Vísir - 21.05.1957, Blaðsíða 7

í>riðjudaginn 21. mai 1957
VÍSIB
7

f
• f

/
ANDMEMARMR

•»
4€
EFTIR
RITH MOORE .
..... /

•••••
— Það er ýniiálegt, sem við hefðum bæði gott af að gleyma.
Og ég ætla ekki að segja neitt núna, nema þetta: Éf þig langar
til að losna við mig, skal ég ekki halda aftur af þér. Það sem
ég hef gert, hef ég gert í miklum flýti, en það er synd bæði
gagnvart guði og þér. Ég vil, að þú vitir, að ég hefði biðlað
til þín á annan og kurteisari hátt, ef tími hefði verið til og þú
hefðir fengið gjaíir og þess háttar, eins og venja er. — Og við
hefðum farið, samkvæmt venjunni, til Boukers krár og fengið
okkur þar fasanbúðing.
Hann þagnaði.
— Ó, drottinn minn, sagði hann. — Fasánabúðing.
Elísabet hrökk við: — Sýndu- mér staðinn, þar sem kvöld-
verðurinn er mallaður, sagði hún,
Frank horfði hugfanginn á hana stur.dártíorn. en gekk svo
með henni eftir þilfarinu.
—• Héma er eldhúsið, sagði hann, — það er ekki fyrir konur
að vera hér.
— Ef hér eru matvæli og eldunartæki, þá er allt í lagi. Það
er koldimmt hér inni.
Meðan hann handlék tinnuna og stálið, fann hann, að hún
lagði höndina á arrn hans.
— Ég vil ekki, að þú farir svangur í rúmið, sagði hún.
— Það liggur illa á þér Frank núna, sagði Cork. Hann horfði
á eftir þeim hjónunum, þegar þau gengu aftur í kabyssuna.
— Hann var fæddui* undir óheillastjörnu,.sagði Mike ólund-
arlega. Hann var annars hugar, stóð og horfði út yfir hafið og
hlustaði ekki nema með öðru eýranu.
—- Ég hefði nú haldið, að ef hann legði sjálium sér við akkeri
hjónabandsins,'fengi hánn sér eitthvað myndarlegra en þettá,
Hún ei* lítil og grönn og ekki áð mínum smekk,
— Hún leýnir á sér, sagði Mike annars hugar. — Hún ber
ekki alla kosti sína utan á sér. En þegiðu nú Cork, ég þarf að
húgsa.
— Já, ég held þér veiti ekki af að hugsa ofurlíiið. Það er
margt, sem þú þarft að brjóta heilann um nú. Þú vilt hvort eð
er, ekki fara að mínum ráðum.
— Þú ert mér þó sammála um, að við urðum að flýja frá
Boston.
■ — Að vísú — en. ...
— Og láta ekki sjá okkur þar að minnsat kosti fyrst um sinn?
— Sammála um það líka. En það eru til aðrir staðir en þetta
Ódáðahraun, sem við ætlum nú að velja okkur að dvalarstað,
Mike. Við hefðum getað farið eitthvað suður á bóginn.
— Þar eru öll lönd numin? Og þar kroppa ibúamir augurf
hver úr öðrum.
Cork varð dapur í skapi. Hann hafði vonað, að hann gæti
enn þá haft Mike ofan af því að sigla norður. Það var ekki
langt til Portsmouth. Hann þekkti Portsmouth. Það var borg
framtíðarinnar og mikill uppgangur þar. Og þar var nóg land-
rými. Bara að Mike vildi fara þangað. Þegar Mike svaraði hon-
um, stampaði hann fæti í þilfarið og sagði:
— Somerset! Hvað þekkjum við til þeirrar borgar?
— Alveg nóg, sagði Mike. — Það er lítil borg við Crooks-
hánk-ána, og þar er foss. Andrew Cantril cg synir hans byggðu
þes'sa' borg. En nú-er gamli ■maðurirat -daúður. Synir hans háfá* *
sögúnarmýllu ■ þár og skipasmíðastöð. Skógurinn nær alveg ,
niður að sögunarmyllunni, svo að þeir þurfa ekkert annað en
að höggva hann og saga hann. Þettá er iii sölu. Cantrilbræðuniir
erú orðnir leiðir á þ'essúm atvinnurékstri. Hundleiðir! Mike dró
djúpt andann. Enginn veit, hversu langt upp í landið skógur-
inn nær!
— Það er víst áreiðanlegt, að það veit enginn, sagði Cork
fokvondur. — Þetta er með öllu ókannað la.nd og þú ætlar þang-
að þangað með heilan skipsfarm af könúm og börnum!
— Og gamlan skipstjóra, sem er að i*ei*ða bai*n í annað sinn,
,og ég þarf sennilega bráðum að stinga uþp í hann dúsu, eins og
krakka, sagði Mike. Málrómur hans: var fullur fyfirlitningar, en
þó hafði hann gaman af undir niðri. — Þér er skammarlega
aftur farið, Corkran Teog'ue. Þú ert" ekki sá sami Corkran
Teagúé, sem kom með mér fvrir mörgum árum frá írlandi og viðstaddur. snéri sér þá til
þurfti ekki annað en að blása á ofurlítinn neista til að seíja herfonngjahs. sem jafnfrámt
i(*vö*I*d*v*ö»k«u*n«n*i
Amcríkumenn höíðu sýn-
ingu á síðustu og nýjústu gerð
árásarflugvélar, sem þeir höfðu
framleitt — 12 hreyfla vélar.
BÍaðamaður nokkur, sem var
a-lla veröldiná í bál og brand.
var yfirmaður sýningarinnar og
spurði,’ hvað slík fliigvél ýrði
lengi frá Néw York til PáríSai*.
„Veit það ekki,“ svaraði for -
inginn.
,,En getið þér þá ef tií viH
— Þegiðú, Mike! Fjandinn hafi þig!
— Satt ei* það, að á þessúm • slóðúm vaxa engin vínber og
máðúr fær ekki að sofa á svanadínu, En borsta er hægt að svala
með uppsprettuvatni og sé maður þreytíur, getur maður lagst
til hvíldar á mjúka jörðina. Og við mumim bygg.ia borg, stóra .
borg. Hertú upp hugann, Corkran. Fólk mun flykkjast til þeirrár ™e\i vf Lm J1' \/engi
borgar, sem við byggjum, frá Boston, frá Englandi, já hvaðan- pranCi^o?‘i ^ !Cag0 ^a!1
æva úr heiminum. Og þá munu verða gerð sjókort, sem öryggt, _ , ' ,
„ . , , . , , .. , ■ i „Þvi miður. hefi enga húg-
er að sigla eftir, yfir þau hættulegu svæði, sern við siglum' , J
, ’ J j mynd um það;“
‘ ... , , ,, . „ i Með hálfum huga bar blaða-
— Sjoiiin og sighngaleiðma er eg ekKi ln*æddur við, sagði ,
„ , , , ,., ! “,, . | maðurinn upp þriðju spubning-
Corkran. — Eg hef nu siglt fyrr. Og ef þu hættir nu ekki,1 . .. _ ,
ö . ■ , , . , una oe biost svniloea vi«’fá
Mike, sagði hann og kreppti hnefan,— Þa slæ eg þig í rot;
Mike lagði höndina á arni hins-reíða niánns.
una og bjóst sýnilegá við'að- fá
áþekkt svar: „Þá getið þér að
sjálfsögðu heldur ekki sagi mér
— Við erum báðir undii* sömu sökiná seldir, Corkran, gámli livað hún ýrði lengi til
vinur. Þú veizt, að við getum ekki sezt að skammt frá Böston, Möskvu?“
jafnvel þótt okkur langáði til, sem mig, fyrir mitt leyti, langar | Jú, það get eg sagt yðúr. Hún.
ekki til. Við getum ekki einu sinni haldið Carnavonnafninu., verður þángað nókvæmlega 6
Ég hef verið að brjóta heilann um, hvaða nafn ég eigi að taka klukkustundir, 45 mínútúr og
mér, þegar ég stíg á land í Somerset. Ég hef verið að hugsa^Sl sekúndu.“
um að taka upp ættamafn konu Franks. Það hljómar vel,
finnst þér það ekki, Cork. Mikael Eliis,
Coi*k'*ar. hreytti úr sér blótsyrði.
— Ég muri halda mír.u nafhi, Corkran ■' Teague til æviloka.
Og það skalt þú lika gera, Mikaet Carnavon.
— Nei, þú verður líka að skipta um nafn. ög þú verður að
láta þér vaxa mikið skegg, svo að enginn þekki big, þegár þ;ú
ferð með farma af timbri og loðfeldum til Boston. Við múnum ■
smíða skip, ekki eins og Vestanvindinn, heldur eins og kaup-
skip þau sem Maynard Cantril smíðari Þau eru góð, Corkrán,
og mjög heppileg til siglinga á þessum slóðum.
— Þau lekahrip, sagði Cork. En honum var nú ekki full
alvara með það, því að hann vissi að þetta voru góð skip.
— Nei, þú veizt, að þetta eru engin lekahrip,. sagði Mike
hugsandi. — Við munum byggja aðra sögunarmyllu rétt: hjá
jaðri skógarins. Hugsaðu þér það. Sögunarmylla í jaðri óþrjót-
andi skógar. Þai* verða nóg verkefni. Við siglum til Somersét,
er það ekki?
jóns Þorleifssonar í Listamannaskálanum.
Opin daglega frá kL íO—22.
Þá barst talið að kjarnorku-
sprengjum og blaðamaðúrinn
spurði, hvað þyrfti margar
sprengjur' til að ieggja Bonn í
auðn.
,Einá.“
„En París?“
„Átta.“
„Og Londöri?“
,,Tólf;“
„Gott og vel, en segið mér þá,
hvað þarf margar kjarnorku-
sprengj ur til þess að leggja alit
Bússaveldi írúst?“
„Eitt hundrað sextíu o g.
fimm.“
„Og* nú síðasta spurningin:
Hvað eiga Vesturveldin sam-
tals margar kjarnórkuspréngj-
ur?“
i „Eitt hundrað sextíu og
fimm.“
Verkstæðisformaður
óskast á bifreiða- og véla-
viðgerðarverkstæði. Aðeins
vanur og regiusamur mað-
ur kemur til greina; Fram-
tíðarstarf. Tiiboð sendist
Vísi fyrir íöstudág merkt:
C £ Sumuqlu — TAHZ AN —»
Þeir ruku-' -samán hvæsandi og með naumindum kornist undan og liann féll til jarðar. Það var eins og hugsá skýrar. Svo stuhdi háhúr;Að«<
blásandi og Bulat reyndi að grípa losaði hendina til þess að greiða höggið hefði þau áhrif á Bulat að eins Tarzart gæti ráðið við'Biylát'
um kverkar Tarzan' en Tarzan gat Buíat feikna högg á kjálkann svo’ reiðin rann af honttm eg hann fór að