Vísir - 19.07.1957, Blaðsíða 7
Föstudaginn. 19. júlí 1957
vlsni
EXGIM
VEIT
SÍNA
ÆmA
eftir
3L
orénce
'J
JLo
heim.
All'ari ætlaði að fara stinga smekkláslyklinum í skrána, þegar
sannan vin, sem væri lögfræðingur. Til þessa hafði hann aldrei dyrnar opnuðust og Jane kom fram í gættina, lagði hendurnar
þuift á lögfræðingi að halda. Verst var, að þeiíkja engan, sem um hálsinn á honum og kýssti hann.
siðan, sagðí hún, sð hún hefði „fehgið svona fyrir hjartað“,
eins og hún kvað að orði.
Að rannsókninni lokinni sagði hann við hana, að hún hefði
ekkert að óttast, en hann taldi ekki ráðlagt, að segja henni
alveg eins og var. Sannleikurinn var sá, að það ekki allt í lagi
með hjartað. Hjartað var ekki sterkt og hún hafði fengið liða-
gigt, þegar hún var 10 ára, og aítur þegar hún var sextán ára,
og var gefið „cortisone".
Allan var sérfræðingur í hjartasjúkdómum og þótti vænt um,
að hann hafði lagt stund á þá sérgrein, þvi að nú gat hann
annast konu sína sjálfUr, og ef eitthvað kærni fyrir, gæti hann
þegar aðhafst eitthvað, og þar sem þau lifðu mjög rólegu lífi,
var einnig talsvert öi-yggi í því. ,
Nú beygði hann inn veginn frá götunni. Hami var kominn eftthvað, sem hún gat ekki
munað hvað var, en vonaðist til
að þér mynduð.
*
Menuhin nafnið virðist ætla
'Jt
k*v*ii*!*d*v*ö*k*u*n*fl*)
Skilaboð á borði forstjórans:
— Konan yðar hringdi og sagð-
• ist hafa ætlað að miriria yður á
hann gat gert að trúnaðarmanni. Það mundi verða erfitt áð
tala um þessi mál við bráðókunna memi. |
Iiann átti um tveggja kílómetra leið ófarna til húss síns í
einu úthverfi Lundúna, er hann hafði tekið ákvörðun sína.
Hann ætlaði að segja Jane, konu sinni, frá heimsókn Stellu.
Þau yrðu að standa hlið við hlið í þeim erfiðleikum, sem fram-!
undan hlutu að vere
Hann vonaði, að þessi tíðindi yrðu ekki of þungbært áfall
fyrir Jane en hún var ekki sterkbyggð, en þegar hann hafði
kynnst henni í sumarleyfi suður við Miðjarðarhaf, hafði hann
litið á hinu ungu, lífsglöðu, sólbrenndu konu sem ímynd æsku-
þróttar Þetta var fyrir tveimur árum og hann hafði alið þrá
:í brjósti þá, að geta fundið konu, sem hann gæti gert að æfi-
félaga sínum. Áður hafði hann um nokkurt skeið, eftir að
Stella hvarf úr lífi haris, verið beiskur i garð allra kvenna.
Vinnan hafði verið honum stoð í að gleyma, fen hann hafði verið
sér þess meðvitandi, að þannig gæti hann ekki haldið áfram.
Jane hafði komið inn í líf hans á réttu augnabliki. Bjartsýni
liennar, sem hafði svo góð. áhrif á alla, hafði örðið til þess að
koma honum vfir örðugan hjalla, hún kom honum í gott skap,
sætti' hann við allt og alla og hann gat hafist handa á nýjan
leik, endurgæddur þreki og með nýjar vonir. Hann hafði fengið
ástríðukennda ást á henni, eins og Stellu á sínum tíma; enda
var hann þroskaðri, íhugaði allt rólegar, og frá öllurn hliðum og
hann hafði komist að þeiná niðurstöðu, að það væri ekki aðeins
hamingjuboði fyrir hann, að ráðast í að stofna heimili með
henni, heldur jafnframt mjög hyggilegt, því að þar sem Jane'
væri mundi vera friður, ró, öryggi og gleði, og nú höfðu þau
værið í hjónabandinu þrjú misseri og það háfði verið hamingju-
ríkur tími. Og það hafði aldrei komið til árekstra þeirra milli,
eins og svo títt hafði ltomið fyrir, er hann var kværitur Stellu..
.Velkóminn heiiri, Allari, ég hélt, að þú arilaðir aldrei að a® kalda áfram að bera hátt á
listahimninum, því 16 ára dóttir
íiðluleikarans fræga, Yehudi
Menuhins, cr Zamira heitir, er
svo stórkostlega falleg, að
koma.“
„Þáð var svo mikið að gera — nýtt met í aðsókn held ég.“
„Þú ért líka dálítið þreytulegri en vanalega, og mér finnst
augnatiilit þitt bera áhyggjum vitni.“
•OM
Hann þrýsti henni að sér og kyssti hana. Það var gott að
vera kominn heim. Hann gat ekki fengið af sér að valda henni
áhyggjum með því að segja henni strax hvað komið hefði fyrir.
Hann álcvað að bíða kvöldsins.
Þau gengu inn í setustofuna. Þar logaði í birkikubbnum í
opinni eldstó. Það var snemma vors og enn svalt í veðri. Á
borði var flaska með gin, Martini-flaska, glös og kex á bakka.
„Við erum ein heima,“ sagði hún. Bridget bað um frí. Faðir
hennar er veikur. Mér fannst ég vera hressingar þurfi, en beið
eftir þér. Viltu blanda i glösin?“
Þau settust í sófann og hann lyfti glasi sínu ög tók svo höna þörn?
hcnnar í sína og strauk hana. Hann naut bess að vera einn með
henni í kyrrð og ró heimilisins. Henni var það einkar lagið, að
fjöldi ítalskra kvikmyndafé-
laga heíur gert henni tilbcð um
samninga til langs tima.
En pabbi segir: Hún verður
að ljúka námi sínu í Sviss fyrst.
•¥•
Húseigandi var að ræða við
hugsanlegan leigjanda: — Þér
vitið, að við erum mjög kyrrlát
j hér og viljum ekki hafa neirrn
‘ hávaða. Eigið þér nokkur
koma öllu svo fyrir, að manni leið vel, og sjálf var hún þannig, þess háttar?
að honum leið alltaf vel í návist hennar. Hann óskaði þess inni-
lega, að SteLla hefði ekki komið —• því að hamr var áhyggju-
fullur og' kvíðinn.
Nei.
Píanó, útvarp éða eitthvað
„Nú vona ég, að þú verður eins ánægður með matinn, eins | páfagauk?
Nei.
Leilcið þér á nokkurt
hljóðfæri? Eigið þér hund, kött
og þégar Bridget býr hann t.il,“ sagði hún. „Eg bió til rétti eftir
franskri uppskrift og hamingjan má vita hver árangurinn hefur
orðið. Ég blandaði saman ótrúlegustu efnum við fnátartilbún-
-i inginn.“
En réttirnir voru lystilegir og brögðuðust vel. Það var i raun-
inni ágætt, að Bridget átti frí, þótt hún væri ágætis mat-
reiðslukbna, því þegar Jane bjó til matinn kom hún honum
alltaf á óvart með því að bera nýjan rétt á börð.
Hann minntist dagsins, er Jane hafði kvartað yfir veikjum
og hann hafði ekki talið neina hættu á ferðum — og sagt henni,
að dálitlir verkir þyrftú ekki að boða 'neitt, en urn kvöldið, er
hann kom heim, var Jane komin í rúmið og það var lyfjabúða-
glas með pillum í á svefnborðinu hennar, og hann hnyklaði
bninir, því að hann var einn þeirra lækna, sem var móti allri
óþarfri meðalanotkun. Og hann ætlaði að tala við hana dag-
inn eftir um þetta en svo gerðist dálítið um nóttina.
Hann vaknaði við annarlegt hljóð og áttaði sig brátt á því,
að það mundi hafa komið úr svefnherbergi liennar, en þau
sváfu ekki í sama herbergi, þar sem hann hafði símánn við
höfðalagið, og vildi ekki, að hún yrði íyrir ónæði, ef hringt væri
til hans á nóttu. Hann kveikti í skyndi og flýtti sér til hennar.
Hún hafði sezt upp í rúminu, svitinn gljáði á andliti hennar,
Og hún átti sýnilegá erfitt með andardi'átt. Kvaladrættir voru í
andliti hennar, sem minnti harin á héígrírriu. Hann hafði orðið
að gefa henni sprautú, en þáð sem eftir var nætur svaf hún
rólega.
— Nei, en það urgar dálítið í
pennanum mínum stundum
þegar eg skrifa.
• :
Ferðamá.ðúr: —. Hvað er
orðið af hínni vindmylnúnni?
. Heimamaður: — Það var sko'
þannig, að við‘ höfðum ekki
svo við tókum hana niður.
Að miðdegisverði loknum settust bau aftur í setustofunni, og nógu mikinn vind fyrir tvær,
nú var tækifærið komið til þess að segja henni frá heimsókn
Stellu. Orðin Voru alveg komin fram á varir haris, þegar Jane
tók til máls:
„Allan, ég hefi hlakkað til þess í allan dag, að þú kæmir
heim, því að það er dálitið, sem ég verð að segja þér —“
Hún horfði á hann með bláu, blíðlegu augunum og það var
Ijómi, gleði og eftirvæntingar í tillitinu.
„Hvað er það, Jane mín?“
„Allan, ég ber líf undir brjósti. Ég fékk að vita vissu mína
um það í dag. Ég fór til dr. Harvey’s, er mig grunáði það
skyndilega, og það talaðist svo til, að ég færi til hans til skoð-
unar. Hann sagði, að það væri enginn vafi. Hann bað mig að
koma eftir mánuð, og hann bað mig að heilsa bér og óska þér
til hamingju.“
Dr. Harvey var sérfræðingur og vinur þeirra beggja.
*
Fjórði
maður
Bill:
bridge?
Jim: — Allt í lagi.
Bill: — Jæja, þá varitar okk-
ur bara þann þriðja.
*
Boxari, sem átti að keppa um
meistaratitilinn i þungavigt,
var á leið inn í hringinn, en
mjög ragur.
— Það er allt í lagi Ji, sagði
þjálfari hans. — Segðu bara
við sjálfan þig: Eg skal rota
Daginn eftir fór hann með hana í sjúkrahús, þar sem nákvæm
Allan vissi hve Jane hafði þráð að éignást barn og hann var hann, og þú rotar hann.
eins liamingjusamur af tilhugsuninni og hún var. Stella, á
hyggjurnar, kvíðinn, — allt var gleymt á þessari stundu gleð
rannsókn fór fram. Hún sagði honum nú, að þeíta hefði komið innar. Hann tók hana í faðm sér og kyssti hana aftur og aftur. 1 ið lyginn stundum
fyrir áður, en það var áður en þau giftust, og það var langt Og langa lengi sátu þau þögul og hamingjusöm við arineldinn. | •
— Það er ekki öruggt, svaraði
Jim, — eg veit hvað eg get ver-
C & Sunmyks —“TAItZAM nn 240*2
/Þáð leið heldur ekki á löngu þar nú- virtist öllu lokið, þegar konung- hafði barizt svo hrausilega fyrir. En hræðilegu ámátlegú hljóði. Það var
til ljóníð var búið að drepa állar ur dýranna nálgaðist með froðugt allt í einu var Ijórúð truflað a£ orrustuöskur karlapans.
hýenurnar eða rek þær á flóíta og ginið í áttinni að bráSmni, sem það