Vísir - 01.08.1957, Síða 7

Cupr li.s:. »<li.*.lH» rT..r,d««hi; ílw • 1%» IUt. U.f.M Ofl.
Dist'j. dv 'OnSWú. l-1>atuiv SyndicaU. Xnc.
verið í pottinn búiff. SíSan flýtíu 'þeir
,sér aftur til kciaíís,. þar sém þeír
vissu að þeir myndu hitta
prófess&r.
Finitntudaginn 1. ágúst 1957
vísnt
EiVGLM
VEIT
SÍXA
EVÍYA
eftir
DL •ence
„Eg vona, aö við hittumst aftur bráörm," sagöi Jane vinsam-
lega, „vondandi er þetta ekkert slæmt. Nu skal ég taka töskuna
yöar —“
„Nei, nei, svo máttfarin er ég ekki,“ sagöi Stella og brosti,
og greip töskuna.
Hún fór á undan niður stigann, fór i kápu sína niðri, og full-
vissaði sig um, að Allan hefði sett peningana í vasann.
„Viljið þér ekki fá eitthvað vður til hressingar, áður en þér
farið. Þér hafið ekkert borðað —“
En Stella afþakkaði það. Kviðinn og hugaræsingin verkuðu
þannig á hana, að hun fann ekki til svengdar. Úr forstofu-
glugganum sá hún, að bifreið var ekið að garðhiiöinu, og hún
fiýtti sér þangað, er hún hafði kvatt J2ne. Kún var svo annars
hugar, að hún veitti enga athygli bílstjóranum, og settist þegar
i aftiusætið, en þegar billinn var kominn á góða ferð, leit bíl-
stjórinn til he'nnár sem snöggvast og mselti:
„Góðan dag.“
Ótti gagntók Stellu svo að hún fékk ekki mælt í svip.
Maðurinn var Albert Larriman.
Hún hafði gengið í gildru. Hvernig gat á þessu staðið? Allan
hafði símað, að hann mundi senda bil frá sjúkrahúsinu. Hún
hætti þegar að reyna að ráða þessa gátu. Það var henni ærið (
umhusgunarefni, að hún var ein með mknninum, sem hafði
svarið þess dýran eið, að koma fram hefndum á henni.
Hann gaf henni gætur í speglinum og í honum gat hún líka
séð andlit hans. Þess sáust engin merki, að hann hrósaði sigri.
Af svip hans varð ekkert ráðið.
„Hvað viljiö þér mér?“ spurði hún og af hreim -raddarinnar ^
mátti heyra, að hún var dauðhrædd.
„Það fáið þér að vita áður langt um líður,“ svaraði hann .
róiega. j
„Eg krefst þess, að þér setjið mig úr þegar i stað,“ sagði hún
skipandi röddu og greip i handíangið. en Larriman herti hrað-!
ann á bílnum og hún sá, að það var brjálæði, að reyna að stökkva
út meðan bíllinn var á fleygiferð.
„Eg hefi verið heppnari en ég gat gert mér nokkra von um,“,
sagði hann. „Ekki hafði ég búist við, að þér muntíuð „spássera“ j
beint inn í bílinn minn. Það var tilviljun ein, að ég kom auga^
á yður á gótu. Eg veitti yður eftirför og gróf upp hver á húsið,
sem þér fóruð inn í. Og eg gaf yður aðvörun, svo að þér gætuð
verið við öllu búnar."
„Hvað viljið þér mér?“ endurtók hún.
„Eg vil, að hið sanna komi í Ijós. Bezti vinur minn var dæmd- (
ur til lifláts og varð að láta lífið fyrir glæp, sem hann var
saklaus af. Það var framburður yðar sem kom honum í gálgann.
og okkur hinum í fangelsi. Eg ásaka vður ekki okkar vegna. Við j
vorum sekir og fengum okkar dóm. En Georg Docker var sak-;
laus. Hann hefði aldrei getað drepið mann.“
„Eg sagði ekki annað i réttinum en ég vissú Eg laug ekki.
„Það mun koma í Ijós hvort þessi staðhæfing yðar er sann-.
leikanum samkvæmt eða ekki,“ sagði hann hörkulega. „Ef til
vill sögðuð þér það eitt í réttinum, sem þér vissuð, en ég efast
um, að þér hafið sagt allt sem þér vissuð. Og eg er sannfærður j
um, að þér getið látið i té upplýsingar, sem koma mér á slóð
morðingjansri
„Þér eruð á villigötum.“
„Það kemúr í ljós á sínum tíma."
„Hvert ætlið þér með mig?“
„Á stað, þar sem við getum talað um málið frá öilum liliðum,
og þar mun ég og vinir mínir segja yður frá ýmsuvn staðreyndum
varðandi morðið. Mér hefur jafnvel dottið i hug, að þér hefðuö
sjálfar myrt Simon Wood.“
Stellu var mikið niðri fyrir, en hún reyndi að vera róleg.
„Ef þér og vinir yðar eruð svo fróðir um það, sem gerðist —
og getið sannað að Docker var saklaus, af hverjú hafið þið þá
ekki komið fram með sönnunargögnin."
„Þá vissUm við ekkert með vissu — það lagðist aðeins í okkur
hvernig í öllu mundi liggja. Við höfðum þekkt Docker árum
saman og vitum, að hann var þannig gerður, að hann mundi
aldrei fremja morð. Þess vegna tókum við okkur til og fórum
að safna gögnum.“
„Látið þá íögregluna fá þær upplýsingar."
Larrimann greip fram í fyrir henni,
„Það gerum.við líka á sinum tíma, en stundin er ekki komin....
ef við gerðum það nú mundurri við ekki geta fengið neina að-
stoð írá lögreglunni, af því að vio erum fyrrverandi fangar.
Þar að auki hefur aðeins tveimur okkar verið sleppt úr haldi.
Einn okkar situr enn inni.“
„Hver er það?“ spurði Stella snöggt.
„Colin Vincent, en varla hafið þér áhuga fyrir því. Hann var
dæmdur til sömu hegningar og við, en hann var baldinn i fang-
elsinu, rejmdi tvisvar að strjúka, og komst undan í seinna
skiptið, en var tekinn eftir tvo daga. Við höfðum frétt, að þér
hefðuð drukknað. í fangelsum er auðvelt að fá frettir af því, sem
gerist í umheimjnum, en Miller, sem var sleppt fyrstum, kom
auga á yður í lestinni, og við fórum að gera okkar athuganir.
Og hvernig stendur nú á því, að þér, sem drukknuðuð, eruð bráð-
lifandi? Er það einskonar öryggisráðstöfun? Vissuð þér, að þér
munduð ekki geta verið öruggur, er við værum aftur frjálsir?
Þettá er eitt af því, sem við viljum fá vitneskju um.“
Hann beygði inn í götu og var trégirðing öðrum megin, all-
há, og hinum megin verksmiðjubygging og stóð hlið fyrir fram-
an hana og var opið.
„Varið yður, — það kemur bíll!“ hrópaði hún.
Larriman hægöi þegar ferðina, eins og hún hafði búist við, og
bjóst við, að fát mundi koma á hann, og það ætlaði hún að nota
gér til þess að komast út. Hún greip í handfangið, en hann
þreif til hennar og missti við það stjórn á bílnum, sem rakst á
trégirðinguna, sem var úr allsterkum piönkum. Billinn rakst á
hana, braut nokkra planka, og stöðvaðist, en Stella kastaðist út
á götuna og lá þar í hálfgerðu móki nokkur augnablik, en varð
þess svo vör, að blóð rann eftir vanga hennar, og gat hún brátt
staðið á fætur. Bíllinn var nokkra metra frá henni og Albert
Larriman sat við stýrið — alveg hreyfingarlaus.
Einkennisklæddur maður kom á harða hlaupum frá verksmiðj-
unni. Það var dyravörðurinn og á hæía hans komu ýmsir aðrir,
til þess að komast að raun um hvað gersi- heíði. Hún heyrði ein-
hvern segja, að sima yrði eftir sjúkrabífreið og svo sagði anriar,
að kalla yrði á lögregluna þégar í stað.
Hjá Stellu komst aðeins ein hugsun að: Að komast i burt sem
skjótast meðan alli*a hugir beindust að bifreiðinni og manninum
við stýrið, sem virtist hafa misst meðviíund. Hún varð framar
öllu að koma í veg fyrir, að hún væri kvödd til yfirheyrslu.
Skyldi nokkur áhorfenda hafa séð til hennar, hugsaði hún?
Billinn var milli hennar og trégrindanna og skyggði á hana.
Við grindurnar voru kassar á einum stað og hún steig upp á
þá og með því að beita öllum kröftum vatt hún sér yfir þá og
kom niður þar sem steyptum pípurri hafði verið staflað. Hún
heyrði hund gelta og hélt kannske, að það væri grimmur varð-
hundur, skelfdist af þeirri tilhugsun, nam staðar óg hélt niðri í
sér andanum. Hún hafði meitt sig, er hún kastaði sér út úr
bílnum, en vegna óttans fann hún ekki til.
Hún lagði af stað rólega og gekk með fram plankaverkinu og
lagði við hlustirnar. Hún heyrði menn tala um, að bíistjórinn
mundi vera dauður. Henni var ljóst af kliðnum, að margt manna
• • •• •••••«*.
l*¥*C*M*»*0*N*M«f!
Franklin D. Roosevelt,
! Bandaríkjaforseti, var eitt sinn
j í kosningaleiðangri og átti að
hafa örstutta viðdvöl í bæ, sem.
frá alda öðii hafði stutt repu-
blikana, andstæðinga forset-
ans. Þegar Roosevelt steig út útí
lestinni og út á brautarpallinnj
safnaðist að honum allfjölmenn-
ur hópur bænda.
„Ég veit að þið eigið erfitt
uppdráttar,“ hóf forsetinn ,mál
sitt, þegar hópurinn hafði lct)m-
ið sér fýrir, „en ég vil að* þið
vitið að við i Washington viíj —
um ekki að þið komist illa af.;
Okkur er Ijóst, að eitthvað
verður að gera,“ hér varð á-
hrifarik þögn, „og* við rmmum
gera eitthvað!“
Og á þessu andartaki skullu
á þrumur og eldingar og rigning;
in var eins og helt væri úr fötu.
Á kjördag bar Roosevelt sig-
ur úr býtum í kjördæminu.
*
Bekkurinn átti að skrifa stíl
um Múhameð, og Ester, sem
var 12 ára skriíaði m. a. á þessa
leið:
— Þegar Múhameð lagði af
stað frá Medina til Mekka, tók
hann aðsins það allra nauðsyn-
legasta með sér: Úlíalda og 5
eiginkonur.
*
Eiginkona læknis eíns í
Sussex á Englandi hefur ‘látið!
sér detta það snjállræði í hug,!
að setja körfu með prjónum ogi
garni í eitt hornið á biðstofu:
manris sins. Og ekki nóg ‘með
það, heldur eru í körfunni iitl-
ar prjónamottur, sem lítilshátt-
ar er byrjað á. Við hliðiría &
henni er svö skilti, sem á stend-;
ur: i
— Vilja þeir sjúklingar, sem
sitja og bíða eftir að ná táli a£
lækninum, ekki vera svo vin-
samlegir að ljuka við „mott-
urnar“? Þær verða síðan saum-
aðar saman í teppi handa gam-
almennum.
¥
— í gamla daga sagðir þú,
að ég væri allur heimurinn fyrin
þig.
— Já, en síðan hef ég orðið
talsvert betur að mér í landa-
fræðinni.
C & SuncuqkA
TAKZAM
2113
Roý Brister var dávðúr óg svo var
Wezií, Bulat! hafði' séð fyrir því cg
jhéaan köm iriri í fórnarhelliriii rétt í
bví að Tarzan var að útskýra fýrír
sv'ertingjuhum hvemig allt hefði