-
mönnum hefði gorist fræðsla um skipasmíðar, hinna beztu
skipa, um hversu herða mætti stál, greypa gimsteina í gull til
Kunnur evrópiskur píanó-
leikari var á ferð í Suður-Am-
eríku og blöðin gerðu mikiö
veður úr hæfileikum hans og
snilli.
Svo fór, að vellauðugur stór-
eignamaður, sem bjó á af-
skekktum stað inni í landi, fót'
þess á leit við hljómlistarmann-
inn, að hann kæmi til sín og
héldi þar hljómleika.
Listamaðurimi var ekki
fjarri þessu, lék líka forvitni á.
að kynnast þjóðdnni og hversu
hljómelskir áheyrendurnir
væru. En þar sem vegir lágu
engir að heimili auðkýfingsins.,
varð listamaðurinn að leigja
sér þyrilvængju til að komast
á ákvörðunarstað.
Þegar á staðinn var komið
eftir mikið umstang og erfið-
leika, tók auðkýfingurinn á
móti listamanninum af suð-
rænni kurteisi og elskulegheit-
um og sýndi honum salinn, þar
sem hljómleikarnir skyldu
haldnir.
„En hvar er hljóðfærið?1'
spurði píanóleikarinn, þegav
hann hafði litazt um og sá
hvergi neinn flygil.
,Hvað er þetta?“ þurfið þér
nú líka á hljóðfæri að halda?"
spurði húsráðandi forviða. „Ei'
eg hefði vitað það, • heði , eg
aldrei boðið yður hingað.“
■k
í Rio de Janeiro gengur um
þessar mundir laus þjófur.
sem hefir sett borgina á annan
endann fyrir bíræfni og dugn-
að,enda má kalla hann hreinan
snilling í sinni grein.
Þjófur þessi heimækir að-
allega auðmannahallirnar i út-
hverfum borgarinnar, snýr þar
öRu við og stelur þeim verð-
mætum, sem hann treystir sér
að komast burt með. En hvar
sem hann leggur leið sína, hef-
ir hann þá föstu venju, að hann
skilur eftir fulla flösku með
úrvals skozku whiskyi og með
henni bréfmiða sem á stendur:
ijVið annað glasið úr þessarí
fiösku litið þér allt öðrum aug-
um á þao, sem skeð heíir.“
Þegar Arabarmr urðu þess visari
að þejia iiaxði misheppnast að ná
virkinu á sitt vald með skyndiárás,
drógu þeir sig til baka út í sand-
■uoiu.-.o 's. nú skpthríð milli
þeirra og hermannanna.
Maxian höfuðsmaður gekk til
Tarzan og mælti. Snör hugsun, Shea,
þú hefur að minnsta kosti frestað
hinu óhjákvæmilega.
Hinu óhjákvæmilega, spurði Traz-
an. Maxian brosti dauflega og sagði:
— Við erum ofurliði bornir tuttugu
á móti einum og við hljótum áreið-
anlega allir að deyja.