Vísir - 25.03.1957, Qupperneq 10

10
VlSIR
Mánudaginn 25. marz 1957
• •
• •
• •
• •
i
• •
ANÐmE3MARMR
EFTIR
• • •

• •
IU TII MOORE •
• •
• •
• •
• •
• •

• •
Um leið og hann ^kk fram hjá svefnherbergisglugganum sá
hann út undan sér smetsið á Jenny gegnum regnvotar rúð-
urnar.
— Hæ, Jenny! hrópaði hann. — Hvar er Pipar?
Hún hafði áreiðanlega heyrt til hans, ®n hún kom ekki aftur
fram að glugganum.
Tar»a var skrítkS.
— Heyrðu! kallaði Natti. — Segðu Piper, að ég hafi fundið
vagninn hans hér uppi á veginum. Það lítmr fyrir að krakkar
hafi hnuplað honum. Ég kom með hann.
Ekkert svar innan úr herberginu.
Nat lagði af stað niður til Cowrie Cove. Þaðan hafði Eddi
labbað heim til Pipers, náð í vagninn og farið með hann ofan
eftir. Og skyndilega datt Natta í hug, að Piper væri þar necfcra,
Nat lagði af stað niður til Cowrie Cove. Þaðan hafði Eddi
labbað heim til Pipers, náð í vagninn og farið með hann ofan
eftir og skyndilega datt Natta í hug, að Piper væri þar neðra,
þangað hefði hann fyrst rakið förin. Og ef til vill hefði hann
nú fundið bát Edda.
Hann tók að hlaupa ofan vegínn.
Hann sá Piper fyrr en Piper hann. Hann gekk þreytulega
upp veginn með byssuna sína. Natti beið þangað til hann var
kominn nærri. Þá kallaði hann:
— Hæ, Piper!
Piper hrökk við. Hann stökk út af veginum, horfði ráðvilltur
kringum sig og miðaði svo byssunnni í brjóst Natta.
— Hvað! sagði Natti undrandi. — Hvað gengur að þér? Það
er bara ég.
— Ég sé hver það er. Piper lét byssuna síga, en beindi hennij
þó að Natta.
— Jæja, beindu þá byssunni í aðra átt, sagði Natti óþolin-
móðlega. Ég' gæti hvort eð væri verið búinn að ráða niðurlög-
um þínum tvisvar, áður en þú gætir hleypt úr henni skoti.
Þú lítur út, eins og þú sért dauðhræddur.
— Ég er ekki hræddur.
— Ef þú ert það ekki, þá ertu að minnsta kosti mjög skrítinn.
Bæði þú og Jenny hagið ykkur einkennilega. Hún faldi sig
fyrir mér. Hafa mér vaxið horn? I
— Þú getur haft bæði horn og klaufh’ fyrir mér, sagði Piper
og tók að ganga í sveig fram hjá Natta, en sá síðarnefndi horfði
á hann með undrun.
— Það er engin ástæða fyrir þig að vera reiður við mig út
af vagninum. Ég fann hann uppi á veginum og gerði þér þann
greiða að draga hann heim til þín. Það er allt og sumt. Ég skildi
hann eítir hjá vagnskýlinu þínu. Ég býst við, að einhverjir
strákar hafi hnuplað honum.
— Það virðast hafa verið stórir strákar, sagði Piper og
benti á sporin. j
—Það veit ég ekkert um, sagði Natti. — Ég bara fann hann.
Það er allt og sumt. Ég ætla að labbað niður að víkinni og vita
hvort ég kem ekki auga á fugl. '
Piper var nú kominn fram hjá honum á veginum. Hann hélt
áfram að smokra sér burtu og bilið stækkaði milli þeirra.
— Það eru engir fuglar þar neðra, sagði hann. — Það er
talgangslaust að fara ofan eftir. Hafðu þig heim.
— Nú, hver fjandinn er þetta? hreytti Natti út. úr sér. Hon-
um fannst hami vera búinn að fa nog. Hvað er eiginlega að
þér gamli göltur? En eitt er víst. Vagninn þinn skal fá að
grotna niður áður en ég ek honum heim til þín aftur.
Natti var orðinn fokreiður. Fjandans klaufi gat hann annars
verið að muna ekki eftir þessu með stóru sporin.
Hann sneri baki að Piper og lagði af stað niður að voginum.
Þegar hann var að komast í hvarf, heyrði hann Piper kalla
eitthvað. 1
— Hvað viltu? kallaði Natti án þess að snúa sér við.
— Ég vil ekkert hafa með þetta að gera, kallaði hann. — Ég
var bara að leita að vagninum mínum og reyndu að halda þig
frá húsinu mín,u, þú og þitt hyski.
Hann sneri sér við og steytti hnefann ógnandi.
Natti leit við og stóð og hoffði á eftir honum. Þetta var ein-
kennilegur og óskiljanlegur fjandskapur.
piper hafði séð eða heyrt eitthvað þarna neðra. Og hann vissi
að Natti var á einhvern hátt tengdur við það. Ef til vill hafði
hann séð til Edda í gærkveldi. Og í myrkri erum við Eddi líkir.
En Eddi var kominn með slíegg.
Hvar, sem það var, sém'Piper hafði séð, þá kafcíl það gert hann
hræddan. Eða eitthvað var það.
Vegurinn skiptist nú í þrent hjá stórum hól. Aðalvegurinn lá
beint niður að ströndinni og mteð fram sjónum. Svo lá gata til
vinstri út á skóglendi eitt. En þriðji vegurinn, sem var rakur
og sendinn, lá niur að Cowrie-vogi. Natti fór fullhratt og lenti
út í vatnið. Það var varla nema ein leirhola hér og hann þurfti
endilega að lenda í henni. Sem betur fór hafði hann haft vit
á því að fleygja frá sér byssunni.
Cowrie Cove var lítill vogur. Það var flóð núna og talsverður
öldugangur. Það var því lítil sandræma við sjóinn. í norð-
vesturátt var hár bakki og hinum megin við hann var flæði-
engi, sem náði langt inn í landið. Vogurinn hinum megin
við Cowrie-eyju var breiður, en grunnar, nema állinn. En það
varð að þekkja álinn. Vita hvar hann var.
jæja, Eddi þekkti álinn vel. Pabbi hafði kennt honum það
og þeim Natta báðum. Natti, Eddi og pabbi höfðu fiskað og
veitt á þessum slóðum. Þeir höfðu veitt fisk, skotið endur og
veitt mink og moskusrottur í gildrur á þessum slóðum. Þeir
þekktu líka — og engir betur, stígina þrjá, sem lágu gegnum
ílæðilandið.
Vogurinn sjálfur var óvenjulega djúpur. Þangað barst enginn
sendur og þar var hægt að leggja freigátu, ef skipstjórinn hefði
ratað inn álinn. Það var ágætt að lenda þar fyrir þann, sem
vildi dyljast, eins og Eddi. Natti hugsaði með sjálfum sér, að
ekki myndu 'allir þora að sigla inn álinn að næturlægi. Bátur-
inn hlaut að vera hér einhvers staðar.
En þar var enginn bátur sjáanlegur. Hvergi.
Hann sá aðeins móta fyrir voginum. Ekkert sást á ströndinni
nema stöku rekatré. Hann gekk fram með allri ströndinni.
Ef til vill hafði Eddi, vegna þreytunnar, gleymt að festa
bátinn og hann síðan rekið burtu. En, bíðum við. Sumt af amn-
um á fótum Edda hafði áreiðanlega verið úr flæðilandinu. Hann
hafði því sennilega farið með bátinn upp í Salt mýrarlæk.
Vissulega! Kjáni gát hann verið að láta sér ekki detta þetta
í hug. Eddi hafði svo þungan farm, að það var fckki hægt að
flytja hann upp brattan bakkann upp frá voginum. Haim hlaut
að hafa farið upp ána og lent þeim megin, sem fenin voru.
Natti starði á ármynnið. Það var mjög grýtt og strendur
þess klettóttar og þarna við ármynnið myndaðist næstum því
foss. Nat hafði alltaf haft gaman af að athuga skipti flóðs og
fjöru við Salt mýrarlæk. í fyrstu lá vatnið spegilslétt, en
svo fór það að hreyfast, þangað til það varð ein hringiða.
Natti gekk fram með voginum og klifraði upp ldettana við
ármynnið því næst gekk hann upp eftir flæðilandinu. Þar kom
hann auga á för. En allt í einu þrutu sporin, eins og sá, sem
förin voru eftir, hefði orðið uppnuminn.
Fyrst hélt Natti, að hann væri orðinn geggjaðui’. Svo sá hann
allt í einu, hvað hafði skeð.
Einhver hafði tekið flatan planka eða eitthvað þess háttar
np lapt vfir sDorin. Það hafði verið gengið á plankanum þangað
ev
m i
JLo
k.vö«hd*v*ö»k«u»n*n*i
Læknirinn spyr sjúklinginn:
„Hvernig er það? Ef eg teldi
uppskurð nauðsynlegan, mund-
uð þér þá geta borgað?11
Sjúklingurinn svarar:
„Má eg spyrja yður læknir>
góður: Mynduð þér telja upp-
skurð nauðsynlegnn ef eg gæti
ekki borgað?“
Tvær leikkonur ræddu sam-
an, önnur ný’llöi, sem vaa- rétt
að byrja að spreyta sig á leik-
listinni, en hin roskin og reynd.
Þær ræddu um heima og geima,
fyrst um leiklist, síðan um
stutta og síða kjóla og loks
snerist samtalið um það, «em
allar konur tala run: Karlmenn.
„Eg er sannfærð um það,‘*
sagði sú unga, „að þegar allt
kemur til alls, þá eru það hirt
andlegu verðmæti konunnar,
sem maðurinn gengst fyrir að
lokum.“
„Má vel vera,“ sagði sú eldri
og brosti um leið biturlega^ „en
mér hefir alltaf virzt, sem
karlmennirnir korni venjulega
seint auga á andlegu verðmætin.
Ef til vill vantar þá líka smá-
sjá.
I fínu gistihúsi i Los Angeles
bar það við fyrir nokkru að ung
stúlka kom þangað inn og bað
um að mega bíða eftir unnusta
sínmn, sem bjó í gistihúsinu,
en var ókominn heim. Stúlkan
átti vanda til höfuðverkjar og
fann til hans einnig að þessu.
sinni. Hún tók því upp asperin-
töflu úr tösku sinni og gleypti.
En starfsmaður gistihússins,
sem var þarna nærstaddur
taldi, að stúlkan myndi hafa
gieypt eitur, og þar sem slíkt
gat komið óorði á hið ágæta
gistihús, ef stúlkan fremdi.
sjálfsmorð í biðsal þess, kallaði
hann á lögreglu í skyndi. Og'
þá tjóuðu mótmæli stúlkunnar
í engu, heldur var hún dregin
nauðug viljug inn í lögreglu-
bíl og ekið með hana á ofsa-
hraða til næsta sjúkrahúss. Þar
var ólyfjanin dæld upp úr
henni, en þá kom í ljós, að
stúlkukindin hafði sagt satt, og
nú er heiður gistihússins orð-
inn næsta vafasámur.
C. <2. Bunouqki — TARZAN —
2323
þarna útiiú miðri eyðimörk-
unni ógurlegt karlljón í' vígahús og
virti fyrir sér með grænum aug'um
auðvelda bráð. , .
Þau þutu út í myrknð á hinum
fráa gæðingi eins hratt og hann gat
farið. og .þegar þau hugðust vera úr-
allri hættu námu þau staðar. Þá