Vísir - 31.07.1957, Blaðsíða 7

Vísir - 31.07.1957, Blaðsíða 7
MiðvikndítgirLn 31. júlí 1&57 vísm VEIT SÍNA ÆVIV4 eftir % tejj. orence :liana-af myndugleik húsbóndans eins og til þessa — nei; hún mundi ætlast til annars, ætlast til þess, aö hann ksemí ekki fram viö hana einungis sem starfssystur, heldur sem konu. Hann fór aff ræða við konu sína og fyrr en varði var viðræða þeirra orðin fjörleg. Hann naut þess að heyra glaðlegan hlátur hennar, er hann gerði að gamni sínu, og hann fyrirvarð sig fyrir hvernig hann hafði verið, er þau sátu undir borðum. Hann fann, að -Jane var alveg róleg oröin, og hann var sannfærður um, að hann haföi eytt kvíða hennar. En nú varð hann að komast af stað. „Já, ég lofaði að lita inn til ungfrú Dawson, áður en ég íæri," sagð hann. „Það er bezt að ljúka því af.‘‘ »«■»#*» « 3« liðu ekki margar mínútur þar til síminiv hringdi. Aldrei friður, hugsaði hann, og tók heyrnartólið. „Já — ‘ „Það er Hartley, — er konan þín hjá þér, — þvi að ef svo er get ég ekki sagt það, sem ég verð að segja þér. Eg ætlaði að tala við þig i sjúkrahúsinu i dag, en þegar ég kom i þina deild varstu farinn." Hartley læknir var sérfræðingur í kvennasjúkdómum og for- stöðumaður fæðingardeildarinnar. „Eg er einn í lesstofu minni," sagði Allan,“ svo að þér er óhætt að segja allt, sem þér býr i brjósti." „Fyrst vil ég óska þér til hamingju. Konan þin hlakkaði mjög fáeina seðla. tii, að segja þér fréttina mikl’u, og vafalaust er hún búin að því. Nú er þér manna bezt kunnugt um heilsufar konu þinnar, og veizt, að ekki má leggja of mikið á hana vegna hjartans. En hér Iremur annað til greina — legopið er í þrengra lagi...." Hartley þagnaði og mælti næstum i afsökunartón: „Það gætu þannig komið erfiðleikar til sögunnar við fæðing- una, og ég lield að við ættum að ræða þetta ýtarlega, svo að við Öll verðum við öllu búin. Kannske ætti eitthvað að gera fyrr en seinna." Allan grunaði, að Hartley segði honum ekki allt, heldur væri að undirbúa hann undir eitthvað. „Hvar ertu nú?“ „í sjúkrahúsinu — fæðing er i þann veginn að byrja.“ „Eg kem í sjúkrahúsdeildina i kvöid og þá geUtm við kannske talað saman. Eg lit inn til þín —“ Drög að áætlun um hvemig hann gæti leyst vandann voru að' byrja að mótast i huga hans. Jane kom inn með kaffibolla á bakka — einn bolla. Hann brosti til hennar og stóð upp. Stella opnaði dyrnar, þegar hún heyrði hann fcoma upp stigann. Það voru komnir dökkir baugar undir augu hennar og óttinn skein úr augum hennar. „Hvað ætlarðu að gera?“ „Eg ek til sjúkrahússins og sendi bifreið eítir þér. Eg segi Jáne, að bezt sé að þú verðir ílutt þangað, en þetta er vitanlega aðeins bráðabirgðaráðstöfun. Þegar þú ert komin þangað skal ég koma þér þangað, þar sem þú. getur verið örugg.“ Hann varð allt í einu hugsi á svip. „Hefurðu nokkra peninga?" Stellt aðgætti í tösku sína — tók upp tékkann, sem hann hafði fengið henni. Hún var ekki búin að skipta honum. „Geymdu hann, þar til þú færð tækiíæri til að selja hann,“ sagði hann og aðgætti i veski sitt, en hann haföi þar aðeins j „Heyrðu, eg legg peningana í kápuvasa þinn, lána nokkur pund hjá Jane.“ — ég verð að Enn varð hann að fara á bak við Jane. — Hann fór inn i stöfuna til hennar og spurði hana hvort hún heföi eitthvað handbært. Hún opnaöi skatthol sitt og tók úr því leðurveski, sem hann hafði gefiö henni, er þau voru á ferö á ítaliu, og var það troðfullt af nýjum seðlum, því að hún hafði farið í bank- ann um daginn. Hann tók þá flesta og lét hsna fá tékka fyrir upphæðinni. Seðlana ætlaði hann svo að ieggja í kápuvasa' Stellu um leið og hann færi. „Hvernig líður ungfrú Dawson?“ „Þolanlega — en ég get lítið sagt að svo stöddu, — tel hyggileg- ast að leggja hana inn til skoðunar, kannske þegar i kvöld. Eg yil ekki, að þetta verði þér til óþæginda, ef hún verður að liggja. Þú veizt, að þú verður að fara vel með þjg og vera áhyggjulaus, núna.“ Hann brosti til hennar. „Já, en getum við verið þekkt fyrir —“ Ungfrú Dawson er ráðin til starfa í sjúkrahúsinu og nýtur "S* Uti var ofsaveður, þegai* læknirinn fékk símleiðis beiðnj f.um að vitja sjúklings, sem lá á sveitabæ víðsfjarri þjóðbraut- Lækninn óaði við að fara út í hríðina, en íannst þó að hann: yrði að fara. Einkum af því að aðrar götur en aðalbrautin, voru ísilagðar og mjög hálai% bað læknirinn um að komíð! yrði á móti sér á hesti út að aðálveginum. i — Nei, vitið þér hvað, lækn r ir, það er óhugsandi að láta sén koma til hugar í alvöru að ota. bJessuðúm skepnunum út í þetta veðúr, var svarað. ★ Hún kom inn í vinnustofu sálfræðingsins í þriðja tíma sinn. Og þegar hún hafði lagzt marflöt á hinn fræga legubekk: hans, spurði hann fyrstu spurn- ingar sinnar: — Og hvað dreymdi yður svo> í nótt? — Mig dreymdi bara alls- ekkert. — En, kæra. ungfrú, hvernig gétið þér látið yður detta í hug‘f. að ég geti hjálpað. yður, þegáif £>ér sjáið- ekki einu sinní Ún heiinaverkefnin, sem ég géí yður? * k —- Gefið tveim fátæk ). _ . . . vj»L. - hljómlrstarmönnuín -*v öhn\8j kæra frú. — En þið hafið ekki spilað neilt ennþá. — Nei, við erum vanir aíf bera fram bónina fyrst .... ogf éf við fáum ekkert, þá spilun| „Eg fer og sæki bolla handa þér,“ sagði hann, „og svo getum þvi forréttinda um pláss þar. Hún segjst siálf ekki vilja vera við rabbað saman í ró þar til ég fer." okkur til byrði, og þar scm hún lagði að mér sé ég enga ástæðu „Mér datt það i hug, þegar símmn hringdi, að þú yrðir að fyrir okkur að vera leiö yfir þessu. Eg hringi heim á 'eftir og læt íara,“ sagði hún og andvarpaði. | þig vifa> en ég tel víst, aö þetta muni ganga greiðlega." Hann var þvi feginn, að hún tók þessu svöna, og' hafði raunar ( ______ ekki búist við öðru. Hann vildi, að hún héldi, aö gerð hefðu verið; á leiðinni út i bifreiðaskúrinn leit hann í kringum sig hvort boð eftir honum frá sjúkrahúsinu, af þvi að læknirinn sem þar^ þann sæi nokkuö grunsamlegt, ög eins, er hann vax að aka frá var á verði, óskaði aðstoðár háns, þar sem hanii viltíi ekki einn ^ ^úsinu, en varð einskis var. Ók hann mjög hcegt, þar til hann taka á sig ábyrgð á einhverju. Þegar þau nú sátu þarna, — hún var j nokkurri fjarlægö. i hægindastól, með sáuinadót, minntifet hann þe.ss hve oft hún j nálægð sjúkrahússins hrlngdi haníi til Evu, úr almennings j hafði setið þar, kyrrlát og þögul, meðan hann sat og fékkst viö símakleía. Það virtist lifna yfir henni, er hún heyrði, að það | Hann: —Nei, heyrið þér migl sín læknisffæðilegu vandamál, og það kem fram þakklætistil-^ var j-jann, Hann sagði henni frá öllu með íáuxn orðum, og hún inú, svo gamlar fáið þér mig ekki fmning í huga hans yfir nærgætni hennar, og honum skildist þang honum þegar, að taka við Stellu. Hann kvaðst svo mundu til að trúa að þér séuð! ! betur en áður hve gott var að eiga slika konu sem Jane var, * hringja til hennar síðar. konu, sem hafði fært honum frið í huga og.hamingju. Það mætti i ______ næstum segja ,að nú héldi hann daúðáhaldi í þe&sar minn-! ingar, vegna þess hve heilsufari Jane var háttað, en Jieilsuíarj Það var barið á dyr gestaherbergisins, þar sem Stelía var og hennar var ekki þannig, að hann gæti verið öruggur um fram- Jane gekk inn. Hún tók strax eftir, að Stélla: haíði lagt- litlu Við svo um munar, ★ Hún: — Ég-er miklu eldri en. þér haldið, liðsforingi. tíðina. Hann gerði sér Ijóst, að hann ýrði að ánnast hana sem' ierðatöskuna, sem var það eina sem hún hafði fcaft með sér, á — Öskubakki er hlutur, sem maður lætur i öskuna úr vind- lingi sinum, ef ekki er rúm fyrir hana á gólfinu. •¥■ Stöðvaðist úrið þitt, þegar bezt, hlífa henni, við andlegri og likamlegri áreynslu, og koma stól, — var þannig reiðubúin til brottíarar. fraiii af 'mikilli festu og stillingu — bregðast henni ekki í neinu.1 „Maðurinn minn hringdi úr sjúkrahúsinu. Hann sendir bíl eftir 'þig ^att, a gólfið? Þessar hugsanir voru tengdar hinum mörgu hættum, sem kunnu yður, haldið þér að þér getið farið einar?“ að vera kdmnar til sögunnar. Og nú — eftir það, sem farlð hafði „Já, já, mér líður dálítið' betur," sagði Stella hálfvandræða- milli hans og Evu, gæti orðið erfitt- fyrir hann að koma fram við lega, „ég þakka yður gestrisni yðar og vinsemd.“ — Já, auðvitað; hélztu að mundi hálda áfram niður ún því! C Supmtg fa TARZAIM 2U2 á -hcíidm. Bulat vaf á verði og fæéði áig reú ruer. 3ö5na 'hráciiái- útréft'an. F%‘rkt: béyilfe'? . ^keraridi Mjóð, -svo kúmiði í hálsí 'W'éýíe þegar Bulát greip hanni k\’«£ráfáki, ‘éSðán ■ ékki mefr. - u, f L __ ’ f

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.