Vísir - 12.04.1957, Síða 10

1«
VlSIB
Föstudaginn 12. tpríl 1957
I

t

AJVÐJVEMAMBiYWR
«
• •
• •
• •
EFTIR
RUTII MOORE

zz
• • •
• •
Hann hafði verið sjómaður og hafði verið barima og honum
misþyrmt. En heppnin hafði verið með honum og hún hafði
breytt honum úr liðlétting í Ringgold sjóræningja. Án heppni
sinnar og trúar sinnar á heppnina hefði hann verið ennþá ó-
breyttur sjómaður, og orðið að bæla niður drápgirni sína. Og
aldrei höfðu áætlanir hans brugðist síðan hann gerðist sjóræn-
ingi. Brezk herskip, sem höfðu farið að leita hans, höfðu komið á
staðinn, þar sem hann hafrði verið, en þá var hann farinn, og
þau gátu ekki elt hann uppi. Heppni Ringgolds var nú á allra
vörum. Menn trúðu á hann eins og hann trúði á sjálfan sig.
Menn héldu að hann væri ósigrandi og ósæranlegur, og að hann
m.
JLo
k*vö«l»d*v»ö*k«u»n*n?i
................
Ung kvikmyndaleikkona hafði
gæti gert allt. Honum væri allt mögulegt. Hann væri
allra 'De£ið árum saman eftir aðal-
manna hugaðastur og hæfileikamestur.
En á þessu stormasama aprílkvöldi var nú samt hamingju-
ihlutverki í einhverri kvik-
Imynd en án árangurs. Hún
,h
1 En jafnvel þótt Vestanvindurinn væri tilbúinn að sigla,
mundi hann ekki ná Kalkúnfjöðrinni, þvi að Vestanvindurinn j
var hlaðinn. Og þó þeir næðu Kalkúnfjöðrinni, til hvers væri
það þá. Kalkúnfjöðrin var búin fallbyssum. j
■ En ef við »áum honum getum við samt velgt honum undir
uggum, sagði hann við sjálfan sig. Það er bezt að gefa strák-,
unum tíma til að láta renna af sér.
i Corkran var með hugann fullan af ráðagerðum og gekk niður
að höfninni á eftir Mike.
Þar stóð Mike og veifaði öllum örmum og hrópaði:
— Djöfullinn hafi hann, þennan þorpara. Hann stingur af
með Frank, Cork! Sjáðu bara.
' Úti á höfninni var fjöldi manns í reiðanum á Kalkúnfjörðr-
inni. Beztu segl Carnavonbræðra, sem Morrison hafði keypt,
þandist út fyrir vindinum. í kvöldroðanum ljómuðu þau eins og
mafsvængir.
— Þetta er Ringgold, sagði Cork. — Ég skal éta sjálfan mig
á fæti upp á það.
Nike hætti að öskra. Tárin tóku að renna niður andlit hans.
— Ó, Jesús minn, sagði hann. — Hvað getum við gert. Hvað
gerir hann við Frank? í guðsbænum, Cork, hvað getum við
gert.
Ég er búinn að senda eftir drengjunum, sagði Cork. — Við
leggjum alla áherzlu á að vera komnir af stað svo fljótt sem
unnt er. Ég sé ekki betur, en einhver hreyfing sé á brezka her„
skipinú. Hérna kemur léttibátur Bretans.
Nike tók að hoppa.
' —- Gerið eitthvað silakeppirnir ykkar. Sitjið ekki þarna eins
og illa gerðir hlutir. Þetta skip þarna er skip Ringgold, vestur-
indiska sjóræningjans, og hann er að leggja á haf með Frank
bróður minn. J
Léttibáturinn var ekki kominn svo nálægt, að ícringinn, sem
í honum var, heyrði orðaskil, en þegar hann kóm nær fékk
hann orð í eyra og hann beið ekki boðanna.
Seinna um kvöldið sigldi þrjú skip í halarófu út úr höfn-
inni. Strönd Nýja Englands var purpurarauð í kvöldsólarskin-
inu. Kalkúnfjöðrin var fremst og sveif áfram, eins og haukur,
þöndum seglum. Næst kom brezka herskipið, með öll segl uppi
og hlerarnir höfðu verið teknir frá fallbyssukjöftunum. Við
hverja fallbyssu stóðu nokkrir sjóliðar, ákveðnir á svip. Brezka'
herskipið dró talsvert á Kalkúnfjöðrina. En langt á eftir kom
Vestanvindurinn með þungan farm og gekk seint. Mike Carna-
von stóð þar í stafni. Hann bölvaði öllu í sand og ösku milli
þess, sem hann grét eins og bam.
Jake Ringgold var vissulega einn af þeim mönnum, sem
Elísabet kallaði þorpara. Hann var ekki einn af meiriháttar
sjóræningjum karabiska hafsins, eins og hann áleit sjálfur.
Hann kunni ekki einu sinni að sigla skipi. Windle, félagi hans, j
stjórnaði skipinu fyrir hann. Ringgold var ekkert annað en
þjófur, ræningi og morðingi. Og í sex ár hafði hann verið svo
heppinn að nú áleit hann sig ódauðlegan. j
stjarna hans að hníga, án þess hann hefði hugmynd «m það. Og leyn 1 við næsta draum lífs
hamingja hans hafði horfið frá honum á öðru stormasömu finf_. en var aíi næia sér
api’ílkvöldi, þegar tveir ungir sjómsnn, sem höfðu orðið dá-
lítið harkalega fyrir duttlungum hans, höfðu hlaupið fyrir
borð með gullforða hans og stolið skipsbátnum. Hann hafði orðið
óður af reiði, en honum hafði ekki dottið í hug a'i þetta væri
tákn þess, að hamingjustjarna hans væri að hníga, eða að þetta
boðaði nokkuð slæmt. Windle hafði farið í öðrurn bát á eftir IylU’. tllstini djofulsms, kvik-
flóttamönnunum og drepið þá. Að minnsta kosti sagði hann
það. Hann hafði ekki komið aftur með gullforðann, né heldur
skipsbátinn. Windle hafði s»gt að annar sjómaðurinn hefði
fleygt leðurpokunum með gullinu fyrir borð, og hann hefði
veriíð að því kominn að deyja. Hann sagði einnig, að báturinn
hefði verið svo götóttur eftir kúlurnar, að það hafði ekki
borgað sig að koma með hann.
Jake hafði ekki dottið í hug að efast um sögu Windle, eða
hafa neinar grunsemdir um það, sem raunverulega hafði skeð.
Hann vissi ekki sannleikahn: að flóttamennirnir höfðu horfið
í þokúnni og hann hefði ekki þorað að segja þeim það. Hann.
var svo réiður yfir því að missa gullið, að skipverjar hans höfða
ekki þorað annað en læðast um þilfarið á tánum, og Windléjinn á hana og taldi sig hafa
var ekki síður hræddur eh aðrir. Hann vissi, að það voru fleiri fengið staðfestingu á grun sín
um borð, sem kunnu að . sigla skipii Ög staða haiís á skipinu
var í hættu vegna þess, að hann hafði ekki komið með gullið,
Og hvers virði var þrek dauðlegs manns móti yfirnáttúrlegum
krafti þjóðsögu. " ■ ■
í eigmmann — og þar gekk
henni betur.
En skömmu eftir biúðkaup-
ið höguðu atvikin því þannig,
hvort heldur það hefm- verið
myndaframleiðandans eða ein-
hvers annars aðila, að henni
bauðst aðalhlutverk í veiga-
1 mikilli kvikmynd.
Tilraunamyndirnar tókust
með afbrigðum vel og það þótti
sýnt að þessi nýja kvikmynda-
stjarna væri á hraðri leið til
heimsfrægðar.
En tveim dögum eftir að að-
al kvikmyndatakan hófst, kall-
aði forstjórinn „stjörnuna“ á
fund sinn. Hann horfði íbygg-
Windle var i vanda staddur. Það var fífldirfska að fara til
Boston eins og á stóð, þegar tveir menn voru þar á ströndinni,
sem vissu, hver Morrison raunverulega var, vissu, að Kalkún-
fjöðrin var raunverulega Nancy, skip Ringgolds. Ringgold
þurfti alls ekki að fara til Bostón eftir birgðúm-eða púðri.
Þetta hvorttveggja var hægt að fá áh nokkurrar hættu í Tortuga
um. Hann sagði með nokkurum
þjósti:
„Er það vissulega rétt, sem
mér hefur verið sagt, a*5 þér
ættuð von á ....... eg meina,
hvort þér eruð ....?“
Leikkonan, sem sá skýjaborg
sína hu-ynja í einu vetfangi í
rúst brast í grát. Loks fékk hún
stunið upp:
„Það er ekki nema rétt aðeins
eða ræna því úr fyrsta flutningaskipinu, sem þeir rækjust á píhulítið herra forstjóri. Eg
A Viöfinn /vfi TTm cA'rmilorrf trdr* QrS "Rincrcmlrl .
á höfum úti. En sýnilegt var, að Ringgold ætlaði að auka á
frægð sína. Það yrði áreiðanlega talað um þetta næstu árin, að
Jake Ringgold hefði komið með farm af hunangi til Boston,
keypt þar birgðir eins og heiðarlegur sæfari og komizt síðan
út úr höfninni, énda þótt þar væri brezkt herskip inni.
En nú var Jack Windle flæktur í sínu eigin neti, vegna þess,
að hann gat ekki með neinu móti sagt, að skipið mætti alls ekki
fara til Boston.
Það var ekki einasta hætta sú, sem skipið var í, sem hann
varð að hugsa um, heldur varð hann einnig að.sjá um. að þeir
menn þegðu, sem höfðu verið með honum í bátnum, sem elti
flóttamennina. Og þeir vissu, ekki siður en hann að Ed Ellis og
Fig Frazer höfðu sloppið. Tveir þeirra voru skjólstæðingar hans,
og hann vissi, að hann mátti treysta þeim. Það var mjög ein-
falt að þagga niður í hinum. Windle hafði mjög mikil völd á
skipinu. Og hapn var sérfræðingur í því að misþyrma mönn-
um, Óðar og þeir komu um borð aftur hafði hann misþyrmt
þeim báðum, svo að varð að leggja þá undir þiljur. Hvorugur
þeirra mundi ná sér fyrri en skipið væri komið út úr höfninni
1 Boston, ef þeir næðu sér nokkurn tíma.
Fyrsta daginn, sem þeir lágu í höfninni, hafði hann legið
í klefa sínum, skjálfandi og þreyttur. En þegar ekkert skeði,
kom hann á þiljur daginn eftir og leið þá miklu betur. Þegar
alls var gætt urðu þeir Ellis og Fazer að fara varlega með
fullvissa yður og þér megið
trúa mér, að þetta er aðeins ör-
lítið, ekki nema pínulítil agnar
ögn.“
★
Tveir vinir sitja í kaffihúsi
og spila á spil. Dupont tapaði
20 krónum. Hann leitar og leit-
ar á sér, snýr vösunum við, en
finnur engar 20 krónur. „Því
miður,“ sagði hann, „er eg ekki
með neina peninga á mér.“
„Hvað segirðu maður? Vogar
þú þér að hefja peningaspil og
ert ekki með g:#enan eyri á
þér! Og hvernig á eg þá að fara
að borga kaffið sem eg drakk?“
S. ÞORMAR
Kaupi ísl.
frímerki.
Sími 81761.
r. R. Sumugks — T A R Z A ftJ —
Nú reið hann út í eyðimörkina en
Arabarnir stóðu við tjaldbúðirnar og
veifuðu til hans í kveðjuskyni. Hann
hvarf fljótt úr augsýn. Hann reið
dögum saman í suður, en í þá átt var
honum sagt að Sam hefði flúið. And-
lit ’hans var þurrt og hart af hinni
steikjandi sól og varir hans sprungn-
ar og hálsinn fannst honum vera eins
2333
og sandpappír. En svo var það árla
morguns að hann sá páimatré fram-
undan og brátt kom hann að vin.