Vísir - 12.03.1957, Blaðsíða 7
Þriðjudaginn 12. marz 1957
Flsœ
EDISOISI MARSHAU:
fliam
UNM
m
m
ta
73
— E£ til vill hefurðu ekki áttað þig á undrun minni yfir
þessu. En sannleikurinn er sá, að ég gat ekki þolað, að hann
sýndi þér svo mikla virðingu.
— Ég var í ofmiklu uppnámi til að gera mér það Ijóst, og
við vorum þáðir ungir.
— Satt er það. En nú er ég kominn á þá skoðun, að þú hafir
verðskuldað svona mikilsháttar dóm. Og ég ætla, til að sýna
minningu föður míns verðskuldaða virðingu, að dæma þér
virðulegan dauðdaga. Ég ætla að rista þér blóðörrs.
—• f>ú segir „ég“, sagði Meera. — Allir vita, að hinn mikli
Hasting flekkar ekki hendur sínar blóði þræls. Láttu lægsta
þræl þinn framkvæma það.
— Þó að þú segðir mér, að Ogier væri sonur lílilmótlegasta
þræls á akri Ragnars, mundi ég samt framkyæma þetta verk
sjálfur að öllum víkingunum ásjáandi.
Kitti rak upp skrækan hlátui'.
— Að hverju hlærð þú, gula kona? spurði Hasting og roðnaði.
— Meera hefur fengið sínu máli framgengt.
— Áttu við það, að hún hafi ætlast til, að ég íramkvæmdi
það?
— Þá greip Meera fram í. — Ég ætlaðist til, að þú gerðir
það sjálfur. Og nú eru allir viðstaddir vitni að prðum þín-
um....
Hasting hafði gengið í átt til hennar, meðan hún talaði.
Þeg.ar hún hætti ekki, sló hann hana í andlitið. Hún féll, en lá
ekki kyrr. Hún skreið til Hastings og sleikti fætur hans með
blóðugri tungunni.
— Þú ert mestui'- af sonum Ragnars og verður hylli minnar,
sagði hún. — Má ég nú standa á fætur?
—• Stattu á fætur, Meriam frá Gordova, dóttir meistara Ben
Gideon.
Iiún hló hátt. — Ég hafði ekki hugmynd um, að þú vissir ]
það. Ragnar vissi það aldrei. Þú ert meiri en ég hélt.
Hasting sneri sér að Egbert og sagði: —Segðu skipstjórnar-
manni þínum að fara með okkur niður ána. Elddrekinn og
Grímhildur koma á eftir.
— Til áraf hrópuðu skipstjórnarmennirnir,
Meðan mennirnii- voru að taka sér stöðu við A.rarnar, talaði
Kitti við mig nokkur orð á tungu Lappa.
Hasting hafði tekiö sér stöðu fyrir framan ræðarana qg að
sið víkinga hafði hann fest skjöld sinn við borðstoklíinn. Kitti
talaði í flýti við Kuola, sem gekk milli ræðaranna og stefnisins.
Hasting gerði enga athugasemd við bað, því að Kuola var vanur
að vera þar, sem bezt útsýn var, og bó að Lappiim færi að leið-
beina stýrimanninum, gerði Hasting enga athugasemd yið það
lieldur.
Alan tók upp hörpu sína og hóf söng. Hasting, sem stóð
hálfa skipslengd frá mér, leit út fyrir borðstokkinn. Víking-
amir horfðu allir á andlit Alans meðan hann söng. Stýrimað-
urinn fór eingöngu eftir bendingu Kuola, sem stóð í stafni.
Egbert og jafnvel Meera horfðu eins og í leiðslu á Alan. Enid
grúfði andlitið í greipar sér. Murray frá Heiði blístraði og
-andlit hans glóði af svita.
Kitti beið eftir því, að ég gæfi henni merki urn að skera á'
þönd mín, en Ulbbi hafði illan bifur á henni og gaf henni auga.1
Hasting hafði sagt, að ekki væri langur tími til stefnu, en það]
var sannara en hann hugði.
Ég stóð bak við stýrishúsið og hallaði mér upp að því.
Ég leit við og sá, að Morgana horfði .á mig. J2g gaf hennj
merki með augunum ,og hún mjakaði sér hægt í áttina til mín.
—• Ég vil, að þú eigdr sverð mitt til minningar, sagði ég.
— Það er ekkert klót á því og það hæfir því betur einhentum
manni.
Alan hélt söng sínum áfram.
Enginn sá hana draga sverð mitt úr slíðrum. Hún beygði sig
hægt og skar sundur böndin um fætur mér, en Ulbbi gaf Kitti
stöðugt gætur. Því næst brá Morgana sverðshjöltunum í munn
mér. Ég stökk upp á þakið á stýrishúsinu. í sama bili rak
.Meera upp aðvörunaróp, en það var of .seint. Ég hentist fram
og þegar víkingarnir litu við, lá Hasting undir mér og.sverðs-
blaðið stóð á kafi í brjósti hans.
XIX. KAFLI.
ÖRLÖG.
Þegar ég áttaði mig, var ég skelfingu lostinn. Hasting lá á
bakinu og sverðið stcð í brjósti hans. Ég var hræddur við, að
hann drægi sverðið úr brjósti sér .qg, ræki það í mig. Ég velti
mér því í flýti frá honum, en. víkingarnir ráku upp skellihlátur.
Meðan þessu fór fram hafði Kuoja, með bendingum sinum,
sett skipið í strand, en enginn hafði meiðst neitt að ráði og Enid;
var ein í skut og kraup þar á bæn. Meera stóð við hliðina ái
Ulbba. Egbert stóð skammt frá. |
— Þú hlærð, æpti Meera. — Þið norrænir menn, hlæið alltaf, j
þegar þið ættuð að gráta yfir ykkar eigin heimsku, Þú hlóst;
líka Albbi, ég sá til þín....
— Ég gat ekki að því gert, Meera, sagði Ulbbi og roðnaði.
— Faðir þinn fyrst og nú bróðir þinn. Báðir drepnir af
fyrrverandi þræli. Og þú ert jafnmikill heigull og þú ert mikið
fífl. Hvers vegna ristirðu honum ekki blóðörn, eins og bróðir
hans ætlaði sér?
— Þegiðu, eða ég slæ þig eins og Hasting gerði. Ég verð að
bíða stundarkorn. Ég verð að tala við Hasting, ef þá skyldi
brá af honum. Honum blæðir ekki mikið.
— Hasting deyr um leið og sverðið er dregið úr brjósti hans,
sagði Godwin. — En ég er þér sannnála mn það, Ulbbi, að nú
er komið nóg af blóðsúthellingum.
— Þá ætla ég að tala við ívar og Björn, s.agði TJlþbi. — Við
verðum að ákveða þetta allir í sameiningu.
Ég, sem hafði verið dauðadæmdur, en átti nú ofurlitla lífs
von, fann að hjartað sló ört í brjósti mér og ég stökk á fætur.
Ég var að vísu ruglaður í höfðinu og mig syimaði, en þó hafði
ég rænu á því, að losa bandið.sem töfrafiskurinn hékk í, fráj
háisinum á Hasting. Svo stóð ég við hlið Hastings og sverðs- j
hjöltun voru rétt -við hendina á mér.
—■ Höggðu hann með stríðsöxinni, áður en það verður ym ,
seinan, Ulbbi! æpti Meera.
Áður en Ulbbi gæti svarað, gekk Egbert fram fyrir hann.
— Nei, það verður friður milli þeirra, þangað til allir höfð-
ingjarnir geta sezt á ráðstefnu, sagði hann með valdsmanns-
rödd. — Sættirðu þig við það, Ogier?
—• Já, og ef einhver mótmælir því, mun ég stinga sverði
mínu aftur í brjósti Hastings, sagði ég.
— Sættirðu þig við það, Ulbbi? spurði Egbert.
— Já, og ef sú rauðhærða opnar munninn aftur, skal ég láta!
kjöldraga hana héðan og alla leið til mynni Humber, sagði
Ulbbi.
— Ég' þekki betri áðferð til að þagga niður í henni, sagðr!
ég. Ég tók reipi, sem Kuola var með, brá snöru á það og
íleygði hinum endanum yfir eikargreni, sem slútti fram yfir
skipið. — En hér er. einn, sem við mundum hafa gaman af að
hlýða á, hélt ég áfram. — Ég efast ekki um að hann muni gefa
konunglegan úrskurð, því að hann útnefndi sig til yfirkonungs
alls Bretaveldis áðan. Við bíðum titrandi í hniénum, Hasting
konungur! Því næst ýtti ég tánni í síðuna á honum. — Er yfir-
konungurinn búinn að gleyma .því, að hann vildi láta rista mér
blóðörn?
Hasting syaraði ekki, en brosti ofurlitið, eins og hann hefði
komizt að furðulegu leyndarmáii.
J
,,Þér þurfið ekki að hafa
neinar áhyggjur, frú mín góð,“
fullvissaði vinur húsbóndans
eiginkonu hans, sem ekki vildi
l.ofa honum út ,,yið ætlum að
vísu að fara út og borða með'
kunningjum okkar á matsölu-
stað, en eg lofa því og legg við
drengskap minn að eg skal skila
honum heim aftur fyr.ir klukkan
hálf tólf.“
Eftir mikið þref og ítrekuð
hátíðleg loforð um að hann
kæmi heim fyrir klukkan hálf
tólf fékk eiginmaðurinn loksins
að fara.
Þegar vinirnir voru . koipnir
út á tröppurnar sneri vinur hús-
bóndans sé í áttina til dyranna
þar sem konan stóð .og' horfði á
eftir þeim .og' þreytti um leið
út úr sér:
„Vissulega skal eg skila hon-
um heim aftur fyrir klukkan
hálf tólf — þ. e. a .s. á morgun.“
Nefnd vísindamanna.var send
á fund Alberts Einsfeins, Fyr-
irliði nefndarmanna hóf máls
og sagði:
„Við erum allir sammála um
að þér, Albert Einstein, séuð
mesti eðlisfræðingur allra tima
og jafnframt mestur allra. núlif
andi manna. í tilefni af því
höfum við ákveðið að reisa
myndastyttu af yður og erum
hingað konmir til þess að fá.
vilyrði hjá yður fyrin þessu:“
„Myndastyttu!“ át vísinda-
maðurinn eftir_ „hvað myndi
hún kosta?“
„Hafið þér engar áhyggjiu- af
þyí,“ sagði nefndarmaðurinn,
„við erum þegar búnir að safna
100 þúsund dollurum í þessu
skyni.“
„Nei, nei,“ rumdi í Einstein.
„Þá skuluð þér heldur stilla
mér upp á sökkulhm í eigin
persónu.“
Þegai maðurinn var búinn
að fá sér sæti í stólnum,- virti
rakarinn hann fyrir sér og
sagði: Eg mu.n víst ekki hafa
rakað yður áður?
Nei, sagði maðurIinn,'þet.ta ör
fek.k eg' í stríðinú.
£ /?. SuwougkA
Tarzan datt í hug að Sa"i >’íPr ð
horfa á dansmeyjarnar og fór því ijnn
í danssalinn í „Rauða úlfaldanum*’
ao iena iians, En á meðan Tar&an
var þar inni ralcst George á Sam, .sem
gekk undir nafninu Pierre Bois. Eg.
hefjf verið að svipast um eftir þér.
sagði hann við Sarq. hefi ,gqð§r
fréttir að færa.