Vísir - 06.07.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
LaugardagLnn 6. julí-1957.
♦
• .............................................
í
m
ANBNEMARNIR

EFTIR
RUTH MOORE
• •
• •
• •
• •
• •
• •
76

1'
Á ströndimjí minnkaði hávaðinn. Hópurinn sundj'aðist. Ungu
mennirnir réttu úr bökum sínum og gengu burtu tveir eða
þrír saman og skyldu Lem Cantril eftir marflatan, strengdan
milli stauranna og raekilega festan. Senn myndi flóðið hylja
hann.
Fyrsta snævi þakta fjallinu, sem Natti og Karólína sáu,
þegar þau sigldu inn í höfnina sína, gáfu þau nafnið Vetrar-
fjallið, af því að snjórinn settist snemma á það og hélzt þar
lengi. Það var ekki mjög hátt, í kringum þúsund fet, vaxið
voldugum grenitrjám. Tindur þess var úr graníti, kringlóttur
og brugðóttur, eins og þyrping af stórum steinskálum, sem
kastað hefði verið á hvolf, og eftir rigningu glitraði á yfirborð
þeirra í sólskininu; en fyrsta daginn í nóvember var allt hvítt
af snjó aftur.
Það hafði rignt dálítið daginn áður, stutt skúr, en nú var
farið að kólna. Um nóttina gekk kuldabylgja yíir og þjótandi
norðanvindúrinn hrakti skýin af himninum; en hann skildi
tindinn líka eftir fannhvítan og Ijómandi, og niður í miðjar
hlíðar vorú grenitrén snævidrifin, svo að þau líktust einna
helzt feldi gamals bjarndýrs.
— Sýnir það, sem koma skal, sagði Natti. — En komi það
sem koma vill, bætti hann við. Honum stóð öldungis á sama.
Honum var rótt innanbrjósts óg vel á vegi staddur; nýi, trausti
skálinn var fullur af forða, fötin voru hlý — allt hafði borist
í hendur á þeim með Mary C. og þau höfðu eignast nábúa
líka, hann og Karólína. Það höfðu verið reistir tíu bjálka-
kofar milli trjánna við höfnina þeirra, að vori, þegar það sem
eftir var af f'ólkinu, kæmi aftur til baka frá Weymouth mundi
enn fjölga. % i
Fyrstu tíu dagana eftir að skógareldurinn breiddist út
byggðu karlmennirnir, sem átt höfðu heima í Somerset, gróf-
gerð skýli fyrir konur sínar og börn, og nutu til þess aðstoðar
manna Charleys Cantril. Hver einasta spýta, sem fyrir hendi
var, var nýtt til hins ýtrasta. Þeir fóru ásamt Cantrilunum á
veiðar í skóginum og skak úti á bugtinni, svo enginn átti við
svengd að búa. Handan við flóann logaði eldurinn glatt í skóg- ,
inum, því vindurinn blés í bálið og enn hafði ekkert rignt
-þeim megin. Á nóttunni barst heitur og illur þefur út yfir ■
flóann, vakti konurnar og olli stöðugum byltum hjá börnun- I
um, sem áttu erfitt með svefn við slíkar aðstæður. Á tíunda ,
degi kom Corkran O’Neill og lagði skipi sínu Mary C. á höfn- '
inni, en hann hafði í ármynninu hitt menn, sem þangað höfðu
verið sendir til móts við hann til þess að segja honum, hvernig
komið var og hvert balda skyldi.
Cork kom í land, munnur hans var samanherptur og svipur-
inn grimmúðlegur. Hann nefndi aðeins einu sinni þann ógn-
þrungna og djúpa harm, sem hann bar í brjósti vegna fráfalls
vinar síns og frænda, sem hann hafði elskað meir og innilegar
en bróður. — Hjarta mitt er kulnað, sagði hann, um leið og
hann tók í hendina á Frank. Síðan snéri hann sér ótrauður að
affermingu bátsins, sem flutti með sér hinar brýnu nauðsynjar.
Flest kvenna og barna var sent niður til Weymouth til vetrar-
dvalar. íbúar Somerset ætluðu ekki að gefast upp; á samkomu,
sem efnt var til umhverfis varðeld þeirra, á miðju því svæði,
sem núverandi híbýli þeirra afmörkuðu, — var ákveðið að
halda saman. En spurningin var sú, hve miklar birgðir væru
og hve mörg bjálkahús unnt yrði að byggja áður en snjór legg-
ist yfir byggðina? Það varð úr, að konurnar fóru og með þeim
tíu menn, sem skyldu sjá þeim borgið yfir veturinn. Hinir
urðu eftir; þetta var ríkulegt land og þeir höfðu einsett sér að
sleppa ekki höndunum af því. Nokkrar kvennanna fóru samt
ekki. Karólína varð eftir, og Elísabet vildi ekki yfirgefa Frank,
þó hann gerði sitt bezta, til þess að fá hana til að fara.
— Mér hefur í öll skiptin gengið auðveldlega að fæða börnin
mín, sagði hún honum. — Og ég hef talað við hana Nan Gorham.
Hún veit allt sem þörf er á að vita. Ég vil ekki fara, Frank.
Ég vil ekki yfirgefa þig.
Síðasta skipsfarminn af timbri, sem farið hafði frá Somerset,
hafði Corkran tekist að selja á háu verði. Hann hafði keypt
það sem þurf'ti, og þó voru dálitlir peningar eftir. í leiðinni
heim, eftir að hann hafði skilað fólkinu af sér í Weymouth, kom
hann me'ð slatta af timbri aftur til þessa timburhéraðs. Bessie
hafði forystuna fyrir heilli flotadeild smábáta, sem sigldi aftur
yfir flóann. Ilún var einna líkust feitri önd, með ungana sína
á eftir sér. Með vasklegri framgöngu á svæðinu í nánd við
brennandi skóginn, heppnaðist mönnum að bjarga unnu timbri söngvarinn. „Hvað get eg fyrir
úr gömlu viðarstöflunum meðfram ströndinni við ármynnið. yður gert> Á e" kannske að
Nokkuð af því var brunnið; en talsvert var samt óskaddað.’skrifa nafnið mitt f vasabókina
Þeir héldu upp til Somerset og tíndu saman það, sem að nokkru 'yðar?“
gagni mátti koma úr rústunum. Það fór þó ekki svo, að þeir j „Nei, eg kæri mig ekkert
fyndu mikið — tvær smáhrúgur af gömlu drasli, sem lá á um það gn eg finn ekki mann_
ströndinni og eldurinn hafði látið í friði, nokkrir staurar og inn minn f þessu mannhafi og
endar, sem þeir grófu upp úr kulnandi öskunni, og gamla vegna þess að þér hafið svo
Z4
k«v*ö*!*d*v*(i*k«ii*n*íi*i
••••••••••••••••••v#c###
Um hinn heimskunna söngv-
ara, Benjamino Gigli, er sögð
eftirfarandi saga:
Það var löngu eftir að hann
var heimsfrægur orðinn, að
hann hélt söngskemmtun í ít-
alskri stórborg. Að söngnum.
loknum fór hann út úr húsinu
bakdyramegin. Þar beið hans
roskin kona, vel klædd, og bar
á sér heldri kvenna snið.
,,Þér eruð Benjaminó Gigli?“'
sagði liún spyrjandi.
„Jú, það er eg,“ svaraði
járnið af mylnunni, sem að vísu hafði orðið illa úti.
Þeir fundu og jarðsettu þá, er látizt höfðu, þó jarðneskar
mikla rödd langar mig að biðja
yður að hrópa ,Emilio‘ eins hátt.
leifar þeirra væru ekki miklar fyrirferðar. Ekki fundust nein 0g þér getið.1
merki um Jósúa Cantril, því eldurinn hafði gjörsamlega tox’tímt
kölkuðum beinum hans og breytt þeim í ösku. Frank stóð „Hvers vegna giftið þér vður
hryggur í huga við þann stað, sem vesalar leifar bróður hans ekki, herra ofursti?“
höfðu verið grafnar á, dvaldist þar nokkra hríð eftir að hinir „Mín náðuga! Eg hefi þegar
fóru. af fúsum vilja tekið þátt í þrern.
Gamli kirkjugarður Cantrilanna hafði einnig orðið fyrir stórstyrjöldum.“
brunanum, með augljósum afléiðingum. Öll trémerki á gröf- Smælki.
„Herra læknir! Haldið þér
ekki að það væri ráðlegt fyrir
um indíánastúlknanna voru brunnin til ösku og enginn mundi
framar geta sagt til'um, hvort Susie, Anna, Lizzie, Ansy, Delie,
Feensy eða Rebekka höfðu vei’ið jarðsettar hér eða þar. Synir’mig að liggja í rúminu nokkra
Andrésar Cantril höfðu komið stórum granít legsteini fyrir á daga?“
leiði hans; leiðið var nú alsett ösku og steinninn næstum ósýni- j „Heldur nokkrar nætur, ungl
legur. Andspænis Frank voru rústir borgarinnar. Blá áin rann maður.“
'kyrrlátlega meðfram sortnuðum bökkum sínum; að baki honum I ★
eyðilegur skógurinn, víðáttumikið landsvæði þéttskipað, svört-
um, ljótum trjástönglum, sem reykur liðaðist upp á milli.
— Þetta er hræðilegur staður að yfirgefa þig á, ságði hann
blíðum rómi. Ó, Mikael, minn ástkæri, þetta var merkilegt
land, sem þú fannst, og sárt fyrir mig að fyrst núna skuli ég
sjá, hvað ég get gert þar sjálfur.
Hann kraup á kné við gröfina og gaf tárum sínum iausan
tauminn; fyrst er nokkur stund hafði liðið, reis hann upp aftur
og hélt á eftir hópnum.
Hann var hugsandi meðan hann gekk niður eftir; honum
fannst það einnig biturt, að undir stórum steini, sem fallið hafði
úr reykháf mylnunnar, hafði hann fundið bækur Mikes, þær
er hann hafði fært inn í fyrstu færslur sínar viðkomandi bæn-
um, — óskaddaðar.
Ættflokkurinn dvaldi um kyrrt, þar til fór að rigna fyrir
alvöru um miðjan nóvember. Rigningin barst yfir úr norð-
austri, og samfara henni kom æðandi stormur, sem grúfði yfir
flóanum mestan hluta Keillar viku. Það var beinlínis skýfall,
vátnið streymdi niður í stríðum straumum; sveitin var á floti,
uppþornaða brunna fyllti og vatn settist í lægðir. Þær kyrr-
„Eg las í giftingarfregnum.
um daginn, Adolf, að þú hefðir
verið að kvænast."
„Já, satt að segja var eg orð-
inn dauðleiður á að þurfa af?
stoppa sokkana mína sjálfur, og:
það gerði útslagið!"
★
„Þér haldið því fram, frús.
að það hvíli leyndardómur yfir
fæðingu yðar ... . “
„Já, það er fæðingardagur-
inn!“ ....
★
„Eg er búinn að drekka svo>
mikið, að nefið á mér er orðiið
blóðrautt. Hvað get eg gert við
því?“
Kunninginn: ,,Blessaður haltu
bara áfram, þá verður það
blátt!“
C SuwcughA
—TARZAN
2391
Eftir skipun Bristers leiddu svert-
ingjarnir hinn lasburða prófessor út
utr tilraunastofunni, þar sem hann
feafði legið í roti eftir byssuskefti
Bristers. Þeir höfðu líka meðferðis
einkennileg rannsóknartæki. Það brá
fyrir brjálæðiskenndum svip á and-
liti Bristers er hann sagði: Eg hefi
alltaf haft ánægju af dramatískum
atburðum, sagði hann og mér finnst
í raun og veru viðeigandi að þið
deyið froðudauðanum. En eg hefi
komið því svo fyrir, að þið beinlínis
óskið ykkur að verða froðudauðanum
að bráð og vera mér um leið þakk-
látir fyrir þá miskunn, sem eg sýni
ykkur. ,