Vísir - 20.07.1957, Qupperneq 10

10
VÍSIR
Laugardaginn 13. júlí 195?
— ■ 1 r
EiXGIXN
VEIT
SÍTSA
ÆVIXA
eftir
.Uforence
ŒdLL
1 Jane varð fyrri til að rjúfa þögnina:
„Ertu glaður yfir þessu, Allan?“
Hún mælti lágri röddu og hjúfraði sig að honum, og hann
svaraði:
„Ég er svo hamingjusamur — að ég geri líklega einhverja
vitleysu. Það er ekki að vita nema ég komi með rugguhest
handa honum, þegar ég kem heim á morgun.“ sagði hann
hlæjandi.
„Ég er viss um, að það verður stúlka, Heldurðu, að þér þyki
leiðinlegt, ef svo yrði?“
„Ég varð víst að láta þig ráða því og vera jafnánægður hvort
sem þú kemur með dreng eða stúlku. En mér finnst nú heppi-
legra, að fá strák, því að þá verða félagar hans allir skotnir í
systur hans, sem vafalaust kemur á eftir honum.“
„Það er dálítið i þessu — verði það drengur, en það næsta
verður blátt áfram að vera stúlka.“
Myndin af Stellu gægðist aftur fram í hugann. En hann gat
ekki sagt henni þetta nú, er þau bæði voru svo hamingjusöm. I
Nú vaknaði kvíði hans um Jane, heilsu hennar vegna. En von-]
andi færi þetta allt vel. Hann vissi, að hún yrði að fara var-1
lega, og sjálfuf yrði hann að sýna henni enn meiri umönnunum!
og' ástúð en áður. Ef hann segði henni frá Stellu nú mundi hún
vafalaust komast í hugaræsingu, sem gæti haft alvarlegar af-
leiðingar. Þau Jane og hann, urðu að geta lifað í þeirri bjarg-
föstu trú, að hún tilheyrði honum, og hann henni, og að ekkert
í öllum heiminum gæti nokkurn tima aðskilið þau.
Hún stóð upp og dró gluggatjöldin fyrir og kveikti á nokkr-
um smálömpum, eins og þau voru vön, þegar þau voru ein
heima á kvöldin. j
„Það ér eitt, sem ég hefi oft hugsað um,“ sagði hún, er hún
var sezt hjá honum aftur.
„Og hvað er nú það?“
hjónaband þitt var barnlaust. Það eru til menn, sem. ., . “
„Að þú kannske kærir þig ekki um börn, af því að fyrra
„Én ég er ekki einn þeirra," sagði hann allhvasst, og iðraði!
þess þegar að mæla þannig, en það hafði verkað óþægilega á (
hann, er hún minntist á fyrra hjónaband hans. j
Hann brosti til að róa hana, því að hann sá, að hann hafði
gert hana skelkaða.
„Ef Stella hefði lifað, þá hefðum við vafalaust eignast börn,
en hjónaband okkar stóð skamma hrið, og við vorum ung og
fannst, að ekkert lægi á.“
„Varstu ekki leiður yfir, að þið áttuð ekki barn?“ sagði Jane
hugsi.
„Ég hefi aldrei hugsað um það, og það var betra að svo var
ekki, en við skulum ekki tala um fortiðina. Ég hefi sagt þér, að
hjónaband okkar fór út um þúfur löngu áður en hún dó, og ég
vildi helzt geta gleymt alveg þessum kafla ævi minnar, ég var
ekki hamingjusamur — við skulum ekki fara að róta upp í
þessu, Jane.“.
„Þú hlýtur að hafa verið særður djúpu sári, er hún yfirgaf
þig,“ sagði hún hugsi. „Þótt þú hugsir kannske aldrei um það
er ég önnur konan þín, konan, sem. .. . “
„Talaðu ekki þannig, Jane,“ sagði hann og greip um axlir
hennar, „aldrei aldrei framar. Það sem, er mikilvægast og bezt
í lífi mínu, er það, að þú varðst á vegi mínum. Þú hefur gert
mig hamingjusaman — ég hefi verið hamingjusamur hverja
stund, síðan er fundum okkar bar saman. Það er engin önnur
kona, sem er mér neitt. Mér finnst, að ég hafi byvjað lífið, þegar
fundum okkar bar saman.“
Var hann að reyna að sannfæra siálfan sig með þessum orð-
um? í gær hafði hann verið svo viss um sjálfan sig og allt, en
nú. . . . eftir heimsókn Stellu. . . . var eins og einhver vafi hefði
laumast inn, hróflað hefðí verið við öryggiskennd hans, — og
hann spurði sjálfan sig hvort hann væri ekki að einhverju leyti
meðábyrgur fyrir allt hið illa, sem komið hafði fyrir Stellu,
eftir að hún hafði yfirgefið hann. Hafði hann ekki vanrækt
hina fögru, lífsglöðu konu sína, sem hafði alið hinar björtustu
vonum, er hún batt örlög sín hans, en varð fyrir vonbrigðum,
af því að hann hugsaði um það eitt, að brjótast áfram?
En nú var Stella, sem hann eitt sinn hafði elskað eins og
lífið í brjósti sínu, Stella, sem liann hafði haldið dána, komin
inn í líf hans af nýju.
„Jæja, Jane mín,“ sagði hann lágt, — ,,nú er það bara þú og
ég — bráðum verðum við þrjú —“
Hann mælti þetta hásum rómi og ætlaði að segja eitthvað
meira en í sömu svifum hringdi síminn. Hann gekk að honum
og tók upp heyrnartálið.
„Halló.“
„Það er ég, Stella —“ var svarað, ,fyrirgefðu, að ég ónáða
þig, en ég er í hættu. Ég verð að tala við þig — þegar í kvöld.“
Jane leit á hann spyrjandi augnaráði, þegar hann hafði lagt
heyrnartólið á. Það var ekkert óvanalegt við það, að hringt.
væri til hans, — og vanalega var það þá svo, að hann varð að
vitja sjúklings. Þetta hafði gerst oft og mörgum sinnum, en
samt sem áður fannst honum, að hann skorti allt öryggi, er
hann nú varð að segja konu sinni ósatt.
„Ég er víst til neyddur að fara,“ sagði hann, „en ég kem
fljótlega aftur. Það er sjúklingur, sem þjáist af hjartabilun en
ég held, að í bili dugi að láta hann fá sprautu."
Hann gekk fram í forstofuna og tók læknatöskuna, sem allt
af var þar tilbúin, ef hann þyrfti að grípa til hennar. Vitan-
lega varð Jane fyrir vonbrigðum, að hann skyldi þurfa að fara
út einmitt þetta kvöld, er hún hafði vonað að þau gætu lagt
einhverjar áætlanir fyrir framtíðina — ekki áðeins fyrir þau
ein, heldur líka barnið, sem hún bar undir brjósti.
Það var farið að rigna, svo að hann hljóp frá aðaldyrunum
að bilskúrnum. Brátt sat hann við stýrið og ók þangað, sem
Stella hafði beðið hann að koma. Það var þægilegur kliður frá
hreyflinum, en það ískraði dálítið í gluggaþui rkunni, og það
fór í taugarnar á honum.
Eftir tuttugu mínútna akstur kom hann að götunni, sem hún
hafði nefnt. Hann ók hægt eftir henni og leit á húsnúmerin, en
allt í einu skaust einhver fram úr húsagarði, svo að hann varð
að sveigja snöggt til hliðar. Hann var annars ágætis bílstjóri,
en þetta hefði ekki komið fyrir, ef hann hefði verið jafnaðgæt-
inn og vanalega og taugarnar í jafngóðu lagi. Þetta var þá
Stella. Til allrar gæfu stöðvaðist hún svo snarlega, að hún varð
ekki fyrir bílnum, en litlu mátti rauna.
Andartaki síðar sat hún við hlið hans, allblauí og lítt snyrti-
leg, — gerólík því, sem var, er hún kom til hans í læknastofuna,
og það var mikill áhyggjusvipur á henni.
„Viltu að ég aki á einhvérn ákveðinn stað?“
„Nei, bara eitthvað þar sem við getum talast við í ró og
næði.“
Eftir stutta þögn bætti hún við:
„Þekkirðu ekki neinn afskekktan stað, við skógargötu til
dæmis, þar sem við getum numið staðar meðan við ræðumst
við.“
Hann ók af stað og fór nú varlegar en áður. Þau ræddu fátt,
aðeins orð á stangli fóru á milli þeirra, — honum þótti líka
öruggara að þau létu viðræður bíða, því að hann þurfti að hafa
allan hugann við aksturinn. Stella hafði ekki ságt eitt einasta
orð um hvers vegna það var svo mikilvægt, að þau hittust þeg-
ar þetta kvöld.
Nú var komin þoka, að vísu ekki þykk, en hann var þó til
neyddur að aka hægara. Hann.ók inn í trjágöng, þar sem hann
eitt sinn hafði geymt bílinn, meðan hann leit inn til sjúklings.
Þegar hann sneri kveikjulyklinum sagði hánn umsvifalaust:
„Segðu mér þá hvað hefur gerst?“
t1
^4
k.vö*N«v»ö»k*u*n-n«f
| Ungi maðurinn læddist aftaa
( að stúlkunni sinni, tók höndunn
fyrir augu hennar og lýsti yfir:
I — Eg kyssi-þig, ef þú getur
ekki gizkað á, hver þetta er. Og:
þú mátt reyna þrisvar.
j — George Washington*
Thomas Jefferson, Abraham.
Lincoln, sagði hún.
| 'k
| Kóreustríðið var í algleym-
ingi og herspítalinn í Tokyo
óskaði eftir meiri blóðgjöf frá
bandarískum hermönnum þar.
Menn í flokki Joes undirforingja
voru að undirbúa blóðgjöfina,
þegar hann sjálfur lét í ljós
ósk um að mega slást í förina.
Joe var búinn að vera alllengi £
hernum og hafði tekið þátt í
mörgum orustum, oft með
flöskuna með sér. — Joe, sagði
yfirmaðurinn, — þeir mundu
fá 75% alkohol og 25% blóð frá
þér, ef til kæmi.
— Þá verð eg að fara, sagði
Joe ákveðinn. — Eg hef ein-
mitt það; sem þá vantar £
Kóreu núna yfir vetrarmánuð-
ina — frostlög!
*
Faðirinn: — Drengur minnl
Eg hafði aldrei kysst stúlku'.
fyrr en eg hitti móður þína.
Mundir bú geta sagt hið sama.
við son þinn?
Sonurinn: — Já, en áiæiðan-
lega ekki verið svona sakleysis-
legur á svipinn á meðan.
★
— Það er satt, sagði eigin-
maSurinn sannfærandi. — Eig-
inkona mín hljópst á brott með^
bezt vini mínum.
— Það var nú verra. Var
hann laglegur þrjóturinn?
— Eg veit það ekki. Eg hef
aldrei séð hann!
Atviiiiiulcyjsin{«íiiiii
lækkar.
Launþegar í Noregi voru i.
febrúar i vetur 1,170,900 talsins
— það er að segja 5650 fleiri en-
i fyrra.
Á sama tíma var tala atvinnu-
leysingja 25.010 og er það 151S:
færri en árið áður.
í. /£. SuncuqkA
TAUZAN
2-19&

Öskur apans var ofboðslegt og
Ijónið snerist til varnar. Þar vár
kominn Bulat, vinur Tarzans, með
þrjá af félögum sínum. Ljónið varð
tryllt af bræði og snerist gegn þeim.
Tarzan togaði í böndin af æsingi.
Þetta yrði bardagi sem frægastur
yrði í allri sögu frumskógarins. j