Vísir - 29.06.1957, Blaðsíða 10

1Ö
VlSIR
Laugardaginn 29. júní 1957
• •
• •
•• •
• •
• •
i
AHDJVEMARMR
• •
m
m
• • •
• •
• •
EFTIR
SSUTH 310011,1 •
o
• •
• •

72
• •
• •
gerðu upp við sig, hvað til bragðs skyldi taka. Frank gat ekki
trúað því, að Mike væri dáinn; hvenær sem honum kom það í
hug, fann hann aðeins til kynlegs dofa. En eins og hinir hafði
hann engan tíma til að hugsa um það, og fyrir það var hann
þakklátur.
— Bezt, sagði hann, held ég væri að byrja á að ferma bát-
ana og sigla niður ána; koma kvenfólkinu og börnunum út úr
reykjarsvælunni.
Hann varð dálítið hissa, þegar mennirnir í hópnum hættu að
tala sín í milli og tóku að hlusta á hann. Þeir virtust ætlast
til þess að hann héldi áfram, svo hann gerði það.
— Nokkrir ættu að verða hér eftir með báta sína og kanna
hverju unnt verður að bjarga þarna fyrir handan, þegar urn
hægist, sagði hann og lyfti hendinni í áttina til þess staðar, sem
tim eitt skeið hafði verið Somersetbær. — Ég efast þó um, að
það verði mikið. Veiðarfæri og fleira þess háttar ásamt byss-
unni minni er um borð í Bessie. Tókst nokkrum að bjarga byssu
sinni og púðri?
Það kom í ljós, að fimm menn höfðu komið byssum sínum og
nokkru af skotfærum undan. Langflestir áttu eina eða tvær
fiskilínur, því þær voru jafnan, til hægðarauka, geymdar um
borð í litlu bátunum.
— Hvað, þetta eru hreinustu auðæfi! sagði Frank. — Að vísu
getum við ekki lifað kóngalífi, en við munum halda líftórunni.
Fyrir þremur dögum lagði Corkran af stað, svo hann ætti að
koma til baka eftir tíu daga. Eins og þið vitið kemur Mary C.
með vetrarforðann að þessu sinni. Og það eru aðeins tíu dagar, J
þangað til báturinn kemur. Bessie getur hýst konurnar og smá-
börnin, en ekki í þessari svækju, nema vindáttinn breytist. |
Mayngrd, vinur, þú þekkir þig á þessum slóðum. Hvert er ráð-
legast að fara? í ármynninu er ágætt fiski. Þar eru hörpudiskar
og skelfiskur, og dýralíf ætti að vera í skóginum.
— Þar er dýralíf nú, setjum svo, sagði Maynard lágum rómi.
— Að öllum líkindum hefur eldurinn þó hrakið öll veiðidýr i
burt þaðan nú þegar. Og á þessum árstíma er líka ómögulegt að
segja fyrir um, hvaða stefnu vindurinn tekur. Ef svo vildi til,
að hann legðist í norðvestur, mundi eldurinn verða á undan
okkur niður að ármynninu.
— Iiinum megin við ána, þá?
En einhver sagði: — Nei, þar er alls staðar foraðsfen.
— Ég held að það sé bezt fyrir okkur, að fara tafarlaust af
stað, sagði Maynard. — Svo framarleg sem hann byrjar ekki
að rigna, logar eldurinn vikum saman í skóginum. Eins þurr
og hann er, eru allar líkur á að hann muni loga veturlangt
einhvers staðar í skóginum, nema hann snjói venju fremur.
Ég mundi helzt leggja til að farið yrði yfir á ströndina hinum
megin við flóann og með því móti reynt að komast hjá eldinum
frekar.
— Ég er þeirra skoðunar líka, sagði Frank. — Natan, er
höfnin þín fyrir handan nægilega djúp fyrir Bessie?
— Yfirdrifin, sagði Natan stuttur í spuna. Næg veiðidýr og
fiski líka.
Hann hafði staðið álengdar og stigið óstyrkur í sinn hvorn
fótinn til skiptis og velt því fyrir sér, hvað hann gæti gert.
Bátur hans var á brott, og byssan hans sömuleiðis; það leit út
fyrir að fólkinu veitti ekki af sínum bátum sjálfu. Þar á ofan
var hann miður sín vegna Karólínu. Hann efaðist að vísu ekki
um, að hún væri heil á húfi, en hún hafði verið alein alla lið-
langa nóttina og nú hlaut hún að hafa komið auga á reykinn
og logana hinum megin við flóann.
— Þá förum við þangað, sagði Frank. — Ég held strax, vegna
útfallsins, Maynard?
— Sammála, sagði Maynard.
— Jæja, úr því að við ætlum þangað öll, sagði Natti fullur
ákafa, — gæti ég þá ekki fengið lánaðan bát og lagt af stað
þangað? Konan mín er þar ein.
Maynard snéri sér við snögglega og leit á hann. — Ein fyrir
handan? sagði hann. — Hamingjan hjálpi mér, kunningi.
Hann seildist eftir byssu sinni, sem hann hafði lagt varfærnis-
lega í skut báts þess, sem dreginn hafði verið á land við hlið
hans.
— Ég áetla að taka bátsskelina mína og skreppa út í eyjarnar
og hitta ættflokkinn, sagði hann. Þeir hljóta að hafa lagt eitt-
hvað upp fyrir veturinn og eru vísir til að hlaupa undir bagga
með okkur upp á sama seinna. Einhverjir af strákunum slást
svo með í förina og hjálpa okkur við skytteríið og skakið,
þangað til báturinn kemur með vetrarforðann. Af stað, félagi.
Ég skila þér af þín megin flóans í leiðinni.
Hann virtist vera þeirrar skoðunar, að þeim lægi lífið á; engu
að síður tók hann stefnuna yfir ána, jafnskjótt og nærstaddir
höfðu hrundið litlu skekktunni, sem hann nefndi bátsskelina
sína, á flot. Þeir sigldu inn í reyk og- óþverra, sem enn lá yfir
rústum brunninnar bryggjunnar, — og fiskaði borðið sitt upp
úr ánni.
Natti rétti honum hjálparhönd við að innbyrgða borðið,
þunglamlegt og rennblaut, og koma því fyrir upp á endann
í klefanum, þar sem það tók næstum meira rúm en fyrir hendi
var.
í áhyggjum sínum og óþolinmæðinni yfir að komast ekki
tafarlaust af stað, hugsaði hann með sér, — að allir Cantrilarnir
hlytu að vera snarvitlausir.
En þegar þeir komust af stað og blærinn fylti seglin, komst
hann að raun um, að þessi Cantril var ekki svo vitlaus, að
hann vissi ekki, hvernig sigla átti báti.
Natti hafði aldrei séð bát sigla eins vel og skelin hans
Maynards Cantril gerði.
Hann hélt, þegar hann gaf gamla manninum við stjórnvölinn
gaum, að í rauninni hefði hann sjálfur aldrei séð báti siglt áður.
Þeir urðu að berjast á móti vindi niður ána; eins og sakir
stóðu var aðfall, og straumurinn, þó léttur væri, stóð gegn
þeim. Samt sem áður komst báturinn talsvert áfram án þess
að verulega gengi yfir hann; Natti fylgdist af undrun og aðdáun
með þeim hraustlegu höndum sem léku um stjórnvölinn.
Vindurinn var enn hvass um sjöleytið, þegar þeir náðu niður
í ármynnið. Aðfallið streymdi öfluglega úr austri til móts við
suðvestan-vindinn. Flóinn var, að þeim svæðum undanteknum,
sem voru í landvari, mjög úfinn, og hvíta öldutoppa var hvar
vetna að sjá. Maynard tók stefnuna út á flóann og báturinn
skar hafflötinn. Báturinn virtist í fljótu bragði vera seglin
tóm — gífurleg breiða af seglum með tilliti til stærðar bátsins
sjálfs og þegar fyrir alvöru fór að gefa á hélt Natti að hann
mundi, í sporum Maynards hafa rifað seglin dálítið. En það
gerði Maynard ekki. Hann virtist ekki gefa vatninu neinn
gaum. Natti kom auga á austurstrog undir einni þóftunni, tók
það sér til handargagns og byrjaði að ausa.
Maynard sagði eitthvað.
— Hvað? Natti teygði sig aftur eftir. Ef gamli maðurinn
hafði verið að gefa honum fyrirmæli um að rifa seglin eða eitt-
hvað þess háttar vildi hann ómögulega missa af því.
— Ég sagði, bölvaður skrjóðurinn! öskraði Maynard.
— Hver — ég? spurði Natti eftirvæntingarfullur.
— Þessi árans skekta. Hún er ekki góð. Hefur aldrei verið.
— Hvaða vitleysa, Maynard, sagði Natti og starði á hann.
— Ég hef aldrei séð annan eins bát.

k.vö*!*d*v»ö*k»u*n*n*i
»•••••••••••••••••••••••
Emin Mussein í Nicosíu var
tekinn fastur og sakaður um
að hafa komizt yfir konur með
hótunum. Hafði hann hrætt þær
til samlags við sig með því, að
ef þær létu ekki að vilja hans
myndi hann með göldrum
breyta þeim í ösnur.
★
í listaskólanum í Pittsborg
var fyrirsætu sagt upp starfi á
þeim forsendum, að hún neitaði
að fara úr skóm. Þegar nem-
endur skólans fóru fram á það,
að fá að teikna fætur hennar og
tær eins og aðra líkamshluta,
veigraði hún sér við því og
sagði, „að einhversstaðar yrði
að draga markalínuna.“
★
Lítil stúlka var að æfa á
fiðluna sína. í stofunni hjá
henni var stór veiðhundur, sem
, spangólaði í sífellu á meðan
stúlkan spilaði. Loks kom þar,
að þessi samhljómur fiðlunn-
ar og ýlfursins í hundinum
fór í taugarnar á systur hennar,
sem einnig var viðstödd í stof-
unni.
„Geturðu ekki einhverntíma
spilað eitthvað," spurði hún,
sem hundurinn kann ekki?“
„Barnið er lifandi eftirmynd
föðurins," sagði móðirin veikri
röddu, en stolt, þegar hún leit
það augum fyrsta sinni.
„Góða bezta vertu ekki að
ergja sig út af því,“ sagði
ljósmóðirin, „aðalatriðið er
það, að barnið er hraust.“
Norðmenn smíða
kjarnorkukaupför.
Frá fréttaritara Vísis
Osló í júní.
Fimm norskir útgerðarmenn
liafa nýlega tekið liöndxmi sam-
an um stofnsetningu kjarnorku
málastofnunar, er skal liafa það
] markmið, að fylgjast með nýj-
iingum á sviði kjarnorkuofna,
sem henta til orkugjafa fyrir
kaupför.
Fyrir þessa framtakssemi hef-
ur Noregur tekið annað sætið,
næst á eftir Bandarikjunum, í
kapphlaupinu um smíði kjarn-
orkuknúinna kaupfara.
-TARZAN
238!)
HS Wizmv Hie WAV PAS-T <5ZOT£5QUE
£TALACT\T££ ANP NOW A LAZ6Z ZOCK-
mLLSPZootA expANPep fóíozs him.
Hlö TOfTCHLlCHT CUPOStiLV KSFLSCT5P OfP A ££CT\Ou OF THS 0POC WAU,
TAZZAN &A6P£P. H£Z£ WA6 A V£IN Or COLV 60LP — 0Z6T£f<'O ££OZ£T!
C. /?. SuncuqkA
Nú gekk hann lengra inn í hell-
inn og tók hann þá eftir afkima, sem
■enginn virtist hafa -komið í áður og
brátt kom hann á þann stað er bergið
hindraði för hans lengra. Blysið bar
daufan og flöktandi bjarma, en í hinu
daufa skini þess tók hann eftir ein-
hverju í berginu sem glitraði. Þarna
var lausnin. í berginu var æð aE
skíru gúlli. '