Vísir - 29.04.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Mánudaginn 29. apríl 195?
•...........
• •
• •
• «
• •
• •
t
• •
ANÐNE3MARNIR

EFTIR

• •
RUTH HIOORE •
• •
• •
• •

• •
2Í5
• •
• •
en við hugsunina um það að draga vagninn upp alla brekkuna
aftur, dró úr honum allan mátt.
Hann skildi vagninn eftir á sandbakkanum og lagði af stað
inn í fenin. Vatnið var hsei’ra en það hafði verið þrem dögum
áður.
í>að gcrir mér auðveldara að koma bátnum út, hugsaði hann.
Og norðvestanvindurinn mundi létta undir. Hann átti að verða
kominn út á sjó eftir örstutta stund. Hann mundi komast í
þurr föt aftur, áður en hann frysi í hel. Það var gott, að hann
hafði með sér föt til skiptanna.
Hann fann bátinn nákvæmlega eins og hann hafði skilið vi/
hann. Hann fór um borð í hann og það hafði annað hvort rignt
í hann, eða hann hafði lekið eitthvað, því að vatnið var upp
fyrir gólfþiljurnar. Hann sagði við sjálfan sig, að fyrsta verkið
sem hann gerði, yrði að skola bátinn og mála hann síðan og setja
svo í hann þilfar í stað strigans, sem var yfir honum í þilfars-
stað.
Hann fann austurtrogið og jós nógu miklu vatni úr bátnum
til að létta hann. en hitt gat hann notað sem kjclfestc.
Honu mhafði hlýnað ofurlítið við að ausa bátinn, en ■ þfcgar
hann reisti sigluna varð hann þess var að hnútarnir á stög-
unum höfðu þrútnað svo, að hann gat ekki leyst þau en varð
að skera á hnútana, því að hann var orðinn svo loppinn.
Hann r'eisti mastrið. Rennvott seglið greiddist sundur og
vatnið ýrðist yfir hann. Striginn var rennvotur og leirugur og
blóðsletturnar voru farnar að dofna, en þær mundu ef til vill
skýrast, þegar seglið þox-naði. Iivað sem öðru liði yrði hann að
fá sér nýtt segl.
Hann ýtti bátnum og reri stundarkorn, þangað til vindur
komst í seglið.
Bara að mér væri ekki svona kalt, hugsaði hann,
Vindurinn næddi gegnum vöt föt hans. Hann var dofinn á
fótunum af kulda. Hann var jafnvel hættur að rabba við sjálf-
an sig. Honum fannst líkami sinn vera allur dofinn.
Norðvestan vindurinn stóð í seglið og hann var aðeins tíu
mínútur að komast út úr fenjunum. Stöku sinnum varð hann
að rifa seglin, þegar hann þui’fti að bejrgja fyrir nes eða odda.
Þegar hann beygði fyrir siðasta oddann og kom út í árósinn,
hrökk hann við Tvær manneskjur, karlmaður og kvenmaður,
stóðu þar á ströndinni. Þau höfðu kveikt bál úr rekaviði og
stóðu rétt við bálið og sneru baki að honum. Hann hefði stöðvað
bátinn, ef hann hefði getað það og hann blótaði með sjálfum
sér fyrir að hafa ekki gægst fyrir síðasta oddann, áður en
hann sigldi fyrir hann. Þá hefði hann hlotið að sjá reyk.
En við hvað þai’f ég að vera hræddur? Það versta, sem þau
geta gert mér, er að tefja fyrir mér stundarkorn.
Og hann þráði að komast að þessu báli.
Maðurinn sneri sér að honum og benti honurn. Natti sá, að
maðurinn var Piper, konan. Karólína. Hún var í þykkri kápu
og vel dúðuð.
Piper kom niður að bátnum, tók í stefni hans og dró hann
svo langt upp, að Natti komst þurrum fótum í land.
— Farðu að eldinum, sagði hann.
Natta var svo kalt, að hann gleymdi því að skamma Karólínu
fyrir að eltá hann niður eftir.
Hann sagði við hana: — Snúðu bakinu að. En hann hafði svo
miklar munnherkjur, að hann gat naumast komið orðunum út
úr sér.
Hún sneri sér undan án þess að segja orð og Natti klæddi
sig úr votum og leirugum fötunum. Ylurinn frá eldinum lék
um hann. Hann fór í þurr föt, sem Karólína var búin að verma
við eldinn. Því næst drakk hann te, sem Karólína hafði hitað
á eldinum, svo að hann fengi ekki kvef. Það gerði honum gott
og honum hitnaði öllum.
— Þetta var notalegt, sagði hann. — Mér hefur víst verið
þörf á þessu. Og meðal annara orða, ég er þakklátur þeim, sem
var svo hugulsamur að kveikja þennan eld, hver sem það hefur
verið.
— Það var hún, sagði Piper og benti með höfðinu í áttina til
Karólínu. — Hún gelik fram hjá húsi mínu með heilmikið
drasl með sér og bað mig að hjálpa sér með þetta niður að
ströndinni. Þegar hún sá, að þú ætlaðir upp í fenjamýrina, lét
hún mig kveikja bálið. Ég sé ekki betur, en að þú munir fá
förunaut á þessu ferðalagi, Natti.
Hamx þagnaði, hló við lítið eitt og' leit á þau til skiptis. — Það
er ekki svo vitlaust, sagði hann.
— Láttu þér ekki detta þessa heimsku i hug, Piper, sagði
Natti og það kom á hann.
En nú sá hann farangurinn, sem hann hafði ekki veitt athygli
áður. Það voru pottar og pönnur, koppar og kirnur, smáöskjur
og dósir. Og auk þess strigapoki, fullur af kver.fatnaði. Allt
hlutii’, sem tilheyrðu kvenfólki.
— Karólína! hreytti hann út úr sér. — Þú tekur þetta drasl
og hypjar þig heim með það.
Nei, sagði Karólína. — Það verður ekki af því.
Hún var enn þá rauðeygð, en hún var hætt að gráta. Hún
var einbeitt og þrákelknisleg á svipinn. Hann þekkti þennan
svip frá gömlum dögum. Hann táknaði það, að hún ætlaði ekki
að gefast upp.
— Þó að ég fái ekki að fai’a með þéi’, fer ég ekki heim aftur.
— Þú skalt fara heim aftur. Finnst þér sennilegt, að ég fax-i
með þig í rennblautum bátnum í ferðalag, sem ég hef ekki
hugmynd um, hversu langt verður. Þú mundir verða ótta
slegin, kannt að veikjast eða deyja úr kulda. Þú verður að fara
heim.
— Nei, sagði hún. — Ég á ekkert heimili lengur, Natti.
Eddi rak mig burt. Hann var korninn niður, þegar ég kom
inn. Hann sagði mér að fara og koma ekki aftur, eða hami
skyldi. . .. skyldi.
Hún þagnaði. Augu hennar urðu stór og dökk. Sterkleg haka
hennar titraði ofui’lítið.
Natti hoi’fði á hana.
— Vertu ekki svona mikið flón, sagði hann. — Beta er heima.
Mamma kemur bráðum heim. Hún mun ekki þola það, að
Eddi hagi sér eins og . . .
— Beta elskar hann. Hún var á hans bandi.
— Beta? Þín éigin systir!
— Hún vill ég fari, sagði Karólína.
— Ég trúi því ekki.
— Hvað sem um það ei’, þá fer ég ekki heim aftur, Natti.
Ég er hrædd við hann.
Allt í einu greip Piper fram í og sagði: — Væri ég í þínurn
sporum, Natti, mundi ég taka hana með. Hún mun aldrei verða
þér til trafala.
— í hamingju bænum, Piper! Þú veizt ég get það ekki.
Hvers vegna ekki? Þú ert svei mér heppnuí, að hún skuli
vilja fara með þér. En ef þú heldur svona áfram lengi, hættir
hana sð langa til að fara með þér.
Það væri betur, ef svo yrði.
Ev Piper spýtti í eldinn, svo að hvissaði í honum.
— Mér liggur við að hlæja að þér, sagði hann. — Annað
hvort hefurðu aldrei notið konu, eða þú veizt ekki, hvað það
er að vera án kvenmanns. Á þeim stað, sem þú fei’ð á, er eng-
inn kvenmaður. Þú ert nú meiri kjáninn. Þú veizt ekki neitt.

do
Z4
k*v*ö«l*d*v*ö*k*u»n«n-í
Eiginmaður er sá, sem óskar
að hann skemmti sér eins vel
þegar hann fer út án konunnar
og hún heldur að hann geri.
★
Amerískur ferðalangur var
að koxna heim úr skemmtiferð
í Frakklandi með konu sinni og
dóttur. Þar hafði hann keypt
nokkur glös af dýrindis ilm-
xvatni, sem hann vildi ekki látá
] tollverðina finna. Tollverðirnír
opnuðu töskurnar hverja af
annari og gerðu engar athuga-
semdir, en þá kallar sú litla:
„Pabbi, já nú eru þeir að verða
heitir.“
,,Eg hefi ekki séð þig í kirkj-
unni undanfarna sunnudaga,"
sagði presturinn við eitt af
sóknarbörnum sínum. „Eg vona
að þú sért ekki að ganga af
trúnni.“
„Nei ekki beinlínis,“ sagði
maðui’inn kindarlega, „en dóttir
mín er að læra að leika á hörpu
og satt bezt að segja, þá er eg
ekki eins hrifinn af að eiga
himnaríki í vændum og eg vai'
áður en dóttir mín fór að æfa
sig á hörpuna.“
★
Menntaskólanemandi hlust-
aði af mikilli athygli, en litlum
skilningi, á efnafræðikennar-
ann útlista eiginleika sýim.
„Jæja,“ sagði kennarinn við
nemandann: „Hér er silfurdal-
ur og eg læt hann ofan í þetta
glas, sem fullt er af sýru. Leys-
ist silfurpeningurinn upp?“
,Nei kennari,“ sagði nemand-
inn allhreykinn.
„Jæja,“ sagði kennarinn. „þér
getið þá ef til vill útskýrt fyrir
bekknum hvers vegna hanrx
leysist ekki upp.“
„Vegna þess,“ sagði nemand-
inn, „að allir í bekknum vita,
að þér mynduð ekki láta hann í
sýruna, ef hann leystist upp.“
★
En hvað þetta er fallegt barn,
sagði gesturinn. Er það ekki
líkt manninum yðar?
Frúin: Eg vona ekki. Við
tókum þetta barn í fóstur.
£ /?. SumuqkA
TARZAN -
2345
hans reyndist réttur. Þarna lá óvin- laus upp í himinblámann. Hinn
ur hans, Sam, sem hann hafði svo slungni Sam, sem alltaf hafði getað
sloppið undan hendi réttvísinnar, gröf hans, en litið grunaði hann, að
stóðst ekki hamfarir náttúrunnar. hin viðsjála eyðimörk væi’i að búa
Tarzan gróf Sam og stakk sverði á honum sjálfum sama dauða og Sam.