Vísir - 10.05.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Föstudaginn 10. maí 1957
• • • •

• •
• •
•*
/
AXBJVEMARMR
•'
• •
• •
• •
EFTIR «
RUTII MOORE •
• •
• •
• •
• •
37

— Hvert ertu að fara?
Hún svaraði engu. Hún klifraði upp stigann, dálítið klaufa-
lega, vegna byrðarinnar, sem hún bar, og hvarf upp af bryggj-
unni.
Nallti fór á eftir henni og sá, að hún gekk burt án þess að
líta við. Harm náði henni á steinfiötinni fyrir framan eina báta-
smíðastöðina.
—Ég spurði hverf þú værir að fara? sagði hann hryssings-
lega.
— Burt frá þér, svo langt sem ég kemst, sagði Karólína.
— Jæja, bíddu þá, geturðu það ekki? sagði hann. — Ég hef
ekkert á móti því, en ég get ekki skilið bátinn svona eftir.
— Eftir hverju á ég að bíða?
— Ég held þú sért búin að missa glóruna. Þú veizt að þú
getur ekki farið einsömul út í ókunnuga borg í þessum fötum,
án þess að hafa nokkurn samastað.
— Það er allt í lagi með mig. Hugsaðu um þinn dýrmæta
bát og ég skal sjá um mig.
Hún talaði ekki hátt. Það var uppgjöf í rómnum, eins og
búið væri að bjóða henni meira en hún gat þolað. Það reitti
hann meira til reiði en þó hún hefði æpt að honum eða skammað
hann. Jæja, hugsaði hann, það er þá bezt að iofa henni að
eiga sig.
Hann tók upp handfylli sína af gullpeningum.
— Hérna er dálítið af gullpeningum. Fáðu þér almennileg
föt og farðu í eitthvert gistihúsið. Áður en ég fer, skal ég út-
vega þér samastað.
— Þakka þér fyrir. En ég þarf ekki þetta allt. Þrír eða fjórir
gullpeningar nægja mér til að fá mér föt.
Hann sagði: — Taktu við þessu og vertu ekki með nein
ólíkindalæti,, Karólína og hann lét peningana í lófa hennar.
Karólína hélt á þeim stundarkorn og horfði til skiptis á pen-
ingana og framan í hann.
— Hvað mundirðu gera, sagði hún — ef einhver, sem væri
helmingi stærri en þú, færi að berja þig? Mundirðu ekki verja
þig, eins og bezt þú gætir?
— Ég mundi aldrei beita neinn iafn svívirðilegum brögðum
og þú beittir mig. Ég mundi berjast heiðarlega með hnefunum,
sama hvernig ég yrði leikinn.
Karólína hló. — Ó, drottinn minn! Hvað þýddi fyrir mig
að ætla að reyna að berjast við þig með hnefunum? Er þér það
ekki Ijóst sjálfum, hve tilgangslaust það væri?
— Nei, alls ekki.
—Nú, jæja, einmitt það. Og þú munt sennilega aldrei gera
þér það ljóst. Þú munt verða eins og móðir þín, silast áfram
gegnum lífið án þess að sjá nokkuð nema þá hlið málanna,
sem að þér sjálfum snýr. Ekki þá hlið, sem snýr að öðrum.
Svo lengi sem fólk hugsar og finnur til á sama hátt og þú, er
allt !í iagi. En ef einhver ætlar að fara sínar eigin leiðir, gerirðu
þig að dómara yfir honum. Ég hélt ég mundi gela þolað þetta,
en ég get það ekki.
—- Ég hef aldrei beðið þig um að þola það.
— Nei, þú gerðir það ekki. Ég þarf ekki alla bessa peninga.
Taktu við einhverju af þeim aftur. Þú kannt að þurfa á þeim
að halda.
Hún tók fjóra gullpeninga og stakk þeim í vasa sinn — vas-
ann á fötunum hans og rétti honum afganginn. En þegar hann
tók ekki við þeim, lét hún þá detta niður.
— Jæja, sagði hún, — vertu sæll, Natti, og gangi þér vel.
Hann stóð og starði á eftir henni, þegar hún gekk frá hon-
um. Hún gekk fyrir horn eins hússins, inn í götuna, sem iá upp
í borgina, leit snöggvast um öxl og hvarf svo sjónum hans upp
í borgina.
Natti tók upp peningana og stakk þeim í vasa sinn. Hann
sneri aftur að bátnum.
Hún mundi vissulega verðskulda það, sem hún fengi og það
yrði ekkert smáræði, þegar það kæmist upp, að hún var kven-
maður í karlmannsfötum og var auk þess einmana í framandi
borg. Hún var heppin, ef hún endaði ekki ævi sína í einhverjum
drekkingarhylnum.
Hún mundi eiga það skiiið, að hann færi burl og skildi hana
eina eftir. En auðvitað gat hann ekki gert það. Hann ætlaði að
láta hana vera eina í borginni svo sem einn dag og vita, hvernig
henni geðjaðist að því.
Hann leitaði uppi eiganda bátasmíðastöðvarinnar sem var
feginn að fá vanan mann í vinnu þó ekki væri nema í nokkra
daga. Hann tók þegar í staö til starfa.
Hann ákvað að fara strax fyrsta kvöldið upp í borgina og
leita að Karólínu. En um kvöldið var hann uppgefinn og veikur
í augunum. Hann fór um borð í bátinn og sofnaði og svaf eins
og steinn til morguns.
Um morguninn gat Gorkan, eigandi bátasmíðastöðvarinnar,
útvegað menn til að gera við bát Natta, svo að Natti hafði nóg
að gera við að segja þeim, hvað hann vildi láta gera. Hann lét
setja í bátinn nýtt mastur, þilfar og káetu
Annað kvöldið fór hann upp í borgina, gekk um veitinga-
húsin og gistihúsin og leitaði. Það voru fjórir slíkir staðir, þar
sem virðingarverð stúlka, eins og Karólína gat hafzt við. Hún
var ekki í neinu þeirra og hann varð mjög reiður yfir því.
Hann gekk aftur til báts síns og hugsaði: Látum har.a þá eiga
sig.
í vikulokin, þegar búið var að ljúka við að gera við bátinn
og breyta honum, var hann búinn að leita um alla borgina, en
hafði ekki fundið Karólínu. Þegar liún hvarf úr augsýn hans
fyrir húshornið fyrsta morguninn, virtist hún hafa gersamlega
þurrkast burt af yfirborði jarðar.
Um það leyti, sem Natti var tilbúinn að fara, hafði hann
heimsótt öll gistihús í Dulverton, líka þau, sem höfðu miður
gott orð á sér. En enginn hafði séð Karólínu.
Og enginn virtist heldur hafa neinn áhuga á henni. Það var
svo mikið um að vera í Dulverton, eins og í öllum borgum,
sem voru skammt frá Boston. Fréttirnar fóru eins og eldur í
sinu um borgina. Ringgold, sjóræninginn frá Vestur-Indíum,
hafði loks verið handtekinn. Hamingjustjarna hans var bliknuð
og hann mundi sennilega enda ævi sína á gálgahæð á morgun.
— Þeir ætla að hengja hann og skipshöfn hans, heyrði Natti
þrekinn sjómann segja. — Það er að segja: Það sem er eftir
af henni og alla þá, sem hafa aðstoðað hann, eins og t. d. Carna-
vonbræðurna.
Sjómaðurinn hallaði sér fram á bardisk í knæpu einni niðri
við ströndina og var að drekka romm. Hann var orðinn dálítið
þvoglumæltur. Þetta var það fyrsta, sem Natti heyrði um
málið. Hann hafði verið of upptekinn við að leiía að Karólínu
til að geta lagt eyru við tiðindum sem þessum. En hann heyrði
nafnið Carnavon og það vakti athygli hans, því að bað v§r
nafnið á bræðrunum, sem höfðu keypt vöruhús föður hans.
— Hvað hefur komið fyrir Carnavonbræður? spurði hanm
Þeir höfðu viðskipti við Ringgold. Keytpu af honum hunang
og síróp og seldu honum púður og skotfæri í staðinn, sagði sjó-
maðurinn. Dómstólarnir vilja fá að vita, hvers vegna. Þeir
hafa vafalaust árum saman verið í félagsskap við Ringgold.
Ringgold? sagði Natti. — Jake Ringgold?
— Já, morðingínn Jake Ringgold. Það var hann, sem drap
frænda minn og syni hans tvo á úthafinu. Og hver veit, hversu
k.vö»I*d»v*ö«k*u*n»n*i
...............................
Hvert sæti er skipað í veit-
ingasalnum og í mörgu að snú-
ast fyrir þjónana, sem eru allt
of fáir miðað við manngrúann,
sem bíður eftir fyrirgreiðslu.
Loks nær Guðjón í einn þjón-
anna um leið og hann ætlar að
þeytast fram hjá borðinu hans.
„Viljið þér vera svo góður
og láta mig hafa þrjú spæld
egg. En ekki steikja þau mikið
og ekki nema öðrum megin.
Og steikja þau úr feiti að sjálf-
sögðu — eg meina smjöri. Eg
ætla að biðja yður að strá ekki
pipar á þau, en salta þau mátu-
lega. Svo ætla eg að biðja yður
að hita diskana áður og svo
þyrfti eg að biðja yður------“
Lengra komst Guðjón ekki í
matarpöntun sinni, því þjónn-
inn greip fram í fyrir honum og'
spurði: „Og þér viljið náttúr-
lega líka fá að vita hvort hæn-
an, sem verpti eggjunum, er
gráleit eða brún á litinn."
★
Lilly ætlaði að komast að í
leikhúsinu og fá eitthvert lítið
hlutverk til að byrja með. Síð-
an ætlaði hún að vinna sér
smám saman frama til heims-
frægðar. Þetta er líka draum-
ur allra leikkvenna.
En Lily kom í mjög æstu
skapi til baka.
„Hvað er að þér elskan?
Fékkstu ekkert hlutverk?“
spurði móðirin áhyggjufull.
„Þetta svín!“ æsti dóttirin sig
upp. „Þegar eg kom inn til,
leikhússtjórans, vildi hann
endilega fá að kyssa mig.“
Móðirin, sem sjálf hafði ver-
ið leikkona á sínum yngri ár-
um var jafn hneyksluð á
framferði leikhússtjórans og
dóttirin. „Þeir voru ekki svona
frekir í gamla daga,“ sagði hún.
„Það voru menn, sem kunnu
sig. Fyrst gáfu þeir okkur æv-
inlega í staupinu — og síðan
kom kossinn.“
•fc New York Times birtir
í fyrardag fregn um það, að
svissn. bankar hafi neitað
því, að rétt vswi, að þeir
hefðu milligöngu um kaup á
bandarískum verðbréfum
fyrir kommúnista.
£ (2. SuncuqkA
-TARZAIM-
2353
Uk»lr. úy un.iv-u i cabure öynciíC«ite, inc.
Gamurinn var viss um að fórnar-
dýrið var steindautt og sveif til
jarðar. Um leið og hann snerti Tarz-
an, greip apamaðurinn um fót hans
og sigur var unninn. Þarna var von
um næringu til að geta haldið ferð-
inni áfram.