Vísir - 23.03.1957, Blaðsíða 5

taugardaglnn 23. rnarz 1957
yísir
5
Fiskveiðasjöði sé séi fyrir
nauðsyntegu fjármagm.
Rangar tfrásagnir hraklar.
L
•L a b «ii t iJ n g s- s ð §> a 'V
Á fundi neðri deildar alþingis
i gær var til fyrstu umræðu
nýtt frumvarp mn breytingu
á lögum urn Fiskveiðasjóð Is-
lands (nr. 40/1955, að því er
snertir ákvæðin um lánveiting-
ar úr sjóðnum.
i Frumvarpið er flutt af ríkis-
stjórninni og fylgdi sjávarút-
. vegsmálaráðherra, Lúðvík Jó-
sefsson, því úr hlaði. Skýrði
hann frá því.sem einnig er rak-
ið í greinargerð frumvarpsins,
að bæði hámarksákvæðið um
lánsupphæð og einnig stærð
þeirra skipa, er sitja fyrir lán-
um, væru orðin í ósamræmi við
ríkjandi verðlag og aðstæður.
Þau nýju 250 smálesta stálskip,
sem samið hefði verið um smíði
á í Austur-Þýzkalandi, væru t.
d. nokkru stærri en svo, að þau
mættu að óbreyttum lögum
sitja fyrir lánum. Auk þess
mundi sú hámarksupphæð lána,
er fiskveiðasjóðslögin gerðu nú
ráð fyrir, aftra því að hægt væri
að hagnýta það ákvæði laganna,
sem heimilar sjóðnum að lána
% kostnaðarverðs nýrra fiski-
skipa.
Af þessum sökum væri nauð-
synlegt að hækka hámarksá-
kvæðið um stærð þeirra skipa,
sem sitja mega fyrir lánum úr
sjóðnum, og nema brott ákvæð-
ið urn hámark lánsaupphæða.—
Þetta hvort tveggja væri til-
gangur frumvarpsins.
Að lokurn kvað ráðherrann
tillögur um að auka tekjur
sjóðsins vera í undirbúningi, en
' íyrir nokkrum dögum var vísað
til ríkisstjórnarinnar frumvarpi
frá sjálfstæðismönnum um það
efni.
Jóhann Hafstein kvaddi sér
hljóðs og kvað mega ætla að
fuil ástæða væri til þeirra breyt
inga, sem frumvarpið fjallaði
um. Á hinn bóginn væru þær
tilgangslausar, ef ekki yrði-
jafnframt séð fyrir auknum
tekjum handa Fiskveiðasjóði.
Jóhann lét síðan í ljós undr-
. un sína yfir frásögnum ýmissa
blaða af ræðum þeim, sem hann
: flutti við afgreiðslu frumvarps
sjálfstæðismanna um tekju-
aukningu sjóðsins, — þar sem
þvi hefði verið haldið fram und
ir stórum fyrirsögnum, að mál
Jíans hefði verið það að ráðast
■ skáldið Halldór Kiljan Laxness.
Hann héfur um skeið verið einn
mest umræddi maður á landi
. hér, Ég heí aldrei iagt þar orð
í belg, sennilega mest vegna
þess, að af tilviljun kynntist ég
eitt Sinn skáldinu og géðjaðist
. maðurinn mjög vel og hef því
enga hneigð til þess að kasta
steini að honum. Ég hef. lesið
sumar bækur hans, reynt að
lesa aðrar. og nú seinast hlustaði
' ég á þrjár smáglefsur, er hann
3as í útvarpið úr Gerplu sinni,
en ég lokaði fljótlega og bað!
Guð að forða mér frá meiru, J
og má hver lá mér sem vill.
Laxness hefur náð því marki,
sem hann mun hafa sett sér,
að verða umtaíaður maður, og
' ég ann honum þess, en vil hins
[ vegar ekki þola mótmælalaust
þann áburð á mig, að ég bíði i
ofvæni eftir nýjum skáldsögum
fians, þvl að það eru mikil
ósanriindi.
Pétur Sigurðsson,
á ríkisstjórn Ólafs Thors fyrir
aðgerðarleysi í málefnum þess-
um. Þvert á móti kvaðst Jó-
hann, er það frumvarp var lagt
fram, hafa getið þess mjög
skýrt, að á siðustu árum hefðu
átt sér stað stærri átök en áður
við uppbyggingu bátaflotans.
í stjórnartíð Olafs Thors á
árunum 1954—1956 hefði sjóð-
urinn veitt hærri lán en nokkru
sinni íyrr:
20.9 milljónir króna 1954
25,7 —t — 1955
34,3 — — 1956(f.hl.)
— eða samtals um 81 milljón.
Fyrir 4—5 árum hefði verið
áætlað af Fiskifélagi íslands, að
hæfileg aukning til þess að
halda bátaflotanum við væri
1000 lestir á ári, — en á fram-
angreindu tímabili hefði aukn-
ingin numið 1710 lestum að
meðaltali. Fiskveiðasjóður hefði
því þessi ár verið miklu drýgri
fyrir útvegilin en önnur dæmi
væru til .
A árinu 1955 hefði verið sett
ný löggjöí um sjóðinn og með
henna margt fært til betri veg-
ar. Það nýmæli hefði þá verið
tekið upp, að ríkissjóður leggði
árlega 2ja milljón króna fast
fr.amlag í hann, og nú þegar
sitjandi ríkisstjórn hefði hækk-
að framlög íil rafvæðinga, land-
búnaðar og jaínvægis í byggð
landsins, hefði sjálfstæðis-
mönnum fundizt eðlilegt, að
Fiskveiðasjóður hefði verið lát-
inn fylgja með.
Ræðumaður get þess einnig,
að auk hís fasta ríkisframlags,
hefði stjórn Ólafs Thors beitt
sér fyrir því að sjóðurinn fengi
hluta af tekjuafgangi ríkissjóðs.
I Þannig hefðu runnið til hans 8
milljónir 1955 og 10 milljónir
1956.
Að lokum lagði Jóhann Haf-
Vír. liann-Fu brosir

tváia IVrir cinkaspu'jara
Schultes glápti á mig og var
svo sauðslegur, að eg gat ekki
varist hlátri. „Það er eitthvað
bogið við þetta, herra doktor,“
sagði hann. Eg reyndi að róa
hann. „Nei, góði minn, það er
ekkert grunsamlegt við þetta.
Vinur okkar hann mr. Liang-
fu er bara sniðugur maður.“
Svo skelti eg aftur lokinu á
ruslatunnunni, sem hafði orðið
til þess að koma Schults í þetta
uppnám.
Meistarinn, dr. Obermoos,
þessi gamli, reyndi leynilög-
reglumaður kveikti sér í nýjum
vindli.
„Ruslatunnan er síður en svo
aukaatriði í þessari sögu. Hún
stóð upp við vegginn á húsinu,
þar sem Liang-fu bjó. Hann
leigði þar þakherbergi og þang-
að leitaði hann, þegar hann
hafði fengið nýja sendingu af
eiturlyfjum. í þakherberginu
skipti hann sendingunni niður
í smá skammta og afhendi þá
síðan skuggalegum sölumönn-
um, sem sáu um smásöludreif-
inguna. Inni í borginni hafði
Liang-fu smá búðarholu, þar
sem hann höndlaði með alls-
kyns skran. Ekki hefur hann þó
átt ýstruna að þakka afraksr-
inum af búðarholunni sem
stein svo enn áherzlu á að Fisk-
veiðasjóði yrði séð fyrir nauð-
synlegu fjármagni og lét í ljós
þá von sína, að athuganir ríkis-
stjórnarinnar leiddu til já-
kvæðra aðgerða.
frekar var skálkaskjól hans til
að dylja eiturlyfjasöluna.
Við vissum allt um Liang-fu,
en við þurftum að standa hann
að verki. Svo var það eitt kvöld
að hamingjan virtist ætla að
brosa við okkur. Við Schultes
höfðum lagt leið okkar niður
að höfninni. Þar stóð Liang-fu
í skoti einu, ásamt tveim mönn-
um öðrum. Þeir veittu okkar
enga athvgli. Mennirnir afhentu
Liang-fu leðurpoka og Liang-
fu lét hann í vasann. Svo flýtti
hann sér á brott.
Hann lagði leið sína til göt-
unnra, þar sem hann hafði
samastað á laun — upp í þak-
herbergið sitt. Hann fór inn um
bakdyrnar á húsinu. Við sáum
til hans þegar hann trítlaði eft-
ir portinu á bk við húsið og
gekk að ruslatunnunum, sem
voru þar undir veggnum. Svo
lofti hann upp lokinu af einni
tunnunni og leit niður í hana.
Síðan flýtti hann sér inn í hús-
ið,-
Við flýttum okkur að rusla-
tunnnuni og litum niður í hana.
Við leituðum í henni, en þar
var ekkert að sjá, nema gamalt
pappírsrusl.
Svo flýttum við okkur inn og
upp stigann. Við heyrðum rólegt
fótatak Liang-fu, þar sem hann
tifaði upp stigann á undan okk-
ur. Svo hægðum við á okkur og
læddumst á eftir honum. Eg er
ennþá alveg viss um að hann
vissi ekkert af okkur.
Liang-fu opnaði dyr einar og
róiiliséarmenn
u m lieiin allan
svo og leikmenn á sviði tónlistarinn-
ar eru aðdáendur hinna fallegu og'
tónhreinu munnharpna okkar. Hin
fullkomna gerð tónlistartækja okk-
ar í Klingenthal inun tvímælalaust.
sannfæra vður um gæði framleiðslu
okkar.
Ðeutscher Innen-und Aussenhandel
Kontor Musik 63/13
Klingenthal / Sa.
Uarkneukixchnir Str. 32.
Qeutsche Demokratische Repúblik
(Þýzka alþýðillýðvcldið).
éS35&S233&
svo heyrðum við að hann lél.
j J’ssr aftur. Nú höfðum við þó
(loks náð í skottið á honum. Það
, voru engar aðrar dyr á her-
berginu. Eg var líka viss um,
(að Liang-fu var enn með leður-
pokann í vasanum. Allt í einu
greip Schultes í öxlina á mér.
„Heyrðuð þér ekki að það var
jeins og gluggi heí'ði verið opn-
jaður? Nú hefur hann áreiðan-
lega verið að fleygja pokanum
út og niður í ruslakörfuna!“
„Hvaða vitleysa, hann hefði
þá alveg eins getað gert það
strax, en þér skuluð gá að því.“
Schultes skundaði niður stig-
ann. Eftir nokkur andartök var
hann kominn upp til ín aftur.
„Það var ekkert í tunnunni,“
sagði hann vonsvikinn.
Svzo hrintum við upp hurð-
inni. Það var ljós f herberginu.
og þar var mjög vistlegt inni.
Liang-fu var einmitt að leggja
á borð fyrir sig og ætlaði að
fara að gæða sér á köldum fisk-
rétti og grænmeti. Hann leit
undrandi á okkur.
Eg sagðd honum að við yrðum
að gera húsrannsókn hjá honum
og við sýndum honum einkenn-
ismerki okkar. Hann brosti
álkulega. En svo sagði hann
okkur með hinni viðfrægu. kin-
versku kurteisi, að það væri
guðvelkomið og bað okkur ací
gjöra svo vel. Svo settist hann.
á kollstól.
Við hófum nú hina nákvæm-
ustu leit, bönduðum í veggi, loft
og gólf og snerum öllum hlutum
við. Meira að segja rannsökuð-
um við stóllappirnar, hvort þær
væru ekki holar að innan og’
því næst hrærðum við upp í
hrísgrjónapottinu, sem var á
eldavélinni En það kom allt
fyrir ekki. Liang-fu horfði á
okkur með sí nu blíða brosi.
Við höfðum engu gleymt —• en
fundum ekkert.
Auðvitað opnaði eg þepnan
eina glugga, sem var á her-
berginu. Það var rennigluggi
með tveim handföngum og mað-
ur ýtti honmn upp til að opna.
hann og niður til að loka honum.
Svalt kvöldlofið streymdi inn.
Einhversstaðar niðri á götunni.
heyrðist í stórum vörubíl, sem
ók fram hjá. Eg teygði mig út
um gluggann.
Þarna niðri. beint niður und-
ir glugganum voru allar rusla-
tunnurnar. Reyndar sá eg' þær
varla, en eg vissi að þarna
mundu þær vera. Svo lýsti eg’
með vasaljósinu mínu út á
gluggakarmana og niður og upp
með glugganum. Svo sannarlega
lét eg einskis ófreistaö. En
hvergi var leðurpokinn sjáan-
legur,
Eg gleymdi mér andartak og’
stundi reiðilega. Liang-fu hlýt-
ur að hafa tekið vel eftir því.
þegar við kynntum okkur, því
hann sagði um leið og við
hundskuðumst út úr herberg'-