Vísir - 28.02.1957, Qupperneq 7

Eimmtudaginn 28. febrúax 1957
VlSIR

w
u
■
m
EOISOISI MARSHALL»
■
[ VíkintfUNHH
a
IES11SI
63
iaaBBSBBBHMiaBHnBSBBBa
kvöld, og Rudolf frændi ininn man þau Jíka. Enid fékk þér
þetta sverð og þú fékkst Ragnari það til að verjast með því í
hinnsta sinni. Ég sagði þér, að ég skyldi ná fyrir þig sverðinu,
þegar fjaraði aftur og geyma það fyrir þig. Nú geturðu kraf-
izt sverðsins aftur bæði vegna þessa og eins vegr.a hins, að
þú hefur sigrað mig. En þú hefur ekki gert það enn þá, og ef
til vill kærirðu þig ekkj um það.
— Fyrst þú gast ekki losað þig við það í fijótinu, hélt ég að
bezt væri að þú heldir því, sagði ég.
— Sverð þetta hefur ekki alltaf orðið til heilla. Gáðu að því,
Ogier, að blaðið er ekki venjulegt, Það.er úr bezta Toledostáli
og afi móður minnar átti það, Ozilvy frá Seafield. Þegar hann
lá á bapasænginni var Enid, móðir mín, einkaerfingi hans.
Ozilvy sagði að verðugasti sonur hennar^skyldi eignast Hefn-
arann, en svo heitir sverðið — en ég held, að hann hafi ekki
gert ráð fvrir, að neinn þeirra yrði konungur.
— Sennilega ekki, sagði ég.
— Ég var einkasonur hennar og eignaðist sverðið á afmælis-
daginn minn, þegar ég var tíu ára. í fyrsta skipti, sem ég dró
það úr slíðrum, skar ég mig á því. En þegar ég bar það í orustu
gegn Osbert, færði það mér sigur, því að Osbert flýði, en ég
fékk kórónuna.
Það virðist svo, sem þú njótir hylli sverðsins.
— Hylli þess er ákaflega fallvölt. Ég hef lagt það til hliðar
hvað eftir annað, en alltaf tekið það aftur og gyrt mig með því.
Það hefur einu sinni áður brugðist mér í sambandi við Morg-
ana. Það var þegar ég og lífvarður minn reyndum að ná henni
úr hópi pílagríma, sem voru á leið með hana til Elyklausturs.
Gody/in hafði fengið þeim hana í hendur. Fylgdarmenn hennar
börðust eins og Ijón, en Hefnarinn brást algerlega og þeir kom-
ust með hana inn í klaustrið, þar sem hún gat verið hólpin fyrir
mér, þangað til menn þínir hröktu hana þaðan með báli og
'brandi!
— Þú varst til staðar til að hremma hana með sama sverð
víð hlið. •
Ég hafði gyrt mig því, til að berjast við Osbert, sem hafði
snúið aftu.r úr útlegðinni. Osbert notaði tækifærið, þegar hann
vissi að ég átti í höggi við hina norrænu menn. En mér datt í
hug að ná í gísl, sem heldi þér frá borgarhliðunum, meðan ég
væri að berjast við hann, og það var hrein tilviljup, að ég hafði
Heínarann með i þá ferð. Það hlýtur að hafa verið vilji langafa
míns, að ég bæri þetta sverð. Það er sýnilegt, að hann vill, að
•ig sé konungur, en ekki að ég fái Morggna, dót.tur' Rhodri
konungs. Héðan i frá gef ég upp allar kröfur til hennar og sver,
að ég.mun aldrei reyna að taka hana til.fanga framar.
— Eiðar manns, sem er eins og fugl í snöru, hafa ekkert gildi.
— Mínir eiðar geta haft meira gildi en þér kann í fljótu
bragði að virðast. Ég vona að þú lofir mér að halda sverðinu
og kórununni. Og ég mun gjalda þér vel.fyrir.
— Þetta er vel boðið, Ogier, sagði Alan, hvort sem hann
sagði það í alvöru eða ekki. Kitti, sem skildi ekki orð af því,
sem Aella sagði, starði á sverðið.
— Hvert er gjaldið? spurði ég.
I fyrsta lagi helmingurinn af öllu gulli, silfri og gimstein-
um Norðimbralands.
—. Það.er á mínu valdi ,að taka það allt.
,—i Það getur skeð, að Osbert hafi. atkvæði í þvi máU.
Njósnarar mínir .segja; að hann hafi reist mikinn her. Hasting
sigldi í veg fyrir hann og ætlaði að stöðva hann við Tyne, en
varð of seinn. Og Osbert getur verið kominn hingað að. borgar-
hliðunum innan tuttugu og fjögurra klukkutírna. Her þinn,
sem elti mig alla leiðina frá Lincoln, verður kominn í tæka
tið, en þrátt fyrir það hefurðu of lítið lið og biður ósigur. Ég
hef mikið lið. innan borgarmúranna og ég skal verða banda-
maður þinn unz yfir lýkur. Allt og sumt, sem ég fer fram á, er
kóróná' Norðimbralands.
— Allt og sumt, sem ég krefst, er gjald fyrir höndina, sem
ég missti.
— Vertu ekki heimskingi! Ég sagði þér, þegar ég lét höggva
af þér höndina, að ég væri heimskingi. En það er ekki nauð-
synlegt, að þá sért það líka. Þú hatar mig, og það er mannlegt,
en það víll svo tíl, að þú þarfnast mín líka. Þú sigrast ekki á
Osbert án minnar hjálpar og þú færð ekki heldur að halda
lífi nema ég þegi.
Þú getur ekki lifað þrjú andartök enn þá, nerna vegna
þohnmæði minnar.
- Þá kaupirðu hræ mitt dýru verði, Ogier. Það.eru aðeins*
munu
En á
»••••••••••♦«••'••••••••0
Ragnars. Þeir
Norðimbralands.
fáir, sem vita sannleikann um afdrif
þegja svo lengi sem ég er konungur
þeirri stundu, sem ég fell. . . .
— Þú ert þegar fallinn, Aella. Og ég líka.
— Ég skil ekki.
— Kitti skilur það. Og' Alan líka, að ég 'held. Segðu honuni
það, Alan.
— Ogier hin danski lokaði augunum fyrir örlögunum, til
að geta dreymt drauma. sagði Alan. — Nú hefur hann opnað
augun aftur.
— Hvaða draumar vóru það? spurði Aella.
— Hinir undarlegustu draumar — að verða konungur. Ég
ætlaði að verða yíirkonungur Norðimbralands, með Egbert sem
undirkonung og Morgana sem drottningu.
— Gerðu þá bandalag við mig. Morgana er þín. Ég mun
gera mig ánægðan með að vera undirkonungur i Deira.
Kitti rak upp skellihlátur. Sennilega vegna þess, að hún sá
eftirvæntingarsvipinn á andliti Aella.
— Hlustaðu á mig, Ogier, hélt Aella áfram. — Það er hægt
að halda áfdrifum Ragnars leyndum. Þeir, sem sáu hann fluttan
hingað í fylgd þinni eru allir dauðir*.
— Þeir fengu kvef af röltinu, sagði Rudolf, æðsti maður
Aella glottandi.
— Ég kom hingað til að mæta örlögum mínum, Aella,
sagði ég.
Aella horfði í augu mér.
— Örlög þín skipta mig engu að.öðru leyti en því, sem þau
snerta mín örlög.
— Þau munu áreiðanlega snerta þig, veríu óhræddur.
— Það hefur þegar gerzt. En fæ ég ærlegan dauðdaga, svo
»•••••••••••••••••«••••«)
Eg var i steinaldardeild forri-.
minjasafnsins og virti fyrin
mér beinagrindur sem varð-
veizt hafa frá þeim tírna. Víð'
hlið mér stóð<u tveir fullorðnjr;
unenn, sem fræddu hvor annah,
| til skiptis um það sem fýrir au|g
un bar.
| „Segðu mér,“ sagði annán
þeirra, „hvað eiga þessi númei*
jað þýða, sém'fest er við beina;-
grindurnar?“
„Það eru ugglaust númerin :já
bifreiðunum, sem ekið hafa yfri’
mennina og drepið þá,“ svar-
aði hinn.
Roskin kona var stödd i bóka-
verzlun i Basel og bað um eitt-
hvað til þess að lesa í sumar-
leyíinu. •
Aður en bóksalinn var búinn
að finna nokkuð sem honum
fannst viðeigandi var gamlu
konan búin að næla sér í bindi
með ritum þýzka heimspekjngs
ins Schopenhauers.
„Afsakið kæra frú,“ sagði:
bóksalinn, „ef þér ætlið að fá.
bækur til þess að lesa í sumar-
leyfinu myndi eg fyrir mitt
leyti telja Scopenhauer qf
þungan.“
„Haldið þér kanrisket að ég:
sé' svo gömul að eg geti ekki.
borið það sem er þurigt?' borg-
aði Schopenhauer og hélt leið-
ar sinnar.
Hinn mikli mannvinur Al|-
bert Schweizer, var á garigi á
götu í höfuðborg Svisslandk
Bern. Varð honum gengið frarri
á tvo stráka, sem flugust á H
illu, rifu í hár hvors annars og
klóruðu hvorn annan.
„Hættið þið þessu strákar,
að Alan syngi um mig, þegar .ég er dauður?
— Ég hafði hugsað mér að lofa þér að velja. Ég ætlaði að
negla hægri höndina á þér yfir hægan eld og leggja hjá þér
beittan hníf. Þú ræður hvort þá þolir þjáningar brunans eða
sníður af þér höndina.
— Þetta er góð hugmynd, sagði Aella, — en ég hef betri.
— Hver er hún?
— Þú hefur sverð, sem ekki hefur hlotið mikla frægð, að ! sagðj Albert Schveizer. „Vitjð
því er ég hygg, en virðist þó vera gott og traust. Ég hef frægt 'þið ekki, að maður á að elska.
áverð, sein móðir mín gaf mér. Viltu ekki ganga til einvígis ' alla sína
við mig og berjast til þessa sverðs? Hvorugúr okkar skal bera
skjöld.
— Þetta er heimskuleg uppástunga, Ogier, æpti Alan.
— Hvers vegna ættir þú að berjast við hann til að eignasí sverð,
sem þegár getur verið. í þinni eigu? Það væri að hætta lífi sinu
að ástæðulausu.
Ég hló.
— Væri ekki hægt að gera um það gott kvæði?
Hann svaraði ekki, og ég ávarpaði Kitti.
óvini?“
hættu andartak
sá stærri þeirra
í Strákarnir
að slást og
svaraði:
,,Þá er óhætt að gefa honurn
á kjaftinn aftur, því að við er-
um ekki óvinir Við erum bræð-
ur.“ Hann lét heldur ekki sitjs
við orðin tóm_ en réðist á bróð-
ur sinn að nýju.
C i£. SuncuífkA
— TARZAM —
2302
Nú varð að láta til skarar skríða
áður en Arabamir hæfu árásina.
Hann gaí mönnunum fyrirskipanir
og þá sérstaklega lúðurþeytaranum.
Lúðurþeytarinn hleypti hestinuijn.
yíir. þsÞðina í íl&sið á Aröbunum Qg’
blés til aí'iögu. :