Vísir - 13.07.1957, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Laugardaginn 13. júlí 195’J’
• •
■ •

• •
• •
• •
• •
i
ANDNEMARNIR
f ® •

EFTIR
RUTH MOORE

..... •
...... •
**•••*
m
—- Það er það, sagði Natti. —■ Og maður hefur alltaf þörf
fyrir það, Piper.
Þegar þeir komu aftur niður að ströndinni, stjökuðu þeir
bátnum út yfir grynningarnar í lækjarósnum, og Maynard vatt
upp seglið. Bátsskelin sigldi niður með bugðunum út þangað,
sem „Mary Cantril“ beið eftir henni, með skír og svört siglu-
tré sín, sem skáru sig vel úr, þar eð þau bar við tunglsskinið og
hvítan himininn. Á meðan Meynard og áhöfnin losaði mastrið
af bátsskelinni og hófu léttan skrokk hennar upp á þilfar „Mary
Cantril11, huggðu þeir Frank og Natti að kútnum.
Undir rygðuðu járnarusli Jóels gamla var fjársjóður Edda,
alveg eins og Natti hafði skilið við hann, og næsta morgun
festi Charley Tansley kaup á öllum nauðsynjúm til mylnu-
byggingarinnar í Boston.
Fólkið frá Somerset hafði lært margt af ættmönnum Cliarleys
Cantril — ekki aðeins, hvernig byg'gja átti notalega bjálka-
hagaði sér. Það er tilgangslaust að rifja það upp. Þeim mun kofa og hvernig haga ótti lífinu til sveita, þvi margt fólksins var
minna, sem sagt er, þeim mun betra. | Þegar gamalreynt í þeim efnum. í sannleika sagt höfðu piltar
___ Rétt er það, sagði Natti. 1 Charleys haft til að bera kunnáttu og snilli, sem dýrmsett var
Hann hikaði. Alla leiðina niður með ströndinni frá Somerset að þekkja; þeir voru allir veiðimenn og fiskimenn. En aðal-
hafði hann óttast um Betu. Ekki það, að hann óskaði eftir að
hitta hana, ef hann ætti um það að velja, en hann fann til
skyldu til að komast að því, hvar hún héldi sig og fullvissa sig
um að hún nyti þeirrar umhyggju, sem hún kynni að hafa þörf
fyrir. Hann hafði gert ráð fyrir að geta fundið hana á greiða-
sölustaðnum, en autt húsið með svörtum, gapandi gluggum
sínum benti í þá átt, að þar hefði enginn búið í langan tíma.
— Hvar er Beta, Piper, veiztu það?
— Hún beitti ýmsum brögðum þarna upp frá um.skeið, sagði
Piper.
Það var mjög líkt honum að segja, að hann ætlaði ekki að
rifja það upp; hann komst ekki hjá því að hjala dálítið.
— Það voru margir í kringum hana. Félagsskapur, sem þú
og ég hefðum ekki kært okkur um. Síðan held ég að hún hafði
orðið leið á öllu saman, því einn góðan veðurdag flutti hún og
þessi kunningi hennar — veit ekki hver hann var, hann var
mér ókunnugur — allt út úr húsinu. Seldu tvo eða þrjá vagn-
farma af eignum móður þinnar og tóku afganginn með sér.
Sumir sögðu að þau hefðu haldið vestur. Þau eru hvergi hér
um slóðir lengur. Þetta var þjófnaður, ekki satt, Natti?
— Ég er hræddur um það, sagði Natti. — En það skiptir ekki
miklu máli, Piper. Við mamma munum ekki snúa aftur hingað.
Beta mátti eins fá húsmunina, eins og þeir lægju hér og fúnuðu.
Piper rétti úr sér. Það leyndi sér ekki, að hann var langt frá
því að vera sammála. — Sumum getur fundist svo um upplausn
föðurhúsa sinna, sagði hann, — en öðrum ekki.
Honum finnst, að ég eigi að láta þetta fá meira á mig, hugsaði
Natti með sér. Ef til vill hefur hann rétt fyrir sér, ég veit það
ekki.
Hann svipaðist um í kringum sig og virti landslagið, sem
kom honum kunnuglega fyrir sjónir, fyrir sér í tunglskininu, og
honum fannst það í rauninni þegar vera orðið hálf-gleymt. Sú
taug, sem hafði bundið hann við það — aðallega ábyrgðartil-
finning hans gagnvart Betu og greiðasölustaðnum — hélt nú
ekki lengur, og hann var ekkert annað en glaður yfir því. Hið
eina, sem vert var að varðveita — frá pabba og skemmtilegu
samvistunum við Edda — hafði hann með sér til sinna nýju
heimkynna. Það var ekkert eftir hér á þessurn stað, sem of
margar endurminningar voru bundnar við.
— Við verðum að fara, Piper, sagði .hann. — Verðum að ná
flóðinu fyrir bugðurnar.
Hann hélt úti handleggnum og flutti kútinn dálítið til, og
forvitni Pipers sleit að lokum af sér öll bönd.
-—■ Hvað er eiginlega í jíútnum? Hvað er þetta, sem þú ert
að burðast méð? spurði hann og Natti hallaði kútnum, til þess
að gera honum kleift að sjá niður í hann.
Gamla járnaruslið hans pabba þíns, ei það sem ég sé? Ham-
ingjan góða, járn hlýtur að vera sjaldséð þarna upp frá, þar
sem þið búið.
atriðið, það sem höfuðmáli skipti, hafði verð ósagt cg ókennt,
þegar veturinn gekk í garð og ættflokkurinn hélt inn í lauf-
lausan skóginn með gleði og eftirvæntingu; þá hafði runnið
upp fyrir fólkinu, frá Somerset, að svo fremi að mennirnir
væru ekki örvæntingarfullir eða óttaslegnir, þurfti hin kalda
veðrátta alls ekki úð vera tími harðinda.
Og á næstu mánuðum komust þeir að ráun um að þetta var
rétt. Þök húsanna voru þétt, gnægð brennis og nógur matur.
„Bessie“ var dregin upp á þurrt yfir veturinn, en „Mary C.“ lá
við ankeri á höfninni. Þótt þeir þyrftu að höggva ísinn frá
byrðingi hennar á köldum morgnum, fraus hún samt aldrei inni;
sjávarföllin brutu upp ísinn á höfninni og báru hann burtu.
Og „Mary Cantril“ var bjargvættur þeirra.
Corkran fór tvær ferðir niður til Weymouth um veturinn og
hafði meðferðis ýmsan varning, sagaða trjáboli, saltaðan fisk,
skinn og fiður sjávarfugla. Somerset fólkið sleppti ekki hend-
inni af neinu, sem unnt var að ná tökum á og skipta fyrir
nauðsynjar. Það var furðulegt, hve margar tegundir um var
að ræða------jafnvel dúnn í dúnsængur gaf gott af sér. Og það
bezta af öllu var það, að með þessu móti höfðu karlmennirnir
ætíð eitthvað fyrir stafni. Þegar „Mary C.“ lagði af stað niður
til Weymouth, gátu þeir farið líka og heimsótt eiginkonur og
börn. Veturinn var kaldur og langur; hann flutti með sér djúp-
an snjó, frost og ís; en það komu dagar, sem hægt var að
stunda útivinnu--------mildir dagar, þegar vorið virtist ekki
langt undan, kaldir dagar, sem þó voru ekki of kaldir, þegar
heiður himnninn og sólin á hjarninu yljuðu fólkinu um hjarta-
rætur og starfið og vonirnar glöddu hug þess. Þegar karlmenn-
irnir fengu tíma til, unnu þeir við smíði nýrra bjlkahúsa. í ann-
ari ferð Corkrans komu nokkrar kvennanna og barnanna með
honum til baka á „Mary C.“, og fjölskyldurnar sameinuðust á
ný. Það var ekkert vit í því að hræðast veturinn.
Áður en veturinn komst í algleyming, höfðu karlmennirnir
flutt undirstöðu mylnunnar hans Andrésar gamla Cantril yfir
flóan, stein fyrir stein, og síðar farið með þá á bátum upp að
fossinum fyrir ofan nýja bæinn. Það hafði verið lýjandi starf,
en höggvinn steinn var. höggvinn steinn, og þá var erfitt að
komast yfir. Áður en snjór lagðist yfir, hafði undirstaðan verið
reist að nýju, og nú var unnið í skóginum við fossinn við undir-
búning yfirbyggingarinnar. Fossinn var að mestu leyti frosinn;
aðeins lítill straumur rjátlaði fram af brúninni og myndaði
klakabönd, sem brustu með miklu háreysti jafnskjótt og sólin
tók að breiða út geisla sína um hádegisbilið.
Vegurinn- inn í bæinn var greiður, og umhverfis nýiu myln-
una var rutt fyrir auðu athafnasvæði; í allar áttir út frá þessari
litlu verksmiðju breiddi skógurinn, mílu eftir mílu af voldug-
um trjám, sem voru ýmist þakin eða jafnvel hulin í snjó.
Það var á þessum stað við fossinn, á öðrum degi febrúar-
mánaðar, sem Frank var við vinnu sína er hann fékk skilaboð
{(•v*ö*I*d*v*ö*k*ii*n«n*f
.......................
— Að hata syndina en ekki
syndarann er boðskapur, sem
auðvelt er að skilja en sjaldan
er fylgt, og það er þess vegna,,
sem eitur hatursins breiðist út
í heiminum. Mahatma Gandhi.
★ f
Ættingjar gamallar pipar-
kerlingar höfðu sent hana til
rannsóknar hjá lækni. Eftic
gaumgæfilega athugun tók hann
til máls og sagði: — Eg finn
ekkert óeðlilegt. Eg mun segja
ætingjum yðar það.“
— Ó, eg þakka yður fyrir,.
læknir, sagði gamla konan mjög
innilega. — Þrátt fyrir allt er
þá ekkert óeðlilegt við það aS
halda upp á pönnukökur, er
það annars? f
— Auðvitað ekki ,sagði lækn-
irinn. — Hví skyldi það vera„.
mér þykja þær mjög góðan
sjálfum.
— Segið þér satt?“ spurði.
gamla konan áköf. — Þá verð—
ið þér að koma einhverntíma í
heimsókn til mín. Eg á þrjár
fullar ferðatöskur af þeim. j
★
Sirkussýningin náði hámarki.
þegar ljónatemjarinn fór með
höfuðið inn í opið ginið á ljón-
inu.
Þá sneri einn áhorfandinn
sér að sessunaut sínum og sagði:
„Mynduð þér þora þetta?
,,Það er ekkert að þora, en
eg kann bara ekki við það aci
hafa hár uppi í mér.“
~k 1
Dieter Borsche keypti sér
hatt í verzlun í Hamborg og
bað um að hann yrði sendur
heim. Þegar hann var búinn
að borga sneri hann sér að-
sölustúlkunni og bað hana aS-
gleyma nú ekki heimilisfang-
inu.
Og vissulega lá hatturinn inn-
pakkaður í forstofunni þegar
hann kom heim. En þegar hamn
tók umbúðirnar utan af hon-
um rak hann augun í bréfmiða
og á honum las hann: „Stina
Kröger, Ham.borg-Altona„
Steinhuderweg 24.“
£ & Butfouqká ~ T A R Z A M —• 2397
\ Skemmtilegasta hrædýr skógarins
'er hyenan, taltaði Brister. Það er
ekkert sem gleður þær meira en
hjálparvana menn. En þið skuluð
muna það, að ef þær fara að gerast
leiðinlegar, þá er augvelt fyrir ykkur
að opna munninn og fá ykkur sopa.
Hann er brjálaður, sagði Redfield og
svo biðu fangarnir í hinni óhugnan-
legu þögn, sem varð þegar eitríð
byrjaði að drjúpa í andlit þeirra.