Vísir - 24.08.1957, Qupperneq 10

10
VÍSIR
Laugardaginn 24. ágúst 19.57
j^GATHA PhRISTIE
/tltar tetfii'
tiycfja til...
tvo menn, sem eru fulltrúar andstæðra lífsskoðana, hittast til
viðræðna, mundi árangurinn sennilega verða hinn sami og ævin-
lega áður — aukin tortryggni og misskilningur. En hér kemur
þriðja atriðið til greina. Ef þessi ótrúlega saga Carmichaels er
xaunverulega sönn, þá ..
Dakin þagnaði.
„En hún getur ekki verið sönn, herra,“ sagði Crosbie. „Hún er
alltof fjarri öllum sanni!“
Dakin var nú þögull nokkra hríð. Hann sá í anda, en mjög
greinilega, alvörugefið, áhyggjufullt andlit, og heyrði rólega, yfir-
lætislausa rödd skýra frá furðulegum og ótrúlegum atriðum. Hann
sagði við sjálfan sig, eins og hann hafði gert forðum: „Annað
hvort er bezti og traustasti maðurinn í þjónustu minni genginn
af vitinu, eða þetta er sannleikanum samkvæmt ...“
Hann tók til máls og sagði þunglyndislegri röddu:
„Carmichael trúði þvi. Allt, sem hann komst á snoðir um, stað-
festi ágizkun hans. Hann vildi óður og uppvægur fara þangað
til að afla frekari upplýsinga — og sannana. Ég veit ekki, hvort
það var hyggilegt af mér að leyfa honum að fara. Eigi hann ekki
afturkvæmt, hef ég ekki annað fram að færa en það, sem hann
sagði mér, og hafði sjálfur eftir öðrum manni. Nægir það? Ekki
býst ég við því. Þetta er nefnilega, eins og þér segið, svo ótrúleg
saga ... En verði Carmichael staddur í Bagdad þann tuttugasta,
svo að hann geti sjálfur skýrt frá þessu í öllum atriðum sem sjón-
arvottur, með sannanirnar í höndum ...“
„Sannanir?" hafði Crosbie eftir honum snögglega.
Dakin kinkaði kolli. „Já, hann hefur sannanir."
„Hvernig vitið þér það?“
„Hann hefur komið boðum um það með venjulegum hætti með
Salah Hassan,“ sagði Dakin. „Hvítur úlfaldi klyfjaður höfrum
er á leið yfir skarðið." Hann þagnaði sem snöggvast og hélt svo
áfram: „Carmichael tókst því að afla þess, sem hann hafði ætlaö
sér, en honum tókst ekki að komast á brott, án þess að grunur
íélli á hann. Þeir veita honum eftirför. Gætur verða hafðar á öll-
um leiðum, sem hann kann að fara, og það, sem verra er, þeir
bíða lians einnig hér. Fyrst munu þeir leitast við að stöðva hann
á landamærunum, en takist honum að komast klakklaust yfir'
þau, munu þeir slá hring um sendiráðin og ræðismannaskrifstof- j
urnar. Hlustið á þetta.“
Hann blaöaði í skjölum á borði sínu, og las síðan af einu þeirra: '
„Englendingur, sem var á ferð i bíl sínum frá Persíu til íraks,
skotinn til bana — sennilega af ræningjum. Kurdiskur kaup-
maður, er var á leið ofan úr fjöllum, var skotinn úr fyrirsát. Ann-
ar Kurdi, Abdul Hassan að nafni, er var grunaður fyrir sígarettu- 1
smygl, skotinn af lögreglunni. Lík manns, er síðar reyndist arm- 1
enskur vörubílstjóri, fundið á Rowanduz-veginum. Veitið því at-;
hygli, að mennirnir eru allir mjög líkir í hátt. Hæð, þyngd, hára-
litur og vöxtur mjög líkt lýsingu af Carmichael. Þeir ætla ekki
að tefla í neina tvísýnu. Þeir eru staðráðnir í að koma honum
fyrir kattarnef. Þegar hann verður kominn til íraks, verður hætt-
an enn meiri en áður. Garðyrkjumaður við sendiráðið, þjónn i
læðismannsskrifstofunni, starfsmaður við flugvöllinn, í tollgæzl-
unni, á járnbrautarstöðinni ... gætur hafðar á öllum gistihúsum
... Órjúfandi hringur."
Crosbie lyfti brúnum. „Haldið þér, að þetta sé raunverulega
svona víðtækt?"
„Ég tel engan vafa á því. Jafnvel okkar menn hafa ekki haldið
sér fullkomlega saman, og það er verst af öllu. Hvernig get ég
vitað, að andstæðingarnir frétti ekki jafnharðan um allar þær
ráðstafanir, sem ég geri til þess að hjálpa Carmichael til að kom-
ast heilu og höldnu til borgarinnar? Það er ein aðalreglan í þess-
um leik, Crosbie, eins og þér vitið, að eiga vin í herbúðum fjand-
mannanna."
„Grunar yður nokkurn sérstakan?"
Dakin hristi höfuðið með hægð, og Crosbie andvarpaði. Svo
sagði hann: „Við höldum áfram samkvæmt áætlun, meðan engin
breyting verður gerð?“
„Já,“ svaraði Dakin.
„Hvað um Croftón Lee?“
„Hann hefur fallizt á að koma til Bagdad.“
„Allir ætla að koma til Bagdad,“ mælti Crosbie. „Jafnvel Jói
frændi, að því er þér segið. En ef eitthvað kemur fyrir forsetann,
meðan hann dvelst hér, þá er hætt vlð að allt fari í bál.“
„Ekkert má koma fyrir," svaraði Dakin. „Okkar hlutverk er að
sjá svo um, að allt gangi slysalaust."
Þegar Crosbie var farinn, sat Dakin lengi hugsi. Svo tók hann
auða pappírsörk og teiknaði hring á hana, en undir hann skrif-
aði hann eitt orð — Bagdad. Umhverfis hringinn dró hann ýmsar
myndir — úlfalda, flugvél, gufuskip, járnbrautarlest — og stefndu
þær allar á hringinn. í eitt horn blaðsins teiknaði hann svo köng-
ulóarvef, og í hann miðjan skrifaði hann nafn: Anna Scheele.
Fyrir neðan setti hann stórt spurningarmerki.
Að því búnu tók hann hatt sinn og fór út úr skrifstofunni. Þeg-
ar hann var kominn út á Rashid-stræti, spurði vegfarandi ann-
an mann, hver þar væri á ferð. Sá svaraði: „Þessi þarna? O, þetta
er hann Dakin. Vinnur fyrir eitt olíufélagið. Bezti strákur, en
kemst ekki áfram, ónytjungur og letingi. Menn segja lika, að
honum þyki gott í staupinu. Hann verður aldrei að manni. Menn
verða að berjast með hnúum og hnefum, ef þeir eiga að komast
áfram hér.“
„Hafið þér skjölin um Krugenhof-eignirnar, ungfrú Sclieele?"
„Já, herra Morganthal."
Ungfrú Scheele, sem var snör í snúningum, lagði skjölin fyrir
húsbónda sinn.
Það rumdi eitthvað í Morganthal, meðan hann las þau, og svo
sagði hann: „Þetta er víst allt í lagi. Er Schwartz kominn?“
„Já, hann bíður frammi.“
„Látið hann koma strax.“
Ungfrú Scheele þrýsti á hnapp — einn af sex. „Þurfið þér frek-
ar á mér að halda núna?“ spurði hún síðan, og er hann neitaði
því, fór hún út úr skrifstofunni.
Anna Scheele var með platínuljóst hár, en þó var hún ekki eins
og kvikmyndadís. Hárið var greitt beint aftur og dregið saman í
hnút í hnakkanum. Augun voru gáfuleg, en hún þurfti að nota
sterk gleraugu. Andlitið var smágert, og sá aldrei svipbrigði á
því. Hún hafði komizt áfram með dugnaði einum, en ekki vegna
fegurðar sinnar. Hún var svo stálminnug, að hún þurfti aldrei
að fletta upp í minnisblöðum, og auk þess var hún mjög gætin
i öllu dagfari.
Otto Morganthal, aðaleigandi fyrirtækisins Morganthal, Brown
og Shipperke, er rak bankastarfsemi um heim allan, gerði sér þess
ljósa grein, að hann gat aldrei full-launað Önnu Scheele störf
hennar. Hann treysti henni í hvívetna. Minni hennar, reynsla,
dómgreind og jafnaðargeð voru ómetanleg. Hann greiddi henni
mikil laun og hefði tvöfaldað þau, hefði hún farið þess á leit.
Anna vissi ekki aðeins allt um viðskipti húsbónda síns, heldur
og um einkalíf hans. Þegar hann leitaði ráða hjá henni varðandi
síðari konu sína, réð hún honum til að skilja við hana, og hafði
stungið upp á hæfilegri meðgjöf, en hún hafði ekki látið í Ijós
neina samúð eða forvitni. Hann hélt eiginlega, að Anna væri
tilfinningalaus, og hugsaði aldrei um neitt, sem varðaði ekki
18
k«vö*!*d*v«ö*k»u»n*n*f
18•••••••••«••••••••••«»
Ungur nýliði í flugliðinu stóð
teinréttur undir hörðum ávít-
unum. Honum hafði láðst að
heilsa önuglyndum höfuðs-
manni og hinn síðarnefndi
krafðist skýringa.
,,Herra höfuðsmaður," sagði
pilturinn nokkuð óstyrkur, „ég
hafði sólina í augun, svo ég gat
ekki séð einkennismerki yðar,
og vissi þvi ekki, hvort mér bar
að heilsa yður eða ekki.“
Höfuðsmaðurinn blóðroðnaði
ráður á háls. ,,Liðsforingi.“
skellti hann upp úr, „hver i
fí...... haldið þér eiginlega
að sé lægra settur en þér?“
★
Eiginkonan við mann sinn: —•
Þegar ég vil heyra þitt álit, skal
ég láta þig vita, hvað það er.
★
Onugur bóndi með góða mat-
arlyst kom inn á veitingastofu:
til þess að borða hádegisverð
og bað um steik.
Þjónninn kom til baka a8
vörmu spori með disk, sem á
var lítill kjötskammtui’.
„Já,“ sagði bóndinn. „Þetta er
einmitt tegundin. Komið með
dálítið al henni.“
★
SennUega myndir þú ekkí
hafa neinar áhyggjur af þvír
sem fólk hugsar um þig, ef þú
vissir, hve sjaldan það gerir
það. —• Olis Miller.
★
Leynilögreglumaður, sent
kvaddur hafði verið á morð-
staðinn, setti upp spekingssvip
og sýndist vera í nokkrum
vanda:
„Hm,“ sagði hann, „þetta er
alvarlegra en ég gerði ráð fyrir.
Rúðan sýnist vera brotin báð-
um megin.“
ýif Bandaríkjamenn munu losa
sig við fleiri dollara í
skenuntiferðuni úti um hein-s
á þessu ári, en nokkurn
tíma fyrr. í fyrra eyddu
þeir 625 millj. dollara í þess-
um ferðalögum.
Lahr er Iagður af stað frá
Bonn með nýjar fyrirskip-
anir. Hann hefur að undan-
förnu rætt við von Bretan®
og Adenauer.
r. r. Bumugki —TARZAIM — 2331
Tarzan reri &t á lónið og ekki leið festi bátinn við drumbinn og kafaði á lystiskipið á botninum. jtíann syntf
& löngu þar til hann kom að trjá- niður i blátt og tsert vatnið. Lónið var knálega og fullur eftirvæntingar ao
drumbi, sem lá þar bundinn. Hann djúpt, en á botni þess kom hann auga flakinu.