Vísir - 08.08.1957, Síða 7

Vísir - 08.08.1957, Síða 7
Fimmtudaginn 8. ágúst 1957 VÍSIB T EZYGIXX VEIT SLYA ÆVIYA ejtlr Jforencs goti. Hún lét hann velja réttina. Þegar þjónninn vaí farinn ríkti þögn í svip. Hún vonaði, að hann segði hann hvert hann hefði hringt, en var þó nsestum viss um, að hann myndi ekki gera það. „Mér fannst þú vera svo lengi að leggja bílnum,“ sagði hún löksins. „Jæja, það fannst mér ekki,“ sagði hann i kæru.leysislegum tón. Hann hafði ekki horft á hana enn, en nú gerði hann það. „Það er dálítið, sem mig langar til að tala um við þig. Hvernig Hann vissi vel, að þetta rnundi ekki hljöma sannfærandi. „Við bæði?“ Það lifnaði yfir henni af tilhugsuninni um, að þau færu þang- að saman. „Því miður get ég ekki farið strax, en ég geri mér vonir um,' að geta sótt þig. Ef hægt væri að draga þetta nokkra mánuðh myndi ég geta komið með þér, en ég get það ekki nú.“ „Þá skulum við bíða þar til þú getur tekið þér frí.“ „Það er varla hægt að draga það svo lengi,“ sagði Allan og hristi höfuðið, og sagði henni frá bréfi dr. Gellers, að uppskurður væri áhættulitill, en næstum öruggt væri. að fullur bati mundi iást — og hún mundi geta notið lífsins eins og hver annar, án þess að þurfa að hugsa um það daglega, að ofbjóða ekki kröft- um sínum. „En að uppskurðurinn fari fram sem fyrst, er einkanlega mik- ilvægt með tilliti til þess, að þú berð barn undir brjósti, — og þess vegna veröur hann að fara fi'am sem allra fyrst — á fyfsta lizt þér á að fara til Bandaríkjanna bráðlega? skeiði meðgöngutímans.“ Hún varð áhygg'jufull út af orðum hans. Hún hafði óskað sér þess innilega, að eignast barn, og var því glöð yfir, að bera líf undir brjósti, en hún vissi áhættuna — fyrir bamið og hana sjálfa. Það fór ekki fram hjá Allan hver áhrif það hafði haft á hana, sem hann nú hafði sagt henni. Hann reyndi því að hug- hreysta hana, eins og hann vissi, að Hartley mundi hafa gert — en án þess að vekja hjá henni falsöryggi. „Segðu mér hver áhrif þetta gæti haft varðandi barnið, Allan?" spurði hún. „Af þessu myndi þó ekki þörf að flýta fæðíngunni. Þú gætir átt það að loknum venjulegum meðgöngutima. Það mundi hafa góð áhrif bæði á þig og barnið. Ég ætlast ekki til þess, að þú takir neina ákvörðun nú, en við skulum ræða það frekar eftir helg- ina, og ég skrifa dr. Geller ekkert ákveðið um það fyrr — og alls ekki fyrr en ég hef talað við Hartley. Hann þrýsti hönd hennar í hughreystingar skyni, en hún var óviss og kvíðin. Allan gekk út úr lyftunni og eftir göngunum að útgöngudyrun- um á biðstofu sinni. Tók upp lykilinn, opnaði og fór inn, og fór að öllu m;.ð kyrrð. „Stella, ertu þarna?“ spurði hann lágum rómi. Andartaki síðar stóð hún fyrir framán hann í biðstofunni. Hann tók undir hönd hennar og leiddi hana inn i lækningastof- una. Svo gekk hann að skáp, tók sherryflösku og hellti í tvö glös. Og svo tók hann til máls: „Þetta verður að fá einhvern endi, Stella, bæði þín vegna og min. Það var fávíslegt af þér að koma hingað. Um ástæður þín- ar veit ég ekki, — þá hefur ekki sagt mér hverjar þær eru. Ég veit, aðeins, að þú verður að fara þegar til Kanada. Ég skal hjálpa þér til þess að koma fótunum undir þig þar — innan sanngjarnra takmarka vitanlega." Stella kveikti sér í vindlingi. „Þú segir bæði þín og mín vegna, Allen. Eins og sakir standa þarf ekki að óttast Larriman?” „En hjálparmenn hans?“ „Ef hann þá hefur nokkra?“ Honum gramdist kæruleysi hennar og sjalfspryggi það, sem hún nú virtist búa yfir. Óttinn virtist horfinn. Hvernig gat stað- ið á þeirri breytingu, se mvar orðin á henni? En svo var sem hún á næsta augnabliki væri konan, sem hann hafði verið kvæntur, og honum bar skylda til að hjálpa. „Það er furðulegt, stundum finnst mér þú vera alit önnur en þú ert.“ „Kona verður að ge£a búið yfir mörgu — eftir þvi við hvaða karlmann er að eiga.“ „Ég kýs, að konan sé sjálfri sér trú — komi fram eins og hún er — ekki sem leikkona.“ i.Hvenær er kona trú sjálfri sér —,“ sagði hún í léttum tón, en varð svo alvarleg á svipinn og bætti við: ■p io ÍA Mark Twain hitti eitt sinn ritstjóra brezka skopblaðsins Punch og spurði: — Fólk hlýtur að senda yð- ur fjöldann allan af kýmnisög- um? — Já. gífurlegan fjöldar svaraði ritstjórinn. — En segið mér þá. hví í ósköpunum birtið þér þær aldrei? — Er það nokkuð alvarlegt, 1 læknir? „Kannske þú hafir rétt íyrir þér, Allan, ég komi stundum fram AT • , , . , . ,. , . * . ,, . — Nei, ekki bemhms, en eg ems og eg se allt onnur en eg er. Ef til vill hefur það haft sin' ,. , ... mundi samt raðleggia yður að áhrif, að tvær lconur höfðu ill ahrif a mig 1 æsku, moðir min og gera nokkrar leikfimisæfmear. stjúpa. Eða — er eg svona gerð? Hvernig fellur þer bezt við mig? | _ Þó að „Eins og þú ert nú — á þessu augnabliki. En við skulum ekki fara út i sálfræðilegar viöræður, heldur leggja áætlun um hvað gera skuli nú. Þú verður að vera farin héðan i seinasta lagi, þeg- ar ræstingarkonan kemur á mánudaginn. Svo getur þú flutt til ungfrú Edmond. Ég læt þig fá heimilisfang hennar. Hún verður heima frá hádegi á morgun og bíður þín.“ Hún kinkaði kolli. „Hvenær geturðu verið tilbúin að fara til Kanada?“ „Verð ég að taka ákvörðun um það nú?“ „Já, og ég hef í huga að panta far fyrir þig flugleiðis eða sjó- leiðis nú þegar, er ég fer héðan. Það gæti verið erfitt að fá flug- far á þessum tima, og þá verðurðu að fara sjóleiðis.“ „Gctum við ekki talað um þetta á mánudaginn, Allan?“ „Ég skil ekki hvað fyrir þér vakir?“ sagði hann með grunsemd- artón í röddinni. „Það er kannske bara tilfinningamál," sagði hún er hún gekk með honum til dyra, en grunsemdirnar véku ekki úr huga hans. Þau námu staðar við lyftuna. Hann kvaddi hana stuttlega, því að hann vildi, að hún léti sér skiljast, að honum væri full alvara. „Þú bíður þá til mánudags, Allan —,“ sagði hún. „Við tölumst við þá,“ sagði hann stuttlega sem fyrr og þrýsti a hnappinn. Stella fór aftur inn i lækningastofumar. Hún var mjög hugsi, svo hugsi, að hún varð þess ekki vör, þegar að hún var þar ekki éin. Það stóð kona í herberginu í nokkurri fjarlægð frá henni og gekk nú til móts við hana. Konan var Jane Witt, kona Allans. Jane var hin rólegasta, á yfirborðinu, þótt hún undir niðri fyndi til allmikillar taugaæsingar — meiri en nokkurn tíma fyrr á ævinni, en hún var sér þess meðvitandi, að hún vrði umfraih allt að varðveita ró sína og koma fram virðulega. Hún varð fyrri til að taka til máls. „Kannske var það rangt af mér, að stunda eins konar njósnlr um manninn minn, en ég gat blátt áfram ekki stillt mig um að koma hingað, þegar ég af tilviljun heyrði hann ákveða stefnu- mót með yöur hér.“ Stella var all niðurlút. Hún var sannfærð um, að Jane vissi ekkert um það, sem milli hennar og Allans hafði farið, og taldi, að það væri afbrýðisemi og ekkert annað, sem hefði knúið hana til þess að koma. Stella herti upp hugann, horfði á hana og mælti: eg sé kominn á þennan aldur. læknir? — Já, þér skuluð fá mjög léttar æfingar. Aðeins að snúa höfðinu frá hægri til vinstri og* til baka nokkur skipti í röð. — Hve oft á ég áð gefa þess- ar æfingar? — í hvert skipti, sém einhver býður yður einn litihh. Hann: — Ég borgaði spákonu 25 krónur um daginn, af því að hún lýsti þér mjög nákvæm- lega og’ sagði að við mundum giftast innan mánaðar. Hún: — Ekki vantgr rausn- arskapinn. — Þetta hefði ég getað sagt þér ókeypis. * Forngripasalinn: — ÞesSi byssa er mjög merkileg. Húh hefur verið í eigu Olivers Cromwell. Viðskiptavinurinn: — Eh skotvopn voru hreint ekki til í tið Cromwells. Forngripasalinn: — Það er nú einmitt ástæðan til þess hve merkileg hún er. ★ Greta Garbo er sögð hafa staðið eitt sinn. er himininn var stjörnubjartur, og stáfað upp í loftið. Þá kom vegfarandi að og furðaði sig á háttarlagi hennar. Hvíslaði hann varlega í eyra hennar: — Hvað horfið þér á, ung- frú Garbo? — Á hinar stjörnurriar, svar- aði leikkonan. c & gumu$\a — TARZAIM — 2im Gætilega: en ákveðinn léí Cross sig •siysa niður með •bá'tshlömat og brátt luktisf hafið yfir iiöfði hans. Koftið og meridng staðarias hafði reynst. rétt, því hann kom niður þar sem skipið lá á boíninum. Hann kom niður á þilfarið og bjóst fil að fá-ra inn í skípið, en þákomu'á ínóti hon- um slímugif, lahg’ir affriáf. Kol- krabbi, hugsaði Cfoss og ætláði að snúá frá. •

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.