Vísir - 02.03.1957, Qupperneq 7

r
iLaugardagitm 2. marz 1957
vfsm

E09SOIM MARSHAlLt
UNHH
Hún spratt skyndilega á fætur. Rödd hennar var gerbreytt.
— Ég get ekki a5 þessu gert, sagði ég og reis á fætur. — Það
eru örlög mín.
—• Ég læt mig þau engu skipta.
Svo var sem hún yrði gripin berserksæði.
—• Það eru mín örlög að giptast miklum, kristnum konungi!
æpti hún að mér. — Ég skal hreppa konung, handsterkan, öran
til ásta, örári en þú, lærðan konurig, sem getur talað og ritað
Latnu, konung sem elskar mig, en notar mig ekki sem leikfang,
eins og þú gerðir, haldinn illum hvöturii.
— Ef þú bíður?
—• Því skyldi ég bíða? Ég, — Morgana af Wales. Ég hefi
þegar beðið þrjú ár. Þú misstir hönd þína mín vegna og þá
skuld skal ég reyna að greiða. Kannske fæ ég tækifæri til þess
einhvern tíma, að bjarga lífi þínu, þ'egar hermenn manns míns,
hins kristna konungs, hafa tekið þig höndum og leitt þig fyrir
mann mimt og konung. Þá get ég kannske bjargað þér frá snör-
unni. Ég harma, að mér skyldi geta dottið í hug að fara með þér.
Þótt þú lofaðir á þessari stundu að greiða allar skuldir þínar —
bæta úr öllu — mundi ég ekki fara. Þú varst gripinn slíku æði,
að hremma Aelia, að þér fannst engu skipta um mig. Ég hata þig.
— Hve djúpt?
— Af öllu hjarta mínu.
— Það getur þá ekki versnað frá því sem nú er.
Og fyrr en hún vissi hvaðan á sig stóð veðrið greip ég hana
og réyndi að svala vai’ir míriar méð því þrýsta kossi á hennar j
varir, en hún var liðug sein köttur, vatt sér undan, hrækti á
mig og klóraði niig í kinnamar, en hvorugt mundi hafa stöðvað
mig. Það vai’ annað, sem kom í veg fyrir, að ég tæki hana með
valdi að víkinga sið. Ég heýrði óminn af rosalegum hlátri félaga
tninna, eri framar öðru var það þó hugprýði hennar og fegurð,
er hún varðist gegn hrottaskapnum og tarimlegri girndinni. Ég
minntist fegurðar vara hennar og Íjóiria augna hennar' frá
Ijúfum unaðarstundum, er ég undraðist og elskaði af öllu hjai’ta,
án dýrslegrar girndar.
Ég sleppti henni í skyndi. Hún glennti suridur fingurna,
albúin til að berjast, en svo kom örvænting í svip hennar og
augu hennar fylltust tárum.
— Farðu, farðu, illmenni, og komdu aldrei aftur, veinaði hún.
— Ég skal fara, svafaði ég, — en ég skal elska big til aldur-
tilastundar.
Ég sneri baki að henni og gekk á burt, með óminn af barns-
legum gráti hennar í eyrum rixér.
Ég gekk aftur að eldinum, þar sem Aella sat og drakk
kryddað vín, sem einn af fylgismönnum hans hafði lagt honum
til. Hann lagði frá sér bikarinn og þurrkaði fagurt skegg sitt
og varir, en gætti þess að láta ekki í Ijós neinar áhyggjur um
þau tíðindi, sem ég mundi flytja honum.
— Flýttu þér ekki um of að taka til máls, hvíslaði Alan að
mér í aðvörunartón, eftir að hafa virt fyrir sér svipbrigðin i
•andliti mínu.
— Hver veit? Meginher okkar er kominn. Eru nokkrar fyrir-
skipanir til Hrólfs?.
—•■ Ég get aðeins sinnt mínum eigin málum eins og sakir
standa.“
— Hvort sem þú ætlar áð' berjast eða ekki :skáltu hvílast.
Eins og þú veizt er Aella víðfrægur skilmingarmaður.
— Ég er ekki vanur þvi að berjast við Norðménn og þekki
ekki þeirra bardagaaðferðir, greip Aella skyndilega fram í fyrir
mér. — Sigri ég er það vegna þess að guð kristinna manna,
hinn eini guð, vill að ég sigri.
Kitti skildi ékki það, sem hariri sagði, en það var eitíhvað
í svip og máli Aella, sem hafði þau áhrif á hana, að hún greip
í ermi mína.
„Farðu varlega, Ogier, sagði hún, — hann er að reyna að
reka brodda í þig þér til örvunar.
— Ég er ekki geit, sem þarf slíkrar örvunar með, svaraði ég.
Svo beindi ég orðum mínum að Aella og mælti:
— Ég skal berjast við þig með sverð að vopni eins og þú og'
skal hvorugur skildi beita.
Kitti fór aðskellihlæja, er hún sá svipinn, sem kom á and-
lit Aella.
— Hvað sem uppruna þínum líður gætu þetta verið orð
aðalborins manns. Hann mælti í konunglegum tón.
— Við berjumst þar til yfir lýkur — án miskuimar.
— Ég fellst á það. En göngum feti framar 1— heyium einvígi
til úrslita um konungdæmi mitt og komum þannig í veg fyrir,
að margir menn falli. Segðu fyrirliðum þínum, að ef þú sigrir,
eigir þú rétt til váldastóls míns. Sigri ég skulu þeir fylgja mér,
ekki sem þegnar, heldur sem bræður.
— Hvort sem þú lifir eða deyrð, skaltu aldrei framar sitja
á veldisstól Norðimbralands.
Harin setti dreyrrauðan.
Hann var bráðlyndur, eins og hánn hafði játað fyrir bróður
Godwin, en nú minntíst hann þess, að hann var víðs fjarri, en
bétur hefði verið að hamr væri nærstaddur til að stilla skap
hans.
— Værir þú í sannleíka maður aðalborinn mundi þér skilj-
ast, að það væri undir úrslitum einvigisins komið.
— Hver skulu þá mín sigrirlaun? Sigri þú, færð þú konungs-
ríki mitt.
— Ef þú vegur mig geturðu haldið sverðinu, sem móðir þín j
gaf mér, og Kuola hefur skorið af þér vinstri hönd þína með
járnhníf sítxurn, og einn fingur af hægri heridi, og lamið tönn
úr skolti þér, og Kitti krúnurakar þig, svo að kollur þinn verði
sem grasbáli á vetri, nagaður niður í rót — máttu fara í friði.
Aella var enginn heigull og átti það til, að geta haldið valdi k
skápsmurium sinum, jafnvel þótt að honum væri sorfið.
— Það veit guð, að þú ert harður lánadrottimi.
— Þar ályktar þú skákkt. Skuld þín er meiri en svo, að ég
geti innheimt hana. Þú lést þér ekki nægja að skera hárið af
litlu stúlkunni, sem var sektarlamb Morgönu, þú larridir tennur
úr munni hennar og hjóst af henni fingur og svo varstu henni
að bana. Þess végna skuldarðu mér líf þitt, en þú veittir mér
tækifæri til að bjarga mínu eigin lífi' og fyi'ir því get ég eigi
neitáð þér um tækifæri til að bjárga þínu,
Ég.sá ekki bi’osið á vörum hins skeg’gjaða andlits hans, en ég
sá það endurglampa í augum hans.
— Þú munt líta svo á, að hér sé ekki um rieitt tækifæri að
ræða, sagði ég. — Þú hyggir mátt þinn og sverðs þíns slíkan,
að sigurinn verði þér auðunninn, og það muni vernda þig gegn
þræls örlögum, og bú munir ríkjá yfir Norðimbraiandi. Gg svo
ert þú frægur skilmingamaður. En ég hefi öðrum skyldum að
gegna, og ég hefi hugboð um það, eins og hiri gula seiðkona mín,
að ég muni lifa nógu lengi til þess, áð inná þær af hendi.
Eg skipaði Kitti að búa mér máltíð, sem veitti mér styrk í
einvíginu.
— Þar sem þig dreymdi um, að verða konungrir, verðurðu
að minnsta kosti að láta það líta svo út, að þú viljir vera góður
þegn en ekki koma fram sem auvirðilegur þræll.
Hún mælti þetta hlæjandi og bætti við:
— Bjóddu fjandmanni þínum iriat.
— Til þess, að þú getir sett eitur í harin.
— Ég sver, að ég mun ekki gera það. Kom gg ekki með
mjólk handa þér? Þú hefur búið þér bíóðgan beð og getur 'nú
lagsf fyrir á honum, en ef þú nú vegur manninn, heldurðu þá,
áð þú'fáir iringörigu í Himnaríki?
)»••»«
J
k*v*ö*I*d*v*ö*k*u*n*n*i
Gömul kona fer með eim-
lestinni frá Stuttgart til Frank-
furt. Hún var ein í vagninum
til Heidelberg, en þar kemrir
Ameríkani irin til hennar, sést
á móti henni og tyggur togleð-
ur án afláts. Konan horfir
drykklanga stuiid góðlátlega' á
hann unz hún segir:
„Það er fallega gert af yður,
ungi maður að hafa talað Við
mig alla leiðina en eg ætlaði
bara að láta yður vita það er
með öllu þýðingarlaust því eg
er heyrnarlaus.“
A leiðinní frá Bremen til
New York spyr sjóhrædd kona
skipstjórann hvort það komi oft
fyrir að svona skip sökki.
„Nei,“ svaraði skipstjórinn
stuttaralega, „aðeins einu
sinni.“
Geðveikra læknirinn spyr
sjúklinginn:
„Eigið þér nána ætfingja?“
„Já, tvíburabróður. Það
þekkti okkur enginn að, svo
líkir vorum við. Þegar hann
gerði af sér skammarstrik í
skólanrim var.eg barinn. Hann
var dæmdur fýrir glæp en eg
var látinri taka út refsinguna.
Eg trúlofaðist .stúlku 'en hann
gifstist henni, en nú loksins er
eg búinn að launa horiirm lamb-
ið gráa.“
„Hvernig mátti það ske? Hvað
hefir komið fyrir?“ spurði
læknirinn.
„Hvað kóriiið héfir fýrir!“
endurtók vitfirringuririn og
Ijómaði af hamingju. „Jú, sjá-
ið þér til, eg dó i síðastliðinni
viku og riú hafa þeir járðað
bróður riiinn.“
Cecile Aubrey dansaði við
ungan aðdáanda. Hanri horfði á
hana ástfarignum augúm um
léið og hann spurði:
„Haldið þér ekki áð Ijós-
hærðár stúlkur élski heitar
en þser dökkhærðu?“
„Hvernig ætti eg áð vita
það?“ svaraði hún stuttaralega,
,,eg hefi ennbá ekki veí'ið
dökkhærð.“
£ & Sumuyká
2304
Arabamir linritu eltki á sprettin-
um, því þeir héldu áð Frakkarnir
væru komnir með ósigrandi lið og
nú yrðu þeir brytjaðir niður.
Tarzan og menn hans hleyptu af
nokkrum skotum á eftir Aröbuniun.
Bragðið hafði heppnást. Síðan riðtj
þeir til baka til virkisins.