Vísir


Vísir - 06.03.1957, Qupperneq 10

Vísir - 06.03.1957, Qupperneq 10
tUÍ VlSIE Miðvikudaginn 6. marz 1957 EDISOIVl MARSHALL: Víkinqurim 68 H'B SIHBHBSMQIBBI9SIHBIB1Í íylgismönnum þínum, að taka það upp og þera. — Mér hefur flogið í hug, að þú sért djörfust ailra, sem mér fyigja. Það var sem mér væri allt vit horfið, og orðin streymdu hugs- unarlaust af vörum mér. — Hvað heitir þetta sverð? spurði hún um leið og hún tók það upp. ■— Hefnandinn!" — Eg held, að sannefni væri „Vígtönn drekans". — Tönn drekans, sem þú segir, að muni eta mig lifandi. Þannig er örlagavefurinn spunninn, ef mér skjátlast ekki. Ég slíðraði sverð mitt, Vígtönn Óðins, losaði af mér beltið og xétti sverð mitt Sendlingi. Því næst tók ég beJti Aella með silfurslíðrunumjog gyrti mig beltinu. — Hvort sem heiti þess er Hefnandinn eða Vígtönn drekans, og hvort sem sverð þetta verður mér til varnar eða verður minn bani, þá þigg ég hann í skiptum fyrir hönd þá, sem ég missti. Kitti tautaði eitthvað yfir sverðinu og sneri oddinum að brjóstum sér. Ég fór að hlæja að henni, því að vel vissi ég hvað hún hafði tautað og hvað fyrir henni vakti, en er hún rétti mér sverðið, sem klótin vantaði á, hafði það svo einkennileg áhrif á mig, að ég þagnaði. — Hvernig getur Lappakerling beitt galdrakunnáttu sinni, þegar um konungsnaut er að ræða? Farðu heldur og reyndu að finna hvalbein og búa til ný klót. — Ogier, þér hefur formælt verið — eg sé örlög þín fyrir. — Vera má, að þú sért rugluð. — Allt, sem þú segir ber formælingunni vitni. Ragnar gaf rostungstönnina, hina brotnu, sem nota hefði mátt í klót, kaup- manninum jótlenzka. — Komdu með mér Kitti, lil árbakkans. Við skulum horfa á - spegilmynd okkar í vatninu og kannske fáum við þá vitið aftur. Við hið breiða fljót virtist mér Irún í fyrstu útlits, sem hún helði fengið vitið aftur. — Aella dó kvalaminni dauða en mér Jíkaði —- Það er satt, að hann fékk lítinn tíma — til að finna til sársauka eða ótta. — Hann tók liraustlega til matar síns í gærkvöJdi, þótt hann kvartaði yfir seltu og seiglu kjötsins — og svo sofnaði hann og svaf hann rótt. Ogier, heldur þú að guð kristinna manna hafi miskunnað sig yfir hann? — Hvers vegna ekki? Það var ekki Aella, scm brenndi nunnuklaustrið. En ég hélt lífinu. Hann féll. Þú hefur áhyggjur að nauðsynjalausu. Þetta ætti að geta sýnt kristnum mönnum, að guð þeirra getur ekki breytt örlögum norræns víkings. — Ogier, það er tilgangslaust fyrir þig að revna að skilja guð hinna kristnu manna. Það mundi valda þér verkjum í höfði aðeins. En trúirðu því, að allar sálirnar á himnum geti horft niður á jörðina og geti séð allt, sem þar gerist, og engin leynd- armál séu þeim hulin, eins og Morgana segir? — Ég veit það ekki — og hverju skiptir það? — Og heldurðu, að sálirnar á himnum geri að gamni sínu, eða hlæi að því gamansama, sem gerðist á jörðu, eins og hetj- urnar í Valhöll? ! — Þú spurðir mig eitt sinn áður um það. Ertu genginn af vitinu? En það þýrfti ekki ®ð skipta neinu fyrir gamla, gula kerlingu. — Það gerir kannske dálítinn mun, sagði hún eftir langa umhugsun og kinkaði kolli hressilega. — Og mér virðist sem kristnir menn geti notið hláturs og gamansemi eigi síður en við, og litla, dökka stúlkan, sem við sáum liggja liðið lík gæti fagnað. En ættum við ekki að fara að sinna liinni kristilegu greftran, sem þú lofaðir honum. Brátt færðu nógu að sinna méð hinu nýja sverði þínu. —• Ég sagði, að ég hefði selt vinstri höndina á mér fyrir þetta sverð, svo að þú mátt taka höndina úr pússi þínu og fleygja henni í ána. — Ég hef hana ekki lengur, Ogier, svaraði hún. — Hvað hefurðu gert af henni, galdranornin þín? — Ég fékk Aella hana, áður en hann sofnaði, til að gera kaupin hagkvæm. — Hvernig gaztu fengið honum hana? Hann hefði ekki tekið við henni. — Hvað áttu við?- Hún kipraði saman augun og þau leiftruðu. Varir hennar baEjrðust ofurlítið í brosi. — Það var enginn vandi að fá hann til að taka við henni, i því hann vissi ekki, hvað það var. j XVII. KAFLI. SONUR RAGNARS. v , jr 1 k.vö*I*d*v*ö«k*u«n*n*i Verzlunarmaður í Leipzig fór með 100 mörk í Alþýðubank- ann þar í borg og óskaði eftir því að opna reikning. Hann vildi samt fyrst fá að vita um, hvernig hagur bankans væri og bánkastjórinn sagði honúm_ að ríkisstjórnin tryggði bankann, en verzlunarmaðurinn var ekki ánægður mað það. „Svona okkar á milli sagt, það gæti hent sig að stjórnin ....,“ sagði hann. Bankastjór- inn greip fram í fyrir honum: „Heyrið mig, það myndi verða meira en 1000 marka virði fyrir yður.“ 1. Hópur presta með hvítan fána fór yfir ána* í stórxi ferju. í ferjunni var falleg bronsekista. Þeir voru að kistuleggja kon- unginn með miklum hátíðleik, en menn okkar horfðu á með uppglennt augu og gapandi munn. Þá var allt í einu rekið upp óp. Storker, einn af njósnurum okkar, kora reikandi til ,ok]tar, alveg að þrotum kominn. Hann færði okkur þær íregnir, sem gerðu okkur gersamlega furðu lostna. Jóreikurinn af her Osberts sást greinilega hinum megin við dalinn. Að því er við komumst næst, hafði hann smogið fram hjá her Flastings við Tyne, farið yfir fljótið, sennilega hjá Olatown og komið til York tólf klukkutímum áður en varðmenn okkar höfðu hugmynd um. Og það sem meira var: Það voru engin 1 líkindi til þess, að hann gerði samkomulag við morðingja Aella, \ fjandmanns hans, ea þyggja lausnargjald fvrir að þyrma borg ‘ hans, York Það var því ekki annað fyrir okkur ao gera, en að fara yfir ána í flýti og reyna að velja okkur sem öruggasta að- ! stöðu og mæta honum síðan á hösluðum velli. En prestarnir létu sem þeir yrðu ekki varir við, að uppi varð fótur og fit hjá okkur. Ég held, að þeir hefðu haldið áfram. helgiathöfn sinni, þó að orusta hefði gevsað umhverfis þá, þangað til þeir hefðu neyðst til að hverfa á brott. En eins og á stóð, hafði ég þörf fyrir ferjuna þeirra og líkið varð að bíða. Ég hafði þörf fyrir alla þá báta, sem hægt var að ná í. Á tæp- um klukkutíma gat allt lið okkar, rmr sex þúsund manns, farið yfir ána og tók sér stöðu andspænis borgarveggjunum. Við fórum í flýti út á veginn og fylktum þar liði. Við vorum naumast búnir að koma skipan á lið okkar þegar orustan hófst. Fyrst dundi örvaregnið en síðan flugu spjót. Brátt hófst mikið mannfall í liði okkar. Því næst réðust fjand- mennirnir á okkur og' var nú barist í návígi. Það söng í skjöld- um og sverð glömruðu, en mestur orustugnýrinn varð þó af stríðsöxunum, þegar þeim laust saman, eða klufu hjálma og höfuðskeljar. Ég kom auga á Hrólf hinn mikla, þar sem hann sveiflaði stríðsöxi sinni og vopnabræður hans stóðu sinn til hvorrar handar honum með sverð, en menn féllu í hrönnum fyrir þeim. Næst þegar ég leit þangað voru þeir allir fallnir. Ég sá fjand- mann höggva höndina af Eiríki fyndna og ég hélt, að fyndni hans væri lokið, en svo var ekki. Hann hélt upp stúfnum og lét blóðið sprautast í augu fjandmanns síns, svo að hann blind- aðist. Síðan laut hann niður og greip sverðið með vinstri hendi Sovézkur setuliðætjóri x austurþýzkri borg dó, og Rúss- landsvinafélagið í borginni hóf söfnun fyrir blómum á kistu hins látna. „Vilt þú ekki gefa 1 mark fyrir blómum á gröf fyrirlið- ans?“ spurði einn af þeim, sem fór með söfnunarlistann. bónda nokkurn. Bóndinn réttý honum 5 marka seðil og hinn fór að tína saman eins marks seðla til að gefa hon um til balca_ en bóndinn band- aði við honum hendinni og sagði: „Þetta er allt í lagi góði, hafðu bara mismuninn og grafðu fjóra í viðbót.“ Austur-Þjóðverjar, ekki síð- ur en aðrir bændur í löndum, þar sem kommúnistar ráða_ eru andvígir samyrkjubúskapnum. „Á morgun," sagði erindreki flokksins_ „eru liðin þrjú ár frá því að þetta samyrkjubú var stofnað. Væri ekki tilvalið að slátra tveimur gæsum?“ „Af hverju þá?“ tuldraði einn af bændunum. „Þkr eiga enga sök á þessu.“ Norsk blöð skýra frá því, að Rússar séu að leggja járn- braut frá Petsamo til Ivolö- sj okki (nikkelbæj arins). Jámbrautin er skammt liand- an landamæranna í Pasvik- dalnum. C (<(. SumuýkA -TAHZAW- 2307 J Hann bjóst til ferðárinnar og skömmu síðar reið hann af stað í íullum hertýgjum. Leiðin lá yfir sviðnar sléttur og sandhóla eyðimerkurinnar. Að kvöldi hins þriðja dags, hvíldi hann þreyttan hestinn og framundan reis, eins og í hillingum upp úr sandauðn- inni, hin græna vin og þar gaf að líta hvíta múra borgarinnar El Salaam.

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.