Vísir - 22.06.1957, Blaðsíða 7

Laug£idaginn 22. júní 1957
visn?
Við erum nú búnir að tala um
þetta aljt áður, sagði bílstjór-
inn. Higgs yfirlögregluþjónn
andvarpaði. Já, hann hafði heyrt
þetta oft áður ög alltaf vorú
undirtektirnar þær sömu. Sem
yflrmaður í leynilögreglunni
hafði hann svo sem reynt þetta
þúsund sínnum. Og lögreglu-
þjóninn, sem sat þarna við borð-
ið hafði líka reynt þetta, jú, það
var engin að efast um það. Hann
sat þarna eins ogsteingerfingur
með pennann í hendinni bíðandi
þess að eitthvað nýtt kæmi
fram, sem varpaði Ijósi yfir
morðið í Töwer House.
— Ég skil það vel, að þér
skuluð vera orðinn óþolinmóður,
sagði Higgs með sinni alkunnu
rósemi. En því miður . . . Nú
jæja, þér heitið George Hannett,
og eruð 33 ára. Þér búið yfir
bílageymslunni og hafið unnið í
sex ár hjá hinum myrta, Horatio
Noggs.
— Það er rétt, þetta sagði ég
yður lika í morgun. Er nokkuð
d a u g á t il a rg s s s <g'U 'V J 1 o
j ■ 1
Eftir Keston Clarke,
FjarvlstarsönnunÍR
í sjéfivarpmu
— Ég get ekki ímyndað mér,
sagði lögregluþjónninn, sem sá
um bókanirnar, að þessi sér-
vizka Noggs gamla, hafa nokkra
þýðingu fyrir rannsókn málsins.
-— Ekki býst ég heldur við því,
sagði yfirmaður hans. En það
gæti kannske gefið okkur ein-
hverjar ábendingar, sem leiddu
til þess að við findum morð-
ingjann.
Nafnið „ungfrú Edgely“ gat
vel værið nafn á einkaritara, en
við það að athuga? George j hún var nú bara eldhússtúlka
Hannett var æstur og tauga- eða réttara sagt matreiðslukona
óstyrkur, en Higgs yfirlögreglu
þjónn rólegur og vingjarnlegur.
— Yður finnst þetta ef til vill
og hún virtist frekar hafa til að
bera dugnaðinn heldur en þekk-
fnguna. Góðar matreiðslukonur
undarlegt, sagði Higgs, en við eru venjulega myndarlegar og
erum ekki að reyna að gera
framburð yðar tortryggilegan,
og ég er ekki að bera það á
vður, að þér hafið myrt hús-
bónda yðar.
Nú, hver hefur þá gert
það?
— Þér getið kannske hjálpað
okkur til að komast að því.
-— Það er eitt. sagði George
Hannett og hallaði sér frarfi á
borðið. Hann var með blá augu,
munnsvipurinn lýsti einbeitni,
hárið var ljóst og bylgjað. Hann
mundi vera myndarlegur lög-
regluþjónn, hugsaði Higgs. -
Það er eitt, sem ég get bætt
við, liélt bílstjórinn áfram.
Noggs var sérvitur, en hann var
samt ágætur, gamall maður.
sem var mér alltaf góður. Ég
gæti slegið þann mann í rot, sem
myrti gamla H. N., ég gæti mal-
að á honum hausinn.
Ég lái yður það ekki, sagði
Higgs. Jæja, svo Noratio Noggs
var dálitið sérvitur? Hannett
ypti öxlum.
— Hann var kannske ekki
beint sérvitur, en öðru vísi en
fólk er flest, gæti maður sagt
— gamaldags.
Þér meinið að hann fylgd-
ist ekki með tímanum?
— Já einmitt það — það er
jtaö, sem ég meina. Ég get sagt
yöur til dæmis: Það er búin að
vera vatnsveita hér í bænum síð-
an löngu fyrir strið. En gamli
Noggs liélt fast við það að liafa
brunninn í lagi,- Hann sagði, að
sá tími gæti komið, að engin
yatnsveita væri lengur til aö
gripa til. Við höfðum líka okkar
éigin raforkusamstæðu og það
var meðal aniiars mitt starf að
annast um . viðhald hennar.
Elginlega vorum við óháðir öll-
um — flest. sem þurfti, var til
heima. Higgs kinkaði kolli.
- Ég skil. Þakka yðúr fyrir,
l>að var íróðlegt að fceyra þetta.
En segið mér annras. fcerra
Hannett, gerið þér .rr.ð íyrir'að
-erla eiíthvað efiir Noggs?
Smávegls eftlrlaun já, eitt
þúsund krónur á ári, svaraði
bílstjórinn íúslega. En ef þér
haldið að .....
Sei. ,sei, nei. En viljið þér
biðja fröken Edgely að koma
inn? Við skulum ekki' ónáða
j’ður meira.
rosknar konur. Cynthia Edgely
var ung og grönn.
Um leið og hún settist við
borðiö hóf Higgs strax mál sitt
án allra vifilengja. — Þér eruð
30 ára gömul, ógift, eruð búinn
að starfa hér í 3 ár, hafið góðan
vitnisburð úr skólanum og góð
meðmæli frá fyrri liúsbændum.
Higg leit á ungfrúna og gömlu
augun hans urðu all hvöss:
— Segið mér eitt, ungfrú Ed-
gely, voruð þér nú eiginlega
ekki of menntaðar til þess að
fara að taka að yður eldhússtörf
hjá gömlum piparsveini í ein-
manalegum stað upp í sveit?
— Það er nú mitt einkamál,
hefði ég haldið, hreytti ungfrúin
út úr sér.
— Satt er það. En .... við
skulum tala um annað. Þér liafið
víst ekki gert neinar áætlanir
um að giftast herra Hannett,
bílstjóranum?
— Honum? sagði ungfi ú Ed-
gely kuldalega. Ég gæti nú frek-
ar ímyndað mér að hann hafi átt
— Já, sáuð þér sjónvarpið?
— Nei, ég var á nefndarfundi
í kvenfélaginu. Við vorum að
ræða um það fram og til baka
til kl. 11 hvort við ættum að
halda skemmtikvöld. En — ung-
frúin leit í kringum sig í her-
berginu — en þið eruð nú víst
búnir að rannsaka þetta allt.
-— Það er alveg rétt. En svo
komuð þér heim og um mið-
nættið funduð þér lík herra
Noggs á gólfinu hjá stólnum,
sem hann hafði setið í. Hann
hafði verið barinn með þungu
barefli í höfuðið, þar sem hann
sat og horfði á sjónvarpið'. Það
hlýtur að hafa verið mikið áfall
fyrir yður.
út og henni var auðsjáanlega
órótt innanbrjósts.
— Það var ekki mikið á henni
að græða, sagði bókarinn.
— Ég fékk að vita það sem
ég vildi, sagði Higgs.
— Lofið mér að lieyra — hver
er þá morðinginn? Vitið þér
það?
- Auðvitað veit ég það, sagði
Higgs. Það liggur alveg í aug-
um uppi og þar sem þér hafið
allar yfirheyrzlurnar skráðar
þarna fyrir framan yður, ættuð
þér líka að sjá það, éf þér hugs-
ið yður svolítið um. Það er ann-
ars bezt bezt að bróðursonurinn
komi inn.
Bróðursonurinn kom inn og
Higgs hafði ekki augun af mat- fékk sér sæti.
reiðslukonunni þegar hún svar- — Alastair Clent, 35 ára, bú-
settur i London, las Higgs. Segið
mér annars, hafið þér sagt okk-
aði:
-— Já, það var mikið áfall fyrir
mig. Þér hafið auðvitað komist j ur hvað þér starfið, hver er at-
að þvi, að herra Noggs ætlaði vinna yðar?
að giftast mér. Það var annars
heimskulegt af mér að reyna að
dylja það fyrir yður.
— Það er rétt, það var
heimskulegt af yður, því auð-
vitað vissum við það. Herra
Noggs fór ekkert dult með það,
að yður liafði tekist að veiða
hann í snöruna.
-— Mér finnst þetta afar dóna-
legt af yður að tala svona, svr-
— Kaupmaður, svaraði Clenet.
Þér spurðuð um það áður.
— Já, víst alveg rétt. En ég
hef ekki bókað það fannst það
eiginlega hálf ósennilégt.
Alastair Clent, var mjög vel-
klæddur maður og barst mikið á.
Hann var með einkennisnál
þekkts skóla og talaði eins og
sá, sem heldur að hann eigi
aði matreiðslukonan.
Higgs lögregluforingja geðj- kosti hafa fundist sjálfum.
aðist ekki að fólki, sem reyndi j — Þegar maður á gamlan,
að þegja um mikilvægar stað- ríkan frænda, sem styrkir mann
reyndir þegar morðmál var ann- ríkulega, getur rnaður leyft sér
ars vegar og þessvegna sagði að velja sér atvinnutitil eftir
verða greidd mér áfram reglu-
lega eins og hingað til sam-
kvæmt erfðaskránni. Ég fæ
reyndar ekki eyri fram yfir.
Frænda mínum var aldrei neitt
sérlega um mig gefið og ég
græði svo sem ekkert á dauða
hans.
— Nú! Kom vkkur illa sam-
an? spurði Higgs.
Já; það get ég sagt yður,
að við vorum orðnir svo leiðir
hvor á öðrum, að við gátum
helzt ekki sézt. Það var þess
vegna, sem ég bjó alltaf á hótel-
inu niðri í bænum, þegar ég
neyddist til að heimsækja hann.
— Og það var þar sem þér
voruð i gær, þegar þér höfðuð
neyðst til að heimsækja hann og
borða með honum til miðdags?
-— Það er alveg rétt. Ég sat
einmitt í barnum og var að
horfa á hnefaleikakeppnina.
,,Rauðaljónið“ hefur sjónvarps-
tæki þar fyrir gesti sina, eins
og þér vitið.
— Einhvern veginn finnst mér
það undarlegt, að þér séuð að
leggja lag yðar við fólkið, sem
heldur sig þar og skála við það.
Mér finnst það svo ólíkt yður.
Clent roðnaði.
-— Spyrjið gestina. Það voru
að minnsta kosti tólf manns þar,
sem allir geta vottað að ég var
þarna.
Higgs yfirlögregluforingi ypti
öxlum.
— Við skulum líta á framburð-
inn í einstökum atriðum. Svo
rakti hann það, sem fram hafði
komið við yfirheyrzlurnar. Að-
komuna, þegar lik Noggs gamla
fannst um miðnættið. Allt verð-
mætt, sem hann liafði borið á
sér, þar á meðal úrið hans, var
iiorfið. Franski glugginn brot-
inn og loks sporin, leirug, á gólf-
inu.
— Allt þetta bendir til þess
mikið' undir sér og með miklum
mynduleik. Það mun að minnsta ’að flækingur hafi verið þarna
á ferð, sagði Higgs.
hann.
—■ Getur maður haft önnur
orð um það, þegar ung stúlka
ráðgerir að giftast gömlum, rík-
um manni. En hvernig svo sem
vingott viö einhverja stelpuna ' það nú er, þá eruð þér frjálsar
niðri í bænum. Hann var þar i ferða yðar. Horatio Noggs var
gærkvöldi. Að horfa á hnefa- ' ekki búinn að breyta erfða-
loilzakeppnina í sjónvarpinu, skránni yður í hag. Jæja, þakka
sagði hann. En það hefði hann yður nú fyrir, ungfrú Edgely.
nú alveg eins getað séð heima. I Unga matreiðslukonan gekk
■— Já,’það lítur út fyrir það.
— Ég er nú samt ekki á þeirrí
skoðun, sagði Higgs. Þeíta er
alltof sennilegt og nærri þvi eins
og það hafi verið útbúið svona
fyrir fram. Það geta allir kom-
ist inn um franskan glugga inn
í herbergi þar sem gamall maður
situr í myrkrinu og horfir á
sjónvarp. Hver sem er getur
Mennirnir á
myndinni eru
að reyna að
handsama
gullna kúlu.
en hún kemst
alltaf undan,
því a3 hún er
með þeirri
náttúru, að
hún leitar ætíð
undan, ef
m:r,'.T seilos'
eftir henni'. E-
þelta gert mcð ? .
stjórnar hreyfj
ingum fc.ennar
-án þess að
maður komi þar nálægt stjórninni. — Undrakúla þessi hefir verið til sýnis á raítækjasýn-
ingu, er nýlega var haldin í Londcn.
eigin geðþótta.
— Það er sennilega nokkuð til
í því sem þér segið, sagði Higgs
og leit niður á bókina. — Annars
hefur mér reyndar láðst að
spyrja yður, hvað verður um
þessi fimmtán þúsund, sem þér . náð sér í skó af einhverjum og
haf ið fengið árlega lijá frænda | skilið eítir sig íótspor til að
yðar, sagði Higgs kæruleysis-) villa sýn. Og hver sem er gat
lega læðst út úr „Rauða ljóninu“ i
Það er ekkert með það. Þau | öllum hávaðanum sem þar er,
án þess að eftir þvi væri tekið
þetta kvöld. .. .
— Og riðið hingað á kúst-
skáfti, ságði Clent og hló hæðn-
islega.
— Það má segja það. Það var
nóg af reiðhjólum þarna fyrir
utan barinn um kvöldið. Og Ijós-
laust reiðhjól er ekki svo mjög
frábrugðið kústskafti.
- - Það er ekki nema um kiló-
metirs leið frá Rauða Ijóninu og
heim til Noggs. Morðinginn gat
skroppið þetta og verið lcomipn
aftur í tæka tíð til að sjá leiks-
lokin í hhefaleikakeppninni í
sjónvarpinu. Það hefði ekki
þurft að taka néma hálftima,
að skipta um skó, þjóta upp
éll-'.v og bi’jótast inn til Noggs
gaihla og myrða hann! og ræna.
i— Þetta er alveg stórkostlegt!
Éj . þá að h'afa myrt minn
olgln Tðurþróour til þess að- ná
i r.öl’.ki'a aura, sern hann hafði
i scr og gullúrið i'.áns?
— Nei, sei. sei nei. Ef })ér
hafið gert það, þá var það bara
tll þess að villa ökkur sýn. Hins-