Vísir - 24.07.1957, Blaðsíða 7

Miðvikudaginn 24. júlí 1957
VISIE
7
EXGIXN
VEIT
SÍKA
i:\i\a
eftlr
3L 'ence
,S?M.
að götunni, heldur aðeins i.því, sem var á bakhliðinni. Þar var
hægt að draga fyrir þykk tjöld, vegna rannsókna, svo að utan
írá séð virtist þar vera kolamyrkur. Hann lagði og rikt á við
hana, að hún yrði að vera tilbúin, er. hann kæmi að sækja hana
um morguninn. Eva Edmond kæmi kl. 10, en ræstingarkona
fyrr, og þyrfti hún að vera reiðubúin klukkan hálf níu.
Kvaddi hann hana svo og þakkaði hún fyrir. Þau litust í augu
rétt sem snöggvast og allt í einu kyssti hann hana á vangann og
sagði „Reyndu að vera vongóð, Stella.“
Hún brosti, en augu hennar voru rök. Hún stóð og starði á
eftir honum, þar til hann ók burtu.
rannsókna, til þegs að fullvissa pjg uin, að.hér væri einnig allt
tilbúið til þess að taka á móti sj.úklingum. En þá yeitti hún
athygli dálitlu, sem lá i gluggakistunni, og hún gekk þangað og
tók það í hönd sér.
Það var eyrnalokkur. Hún taldi, að þetta mundi vera skart-
gripur, sem ræsingakonan heföi fundið á gólfinu og lagt í glugga-
kistuna, svo að hún tæki eftir honum og kæmi honum til skila,
ef einhver sjúklingur spyrði eftir honum, þyí að vafaiaust hafði
einhver sjúklinganna fi’á deginum áður rnisst hann á gólfið.
Eva athugaði þó eyrnai'lokkinn nánara og komst nú að raun
um, að steiixninn í honum, sem var grænn á lit, var ekki úr lit-

fS)
LJ do
k*v*o«J*d*v5*k*ii*n*ií*!
« J«
Læknirinn (við kunningjíf.
Þaima var eina konan,
að leggja hann í skúffu, en fannst þá allt í einu, að hún kann- jsem eg elska.
uöu gleri, heldur smai’agð. Hún fór fram í bios.t'Cfuna pg ætlaði jsinn):
Klukkan var næstum orðin tiu, þegar Eva Edmond kom til
vinnunnar, dálítið móð, þvi að hún var heidur i seinna lagi, og
það kom fyrir, að Allan læknir kom aðeins fyrir tiu, eða hringdi.
í fyrstu hafði hún haldið, að það væri til þess að fullvissa sig
um, að húir kæmi á réttum tímá, en er hún fór að þekkja hann
betur sannfærðist hún, að hann væi’i alls ekki svo gerður, að
hann beitti slíkum aðferðum.
Ræstingarkonan var faiún, en það hlaut að vera skammt síðan,
því að linoleumglófdúkui’inn var ekki meira en svo þornaður....
Eva fór úr frakkanum — hún var næstum allt af hattlaus —
svo smokraði hún jerseykjólnum upp y’fir höfuð sér, og liengdi
hann upp. Hún leit í spegilinn og hagræddi dálítið gullna hárinu
sínu, og svo lagði hún sem snöggvast hendur aö hvítu silki-
brjósthöldunum. Hún horfði góða stund hæst ánægð á sjálfa
sig i speglinum. Hún vár vel vaxin — það vissi hún vel —
rnargir höfðu slegið henni gullhamra fyrir fallegan vöxt. Fj'iúr
skömmu hafði henni boðist starf sem sýningarstúlka i tízku-
verzlun, en hún hafði hafnað því, þótt hún hefði fengið muh
■ hærra kaup. Hún vildi heldur vera hjá Allan Jækni, af þvi að
hún gerði sér vonir um, að hann mundi brátt fara að veita sér
nánari athygli. Það haíði líka stælt hana, að henni hafði ekki
orðið neitt ágengt enn i raun og veru, að henni fannst, þótt
hann væri henni vinsamlegur og hefði stundum boðið henni upp
a. gías og ekið henni heim. Var hún og sannfærð um, að það
væru margir ungir menn, sem myndu taka viðbragð, ef hún
aðeins hreyfði litla fingui’inn— fax’a í óllu að dutlungum henn-
ar. Það voru líka menn á aldur við Allan, sem höíðu boðið henni
út, en hún hafði jafnan neitað. Hún vildi sigra AUan, af. því aö
harin var eini maðurinn, sem aldrei hafði reynt að sigra hana,
og. vist væri það nautn fannst henni, ef hun gæti vakið sömu
þrár og langanir í hans brjósti, og hún hafði vakið í brjóstum
svo margra manna, og hún hafði strengt þess heit, að ef þessi
dagur rynni upp, skyldi hún siðar nota tækifærið til hefnda
íyrir hve lengi hann hafði vanrækt hana, — en undir niðri lifði
einhver óljós grunur um, að hún munai aldrei hrinda neinum
slíkum hefndaráformum í framkvæmd.
Ðálítið gröm sparkaði hún af sér gönguskónum og fór i hvíta
inniskó með lágum hælum, sem hún notaði í vinnutímanum.
Svo fór hún í hvíta sloppinn.
Þegar hún hafði athugaö póstinn og lagt hann . á skrifboi’ð
Allans og fullvissao sig um, að allt væri eins cg það átti að vera
— fór hún inn'í herbergið á bakhliðinni, sem Allan notaði til
aðist við þennan grip, — að hún hefði séð hann áður.... og nú j — Hvers vegna kvæntistu
rann eins og ljós upp fyrir henni. Seinasti sjúklingurinn sem benni ekki?
— Eg hef ekki ráð á því, húri
er bezti sjúklingurinn minn. [
★
— Ef eg neita að verða kon-
an þín, hvíslaði hún með eftir4
væntingu, — ætlai’ðu þá í í’aun.
og veru að frenxja sjálfsmorð?
— Já, svaraði hann nokkuð
óstyrkur, — því er eg vanur að
hóta. i
*
— Eg hef oft verið beðinn unri
að giftast, sagði sveitastúlkan.
og i-eigði sig.
— Þú segir ekki; hver bað
þig, Jónína? spurði strákurinn
á næsta bæ.
— Ó, mamma og pabbi.
★
— Ei’tu að veiða?
— Nei, di’ekkja ánamöðkum.
★
Foxmaður hnefaleikaklúbbs-
kom daginn áður, hin dularfulla kona, sem ekki vildi segja til
nafns síns, hafði verið með svona eyrnalokka.
Það var furðulegt, að hún skildi, finna hann í rannsókn.a.rstof-
unni, því að hún var viss um, að inn í hana mundi konan ekki
lrafa komið. Til þess aö komast inn í hana varð aö fara urn
dálítil göng, en úr þeim voru dyr inn í læknastofuna, biðsto.funa
og rannsóknarstofuna. —■ Eva tók eyrnalokkinn aftur upp úr
skúffunni.
Hún skrapp niður í kjallara byggingarinnar og fann að rnáli
í hei-bergi ræstingakvenna þar, konuna, sem þyoði lækriastofur
Allan, en ræstingakonur byggingarinnar voru þarna að skipta
um föt og voru auk þess í uirdirbúningi með að fá sér kaffisopa.
Eva bauö þeirn góðan daginn og sneri sér svo að ræstingakon-
unni, frú Thomas, og spurði:
„Hvar funduð þér hann?“
.JFaiin hann....“ syaraði frú Thomas og roðnaði upp í hárs-
rætur, eins og hún hefði.yerið ásökuð um éitihvaö. „Eg fahn
hann ekki.. Og ég hefi alls ekki snert hann. Hann lá þarna í
gluggakistunni og ég hreyfði ekki við honum.“
Aiíar hinir ræstingakonurnar horfðu fjandsamlegum augum á
Evu, en hún var niðursokknari í sínar eigin hugsanir en svo, að
hún tæki eftir því. Eyrnalokkurinn hafði þannig legið i glugga-
kistunni, er frú Thomas kom til vinnu sinnar. Annaðhvort var,
aö Allan hafði fundið hann og lagt hann þarna í gærkvöldi, eðá,’ns: — ^æ-)a, þá er aðeins eftir
einhver hafði misst hann á gólfið. Við nánari ihugun þóttist hún ákveða litina. Nokkrar upp-
viss um, að hefði Allan fundið hann mundi hann ekki hafa lagt’. astungur?
hann í gluggakistuna, hann muridi hafa Jagt hann i skúffu til! Jéjagi: Eg sting upp, a.
geymslu.... og nú hljóp roði í kinnar henni, því að afbrýðisem- svörtum og bláum.
in blossaði upp í henni. Það hlaut að liggja þannjg í málinu, að
hin dularfulla kona, sem Allan hafði kallað Ruth Dawson, hefði
kornið aftur í heimsókn til hans síöar um kvöldið, — þegar hún". Vlnui •
var farin. Það leit þannig út fyrir aö sá góði maður, Allan Witt
læknir væri ekki upp yfir smáævintýri hafinn.... sem henni
fannst raunar ekki tiltökumál, því að henni fannst Jane, koná
fram úr hófi leiðinleg, og hún var sjálf staðráðin í að eiga sin
ævintýri með Allan.
Það var leiðinlegt, kæri
y
Hvað?
Eg. á. við,

iji.ér. þykir
að heyra, að konan þín
kir, iejit
ín sliúH
hafa hlaupist á brott með þjÓn—
inum.
— Ó, blessaður góði, það vap
allt i.lagi. Eg ætlaði hvort sem,
var að reka hann.
Eva sá nú húsbónda sinn í öðru Ijósi en áður. Það leit ekki út
fyrir, að.hann.... jæja, hún hlakkaði til að sjá framan í hann,
þegar hún afhenti honum eyrnarlokkinn. Henni fannst, aö það
yrði eins konar uppreisn fyrir þá lítilsvirðingu, sem henni fánnst
að hann hefði sýnt henni, með því að skipa lienni að fara heim
daginn áður.
Það var alveg deginum ljósara hvað gerzt hafði. Eva hafði
fyigt Rut.h Dawson til dyra, en svo hafði hún komiö aftur, þegar
hún var farin.
.... Firnrnt eða sex sjúklingar biðu þegar i biðstofunni, þegar
Allan kom. Hann var enn áhyggjul'ullur, en þó ánægður yfir
að allt hafði gengið eftir áætlun til þessa. Jane hafði mótmæla-
laust fallist á, að hin nýja aðstoðarkona hans fcyggi hjá þeimjfjeytt fjölskyldu?
dálítinn tíma, og fengi gestaherbergið til umráða. I Tilvonandi tengdasonur: _________
„Hún þarf ekki að vera hér nema mánaöartíma,“ sagði hann,'ja nej( herra minn. Ég ætlaði
„hún hefur óvanalega góð meðmæli, og heíur áður haft svipað !satt að segja aðeins að sjá fyrir
starf méð höndum og hún nú fær. Auk þess er hún fremur'[ dóttur yðar. Þið hin verðið því
aðlaðandi og ég held, að þér verði ánægja að þvi, og tilbreyting"'nriðúr að reyna að sjá fyrir
að hún búi hér þennan tíma.“ I ykkur sjálf.
J-ón: — Þú sagðir mér, að það
hefði verið ást við fyrstu sýn,
þegar þú hittir Ernu, en eg sé
ykkur ekkert saraan núna?
Jói: — Nei. Þú skilur, eg
leit á hana aftur.
*
Tilvonandi
Ungi maður.
tengdafaðir: —
getið þér fram-
& R. 8unm§ká
TARZAN
2im
éM0M'
m
Þegar apainir voru búriir aS. jafna
1 sig eftir bardagánri við ljónið losuðu
•"geir íiéndur Tarzans, vinar- síns. —
Tárzan tók prófessojjnn á bakið og
iiár jiánn áð •kofanum? Hariri hjúkr-
'éði pi'óíes.ornum, sem -'var oi'ðinn
máttvana .af.:pyn.ti|)gumurj., ■en.-þegar
það var búið- fór ‘Tarzan 'að hugsa
uzr;þorparánn Brister og tötralæjcri-
inn Wezil, sem vpru búpir að ráff-
gera aj.d.repa glla svertii^gjgna og þúi
tmiljnu