Vísir - 21.03.1957, Blaðsíða 7

í msm
Fimm.tudaginn 21. marz 1957
• # «
w • •

• •
• •
/
ANDNEMARMR
• •
EFTfR
IHTH MOOIIE •
• •. •
B «' 6
•
m
m
m
»
m
»
» »
" • •
• •
• •
— Ég vil ekki segja, hvernig þú ert í framan, sagði I\Tatti.
— Farðu nú að sofa.
— Allt í lagi. En það er eitt enn. Ég hnuplaði vagni Ev Pip.ers
til að aka dótinu mínu upp frá ströndinhi. Hann er i vagn-
skýlinu. Farðu með hann, og skilaðu honum. Segðu honum, að
■ þú hafir fundið hann á veginum og að sénnilegá háff einhverjir
• strákar stolið honum. Minnstu ekker't á mig.
— Ég-skal sjá um þetta.
— Farðu svo — niður til Cowri Cove og feldu bátinn, sem.
þar er. Segðu mömmu að sjá svo um að enginn viti, að ég er
kominn heim.
• Eödd hans þagnaði og Natan sá, að hann var steinsofnaður. 1
Nathan stóð kyrr og horfði á andlit bróður-- síns. • Ðreettirriir.
í andliti hans voru djúpir, hakan stóð frám og hann vár'k-inn-
•fiskasoginn. Hann hafði breytzt furðulc-ga á þessum þremur.
' árum. Þegár .Edvarð fór höfðu kinnar hans verið rjóðar og,
búlduleitar. Hár hans hafði verið hrokkíð. Aðeins augnalokin ;
voru eins. |
Natti kreppti hnefana. Hvar hafði Eddi verið og hver haíöi
leikið hann svona. Sýnilegt var, að hann haíði verið barinn
og honum misþyrmt og auk þess hafði hann verið sveitur að
minnsía kosti f jórar síðustu vikumar.
Og hann var enn í einhverri klípu, eins og hann haíði verið
fyrir þremur árum, þegar hann fór að heiman. Og’ hann virtist
rneira að segja vera í verri klipu núna. Að minnsla kpsti kom
honum það fyrir sjónir, enda þótt tíeilan við Newxnan •' gamla
hefði verið nógu erfið.
En hversu erfið hún haiði verið var algeriega undir því
\komið, hvörri sögunni átti aö trúa, þeirri sem Eddi ságði eða
'þeirri, sém Newman gamli óðalsbóndi sagði og' María dóttir
hans. Natti, fyrir sitt leyti. hafði alltaf trúað Edda. Það hafði
pabbi þeirra líka gert. En »ia mömmu var dálitið öðru máli að
gegna. Hún hafði alltaf 'verið dálítið ströiig 'við Edda. Og Eddi
hafði hlaupizt á brott eftir að hafa rifizt við hana þeita kvöld.
Hann sagðist ekki hafa 1.. t nein afskipti af Maríu Newman,
hema stígið í vanginn við hana. Þau höfðu setið í eldhúsi gamla
óðalsbóndans og ekki éinu sinrh hvort hjá öðrú, þegar gamli
maðurinn kom inn'með kýlfu í hendi.
Newman gamli var stór óg sterkur maður og Eddi, sem þá
var nítján ára, var enginn aukvisi heldiir. Bavdaganum lauk
með því, að allt var brotið pg brahilað í eldhúsinu og Newmaii
gamli lá fótbrotinn í valnhin: liann lagði eið út á það við yfir-
heyrsluna seinna, að Eddi íiefði sparkáð í sig og Mar,a bar
vitni með föður sínum.
Eddi sagðist ekki hafa sparkáð í Newmen. Sér hefði verið
kennt að nota hnefana og sér mundi aldréi detta í hug að nota
iæturna. Hinsvegar minnííst liann þess, ao Newman heíði
ætlað að sparka í sig, en lent með fótinn í eldiviðarkassahum
og þannig hefði hann getaö fotbrotnað. Eddi mundi þetta ekki
vel. Hann var að berjast fýi 'r lífi sínú, að því 'er hánn sagði
og vissi því ekki nákvæmlega, hvað fram íór.
En áður en dómur var kveðinn upp hljópst Eddi á brott. Ef
til vill var það það hyggiJegasta, sem hann gat gert, því að
allir í þorpinu voru orðnir á moti honum og sögðu, að hann
væri ofsamaður og væri alltaf að koma sér í vándræði. Jæja,
•þar var nú .eitthvað til í þessu, en það var ekki að ölludeyíi
satt. Eddi var skapmaður en enginn ofsamaður. Og hann var
óheppinn. Sökin lenti alltaf á honum, ef eilthvao skeði:
Natan leit í spegilinn fyrir ofan rúmið sitt. Honum fannst
hann líta sjálfur út nú eins og Eddi var um það leyti, sem hann
hljópst að heiman. Hann hafði sömu svörtu hrokkinlokkana og
rjóðu, búlduleitu kinnarnar. Iíann var hávaxinn og þreklegur.
Hann var nú nítján ára og Eddi tuttugu og tveggja.
Newman gamli var dauður nú og dóttir hans gift Roger
WiIIow og flutt vestur. Pabbi hafði borga:5 skemmdirnar. Eddi
hefði getað komið heim, hvenær sem hann vildi, ef hann hefði
vií-að jjetta.
Einn lokkur stóð. undan sáraumbúnaðium á höfði Edda. 1
Natti strauk lokkinn og það kom á ný kökkur i hálsinn á hon-
úto.- Svo fór hann út og lokaði dyrunum á eftjr sér. Þar inni
k*v*c*l*d*v*ö4*u*n*n*i
!•••••••••••••••••••••••
Ráðherra var boðið að skoða
geðveikrahæli, sern þótti full-
komið mjög og blátt áfram stolt
heilbrigðisyfirvaldanna. Einn
sjúklingarma kepptist við a'5
skrifa og leit ekki upp.
„Eruð þér að skrifa bréí'V“
hvildi broðir hans, sem ekki .var nema skuggi af sjálfum ser. spu.rði ráðherrann foi'vitinn
Elísabet Ellis stóð fyrir framan spegilinn ög var að greiða. .,Já,“ og sjúklingurinn hélt
hár sitt þegar Nátan opnaði svefnherbergisdyrnar hennai'. Hún áfram að skrifa án þess að líta
var kona smávaxin og nettleg með fíngerða andlitsdrætti. upp
Hún var svarthærð og hrokkinhærð, eins og Natti. Hún var Qg hverjum eruð þér ,að
•fjörutíu og tveggja ára gömul, en var mjög ungleg. Hún hafði 'skrifa með leyfi að spyrja?‘‘
fallegt ■augnaráð, fíngerðar hendur og festulega dræíti kring- t _.Mér sjálíum.“
um munninn. Frá uppvaxtarárunum og jafnvel enn var Natta' „Það er slcrítið! Hvað skrifið
Jjóst, að' stundum gat samt verið got.t að láta ekki bessar fín-' þéivyður sjálfum?“
gferðu hendur ná til sín. J „Hvernig ætti eg að vita
Elísábet hafði alið upp fjögur börn, sonu sína tvo og tvær ,.það?.“ svaraði sjúklingufinn.
úþpeldisdættur,• B'etu' og Karólínu Carey. Hún haíði. ákveðnar „Pósturinn .kemur ekki með
skóðanir á muninum á fullorðnum óg börnum. Unglingunum j bréfið fyrr-en á morgun.“
■ áííi að kenna hvað væri rétt og hvað væri-rangt.. Unglingarnir j-————----------—.———„
áttu áð læra. Að hennar áliti var hvítt hvítt og svart svart. Og
þar eð þess'ir fjórir unglingar voru mjög mismunandi skapi
farnir, var, einkmn eftir lát eiginmannsins, stöðugt styrjaldar-
,'ástand á hcimilinu:
Jóel Ellis hafði verið góður maður og vingjarnlegur, alvarlega
hugsandi, en að hennar áliti mi'ðlungi gefirm. Hann kunni að^
gera börnin að félögum oð vinum. Þau dáðust að honum. En j
hann kunni ekki að gera konu síiia að félaga sínum. Að hans
áliti var konan af allt öðru sauðahúsi en maðuriim. Staða
hennar væri í eldhúsinu og í svefnherberginu. j
í hálfan mannsaldur hafði hún álitið sjálfsagt, að öll ánægja
lífsins væri karlmannsins. Veiðar, skemmtanir utan húss og
'framííðaráætlanir væru þeirra. Konaíi æíti ekki að eiga neinn'
hlut þar að, eða ef hún gerði það, væri hún ókvenleg. Henni
háfði aldrei dottið í hug, að hún gæti ekki síður, gert fram-
tiðaráæ-tlanir og framkvæmt þær. En þróftur hehnar og inni-
byrgt þrek hafði gert hana að harðstjóra'á héim.ilinu, svo að
það varð hvorki þreyttum manni hæli né börnunum griðar-
staður.
Stríðið milli Elísabetar og barnanna var þó innan vissra
takmarka. Hún boldi engan mótþi'óa. Eðvarð var sá eini, sem
nökkurntlma hafði þolað að standa uppi í hárinu á henni.
Uppreisnarandi hans hafði varað öllu bemskuár hans. Hún
reyndi miskunnarlaust að brjóta mótþróa hans á bak aftur
og var sem þrumu lostin og harmi slegin, þegar hann hljópst
að heiman, því að án þess hún gerði sér það Ijóst sjálf, hvað
þá aðrir, þótti henni vænzt um Edda. Hann var greindastur
allra barnanna og hún var sannfæro um, að hægt væri að gera
úr honum afbragðsmann. Og þó að .hann væri skapmikill, þá
þurfíi aðeins að kenna honum'að stilla skapi sínu í hóf. Hún
varð undrandi, þegar það tókst ekki. Því meir sem hún agaði
hann, því skapverri virtist hann verða.
' Stríðið við Natan var allt öðru vísi. Hún hafðij'aldrei búist
við að burfa að eiga i neinum erfiðleikum við Natan. Á vissan
'hátt var .hann þrjózkari en Eddi. Hann gat dulið skap sitt lengi,'
en ef hann reiddist, logaði' sá eldur lengi. Ef Eddi var hýddur ^
gérði -hann• m'ikinn hávaða út af því’ öskraði og. íleygði hlut- ‘
Um og 'eitiu sinni: jafnvel beit Jiann .mömmu 'siná. Én ef Natti
var flengdur, gekk hann þeygjandi burt óg bagði klukku-i
tímum saiiian. En hann gleymdi ekki hýðingunni.
SkíSabuxur
Skíðahúfur
Skíðavettiifigar
Skfðablússur
Eimíremiir:
SkíSaáburSur
Skíðastafir
SkíSabinúingar
o. fl. o. fl.
'. \f-
&MU

, .SJ [•.'JTICÍ.TV 1»
r.
,
j- •
NARFATNA.ÐUH
kethnanais
•g dreagi*
fyrMiggj&»d$
1.8. Muller
£. Bunouqk.
-rí<
Hann vár ujotur að grípa tæki-
færið og- snaraðist upp stigann. Hann
gaf 'þeirn niestö rokna 'spark fýrir
now ve %miEP, KicKiue vigoíj&lv A&mm
ths uBuzeer pmevsz’e chs&t. ..
brjóstið svo hann féll og þeir; ailir
sem á eftir voru niður stigann, ’þar
sem þeú' veltust hver um annani
þveran.