Vísir - 25.02.1957, Blaðsíða 9

Vísir - 25.02.1957, Blaðsíða 9
Mánudaginn 25. febrúar 1957 VÍSIP • r§ ‘fjallinu þar sem áin rann út á Lðllgsr ðiangar ““ jsléttuna. Var gaman að sjá veg 'ina, eins og mjóa, beina þræði, Frh. af 4. s. þarna var nú aðeins 1%. Var þarna að vísu ýmislegt til sölu á venjulegum tímum, en nú var allt lokað. Það var allt ó- merkilegra en í Karachi, og flugstöðin sjálf óvistleg og sóða- er bundu þorpin saman. Flest húsanna voru einlyft með flötu þaki, eins og kassar í lögun. En allsstaðar gnæfði bænaturninn (Minaret) upp yfir húsin og sýndi að þarna bjuggu hinir rétttrúuðu“ áhangendur Mú- rir leg. Viðstaða okkar þarna var hameðs Yfir> eðg ^ fyd rúmar tvær klst., í stað % tíma, isunnan höfuðborg Tyrkjaveldis, sem okkur var sagt, því að ■ Ankara, flugum við laust fyrir skipta þurfti um stykki í einum.' úreyflinum. Á meðan við bið- um þarna kólnaði mjög í veðri, úf yfir Eyjahafið. klukkan átta (Abadan-timi). svo að maður varð að hreyfa sig til að halda á sér hita. Frá Abadan var svo farið iklukkan 4 um nóttina. Fyrst eft ir að við komum á loft var bjart og fagurt veður. Sá ég þá borg eina — borgarljósip voru græn- blá — sem var svo fögur; að hún var eins og austrænt djásn úr Þúsund og einni nótt. Hún var I Ankara, sem Kemal Ataturk, einvaldshetra Tyrkja, gerði að höfuðborg Tyrkjaveldis eftir fyrri heimsstyrjöldina, er all- víðáttumikil borg og ýmsir hlutar hennar virðast byggðir í vestrænum stíl að skipulagn- ingu og húsagerð. En hrjóstrugt virðist umhverfið vera. Þegar er teygði sig út til beggja hliða (hefur að líkindum verið borg- j :in Basra). En er flogið hafði verið í um 1 % klst. komum við inn í víðáttumesta þokuflæmi, sem orðið hafði á leið okkar . , ,, , _ ... . , við forum að nalgast Miðiarðar- likusthálsfesti með fogru meni,1 u . ,u . . r.i i.-i u_í°r meira að bera a groðri og skógarspildur — aðallega Sýþressviður — sást sumstaðar. Við flugum svo norðarlega — líklega með tilliti til ófriðar- ástandsins í löndunum suður- _ ^ : uhdan, að við sáum ekki til sjáv hingað til. Þa var byrjað að, » .* ,, * .J. U1. , ar fyrr en við nalguðumst vest- elda aftur. Flugum við í blind- , T .,, . , . , , I urenda Litlu-Asiu, og flugum þoku, svo ekki sa gloru, í um ,. .. , , tvær klst ut yflr Eyjahafið yfir borgma Smyrnu. Sást þá vel þvert yfir Eyjahafið til Grikklands. Öll hærri fjöll bæði í Litlu-Asíu og Grikklandi voru hvít niður í miðjár hlíðar. Var það fögur sjón, sem blasti þarna við í Var þá lagt af stað til Rómar. Flugið norðvestur yfir Iona- hafið tók um lVs klst., enda ; um 6—700 km. vegalengd. Við | flugunr vestur fyrir ítalska .,hælinn“ (Kalabríuskagann) ug inn Torontóflóann. Síðan þvert .yfir „ristina“ til vesturstrandar Ítalíu. Þegar flogið . var þarna yfir, sást hæsta eldfjall Evrópu, Etna á Sikiley (yfir 3000 metr- ar), gnæfa við himin í 150 km. fjarlægð á vinstri hlið, snjóhvít og tíguleg eins og Hekla okkar, en jafnvel frá okkar háa „sjón- arhól“ sást stærðarmUnufinn greinilega. Ég fór nú að litast um eftir ,)kennileitum“ eins og Stromboli, en hún er sunnar og ekki mjög áberandi í dagsbirtu. Flugum við nú norður með ströndinni og inn yfir Salerno- flóann, þar sem Bandaríkja- menn gengu á land í stríðinu. Þá léku þarna allar illar vætt- , ir, sem maðurinn hafði á valdi sínu, lausum hala og háðu hrikadans sinn. En nú var þarna mildur og fagur vetrardagúr. Ég hafði aldrei gert mér í hugarlund hvað Apenninafjöll- in eru há og tignarleg, en nú fór að bera æ meira á þeim — tindur af tindi_ sumir upp undir enda og næstu leikar voru stað- þetta sinn; flugum við þó nærri beint yfir gíginn. Hann virtist djúpur og þröngur og hádégis- sóliri náði ekki nema stutt nið- ur í hann; Heklugígar virðast opnari og víðari. Má vera, að þetta sé vegna mismunandi bergtegunda, eða að mér hafi aðeins virzt þetta vegna hins skamma tíma, sem mér gafst til athugunar á þessu. Ekki virt- ist mér Vesúvius, svona ofan frá og snöggt á litið, eins mik- ill fyrir sér og sagan segir, en þó er hann nærri 1200 metra hár. Capri var á vinstri hlið í talsverðri fjarlægð og sást ó- greinilega. Til Róm var komið klukkan rúmlega 12% í sama góðviðr- inu. Þar •sem viðkoma var svo stutt, að. ekki var farið neitt burt úr flúgstöðiúni, gafst mönn urri ekki tækifæri til að sjá sig um nema að líta til fjalla og skoða sig um á flugstöðinni. Var það mörgum vonbrigði. í raun og veru átti að vera sjálf- sagt að gefa mönnum tækifæri til að skoða t. d. iþróttamann- virki í borginni, þar sem þetta var leiðangur olympíuþátttak- snjór eða þoka, sem hálffyllti dalkvosirnar milli þessara hrjúfu fjallshryggja. Var það jólastjarnan? Skáut þetta nokkuð skökku við landfræðiþekkingu mina, að á þessum slóðum væri oftast þurrviðri og sólskin. (Þetta var! giaða sólskini undir bláum j yfir Afghanistan og Irak). Sól- : himni Miðjarðarhafsins. Tvö all stór eimskip sáust þarna á ferð; j annað á suður- hitt á norðúrleið að líkindum frá og til Dardan- | ellasunds og Svartahafs. Kl. tæpléga 10 léntúm við í Piræus, hafnarborg Aþenu. Þar fengum við kaffi ókeypis eins og vana-' lega. Þegar komið var út úr flugvélinni fann maður glogg- legá að nú var farið að kólna, Þarna var aðeins þægilega hlýtt þótt sól skini í heiði. Fram- reiðslustúlkur voru í grískum þjóðbúningum. Þarna var held- ur lítið að sjá, úr því maður komst ekki til Aþenu. Yfir „hæl“ og „rist“. Viðstaða var ein klukkustund. skin gat auðvitað ekki verið svona snemma morguns, því þetta var um 5—6 leytið, eftir þessa svæðis tíma, og nú var vetur norðan miðbaugs. Fyrst sá upp úr þokunni, og var það stjarna ein, björt og fögur, er sást á vesturloftinu. í fyrstu hélt ég að þetta væri Venus, en það gat ekki staðizt, því Venus er ekki í vestri að morgninum. Ég hef ekki ennþá gert mér grein fyrir hvaða stjarna þetta var. Kannski var það Jóla- stjai-nan? — Hún sást einmitt endur fyrir löngu á þessum slóðum og jólin voru bráðum komin. En þegar.sást niður til jarðar, mætti auganu heldur kuldaleg sjón. Það var fjallshryggur, snævi þaltinn og mjallhvítur. Hann sást aðeins snöggvast, en nú fór að grisja oftar milli skýja og maður fór að sjá samfelld- ari og víðáttumeiri landspild- ur. Fyrst voru aðeins fjöll og hálendi þakin snjó, en er vest- ar dró, varð. land allt hvítt og sá varla á dökkan díl, hvorki i dölum né annarsstaðar. Hvergi sást þama til mannabýla eða vega. Hélzt svo þangað til öll þoka var að baki. Minntist ég á það við Norðmennina, að víð- ar væri skíðafæri en í Noregi.. (Þetta mun hafa verið fjalllendi Kúrdistans). Öræfalitir frá íslandi. Eftir þetta flugum við í stöð- ugu sólskini, yflr land er virt- ist mjög eyðilegt og var með líkum litum og öræfiri heima.— allt frá ljósbrúnu í dökkbrún- an lit. Fór nú að sjá til manna- þýla -— þorp og .einstakir bæir. Á einum stað,— víðáttumikilli .sléttu er allstór á rann um, taldi ég 10—12 þorp og nokkuð stóra botg, ér stóð norðanhallt í um: hluta leiðarinnar. Er ég 3000 metra háir, snjóhvítir og tignarlegir norður allan Ítalíu- skagann „sem risar á verði við sjóndeildarhring”. Snjólaust var allsstaðar nema í háfjöllum, landið var víðast brúnleitt, nema svartar skógarspildur, sumar all víðáttumiklar, voru á víð og dreif. Allsstaðár voru þorp og borgir. Eitt þorp var bygg á háum fjallsrana á nes- inu milli Salerno og Napoli- flóanna (Ravellö?) Var það falléga og skipulega byggt, en samgöngur og vantsþörf íbú- anna hljóta að vera vandamál á slíkum stað. Að sumri til hlýtur þarna að vera ákjósanlegur að- setursstaðar, því fjallið var svo hátt, að hiti hlýtur að temprast mjög og útsýni mikið og fagurt til beggja handa. Yfir Vesuvius — til Rómar. Rétt á eftir sást Vesúvius, grár og' gugginn, því ekkert ,,lífsmark“ sást með honum í settir þarna — eftir 4 ár. Frá Róm var farið um 2-leyt- ið. Flugvöllurinn er sunnan borgarinnar og flugum við því yfir hana, á meðan við vorum að hækka flugið. Flughæðin var ákveðin 20 þús. fet (rúmir 6 þús. m.). Við sáum ýmsa merkisstaði borgarinnar all- greinilegá í eftirmiðdagssólskin inu^ eins og Colosseum og Pét- urskirkjuna eri allt var þetta lítilmótlegra en maður hafði gert sér í hugarlund, svona of- an frá að sjá. Sköirimu eftir að farið var frá Róm, fór að bera á skýja- þykkni niður undan og oft sá ekki til jarðar. Ágerðist þetta i smátt og smátt svo, að þegar1 okkur var sagt að við værum yfir Florenz, sást ekkert til borgarinnar. Það var samt tign- j arlegt að horfa út, er við flug- | um yfir Alpafjöllin — tiridúr við tind og' stórbrotnir fjall- garðar í öllum áttum. Þokan lá niðri í dölunum og ómögulegt var að greina, hvort heldur var Matterliorn og Mont Blanc. Um hálffjögurleytið sáust tveir fjalljöfrar teygja sig hátt upp úr skýjahafinu, undir sól að sjá -— Matterhorn og Mont Blanc. Það var eiginlega það síðasta, sem sást af Ölpunum. Eftir það flugum við yfir sam- felldu skj'jahafi, sem smátt og smátt breytti litum og dökkn- aði, þe'gar rökkrið fór að færast yfir. Hélzt svo alla leið til Kaupmannahafnár, en þangað komum við klukkan að ganga 7, í rigningu og dimmviðri, að kvöldi hins 5. desember. Skildust þarna leiðir, því Danir fóru ekki lengra. Norð- menn skiptu um vél — og héldu síðan til Osló, en Svíar og Finnar héldu áfram í „Torkil Viking“ til Stokkhólms. Við fé- lagarnir skildum líka hópirin um stund. Eg varð eftir í Khöfn, en þeir Hilmar og Vilhjálmur héldu áfram til Stokkhólms. —• Komu þeir svo aftur til Khafn- ar á laugardagsmorgun. Urðum við svo allir samferða heim með „Sólfaxa" Flugfélags Islands, í boði félagsins, og komum til Reykjavíkur sunnudagskvöldið 9. dés. kl. að ganga 7, og feng- um hinar ágætustu móttökur af hálfu opinberra aðilja, vina og vandamanna, eins og getið hef- ur verið í fréttum. Þótt þessar „ferðaminningar** frá heimferðinni frá Melbourne séu búnar að missanýjabragðið, fannst okkur Hersteini ritstjóra rétt að láta þær koma allar og ljúka þannig frásögninni af þessari óvenjulegu og giftu- drjúgu Ólympíuför, sem reynt hefur verið að gefa góðfúsum lesenaum nokkra hugmynd um með þessum einföldu lýsingum á því, sem fyrir augun bar. En „hoppin“ voru svo löng og viðstaðan víðast svo stutt, að þetta urðu aðeins ógreinilegar skyndimyndir, sem einhver hef- ur þó vonandi haft dálítið gam- an af að lesa. Olafur Sveinsson. Ævintýr H. C, Andersen ♦’ Ferðafélagarnir. Nr.9. Johannes var bara glað- ur og hugsaði aðeins um hina yndislegu prinsessu. Hann dansaði efiir þjóð- vegnum að gistihúsinu, þar sem ferðafélaginn beið eftirhonum. En ferðafélag- inn hristi höfuðið hryggur í bragði. ,,Mér þykir svo vænt um þig,“ sagði hann, ,,við gætum haldið áfram að vera lengi saman og nú j verð ég að missa þig Allir í borginni voru búmr ; að frétta, að það var kom- irin nýr biðill til prinsess- unnar og allir voru daprir í bragðj. Leikhúsinu var lok- að og allar bökunarkon- urnar, sem bjuggu til syk- urgrísi bundu svart sorgar- ! band utan um þá og kóng- ‘ urinn og presturinn krupu i í kirkjunni og báðust fyrir. í Um kvöldið blandaði ferða- félaginn stóra skál fulfa af púnsi og sagði að þeir skyldu vera glaðir. og drekka skál prinsessunnar. En þegar Jóhannes hafði drukkið eitt glas yarð hann $vo syfjaður að hann valt út af. Ferðafélaginn tók hann og lagði Iiann í rúm- ið og þegar dimmdi af nótt tók hann stóru vængina, sem hann hafði höggvið af svaninum og batt þá á bak sér. Svo lók hann stærsta hrísvöndinn, sem gamla konan, sem hafði fótbrotn- jað, hafði gefið honum og j stakk honum í vasa sinn. Því næst opnaði hann 1 gluggann og ílaug inn yfir borgina alla leið upp til jhallarinnar, þar sem hann settist í gluggskot, sem var á svefnherbergi prinsess- unnar.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.