Vísir - 07.05.1957, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 7. maí 1957 .
VfSIB
%

• *
• •
• o
• •
• •
i
ANDNEMAMNIR
• •
EFTIR
* •

• •
• •
34
RUTH MOORE •
• • • • •
••••. •
var breiddur strigi yfir. Hann tók hana upp. Hún var tandur-
hrein. Hvergi sandur í henni. En allt í einu hrökk hann við
eins og höggormur hefði bitið hann.
Á segldúknum, þar sem byssan hafði legið var ofurlítil hrúga
af gullpeningum.
Það var gullið, sem hann hafði troðið í vasa sinn. þegar hann
var að reyna að koma einhverju af gullinu undan fyrir Edda
bróður sinn. Þetta voru peningarnir, sem hann hafði ætlað að
fá Edda . Hann hafði steingleymt þeim. Hann hafði farið á
burt með þá, eins og venjulegur þjófur. Auðvitað hafði Karó-
lína fnuidð þá, þegar hún þvoði fötin hans.
Og það var ekki nóg með það, að hann hefði farið burt með
fullan vasa af gulli. Hann hafði ekki fengið færi á því að
segja Edda frá gullinu, sem hann hafði falið undir járnarusl-
inu í naglabauk föður síns, en það hafði hann þó ætlað sér að
gera. Hann hafði bara falið það og síðan farið burt í þeim til-
gangi að koma aldrei heim aftur. Og þarna var gullið, á hill-
unni í vagnskýlinu, falið undir nöglum og járnarusli, sem faðir
hans hafði skilið eftir. Enginn, nema hann, Natti, vissi um
þetta.
Hann varð að fara heim aftur, eftir alit saman. Hann varð
að fara heim og segja Edda frá þessu.
f örvæntingu sinni kraup hann niður á segldúkinn, þar sem
gullhrúgan lá og starði á peningana. Hann hafði haft svo margt
í huganum, þegar hann fór, að hann hafði steingleymt pening-
unum. Hann hafði munað eftir smíðaverkfærunum, önglunum,
færunum og striga. Hann hafði alls ekkert hugsað um peninga.
Hann hafði ekki gert sér ljóst, að hann þyrfti neina peninga.
Viðvíkjandi viðgerðinni og breytingunni á bátnum hafði hann
hugsað sér að stanza í bátasmíðastöðinni í Dulverton og fá sér
vinnu þar í nokkra daga, rneðan hann væri að vinna sér inn
peninga fyrir viðgerðinni á bátnum. Það mundi ekki taka
langan tíma. Hann var lagtækúr við bátasmíði. Matarbirgðir
hans mundu ekki endast lengi, en ef hann fengi salt, mundi
hann geta lifað á veiðum.
Hvað mundi fólk segja, ef það vissi, að hann hafði troðið
vasa sína fulla af gulli Edda og flýtt sér síðan burt.
En enginn vissi neitt um það nema hann. Og hann vissi, að
hann hafði ekki gert það í þeim tilgangi að auðga sjálfan sig.
Eftir andartak var honum orðið ljóst, að hann mundi ekki
fara heim aftur.
Eftir meðferðina á okkur, eins og hún hefur nú verið skuldar
Eddi okkur talsvert, hugsaði hann. Ég hef fengið bátinn.j
Karólína á þessa peninga. Hún ætti að fá þá. Þegar alls er gætt,
hefur hann rekið hana að heiman. Að minnsta kosti verður hún
þá ekki á flæðiskeri stödd, þó að ég skilji hana eftir í Dulver-
ton.
Einhverntíma, þegar ég get, mun ég borga Edda þessa pen-
Færið var langt og hann var óvanur byssunni. Hann missti
álgérlega marks. En hann varð mjög hrifinn af byssunni. Hann
langaði til að vita, hvar Eddi hafði fengið hana.-
En hve það hefði verið gaman, ef Eddi hefði komið heim
sami maður og hann fór.
Hvernig gat það skeð að nokkur maður gæti breyzt svona
mikið. Hvernig' gat það skeð, að einn maður breyttist í tvo
menn. Því að í Edda voru tveir menn.
Þó að Eddi væri bráðlyndur, áður en hann fór, hafði hann
verið maður, sem hægt var að treysta. Máður, sem hægt var
að afsaka.
En nú var allt breytt. Hann hafði tekið þátt í ránum og
manndrápum á skipi Ringgolds. Hann gat myrt mann og látið
líkið reka fyrir straumi. Ungan pilt með blá augu og opinn
munn.
Ég vildi, að ég hefði ekki séð það. Bara að ég hefði ekki
séð það.
En þessi sýn hvarf ekki úr huga hans'.'
Það var ekki hægt að afsaka Edda lengur.
Hvernig gat annað eins og þetta komið fyrir mann. Mundi
þetta geta hent hann sjálfan, Natta? Segjum svo, að ég lenti í
því sama og Eddi? Hvernig var hægt að vita það?
Nei, um það gat engimi sagt. Maður varð að taka öllu, sera
að höndum bar og reyna að gera úr því það bezta sem hægt
var. Og fyrst þetta hafði komið fyrir Edda, gat það hent hvern
sem var.
Þegar honum datt þetta í hug, var eins og honum hefði verið
greitt högg. Fyrst maður hugsaði svona, gat maður ekki trúað
því, að maður væri raunverulega maður, heldur aðeins leik-
fang þeirra tækifæra, sem urðu á vegi hans.
Ég trúi því ekki. Ég hef að vísu fengið sönnun fyrir því, en
ég trúi því ekki samt.
Hann var undrandi og ruglaður og stóð þarna meðal runn-
anna, sem náðu honum í mitti.
Þessi fjandans byssa, hugsaði hann. Ég ætti að grafa holu
í jörðina, láta hana þar og moka síðan ofan á. í hvert skipti,
sem ég snerti hana, minnir hún mig á Edda og þá man ég eftir
hinu, sem er að gera mig vitlausan.
Talsverðan spöl frá sér, sá hann hreyfingu á limi runnanna
og hann stóð grafkyrr. Þarna stóð lítill villiháfur með mjó
inga og einhvern veginn mun ég finna ráð til að koma orðum
til hans um að skoða í naglabaukinn hans pabba. En fjandinn1
hafi það, að ég fari heim núna.
Landið upp frá ströndinni var flatt og sendið og þakið runn-1
um. Natti hafði ekki gengið meira en um mílufjórðung, þegar |
hann kom auga á kanínu, sem hoppaði þar milii runnanna.
Múgsefjun, eskur
og hávaðf.
Þegar hafa verið haldnar níu
Tónaregnsskemmtanir og þá
kominn tími til að minnast á
fyrirbrigðið án þess áð slík
ummæli þurfi að hafa skað-
vænleg áhrif á gróða aðstand-
enda.
Hljómleikarnir upphefjast
með leik Gunnars Ormslev og
félaga hans. Hljómsveitin er
skipuð afbragðsgóðum ein-
staklingum, en sem hljómsveit
hefur hún enn ekki náð saman.
Annars var hlutverk hennar á
þessum hljómleikum fyrst og
fremst, að annast undirleik
fyrir hina fimmtán ára dægur-
lagasöngkonu Helenu Eyjólfs-
dóttur.
Helena er bráðefnileg söng-
kona, með geðþekka framkómu
og verður gaman að heyra til
hennar eftir eitt tvö ár.
Síðari hluti hljómleikanna
var undirlagður af „Tony
Crombie and his Rockets“.
Ofboðslegur hávaði, æðis-
gengin öskur og algjör múg-
sefjun. Þannig gæti stutt lýs-
ing á síðari hiuta hljómleik-
anna hljóðað. Það var ekki
stnazað frá fyrsta lagi til hins
síðasta. Hamagangurinn óskap-
legur, en músikgæðin harla
lítil.
Mér kemur ekkert annað til
hugar tii samanburðar, eh þeg-
ar Snoddas plataði okkur
Reykvíkinga hér á árunum
fyrir milligöngu SÍBS;. Það
sama er að ske nú, en slíkt er
vel falið, því hvorki méira né
minna en tveir brezkir áróðurs-
og auglýsingamenn ferðast með
Crombie hljómsveitinni og hér
ku heilla hópur af Ólöfum
Stephensenum hafa verið ráðinn
þeim til aðstoðar.
Ég á eiginlega bágt með að
trúa því, að SÍBS sé viðrið þessi
ósköp. .Sé svo, þá vona ég að
húsfyllir verði þessi kvöld, sem
eftir eru því hver vill ekki
styðja SÍBS?
Spói.
J 1
k»v*ö»l«d«v»ö4*u*n*n*i
„Eg var svei mér óheppinn í
morgun.“
„Hvað kom fyrir?“
,,Eg var kallaður fyrir saka-»
dómara.“
„Fyrir hvað?“
„Eg hafði kysst ókunnugan
kvenmann og hlaut fyrir það
200 króna sekt, en þegar saka-
dómari var búinn að sjá kven-
manninn hélt hann því fram,
að eg hlyti að hafa verig dauða-
drukkinn og dæmdi mig fyrir
það í 100 króna sekt til við-
bótar.“
★
Mario Mattioii í Genoa á
Ítalíu var staðinn að því, að
hafa logið til um herskyldu-
tíma sinn og verið einu ári leng-
ur í flotanum en honum bar að
vera. Ítaiíustjórn sakaði hann
um að hafa platað út 730 mál-
t.íðir, 1125 bolla af kaffi, 2190
sígarettur, tvenn einkennisfot,
tvenna skó, tvær húfur, þrenna
sokka, þrennan nærfatnað, 7
vasaklúta og 620 kr. í pening-
um.
k
Meyer var sakaður um að
hafa stolið úri en þar sem ekki
var unnt að sanna stuldinn á
hann var hann sýknaður í réíli.
„Þér eruð sýknaður,“ endtók
dómarinn.
„Sýknaður!" át sákborning-
urinn eftir. „Hvað er það nú?“
„Það þýðir, að dómstólinn .er
sannfærður um sakleysi yðar
og að þér megið fara frjáls
ferða yðar.“
„Og má eg þá halda úrinu
líka?‘"
Heima er bezt.
3. hefti 7. árg. er komið út. —
Efni þess er m. a. viðtal Við
Bryndísi Pétursdóttir leikkonu
eftir Vigni Guðmundsson, Reka
málið eða plahkamálið í Vest-
ur-Skaftafellssýslu eftir Bjarna
Sigurðsson Þættir úr Vestur-
vegi eftir Steindór Steindórs-
son, Blaðað í dómsmáium eftir
Hákon Guðmundsson, Gamlir
kunningjar eftir Jóh. Ásgeirs-
son Veðrið í júlí 1956 eftir Pál
Bergþórsson, Jökuldalur og
Jökulsá í Dal eftir Stefán Jóns-
son, framhaldssaga, myndasaga,
íþróttaþáttur .c. fl.
C /lufMuqkA
TARZAN-

íiiutu aó . fcia nærri, því
nú var Sam orðinn að þremur mönn-
um sem tilbúnir voru að taka Tarzan
af lífi. Ósjálfrátt greip apamaðurinn
til bogans og lagði ör á streng. Hann
skaut örinni að einum þeirra, en hið
furðulega var að hún fór í gegnum
manninn án þess að gera honuni
mein,
L - •• •