Vísir - 20.02.1957, Blaðsíða 10

u
10
VlSIR
Miðvikudaginn 20. febrúar 1957
EDiSOIVi MARSHALL:
VíktHífUtÍHH
Jfí
laMiis
— Serkir hafa þegar tekið stærri munnbita, en þeir geta
kingt.
— Heldurðu þá, að kristnir konungar munu verja Róma-
borg?
— Allir kristnir menn, sem einu sinni voru heiðingjar,
munu verja Rómaborg. Og þú munt brátt farast.
— Hvar munum við enda göngu vora, söngvari? Á hafsbotni?
— Við förum þangað, sem aðrir heiðingjar hafa farið, ef
mér skjöplast ekki því mejr.
Ég hefði getað skilið hann, þó ég hefði reynt það, en ég
reyndi það ekki.
— Segið mér eitt, Alan! Ef við ráðumst á Rómaborg, gerum
við þá öllum kristnum heimi mikinn miska?
— Ef satt skal segja þekki ég lítið guð kristinna manna. En
ég efast ekki um, að það verði kristindóminum allt að því
rothögg.
— Þá ráðumst við, heiðnir menn, á Rómaborg, áður en við
'Snúum aftur í átt til Pólstjörnunnar.
Þar sem við gátum ekki farið þetta án samþykkis Hastings
og forystu mátti kalla það svo að ég hefði sagt fullmikið. En
í rauninni var ég hérumbil viss um, að hann mundi gefa sam-
þykki sitt — af ýmsum ástæðum. Ein ástæðan var sú, að
mennirnir mundu verða uppi til handa og fóta. Ég kom þessu
á loft með því að spyrja ýmsa af skipstjórnarmönnum, hvernig
þeim litist á þessa ráðagerð, og augu þeirra ljómuðu af ákefð
og eftirvæntingu. Og Hasting mundi, á sinn hátt, hafa gaman
af bardaganum. Þegar við hittumst um borð í skipi hans, til
þess að ræða málið, varð ég þess var, að hann liafði þegar
hugsað mikið um erfiðleikana, sem voru þessu samfara og gerði
ráðstafanir til að mæta þeim. Enda þótt lítið væri um varnir
í Rómaborg, yrðum við að koma íbúuunm á óvart og fara þar
hans. En söngvar hans voru frægir við margar hirðir. Þannig
hafa gullin lauf vaxið á þyrnum.
— Meira munum við fá, ef við ráðumst á Rómaborg.
— Já, ekki efast ég um það, Menn vorir tala þegar um það
sem ævintýri Ogiers. Hvers vegna gerðu þeir það ekki, hinir
miklu víkingahöfðingjar, Haraldur blátörin, Hringur, Sigúrður
eða Ragnar, sem var mestur þeirra allra. En þeir höfðu ekki
völvu með náttúru villigæsarinnar til að vísa sér veginn. Svo
hugmyndaríkir voru þeir ekki. -
— Hvers vegna datt þér þetta ekki í hug, Hasting?
— Til þess er ég of góður skipstjóri — og of lélegur vík-
ingur. Þegar þú stakkst fyrst upp á þessu, fannst mér hættan
of mikil. Heppnin hefur verið með okkur upp á síðkastiðí syo
að hættan hefur minkað, en erfitt verður þetta samt og mikil
áhætta.
Ég horfði á hann og hlustaði á orð hans.
Rauðu örinn á kinnum hans hreyfðust ofurlítið, þegar hann
talaði og rrieira þegar hann hló.
— Þú varst talinn mikill víkingur, sagði ég.
— Já, satt er það, sagði hann. — Því fallegri, sem höllin var,
því ákafari var ég að kveikja í henni. Eii þú gerðir mig útlaga
í mínu eigin landi. Ég fór að hugsa hugsanir, sem ekki eru
sæmandi víkingum.
— Er það þess vegna, sem þú hefur látið mig lifa til þessa
dags?
— Já, en ég veit ekki, hvort þú hefur gert þér það ljóst, eða"
verður nokkurntíma fær um að skilja það.
— Vittu til.
— Þú heyrðir mig segjá við Meera, að óhætt væri að treystá
mér vegna þess að ég væri alltaf trúr.sjálfum mér! Þér er því
óhætt að treysta mér, Ogier, til hins síðasta. .
Hann brosti, en það bros boðaði mér ekkert, gott. Hann var
of upptekinn af sjálfum sér til að taka eftir því, að ég virti
hann gaumgæfilega fyrir mér. . ' ■ ...
— Hverju ætti ég fremur að hafa áhuga á en þér? Þú sæmd-
ir mig þessum níu örum. Þú rændir mig 'prinsessanni’ m'in'ni’.'
og ef til vill er ekki þar með upp talið. Og þú 'gerir þér ekki
ljóst, hvers vegna ég sækist eftir félagsskap þírium. Það er
vegna þess.að félagsskapur þinn er meira spennandi, en nokk'-
urs annars. Ef til vill skilurðu riú, livérs vegna ég vil að þú
komist langt. Ég ætla að bíða, þangað til þú ort orðinn þekktúr
um allan hinn kristna heim sem Ogier hinn danski. En veiztu,
hvers vegna ég ætla að bíða? • '
Ég hef grun um það, en vil ekki segja það.
— Ég skal þá koma orðum að því fyrir þig. Qg ég ætla að
ránshendi, áður en hinn vaski sonur Lothars hefði tíma til að I segja þér það á máli Rómverja: ,,Aquilla non captat muscas.“
— Þar eð ég er lítill latínumaður, viltu ef til vill segja mér,
hvað þetta þýðir?
— Ernir veiða ekki flugur.

,©
Jl
r=-=C

koma með lið sitt ofan frá Langbarðalandi. Auk þess urðum
við að hraða för vorri um norðurströnd Miðjarðarhafsins, áður
en Serkirnir hefðu tíma til að koma flotadeildum sínum saman
á einn stað og leggja til höfuðorustu við okkur við Njörvasund.
— Faðir minn, Ragnar, hefði haft gaman af að kveikja í
Rómaborg, sagði Hasting. — En, meðal annarra orða, Ogier,
hvar er Ragnar? Ertu viðbúinn að segja mér það?
— Heldurðu að fíkjur vaxi á þyrnum, sagði ég.
— Stundum getur það skeð. Það hefur eitthvað furðulegt
komið fyrir þig, Ogier, síðan þú sæmdir mig þessum örum.
Hann lagði nú fingur á öll örin. — Hefurðu bíómstrað svona
af því að vinna ástir Mcrgana, eða hefurðu Vökvað stolt þitt
með blóði Ragnars?
Ég horfði á hann og glotti — Tveir Lappar, tungulaus og
heyrnarlaus maður, tvær enskar konur, fangar, og einn fyrr-
verandi þræll. Ef við höfðum lagt Ragnar að velJi, þá kalla ég
það hraustlega af sér vikið.
-— Telurðu ekki skáldið með?
— Ég fan* 'hann, þar sem ég týndi Morgana. En það bætti
■'ekki úr þeirri villu, sem ég hafði gert.
— Skáldiö kom til þín, eftir að þú flýðir frá Ragnari í mynni
Elbu. En hvað hafðirðu gert, sem olli því, að hann kom til
þín? Þú áttir ekkert gull til að gefa honurn, að því er ég veit
bezt, og ekki var frægðinni fyrir að fara, sem gæti blindað augu
í
4.
Eftir að við höfðum átt mikla orustu við Karl konung í Prov-
ence, rændum við hið auðuga land. Einn a'f hverjum fimm
hafði fallið og okkur fannst það ekki mikið manntjón fyrir allt
það rauða gull og hvíta silfur, sem við fengum og hina leiftrandi
demanta. Öllu herfanginu var komið fyrir á drekanum okkar
og auk þess ógrynnum af silki og öðrum íínum og dýrmætum
vefnaði. Auk þess fengum við skrautleg beizli og söðla, stunda-
glös til að mæla tímann með og ýmislegt fleira.
Við höfðum farið lengra burt frá lieimalandi okkar en nokkr-
ir víkingar höfðu áður farið, svo sögur færu af, að undanteknum
þeim, sem höfðu farið í vesturátt að leita að ey þeirri, sem
heitir ísland. Og nú ætluðum við að reka endahnútinn á þetta
með því að ræna Rómaborg.
— Ég gerði Alan að leiðsögumanni á Grímhildi, aem fór á
undan öllum flotanum. Hann fór eftir bendingum mínum og
Sendlingur var okkur til aðstoðar.
Eftir langa siglingu komum við að fagurlegri strönd. Og
þegar við komum í sund nokkurt, sagði Alan okkur, að þegar
við kæmum út úr sundinu, mundum við sjá Rómaborg.
Bannaðar reykingar í vagnin-
um_ sagði bílstjórinn.
„Eg er ekkj að reykja,“ sagði
farþeginn móðgaður.
„Þér hafði pípuna upp í yð-
ur,“ sagði bílstjórinn byrstur.
„Rétt er það,“ sagði farþeg-
inn, „en eg er með fæturna í
skónum þótt eg' sé ekki á gangi.“
Wilbur Damon skipstjóri á
amerísku flutningaskipi, heimt-
aði skilnað við konu sina, eri
hún' áfsagði. Hann tók hana þá
með sér í ferð„ laumaði henni í
land á óbyggða eyju og skildi
hana þar eftir. Af hreinni til-
viljun fannst hún þar þrem
mánuðum seinna, liafndi að
vísu, en brjáluð.
Væntanlegur kaupandi við
byggingameistarann:
Þessir veggir líta vissulega
ekki út fyrir að vera tráustir.
By'ggingameistarmn: Auðvit-
að ekki, við erum ekki búnir að
líma veggfóðrið á.
. — Hvernig stendur á því, að
þú berð aðeins einn planka þeg-
ar hinir mennirnir bera tvo í
einu? spurði verkstjórinn.
Það er af því_ að þeir eru svo
latir, að þeir nenna ekki að fara
tvær ferðir eins og eg_ sagði
verkamaðurinn.
Texasbúi var, ásamt mörgu
fólki,, að horfa á Old Faithfuí
gjósa fallegu gosi. Allir voru
hrifnir nema Texasbúinn_ seni
heyrðist segja: „Eg skal segja
ykkur, að ég veit um pípulagn-
ingarmann heiam í Texas, sem
ekki væri lengi að stoppa þenn-
an leka.“
★
Aldrei hafa jafn margir um-
sækjendur sótt um lögreglu-
þjónstöðu nokkurs staðar í
heiminum sem um stöðu lög-
regluþjóns á baðstaðnum
Chrystal Beach i Kanada. Það
fellur. m. a. í hlutverk lögregl-
unnar þar að fylgjast með lág-
markssídd baðfata kvengesta,
sem baða á ströndinni.
£ Buneuqki *—TAHZAN — 229fí
Arabahershöfðinginn var í þann vera fullt af hermönnum og kúlurnar En það var Tarzan, og hinir fáu
veginn að leggja til atlögu, þegar þutu úr hverri skotrauf. eftirlifandi, sem hlupu á milli og
k_____________ hann tók eftir því að virkið virtist skutu vfir axlir hinna dauðu.