Vísir - 18.09.1957, Blaðsíða 7

IVfiðvikudaginr:. 18. september 1957
VÍSIR
T
C'
GATHA 1 HííiSTIE
tfllat ieiSit
im ia til...
23
„Hann er farinn ao verSa fjári kaldur á kvöldin," mælti
Crosbie, sem hafði gengið til hans út úr drykkjustoíu gistihúss-
ins. „En þér finniö sennilega ekki fyrir þvi, sem hafið veriS í
kuldunum í Teheran."
í>eir stóön þama hreyfingarlausir nokkra hríð og reyktu.
Enginn gat heyrt til þeirra, nema þeir brýndu raustina. Allt
í einu sagði Crósbie:
„Hver er þessi stúlka, sem er nýkomin frá Englandi?“
„Mér skilst, að hún sé náskyld fomfræSingnum, þessum
Pauncefoot Jonesk svaraði Dakin.
Jæja, eg geri ráð fyrir, aS hún sé óskaðleg, En þar sem hún
kom með sömu fiugvél og Sir Rupert Crofton---------"
„Það er hverju orði sannara," greip Dakin fram í, „aö maður
verður að tortryggja hvem, sem er, unz búið er að ganga úr
skugga um, að hann sé ekki i liópi fjandmannanna.“
Þeir reyktu enn nokltra hríð þegjandi, en þá tók Crosbie
aftur til máls:
„Þér haldið raunverulega, að það sé hyggiiegt að gera þetta
hér frekar en í sendiráðinn?"
„Já, það er skoðun mín eftir vandlega umhugsun," sagði
Ðakin.
„Og þrátt fyrír það, að allt hafði verið undirbúið í hverju
smáatriði?" spurði Crosbie.
„Jafnvel hin veigaminnstu smáatriði höfðu verið ákveðin í
Easra — og þó fór sein fór þar,“ svaraði Dakin.
„Já, satt er það. Salah Hassan kaupmaður var annars drepinn
á eitri.“ ■
„Já, það'var ekki við ööru að búast. Urðú ménn annars varir
Við.þaS, að reyiifyæri að komast inn i ræðisniannsbústaðinn?"
„Mig grunar, að það hafi einnig verið reynt. Það varð meira
að segja eitthvert uppnám þar. Ehihver maður, sem þangað kom,!
greip til skammbyssu." Crosbie þagnaði, og bætti svo við: ,Rich-1
ai'd Baker tókst að þrífa til mannsins og afvopna hann, áður
en hann gæti gert neitt af sér.“
„Richard Baker,“ mælti Dakin hugsi.
„Þekkið þér hann? Hann er-------“ sagði Crosbie.
„Já, eg kannast við hann,“ svaraði Dakin. Nú varð aftur
nokkur þögn, og þá bætti Dakin við: „Eg er einmitt að vonast j
til þess, að þetta lánist fyrir okkur, af því að við höfiun breytt
fyrirætlunum okkar á síðustu stundu. Svo er jafnan að sjá,
sem fjandmennirnir geti komizt að fyrirætlunum okkar fyrir-
hafnarlítið, og eg efast mjög um það, að Carmichael kæmist
nærri sendisveitaröyggingunni — og jafnvel þótt hann kæmist
þangaö----------“ Hann þagnaöi og hristi höfuðið.
„Það eru þá aðeins við tveir, og Crofton Lee, sem vitum ■• um
það, sem hór á að gerast,“ sagði Crosbie. „En andstæðingarnir
hljóta að vita, að Crofton Lee er fluttur hingað.
„Já, auðvitað," svaraði Dakin. „Hjá því er ekki hægt að kom-
ast. En skilji þér ekki, Crosbie, að þegar við hættum við vand-
lega undirbúnar áætlanir og höfum einskonar skemmri skírn á
þessu, þá verða fjandmennirnir einnig að ákveða mótleik sinn
í flýti og flaustri. Þeir geta ekki undirbúið það, sem þeir ætla
að gera, að neinu ráði, og þar við bætist, að báð, sem þeir gera
hér, verða þeir að' gera utan frá. Það ketnur ekki til mála, að
hér hafi verið hafður maður í sex mánuði, til að bíða eftir komu
Carmichaels. Gistihús Tios hefur aldrei komið við sögu í fyrir-
ætlunum okkar áður. Engum hefur nokkru sinni komið til hugar
eða minnzt á það einu oröi, að það væri notað sem fundarstaður.“
Dakin leit á armbandsúr sitt. „Eg ætla að fara upp og lita inn til
Sir Ruperts."
Dakin lyfti annari hendinni, til þess að berja að dyrum hjá Sir
Rupert, en hann þurfti ekki að haía fyrir því. Hurðinni var lokið
hljóðlega upp, er hann hafði numið staðar íyrir framan hana.
Ferðalangurinn mikli hafði aðeins kveikt ljós á litlum les-
lampa, og hafði hann flutt stól að þvi. Um leið og hann settist,
tók hann litla skammbyssu úr vasa sínum, og lagði hana á
borðið, þar sem hún var hendi nærri.
„Jæja, hvað gerist, Dakin?" tók Sig Rupert síðan til máls.
„Haldið þér, að hann komi?“
„Já, það held eg, Sir Rupert,“ svaraði Dakin, og bætti siðan
við: „Hafið þér aldrei liitt hann?“
Ferðalangurinn mikli hristi höfuðið. „Nei, eg hlakka til að
hitta hann í kvöld. Þessi ungi maöur, Ðakin, lætur sér ekki allt
fyrir brjósti brenna."
„Nei, það er hverju orði sannara," svaraði Dakin með hljóm-
lausri rödd sinni. „Hann kann ekki að hræðast, ef nokkur er til,
sem þannig er farið.“ Dakin virtist í rauninni nndrandi yfir því,
að nauðsyn bæri til að taka þetta fram um Carmichael við Sir
Rupert.
„Eg á ekki aðeins við venjulegt hugrekki, sem svo er kallað,"
svaraði Sir Rupért. „Þeir voru margir, sem sýndu dæmafátt hug-
rekki á styrjaldarárunum. Það, sem eg er að reyna að koma
orðunum að----------“
„Hugmyndaflug?“ spuröi Dakin.
„Já, að hafa hugrekki til þess að trúa á eitthvað, sem virðist
á engan hátt geta stáðizt — að hafa þor til þess að hætta lífi
sínu til þess að ganga úr skugga um að hlægileg saga sé alls
ekki hlægileg. Til þess að geta þetta, þurfa menn aö vera gæddir
eiginleikum, sem eru næsta sjaldgæfir í fari ungra manna á
vorúm dögum. Eg vona, að hann komi.“
„Eg býst við því aö hann geri það,“ svaraði Dakin.
Sir Rupert leit snöggt á hann. „Þér eruð þá búinn að undir-
búa þetta?" spurði hann.
„Crosbie er á svölunum, og eg mun standa á verði hjá stigan-
um. Þegar Carmichael verður kominn til yðar, skuluð þér klappa
á vegginn og þá kem eg.“
Sir Rupert kinkaði kolli, og Dakin fór leiðar sinnar — mjög
hljóðlega — við svo búið. Hann sneri til vinstri frammi á gang-
inum, gekk hann á enda og út á svalir, og fór út á þann enda
þein-a, seni fjærstur var. Þar hafði einnig verið komið fyrir kaöli
með mörgum hnútum, og náði hann niður að jörð, þar sem
runnar nokkrir uxu.
Þegar Dakin hafði gengið úr slcugga u.n, aö allt væri þarna,
eins og tii var ætlazt, gekk hann aftur íram hjá herbergi Sir
Ruperts og inn í herbergi sitt, sem var við hliC þess. Á herbergi
hans voru aðrar dyr, sem vissu að mjóum gangi bak við her-
bergin, og mátti komast úr honum á að'alganginn, rétt hjá
stiganum neð'an úr sölum gistihússins. Dakln opnaði dyr þessar
l,tið eitt og beið síðan átelcta.
Það var um það bil fjórurn stundum eftir þetía, sem gúfa. en
svo nefnast hinir frumstæðu bátar, sem notaöir eru á Tigris,
kom siglandi hægt forstreymis á fljótinu og renni að landi hjá
leirunum fyrir neðan Hotel Tio. Andartaki siðar las grannvaxinn
inaður sig upp eftir kaðlinum, sem bundtnn var við handriðið á
flötinni við gistihúsiö, og fór í skjól me'ðal runnauna við vegg
þess.
Skoti, íri, Frakki og Banda-
ríkjamaður snæddu samati
dýrðlegan miðdegisverð.
Þegar máltíðinni var lokið
kom þjónninn með reikninginn
og Skotinn lýsti því yfir, að
hann mundf borga fyrir alla.
Næsta dag fannst Banda-
ríkjamaðurinri, sem við eftir-
grenslan reyndist vera búktaL-
ari, myrtur skammt frá.
*
McPherson. — Hverriig í ó-
sköpuniun hefir þú getað gert
tunguna í þér svona svarta?
McAdam: — Eg var svo ó-
heppinn að brjóta hálfa
whislcy-flösku á götunni og
það var nýbúið að tjarga hana!
*
Siggi: — Hvað er hægt að
gera, til þess aS forða því, að
honum Palla ’leiðist í ellinni?
Jói: — BlessaðUr vertu, bara
að segja honum nóg af brönd-
urum núna meðan hánn er enn
á unga aLdri!
Mjög vandað píarió til
sölu. Lisimunaviðgerðir,
Pósthússtræti 17, kjallara.
M.s. SkjaSdbreð
ÞRETTÁNDI KAFLI. til Snæfellsnesshafna og Flat-
Það hafði verið ætlun Viktoriu að íara .strax ao liátta og eyjar hinn 21. þ.m. Vörumót-
reyna.að sofna sem fyrst, því að hún ætlaði sér ekki.að reyna taka í dag. — Farseðlar seldir
a'ð finria lausn vandamálanna fyrr en morguninn .eftir, en þar á föstudag.
sem hún hafði sofið mestan hluta dagsins, gat hún alls ekki _______________________________
fest blundinn og lá glaðvakandi fram eftir öllu.
Loksins gafst hún alveg upp við að reyna aö sofna, kveikti ------------------------------
aftur á iiáttlampanum, og lauk við tímaritssögu, sem hún hafði
verið byrjuð áð lesa. Hún var jafr.-vakancii á eítir, svo að hún
E. R. Rurroughs
24 .'51

Lausavea 10 — Sítr.i 13367.
1
1111$ jfijjll iSÉiíi®r ftoí V - —
F.eipið, sern fætúr Tari-
ans voru buudriar saman
með, var leyst tíi þess að i
hann gæti gengið upp á |
kíettastaliihn, þar sem
fcrnarathöfnin átti að fára
fram. Jim Cross kom nú í
gæítina á kofanum og,,
hastadi á þá: „Flýtið ykkur
.... Kolkrabbinn er svaiig-
ur!“ Síðan var haldið upp
á klettinn með. bumbuslætti
og. hávaða. AILir vildu fylgj-.;
ast með þvS, þegar Kraki-
tæKi fórnp^dýT sitt ;
k— Í-í 'Ctx
b u w ‘
MiiiStffckl
pípur cg kve:lijarar.
Kveikj a ral c gu rmn
kominn.
Sölutuminn
í Velíiissmdi. •
Sími J.1120.
LU: