Vísir - 09.09.1957, Blaðsíða 7

Mánudaginn 9. september 1957
VÍSIB
j^CATHA I^HHISTIE
AUat íeiíit
íiffja tii...
15
dyrum. „Kom inn,“ kallaði hún, en ]>egar ehginn sinnti því kalli
feennar, íór hún fram úr og opnaði hurðina.
En það hafði ekki verið barið aö dynun hjá henni, heldur á
næsta herbergi. Þar stóð dökkhærð, snyrtileg flugþerna, og Sir
Bupert Croíton Lee kom einmitt íram í dyrnar um leið og
Vlktoria.
„Hvað er um að vera?“ spurði hann, syfjaður og íýldur.
„Eg bið yður að afsaka ónæðið, Sir Rupert,“ svaraði stulkan,
„en vilduð þér gera svo vel að koma til skrifstofu flugfélagsins.
Hún er þriðja herbergi héðan. Það er smáátriði vegna ferðar-
innar til Bagdad á morgun, sem þarfnast athugunar.“
„Jæja, eg verð víst að gera það,“ rumdi í honum.
Viktoria lokaöi hurðinni á herbergi sinu. Hún var eickert syfjuð
lengur. Hún leit á armbandsúrið sitt. Klukkan var hálf-finnn.1
Það muudi ekki taka því að fara að sofa aftur, enda var hún1
útsofin. Hún mundi brátt þurfa að fara að hjálpa frú Clipp, og
það mundi vera alveg eins gott að fara strax á íætur. Hún ætlaði
að ganga sér til hressingar, unz tími væri kominn til að lita inn
til frú Clipp. Það kostaði ekkert að ganga, þótt í útlöndum væri.
Hún klæddist, fór út úr herberginu og stefndi eftir-ganginum
i áttina til anddyris gistihússins. Fjórðu dyr voru á skrifstofu
Brezka flugfélagsins, og hún sá spjaid með skammstöfun þess
á hurðinni, þegar hún gekk fram hjá. Um leið og hún fór hjá
dyrtmum, kom Sir -Rupert út. Hann gekk hratt og virtist óánægð-
ur. með eitthvað, svo snöggur var hann í hreyfingum,
Frú Clipp var dálitið áhyggjufull, þegar Viktoria kom til henn-
ar á tilsettum tíma.
„Eg hefi áhyggjur af því, hvað eg er með mikinn. farangur,
ungfrú Jones,“ sagði hún. ,Eg' hélt, að greitt hefði verið fyrir
hann alla leið, en nú eigum við víst að íara með iranskri vél á
morgun, svo að eg veit elcki nema eg verði að greiða eitthvað til
viðbótar. Þér viliið víst ekkd gera svo vel að ganga úr skugga uni
jþetta fyrir mig.“
Viktoria játti því þegar í stað, en hvernig sem hún leitaði að
skrifstofu brezka flugfélagsins á ganginum nærri herbergi sínu,
gat hún eklci fundið hana. Það var enghm rniöi á fjórðu hurð frá
herbergi hennar. -Þegar hún fann skrifstofuna loks, var hún á
allt öðrum stað í húsinu.
A fímmtu hæð i
ATTUNDI KAFLI.
skrifstoíubyggingn einni
í City-hverímu í
London, voru skrifstofur grammófónverksmiðj unnar Valhallar.
Maöur sat þar við borð, og virtist hann ekkl hafa neitt sérstakt
fyrir stafni, því að hann var niðursokkinn i lestur bókar, sem
íjallaði um hagfræði og fjármál. Allt í einu hringdi siminn, svo
-að maðurinn 'hætti lestrinum og bar heyrnaitólið að eyranu.
Hann talaði einkar rólega, þegar hann sagði:
„Hjá grammófónverksmiðjunni Valiiöll.“
„Þetta er Sanders" mælti rödd i símanum.
„Hvað er þér á höndum?“ spurði skrifstofumaðurinn.
„Eg gef skýrslu um athuganir á því, sem A. S. hefur fyrir
stafni. Eg verð þvi miður að tilkynna, að við höfum misst.sjónar
á henni."
Alger þögn var nokkur andartök, þegar maðurinn hafði þetta
mælt. Svo tók skriístoíurnaðurinn aftur til máls, og nú var rödd
hans köld og miskunnarlaus í einbeittni sinni. .
„Heyröi eg það rétt, sem þu sagðir?“
„Við erum búnir að týna slóð Önnu Scheele.“
„Ykkur er bannað að nefna nöfn, þegar þið hringið hingað.
Þetta eru mjög alvarleg mistök hjá ykkur. Hvernig gat það átt
sér stað, aö þið misstuð hana út úr höndunum á ykkur?“
„Hún fór til sjúkrahússins, eins og ráð hafði verið gert. Eg
hefi skýrt þér frá því áður. Það er verið að skera systur herínar
upp þar.“
„Já, eg veit það' — hvað svo?“
„Skurðaðgerðin var framkvæmd, eins og gert hafði veriö ráð
fyrir. Við bjuggumst þá við því, að A. S. mundi fara aftur til
Savoygistihússins. Hún hafði ekki sagt herbergjum sínum upp.
En húrí hefur ekki sézt þar síðan. Vörðu.r hafði veriö haldinn um
sjúkrahúsið, og við vorum alveg sarínfærðir um, að hún hefði
ekki farið þaðan. Við gerðum ráð fyrir, að hún héldi kyrru fyrir
þar.“
„En hún hefur þá komizt þaðan samt?“
„Já, við vorum einmitt að komast á snoðir um það rétt í þessu.
Hún fór þaðan i sjúkrabifreið daginn eftir uppskurðinn.“
Hún hefur þá leikið á ykkur af yíirlögðu ráði?“
„Eg fæ ekki betur séð. Eg' hefði þorað aö sverja, að hún hefði
ekki hugmynd lim, að tienni væri veitt eftirför. Við gerðum
allar mögulegar varúðarráðstafanir. Við vorum þrir, sem höfð-
um gætur á henni, og----------“
„Vertu ekki að hafa fyrir því að koma meö neinar afsakanir.
Hvert fór sjúkrabiíreiðin með hana?“
„Til Háskólasjúkrahússins."
„Og hvers hafið þið orðið vísari með fyrirspurnum þar?“
„Okkur var sagt, að komið hefði verið með sjúkling, og hefði
hjúkrunarkona fylgt honum. Hjúkrunarkonan hlýtur að hafa
verið Anna Scheele. Starísfólk sjúkrahússins hefur ekkl hug-
mynd um, hvað orðið hefur af henni, eftir að komið var með
sjúklingimi þangað.“
„Og hvað um sjúklinginn?
„Hann veit ekki neitt. Hann var i morííndái.“
>rAnna Scheele hefur þá gengið út úr Háskólasjúkrahúsinu sem
hjúkrunarkona, og gctur verið hvar sem er i veröldinni nú?“
„Já, en ef hún kemur aftur til Savoy-gistihússins---------“
Maðurmn í skrifstofunni greip fram í fyrir þeim, seru kallaði
sig Sanders.
„Það er víst ekki mlkil hætta á því, að hún komi þangað í
bráðina.“
.„Eigum -við þá að aðgæta, hvort hún hefur farið í önnur gisti-
hús?“ ' .
„Já, en eg efast um, að það beri nokkurn ávöxt. Hún mun
nefnilega gera ráð fyrir, að þið leitið þar, og þess.vegna mun
hún forðast slíka staði.“
„Hvaða skipanir hefur þú þá að gefa okkur að öðru leyti?"
„Framkvæmið athuganir í ölhun hafnarborgum — Dover,
Folkestone og svo framvegis. Spyrjist einnig fyrir urn hana hjá
flugfélögum. Sérstaklega er rétt að athuga kaup og pantanir á
farseðlum til Bagdad síðast liðinn hálfan mánuð. Hafið jafníramt
hugfast, að hún mun ekki panta farseðil á sínu naíni. Athugið
alla farþega, sem virðast vera á likum aldri og liúu.“
„Farangur hennar er emi í Savoy-gistihúsinu. Hún sækir hann
ef til vill eða sendir eftir honum,"
„Ykkur er óhætt að treysta því, að hún mun ekki gera það.
Þú ert kannske kjáni, en hún er það ekki. Veit systir hennar
nokkuð um liana?“
„Við höfum samband við hjíikrunarkonuna, sem hefur verið
fengin sérstaklega til að hafa umsjá méð henni í sjúkrahúsjnu.
Svo virðist helzt, sem systir hennar haldi, að A. S. sé í Paris í
einhverjum viðskiptaerindum fyrir Morganthal og búi i Rjtz-
gistihúsinu þar. Hún heldur, að A. S. fari flugleiðis til Banda-
rikjanna þann 23.“
,A- S. hefur með öðrum orðum ekki sagt henni neiit írá fyrir-
ætlunum sínurn. Þess var heldur ekki áð vænta. En nú veröið
þið að athuga alla, sem fara héðan ílugleiðls og geta talizt lík- I
legir. Það er eina vonin. Hún verður að icomast til Bagdad með
einhverju móti, og hún kemst ekki í tæka tíð nema hún. fari j
ílugleiðis. Og ao endingu, Sar.dc-rs-------“
„Já.“
,„Vú megifi þifi ekki gera neina vi{ileysu héðan í jrá. Þetta er
síðasta tækiíærið, sem þið fáið. i
kvöldvökunni
L
E. R. Burroughs
244 i
En á brcti úr sokúnduf
hafði Tarzan. kástað sér áj
Cross ,sem.' hrokldaSist afturj
f balc um ieið cg hann í
Drvæntingu hleypti skotinu
af, en það geigaði, eins og
við vaT a3 búast. Þeir and-
stæðingarnir tókust síðan á
nokkra. stuncT og börðus’t
hörkulcga fyrir ilíi síríul
— Hverskonar náungi er
Twiggs eiginlega?
— Jú, hann er einn af þeim,
sem skiija bílinn sinn eftir fyrir
utan kirkjuna, þegar þeir fara
á knattborðsstoíuna.
*
Vinurinn: — Var frændi þirrn
hress og kátur og með réttu
ráði fram til hinztu stundar?
Erfinginn: — Eg veit það
ekki — erfðaskráin verður
ekki opnuð fyrr en á morgun.
*
Það skeði á dansleik. Unga
stúlican hafff'l verið kynnt fyrir
unga manninum, sem síðan
hafffi boðið henní upp í dans.
Þau höfðu dansað nokkra stund
þegjandi og ástandið var að
verða dálítið óþægilegt, svo
daman ympraði ó .umræðuefni:
— Hver er þessi hræðilega
ljóti maður. þarna hinum
megin?
Dansherrann leit þangað
sem hún benti og sagði síðan:
— Þetta, þetta er hann bróðir
minn!
— Auðvitað, eg bið aisökun-
ar, sagði stulkan hraðmælt og
skömmustuleg', — cg tók bara
ekki eftir því stráx, hváð þið
eruð líkir!
★
Hún: — Hefurðu telcið eftir
nýja sundbolnum hénnár Jónu?
Hann: — Nei, það hef eg
ekki. Hverju er hann líkur?
Hún: — Á flesturn stöðum er
hann satt að segja ákaflega
iíkur Jónu.
*
Hún: — Hvar fékksíu þessa
regnhlíf ?
Hann: — Hún var gjöf frá
systur,
Hún: — En þú sagði niér að
þú ættir enga systur?
Hann: — Eg veit það —• en.
það er samt grafið á handfangið.
*
Uppboðshaldarinn: — Hvað
er boðið í þessa dásamlegu
brjóstmynd af Robert Burns?
Maður í þrönginni: — Þetta
er ekki Burns .... það er
Shakespéare.
Uppbóðshaldarinn: — Eg bið
velvirðingár, kæru áheyreridur,
— en þio heyrið, að eg er dálítið
illa áð mér í Biblíunríi.
*
Tom: — Það var náungi á
dansleiknum, sem hélt þvl
fraríi. áð eg væri likur þér,
Harr'ý: — Og liváð sagðír þú?
Toirí: — Ó. blessáðúr vertu.
Ekkért. Harín v'ár .íríiicKi stærri
og sterkai’i en egi
*
—- Hvað olii því að þú fnisst-
if háfið?
— Áhyggjur.
— Ahyggjur"af hverju?
— Þyí. að eg niyndi kannske
missa það.
-i..
'Gamalli kcnu var gcfið fyrsta
bjórglasið, scm hún hafði
nokkru sinni smr.kkrð. Eftir að
hafa' tekið •nokl-rr.a dropa, leit
hún upp undrandl á sVipinn:
,,En skrítið!" • muldváðj. hún.
„Þetta er alveg eins á 'bragðið
og meðaíið, sem maffurinn minn
hefur tekið inn reglulega sið-
ustu tuttugu árin.“ i