Vísir - 01.03.1957, Blaðsíða 10

10
3. ; :v
VÍSIR
Föstudagirm 1. marz 19ö7
S
■
■
■
s
■
■
B
B
B
<■
iB I
■ ■■■
■■■■
EDESGIX! (V3ARSHALL:
■■■■
■■■■
■■■■
VtkinfuriM
IBBBHl
flí
iEQIGJBÍI
— Aella hefur skorað mig á hólm. Á ég að taka áskorunni?
' Hún varð skelfd á svipinn.
, — Þú ert fordæmdur, sagði hún.
— Hvað áttu við?
— Taktu af honum höndina, Ogier, og slepptu honum svo.
Þá eruð þið kvittir.
— Ertu hrædd um að ég falli? Þú hefur sjálf spáð því, að
dauði hans yrði að vísu í kvæði Alans. Þú hefur líka sagt, að
ég mundi falla fyrir dauðs manns hönd.
Svo sneri ég mér að Aella og sagði:
— Ég þarf að leggja eina spurningu fyrir Morgana. Ef svarið
verður, eins og ég býst við, tek ég áskorun þinni.
2.
Kitti hafði sveipað Morgönu feldi úr hreindýraskinni. Nú lá
hún og svaf hjá eldinum. Ég gekk til hennar, staðnæmdist fá-
«in skref frá henni og horfði á hana.
Morgana opnaði hægt augun. Hún virtist ekkert undrandi
yfir að sjá mig hér.
— Hvað viltu? spurði hún. Það var engin gremja í rödd-
inni. Miklu fremur samúð.
— Mig langar aðeins til að leggja fyrir þig tvær spurningar.
Ef þú svarar mér, verð ég þér mjög þakklátur. Reyndar
grunar mig, hver svörin muni verða. Þú gafst þau í skyn, þeg-
ar þú hékkst á bátnum, en ég vil fá bau afdráttarlaust, svo að
ég losni við allar efasemdir. Annars mun ég alltaf hugsa um
þann möguleika, að ég hafi misskilið þig.
— Hverjar eru spurningarnar?
— Þú sagðir mér, að þú mundir bíða eftir því, að ég kæmi
aftur.
— Já, og þú sagðist koma fljótlega.
— Þú sagðir, að ég ætti ekki að deyja fyrir þig, heldur
Jifa fyrir þig, og að þú mundir alltaf bíða mín.
Hún svipaðist um, eins og hún byggist við að sjá veggina í
höll Aellu aftur.
— Ég hef ekki átt að segja það. Það var hræðilega fljót-
færnislegt. Þú gazt ekki komið og tekið mig, án þess að drepa
kristna menn.
— Hvað sem um það er, þá gerði ég það, sem þú sagðir mér.
Ef þú vilt, skal ég verða yfirkonungur Norðimbralands og gera
þig að drottningu minni.
— Síðan þú fórst, hef ég getað áttað mig á því, sem ég gerði.
Þú hjálpaðir mér til að gera mér það ljóst, þegar menn þínir
brenndu klaustrið. Ég gæti ekki orðið kristin drottning heiðins
konungs.
— Þú hefur svarað fyrri spurningu minni. Þá ætla ég að
spyrja þig hinnar síðustu. Viltu fara með mér til Avalon?
— Hvenær, Ogier? Þegar þú ert búinn að brenna öll klaustrin
og drepa allt fólkið?
— Eitt klaustrið var griðastaður þinn. Þess vegna mun ég
ekki brenna fleiri. Allir norrænir menn mínir skilja það. En ég
get ekki ráðið við, hvað aðrir gera.
— Heldurðu, að það sé rétt?
— Ég veit ekki, hvað er rétt eða rangt — hjá þeim. Ég geri
ráð fyrir, að svo lengi, sem þeir eru heiðnir, verði þeir að berj-
est gegn kristnum mönnum. Ef gud kristinna manna hefði
verið minn guð, hefði ég reynt að halda aftur af þeim. En minn
guð er Óðinn.
— Er þér ekki ljóst nú, að hinn kristni guð er miklu vold-
ugri? |
— Þessu get ég ekki svarað.
— Geturðu ekki hugsað þér, að guð kristinna manna sé ef-
til vill eini guðinn?
Það væri slæmt að viðurkenna, að Óðinn væri ekki eins
voldugur. En hitt væri enn þá erfiðara, að neita tilveru hans.
En heldurðu, að þú gætir það ekki — með tímanum?
Nei. Ég ákallaði hann, þegar ég lá bundinn í voginum
hjá Ragnari, og hann sendi norðanvindinn, sem bjargaði mér.
— Ég hef spurt prestana að því og systurnar. Sumir sögðu,
að djöfullinn hefði sent norðanvindinn, en aðrir, að guð okkar
hefði sent hann af einhverri ástæðu, sem við geíum ekki gert
okkur Ijóst.
— Við, norrænir menn, erum ekki í neinum vandræðum með
að skilja okkar norrænu guði.
Þér er þá ljóst, að það er engin von fyrir okkur er það ekki.
Segðu hreinskilnislega, að það sé engin vor., og þá mun
ég ekki ónáða þig meira.
Augu hennar fylltust tárum.
— Seztu niður, Ogier.
—• Ég er ekki þreyttur. Samt gat ég ekki neitað mér um að
setjast hjá henni við eldinn.
— Þú ert Jölur og tekinn. Ég veit, að þú verður aldrei þreytt-
ur á hernaði, svo að þú hlýtur að hafa áhyggjur út af mér. En
þú þarft þess ekki. Ég mun bjarga mér.
— Það er ekki nema eðlilegt.
J Þú spurðir mig hvort ég vildi fara með þér að leita að
Avalon. En þú sagðir mér ekki, hvenær við gætum lagt af stað.
— Um leið og ég hef gert upp sakirnar við Aella, komið
Egbert í hásætið, eins og ég lofaði og gert reikningsskil við
Hasting.
— Blóðskuldir, — haturs og hefnda, dáð, sem olli því, að
blóð var úrhellt. Viltu hætta við allt og leggja af stað þegar?
— Nei.
— Þetta er svar, sem ég átti skilið að fá. Hvaða prestur sem
væri mundi segja mér það. Ég mundi hafa farið með þér, Ogier,
ef þú værir fús til þess að leggja af stað undir eins, en það
mundi vera synd gegn guði kristinna manna og öllum helgum
mönnum. Ég ætti að hugsa um að verða aðnjótandi sælu Himna-
ríkis í stað þess að komast til ævintýralands með elskhuga
mínum. Kristnir menn ættu ekki að dreyma drauma um ham-
ingju í löndum, þar sem aldrei festir snjó, og jurtir gróa og
blóm anga allan ársins hring og ekki er við neina erfiðleika að
stríða. Það var ekkert við það að athuga, þótt hinar welsku
hetjur okkar færu þangað, því að þeir höfðu aldrei fengið
neina vitneskju um Himnaríki, en þegar ég tala um það er ég
mér þess miðvitandi, að iðrun mín á sér ekki nógu djúpar
rætur.
— Iðrun, mér hafði ekki flogið í hug, að þú hefðir gert
neitt rangt.

-=*=£
*
k«v*ö»I*d*v*ö4*u*n*n*í
— Ég fékk ást á heiðingja og við urðum eitt.---------
—■' Ég sá ekkert athugavert við það. Ég hugsaði ekki um þig
sem kristna stúlku, heldur sem álfdis.
— Jafnvel þótt ég væri það ætti ég að reyna að vera góð
og eiga skilið að hljóta blessun helgra manna, svo að ég, er
þar að kemur, fái inngöngu í Himnaríki, þótt ég hafi fengið
ást á heiðingja og notið með honum holdsins lystisemda.
— Já, sagði ég og minntjst þessara unaðssemda.
— Ó, íusannleika, ég var gáskafyllri, léttúðugri hjá þér en
kristin kona með löglegum eiginmanni, en dögunum saman
eftir á brann ég af þrá. Síðar gat ég séð hve stór synd mín var.
En jafnvel þá kom djöfullinn til mín og þrá rríín og girndar-
löngum espaðist, en nú hefi ég loks vitkast. Það var eekki nóg, að
þú sendir menn til að ræna í klaustrinu, sem hafði skýlt mér
allan tímann, sem þú varst í burtu, heldur brenndu þeir það
lika til ösku; Ekki var það talið nóg, að hinar frómu og góðu
systur, sem höfðu skotið skjólhúsi yfir mig, væru braktar út
í rigninguna. Samt frefstaðist eg enn til þess að fara með þér til
Avalon. Það var ekki fyrr en þú sagðir mér með berum orðurn,
að það skipti mestu fyrir þig að gjalda blóðskuldir þínar. Égjkyn^jr
skipti ekki eins miklu máli. Nú verður þú að jafna þetta við !
Aella. Þú verður að setja Egbert á valdastól---------
Kvenlæknir í Kaupmanna-
höfn, sem auk þess er giftur,
hefir ráðlagt öðrum eiginkon-
um hvernig þær eigi að með-
höndla bændur sína ef þeir
veikjast.
Það er í fyrsta lagi að sækja
meðöl handa bóndanum nokkr-
um sinnum á dag, kenna af-
skaplega í brjósti um hann og
láta hann ekki á neinn hátt
gruna að hún viti, að um upp-
gerð er að ræða hjá honum.
Þetta leiðist eiginmanninum.
svo_ að hann rýkur upp úr
rúminu í síðasta lagi á þriðja
degi og er þá alheill heilsu.
★
Nemandi í Búdapest spurði
kennara sinn hver væri mun-
urinn á kapitalista og kom-
múnista.
— Munurinn er sá_ sagði
kennarinn, að kapitalistinn
elskar peninga meira en allt
annað, en kommúnistinn metur
manninn öðru fremur.
— Þá skil eg, sagði nemand-
inn hversvegna kapitalistar
læsa peninga inni, en kommún-
istar læsa fólk inni.
*
Sovétborgarar_ sem aldrei
hafa skipt sér af stjórnmálum,
ná stundum mjög háum aldri
og í hátíðaskrúðgöngu á Rauða
torginu gaf að líta hóp manna,
sem allir voru 100 ára eða eldri.
Þeir báru spjald, sem á var
letrað: „Við þökkum félaga
Búlganin fyrir hamingjusama
æsku“.Þegar Búlganin sá spjald
ið brá honum og sagði við þá:
„Gömlu félagar, eg var ekki
einu sinni fæddur þá.“
„Það var nú einmitt þess
vegna að við vorum hamingju-
samir í æsku,“ sögðu öldung-
ax-nir glettnislega.
Franska skáldið Francis
Jammes sem var búsettur uppi
í sveit og skrifaði það bók-
menntaþætti fyrir dagblað
nokkurt- í Paris veiktist og var
andlát hans simað af misskiln-
ingi til Parísarborgar. Sam-
dægurs fékk Francis Jammes
skeyti frá ritstjóra blaðsins
svolátandi: „Parísarblað til-
andlát þitt. Stop
trúi því ekki. Stop. Sendu stað-
I festingu sti-ax.“
€. £ BuncucfhA
-TARZAN-
230.3
Felmtri sló á Arabana, þegar þeir við eyrað á sér. Þeir þustu á hestbak
heyrðu herlúður Frakkanna gjalla og hleyptu burtu allt hvað þeir gátu,
þegar þeir sáu flokk franskra her- manna þeysa með brugðnum byssum
í áttina til sín.
Youk Nrep —-vou'ite moe.p
Civili&n Pefenee.