Vísir - 06.03.1957, Qupperneq 10
tUÍ
VlSIE
Miðvikudaginn 6. marz 1957
EDISOIVl MARSHALL:
Víkinqurim
68
H'B SIHBHBSMQIBBI9SIHBIB1Í
íylgismönnum þínum, að taka það upp og þera.
— Mér hefur flogið í hug, að þú sért djörfust ailra, sem mér
fyigja.
Það var sem mér væri allt vit horfið, og orðin streymdu hugs-
unarlaust af vörum mér.
— Hvað heitir þetta sverð? spurði hún um leið og hún tók
það upp.
■— Hefnandinn!"
— Eg held, að sannefni væri „Vígtönn drekans".
— Tönn drekans, sem þú segir, að muni eta mig lifandi.
Þannig er örlagavefurinn spunninn, ef mér skjátlast ekki.
Ég slíðraði sverð mitt, Vígtönn Óðins, losaði af mér beltið og
xétti sverð mitt Sendlingi. Því næst tók ég beJti Aella með
silfurslíðrunumjog gyrti mig beltinu.
— Hvort sem heiti þess er Hefnandinn eða Vígtönn drekans,
og hvort sem sverð þetta verður mér til varnar eða verður
minn bani, þá þigg ég hann í skiptum fyrir hönd þá, sem ég
missti.
Kitti tautaði eitthvað yfir sverðinu og sneri oddinum að
brjóstum sér. Ég fór að hlæja að henni, því að vel vissi ég hvað
hún hafði tautað og hvað fyrir henni vakti, en er hún rétti
mér sverðið, sem klótin vantaði á, hafði það svo einkennileg
áhrif á mig, að ég þagnaði.
— Hvernig getur Lappakerling beitt galdrakunnáttu sinni,
þegar um konungsnaut er að ræða? Farðu heldur og reyndu að
finna hvalbein og búa til ný klót.
— Ogier, þér hefur formælt verið — eg sé örlög þín fyrir.
— Vera má, að þú sért rugluð.
— Allt, sem þú segir ber formælingunni vitni. Ragnar gaf
rostungstönnina, hina brotnu, sem nota hefði mátt í klót, kaup-
manninum jótlenzka.
— Komdu með mér Kitti, lil árbakkans. Við skulum horfa á
- spegilmynd okkar í vatninu og kannske fáum við þá vitið aftur.
Við hið breiða fljót virtist mér Irún í fyrstu útlits, sem hún
helði fengið vitið aftur.
— Aella dó kvalaminni dauða en mér Jíkaði
—- Það er satt, að hann fékk lítinn tíma — til að finna til
sársauka eða ótta.
— Hann tók liraustlega til matar síns í gærkvöJdi, þótt hann
kvartaði yfir seltu og seiglu kjötsins — og svo sofnaði hann og
svaf hann rótt. Ogier, heldur þú að guð kristinna manna hafi
miskunnað sig yfir hann?
— Hvers vegna ekki? Það var ekki Aella, scm brenndi
nunnuklaustrið. En ég hélt lífinu. Hann féll. Þú hefur áhyggjur
að nauðsynjalausu. Þetta ætti að geta sýnt kristnum mönnum,
að guð þeirra getur ekki breytt örlögum norræns víkings.
— Ogier, það er tilgangslaust fyrir þig að revna að skilja
guð hinna kristnu manna. Það mundi valda þér verkjum í höfði
aðeins. En trúirðu því, að allar sálirnar á himnum geti horft
niður á jörðina og geti séð allt, sem þar gerist, og engin leynd-
armál séu þeim hulin, eins og Morgana segir?
— Ég veit það ekki — og hverju skiptir það?
— Og heldurðu, að sálirnar á himnum geri að gamni sínu,
eða hlæi að því gamansama, sem gerðist á jörðu, eins og hetj-
urnar í Valhöll? !
— Þú spurðir mig eitt sinn áður um það. Ertu genginn af
vitinu? En það þýrfti ekki ®ð skipta neinu fyrir gamla, gula
kerlingu.
— Það gerir kannske dálítinn mun, sagði hún eftir langa
umhugsun og kinkaði kolli hressilega. — Og mér virðist sem
kristnir menn geti notið hláturs og gamansemi eigi síður en
við, og litla, dökka stúlkan, sem við sáum liggja liðið lík gæti
fagnað. En ættum við ekki að fara að sinna liinni kristilegu
greftran, sem þú lofaðir honum. Brátt færðu nógu að sinna méð
hinu nýja sverði þínu.
—• Ég sagði, að ég hefði selt vinstri höndina á mér fyrir
þetta sverð, svo að þú mátt taka höndina úr pússi þínu og
fleygja henni í ána.
— Ég hef hana ekki lengur, Ogier, svaraði hún.
— Hvað hefurðu gert af henni, galdranornin þín?
— Ég fékk Aella hana, áður en hann sofnaði, til að gera
kaupin hagkvæm.
— Hvernig gaztu fengið honum hana? Hann hefði ekki tekið
við henni.
— Hvað áttu við?-
Hún kipraði saman augun og þau leiftruðu. Varir hennar
baEjrðust ofurlítið í brosi.
— Það var enginn vandi að fá hann til að taka við henni, i
því hann vissi ekki, hvað það var. j
XVII. KAFLI.
SONUR RAGNARS.
v , jr 1
k.vö*I*d*v*ö«k*u«n*n*i
Verzlunarmaður í Leipzig fór
með 100 mörk í Alþýðubank-
ann þar í borg og óskaði eftir
því að opna reikning. Hann
vildi samt fyrst fá að vita um,
hvernig hagur bankans væri og
bánkastjórinn sagði honúm_ að
ríkisstjórnin tryggði bankann,
en verzlunarmaðurinn var ekki
ánægður mað það.
„Svona okkar á milli sagt,
það gæti hent sig að stjórnin
....,“ sagði hann. Bankastjór-
inn greip fram í fyrir honum:
„Heyrið mig, það myndi verða
meira en 1000 marka virði fyrir
yður.“
1.
Hópur presta með hvítan fána fór yfir ána* í stórxi ferju. í
ferjunni var falleg bronsekista. Þeir voru að kistuleggja kon-
unginn með miklum hátíðleik, en menn okkar horfðu á með
uppglennt augu og gapandi munn. Þá var allt í einu rekið
upp óp. Storker, einn af njósnurum okkar, kora reikandi til
,ok]tar, alveg að þrotum kominn. Hann færði okkur þær íregnir,
sem gerðu okkur gersamlega furðu lostna.
Jóreikurinn af her Osberts sást greinilega hinum megin við
dalinn.
Að því er við komumst næst, hafði hann smogið fram hjá her
Flastings við Tyne, farið yfir fljótið, sennilega hjá Olatown og
komið til York tólf klukkutímum áður en varðmenn okkar
höfðu hugmynd um. Og það sem meira var: Það voru engin 1
líkindi til þess, að hann gerði samkomulag við morðingja Aella, \
fjandmanns hans, ea þyggja lausnargjald fvrir að þyrma borg ‘
hans, York Það var því ekki annað fyrir okkur ao gera, en að
fara yfir ána í flýti og reyna að velja okkur sem öruggasta að- !
stöðu og mæta honum síðan á hösluðum velli.
En prestarnir létu sem þeir yrðu ekki varir við, að uppi varð
fótur og fit hjá okkur. Ég held, að þeir hefðu haldið áfram.
helgiathöfn sinni, þó að orusta hefði gevsað umhverfis þá,
þangað til þeir hefðu neyðst til að hverfa á brott. En eins og á
stóð, hafði ég þörf fyrir ferjuna þeirra og líkið varð að bíða.
Ég hafði þörf fyrir alla þá báta, sem hægt var að ná í. Á tæp-
um klukkutíma gat allt lið okkar, rmr sex þúsund manns, farið
yfir ána og tók sér stöðu andspænis borgarveggjunum. Við
fórum í flýti út á veginn og fylktum þar liði.
Við vorum naumast búnir að koma skipan á lið okkar þegar
orustan hófst. Fyrst dundi örvaregnið en síðan flugu spjót.
Brátt hófst mikið mannfall í liði okkar. Því næst réðust fjand-
mennirnir á okkur og' var nú barist í návígi. Það söng í skjöld-
um og sverð glömruðu, en mestur orustugnýrinn varð þó af
stríðsöxunum, þegar þeim laust saman, eða klufu hjálma og
höfuðskeljar.
Ég kom auga á Hrólf hinn mikla, þar sem hann sveiflaði
stríðsöxi sinni og vopnabræður hans stóðu sinn til hvorrar
handar honum með sverð, en menn féllu í hrönnum fyrir þeim.
Næst þegar ég leit þangað voru þeir allir fallnir. Ég sá fjand-
mann höggva höndina af Eiríki fyndna og ég hélt, að fyndni
hans væri lokið, en svo var ekki. Hann hélt upp stúfnum og
lét blóðið sprautast í augu fjandmanns síns, svo að hann blind-
aðist. Síðan laut hann niður og greip sverðið með vinstri hendi
Sovézkur setuliðætjóri x
austurþýzkri borg dó, og Rúss-
landsvinafélagið í borginni hóf
söfnun fyrir blómum á kistu
hins látna.
„Vilt þú ekki gefa 1 mark
fyrir blómum á gröf fyrirlið-
ans?“ spurði einn af þeim, sem
fór með söfnunarlistann. bónda
nokkurn.
Bóndinn réttý honum 5 marka
seðil og hinn fór að tína saman
eins marks seðla til að gefa hon
um til balca_ en bóndinn band-
aði við honum hendinni og
sagði:
„Þetta er allt í lagi góði,
hafðu bara mismuninn og
grafðu fjóra í viðbót.“
Austur-Þjóðverjar, ekki síð-
ur en aðrir bændur í löndum,
þar sem kommúnistar ráða_ eru
andvígir samyrkjubúskapnum.
„Á morgun," sagði erindreki
flokksins_ „eru liðin þrjú ár frá
því að þetta samyrkjubú var
stofnað. Væri ekki tilvalið að
slátra tveimur gæsum?“
„Af hverju þá?“ tuldraði einn
af bændunum. „Þkr eiga enga
sök á þessu.“
Norsk blöð skýra frá því, að
Rússar séu að leggja járn-
braut frá Petsamo til Ivolö-
sj okki (nikkelbæj arins).
Jámbrautin er skammt liand-
an landamæranna í Pasvik-
dalnum.
C (<(. SumuýkA
-TAHZAW-
2307
J Hann bjóst til ferðárinnar og
skömmu síðar reið hann af stað í
íullum hertýgjum.
Leiðin lá yfir sviðnar sléttur
og sandhóla eyðimerkurinnar. Að
kvöldi hins þriðja dags, hvíldi hann
þreyttan hestinn og framundan reis,
eins og í hillingum upp úr sandauðn-
inni, hin græna vin og þar gaf að
líta hvíta múra borgarinnar El
Salaam.