Vísir - 22.05.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 22. maí 1957

• •
• •

• •

0
ANUNEMARMR
EFTIR
111 III MOOHE

• •
• •
• •
• •
* •
* •

• •
47
• •
• »
„ .Qi
FA jlo
k-v*ö-l-d-v-ö-k-u*a*n*i
( 3«
Englendingui', sem var ný-
kominn heim frá Skotlandi,
sendi skozkum fylgdarmanni
Cork hnussaði. Þetta var spurning, sem ekki krafðist svars.
Hann sagði:
— Maynard Cantril í Somerset mun þekkja þig. Það er til-
gangslaust fyrir þig að skipta um nafn.
— Maynard er vinur minn. Og auk þess mun ég líka láta
mér vaxa skegg. Vertu nú skynsamur, Corkran. Þú verður að.
breyta um nafn. Hvað ætlarðu að kalla þig, þegar þú stígur á
land í Somerset.
— O’Neil, sagði Corkran raunarlega. — Það er nafn móður
minnar. En ég sleppi ekki Corkran-nafninu.
— Það er ágætt, sagði Mike og klappaði honum á öxlina.
•— Við munum með tímanum verða vellauðugir. Og borgin, sem
við byggjum, verður stór og auðug.
Angandi matarlykt barst nú neðan úr eldhúsinu. Og Mike
nasaði í allar áttir.
•— Strákurinn hann Frank, sagði Mike, — hann hefur fengið
konu sína til að malla eitthvað góðgæti handa sér. Ég sagði
þér, að hún leyndi á sér og byggi yfir fleiru, en maður sér við
fyrsta tillit. Komdu nú, Corkran O’Neil. Við skulum athuga,
hvað er á seyði.
Hann gekk eftir þilfarinu og stakk höfðinu inn í eldhúsið.
— Já, nú þykir mér týra, frú Ellis, sagði hann. — Áttu nokk-
uð eftir að þessu handa soltnum bróður þínum og vini hans?
Frank bandaði til hans hendinni. — Það er frú Carnavon,
seiii þú ert að ávarpa, sagði hann. — Taktu orð þín aftur eða
ég mola á þér hausinn.
Mike greip um hnefa hans og sveigði handlegg hans fram
og aftur. — Nei, Frank. Frú Ellis verður hún að heita. Og hann
.sagði honum, að þeir yrðu að breyta um nöfn.
Þorpið Somerset við Crookshankfljót, var ellefu. íbúðarhús'
og auk þess skúr, hlöður, sögunarmylla, skipasmíðastöð og
b'Tggja. Húsin stóðu í röð upp með ánni og í • þeim bjuggu!
svnir, sonarsynir og aðrir ættingjar Andrew Cantrils. Bak
við húsin var skógurinn og enginn vissi hversu langt hann náði
inn í landið. Þetta voru ekki bjálkakofar heldur vandlega byggð
hús eftir fyrirmynd húsa í Englandi og Massachusetts, sem
Andrew Cantril hafði þekkt vel. Þetta voru alit stór hús og
voru átta til fimmtán herbergi tí hvei'ju liúsi. Því að Andrew
gamli hafði ekki verið í neinu hraki með byggingarefni, og
hann byggði með tilliti til framtíðarinnar. f
Andrew Cantril hafði horft langt fram í tímann. Hann vai’ð
fimmtugur snemma á öldinni. Hann var trésmiður og báta- j
smiður og hafði, ásamt níu fullorðnum sonum sínum, siglt hér |
upp að ströndinni á skipi, sem hann hafði teiknað og smíðað
sjálfur og haft innan borðs sögunarmyllu. Hann hafði séð í
huganum hundruð skipa, sem hann hefði smíðað sjálfur, siglaj
út úr höfninni í Somerset með farm frá Canti'il-íyrirtækinu —j
mestmegnis tilhöggvin tré. Landið var auðugt að skógum og
því gnægð af timbri. Þegar hann var búinn^að reisa sögunar- j
myllu sína og hafði sagað timbur í húsin, skúrana, hlöðurnar,
í annað skip og bryggjuna, tók hann að safna birgðum af til- |
höggnum trjám og undirbúa timburverzlun.
Hann var gæddur flestum þeim kostum, sem nýtast mönnum
til farnaðar. Hann var mjög gáfaður, allt af því snillingur,
duglegur, einbeittur og hinn mesti manndómsmaður. Og hann
átti hrausta syni. Þó hafði hann einn galla sem var honum
mikil hindrun og eyðilagði að lokum fyrirætlanir hans og fram-
tíðardrauma. Hann var allt að því sjúkur af sjálibirgingshætti.
Kona hans, sem hafði veslast upp og dáið af hugsýki, löngu
áður en hann flutti með fjölskyldu sína til Somerset, hafði
innrætt sonum sínum mildi og mannúð, en það kom ekki að
neinu haldi. Þeir voru föður sínum hlýðnir og undirgefnir og
lærðu viðskipti og kaupsýslu af honum.
Hann fékk oft æðisgengin bi'æðisköst. Sextugur var hann
enn þá fær um að lúbei'ja strákana og gerði það meira að segja
stundum. En enginn sona hans var fær um að stjói’na fyrir- ( Slnum, sem alltaf hafði verið
tæki leiðbeiningarlaust nema Maynard, og þegar gamli mað-( berhöfðaður í frosti og kulda i
uiánn fór að hrörna, þá hrörnáði fyrirtækið líka, eins og gamall fjallaferðunum, hlýja vetrar-
vagn, sem smáfn saman liðast sundur. j húfu með eyrnaskjóli, þegar
Gamli Cantril áíti íjörutíu og sjö sonasyni og í þeim öllum bann kom til Englands aftur.
var eitthvert brot af gamla manninum. j Löngu seinna fór Englend-
j ingurinn aftur til Skotlands og
Þegar Andrew kom til Somerset, var þar aðeins Indíána- hitti þá hinn gamia fylgdar-
þjóðflokkur fyrir og hafði búið þar kynslóð fram af kynslóð. mann sinn Englendingurinn.
En ekki var hægt að kalla að þess háttar lýður ætti landið. En 1 Spurði Skotann hvort ^ hanxr
samt fór það svo, að Andrew kcypti af þeim landið fyrir hnífa,1 minntist húfunnar, sem hann
fatnað og þess háttar. Hann gerði sjálfur kaupsamninginn og hefði sent honum
víðátta hins keypta lands átti að vera, „svo langt vestur, sem | jú vissulega mundi Skotinn
skógar næðu og í suðvestur átt að mynni íljótsirs.“ Það er að eftir húfunni.
segja allt það land, sem nokkurs var nýtt. Hann lét foringja | Hvernig honum hefðu líkað
þeirra, sem kallaður var Reykjarpípan og alla fullvaxna menn hún.
skrifa undir kaupsamninginn með krossi, því að auðvitað voi'u | „o, jæja,“ svaraði Skotinn.
þeir a’llir óskrifandi. Og hann sýndi þeim, hvar þeir áttu að Eg hefi nú aldrei sett hana
setja krossinn. Því næst byrjaði hann að reka þá í burtu. Því
að sú var skoðun Andrews, að engum, sem ekki bar nafnið
Cantril, mætti eiga eða búa á svæðinu við Crookshank-fljót.
Indiánarnir, sem vissu ekki hvaðan á sig stóð veðrið, því að
þeir skildu ekki samninginn, fóru burt án þess að hreyfa mikl-
um mótmælum. Þeir voru friðsamir menn og latir. Og þeii’
þekktu fleiri ár, sem var eins friðsamlegt að búa við og
Crookshank.
Fyrsta árið gekk Somerset-fyrirtækið vel. Cantrilfegðar
byggðu fáein hús og smíðuðu annað skip. Sögunarmyllan reynd-
ist svo vel, að And-rew gamli gat sent nokkra fai'ma af til-
höggnu timbri til Boston. En synir Andrews gamla sem voru
ungir menn, voru daufingjar. Öll harka var úr þeim lamin
undir járnaga gamla mannsins. Lífið í þessu auðnarlega landi
var hræðilegt fyrir menn, sem aldir voru u.pp í borg. Og þeim
virtist þeir ekki eiga neina framtíð fyrir sér hér. I Somerset
var ekki heldur neitt kvenfólk. En Andrew gamli þóttist kunna
ráð við öllu. Hann fór á skipi sínu upp eftir ánni, þangað, sem iegt þvi mþr iiefir j^g svo
Indíánarnir, sem liann hafði rekið burt, höfðu tekið sér ból- dósamlega vel hérna í "isti-
festu og verzlaði enn þá við þá. Hann seldi þeim enn þá hnífa húsinu.“
og fatnað og fékk í staðinn níu ungar Indíánastúlkur, sem hann I _ jjjr eitthvað að heima hiá
færði í búið sem tengdadætur. Iyður?“
Andrew gamli var hagsýnn maður, það var ekki hægt að j ábyggilega eitthvað al-
segja annað. jvarlegt, því maðurinn minn
Hann hefði alveg eins getað látið syni sína íara, einn af hefir senf mer peninga í hvert
öðrum, í bónorðsferð til Boston. Skip hans fóru alltaf með j skipti, sem eg hefi skrifað eftii’
vissum millibili til Boston með Maynard sem skipstjóra og þrjá þeim_
eða fjóra af sonum hans sem skipvei’ja. Maynard var sá eini, 1
sem hann gat ti'eyst, þeg'ar komið var úr sjónmáli. En hann
upp síðan ógæfan skeði.“
„Hvaða ógæfa,“ spurði Eng-
lendingurinn felmtsfullur.
„Það var hérna þegar
McNepp bauð mér Whiskyið.
Þá hafði eg dregið eyrnaskjólið
niður fyrir eyrun og heyrði fyr-
ir bragðið ekki hvað hann
sagði.“
★
„Og nú loksins þegar tekið’
er að glaðna í veðri ætlið þér
að fara,“ sagði hóteleigandinn
áhyggjufullur við góðan gest.
„Eg má til," sagði konan, en.
mér þykir það ákaflega leiðin-
sór og sárt við lagði, að ef nokkur þeirra kæmi með kvenmann
frá Boston, skyldi hann skjóta hana. Hann vildi hafa fjöl-
skylduböndin traust. Hann vildi ekki tengdadóltur af óþekkt-
um ættum eða með óþekktum eiginleikúm. Það gat komið fyr-
ir, að hann eignaðist, á þann hátt, tengdadóttur, sem hann réði
„Hvað eruð þér að vilja hér?‘*
spurði forstjórinn starfsmann
sinn í byrstum rómi.
,,Eg ætlaði bara að láta yður
jvita að eg ætla að gifta mig á
ekkert við og gæti spillt öllu í fjölskyldunni. Hann hafði það ln0rgun.
á vitundinni, að Indíánarnir voru hinir raunverulegu og sönnu J ,,Guði sé lof!“ sagði forstjór-
innbyggjar svæðisins við Crookshank-frjótið, auk Cantrilfjöl- t inn og gjagnagi mjög á svip-
skyldunnar og harin lagði fjandskap á alla aðra. Hagsýni hans ’ inrl) ^þvæntir menn eru miklu
leysti vandamálið á mjög einfaldan hátt. jbetri starfsmenn heldur en hin-
Synir hans þöi’fnuðust eiginkvenna. Hann gat ráðið við syni irj þvi þeir þurfa aldrei að flýta
sína og hann gat ráðið við Indíánana. Hann sá fram í tímann, 'S(ir heim.“
€. (2. Sunouqks
TARZAN
2363
Þegar Tarzan hafði sigrað Bulat
kallaði hann á apahópinn og sagði
þeim að Tarzan hefði aldrei gert
öpunum mein, því hann væri vinur
þeirra. Við trúum þvi, sagði Bulat,
en svo ygldi hann brýrnar og sagði,
Gomangani veit um lygara hérna
slcammt frá. Þetta var eitthvað í sam
bandi við hina drepandi froðu og
Tarzan sagði Bulat að hann ætlaði
að gæta nánar að þessu.