Vísir - 20.09.1957, Blaðsíða 7

Föstudaginn 20. september 1957
VÍSIR
G
kGATHA | HRISTIE
0at lei$ip
Íkjfjí? til...
25
á hana, starði á hana, eins og hún væri einhver hlutur, sem hann
s'æi í mikilli fjarlægð, og væri því ekki alveg viss um, áð hann sæi
í raun og veru. Hann bærði varirnar, en hljóðið, sem frá þeim
barst, var svo veikt, að Viktoria heyrði það varla. Hún laut ofan
að manninum. „Hvað?“ spurði hún.
Hann endurtók það, sem hann hafði sagt áður, og Viktoria
heyrði það að þessu sinni. Ungi maðurinn sagði tvö orð með
miklum erfiðismunum. Viktoria var þó ekki alveg viss um, að
hún hefði heyrt þau fullkomlega rétt. Henni fannst þau vera
einber vitleysa og alveg út í bláinn. Maðurinn hafði sagt:
,,Lucifer . . . Basra . .
Maðurinn lokaði augunum sem snöggvast, opnaði þau svo aftur
pg augnalok hans bærðust hvað eftir annað, en augu hans báru
miklum áhyggjum vitni. Hann sagði emi eitt crð — mannsnafn.
Svo kipptist höfuð hans vio lítið eitt, og hann lá kyrr.
Viktoria stóð hreyfingarlaus í sömu sporum, og hjartað barðist
ótt í brjósti hennar. Hún hafði allt í einu fundið til ákafrar
meðaumkunar og reiði, sem ruddu á brott cllum öðrum tilfinn-
ingum hennar. Hún hafði þó ekki minnstu hugmynd um, hvað
hún ætti að gera næst. Hún gerði sér einungis grein fyrir einu,
að hún yrði að kalia á einhvern sér til hjálpar, og hún yrði aö
fá einhvem til þess að koma inn í herbergið til sín og athuga
málið. Hún var ein í herbergi sínu með dauðuin manni, og lög-
reglan mundi krefja hana skýringar fyrr eða síðar, svo að hún
yrði að geta ráðgazt við einhvern um þecta, áður en. allt væri
kcmið í eindaga.
Hún stóð lengi án þess að bæra á sér, hugsaði málið, og velti
fyrir sér þeim möguleikum, sem hún gat komiö auga á í fljótu
bragði. Þá heyrði hún skyndiiega lágt hljóð að baki sér, og sneri
sér snögglega við. Lykillinn hafði allt í einu dottiö úr skránni,
og meðan Viktoria starði enn á hann, og hugleiddi, hvernig þetta
hefði getað átt sér stað, heyrði hún, að lásinn var opnaður.
Ilurðinni var síðan lokiö upp, og Dakin gekk inn, og lokaði hann
gætiiega á eftir sér.
Hann gekk rakleiðis til Viktoriu, og rnælti rólega: „Þetta var
vel af sér vikið hjá yður, ungfrú Jones. Það leynir sér ekki, að
þér eruð mjög snarráð. Hvar er hann?
Viktoria átti bágt meö að koma upp nokkru orði, en svo
stundi hún upp: „Eg held, eg er hrædd um, að hann sé dáinn.“
Hún horfði á Ðakin um leið og hún sagði þetta, og sá þegar
breytmguna, sem varð á andliti hans. Rétt sem snöggvast sá hún
brcgöa fyrir ófsalegri bræði, en svo varð svipur hans alveg eins
og: hann hafði verið um daginn, þegar hún sá hann — en þó
íannst lienni, eins og andlit hans bæri ekki vott urn það að hann
væri latur og værukær, heldur eitthvaö allt annað, sem hún átti
ekki von á að sjá þar vegna lýsingar þeirra, sem henni h&fði
verið gefin á honum.
Hann laut niður að manninum og losaði gæíilega um her-
raannsjakann, sem hann var klæddur.
„Hann hefur verið stunginn nákvæmlega í hjartastað,“ mælti
Dakm um leið og hann rétti úr sér. „Hann var hugrakkur mað-
ur — og flestum slyngari í starfr sínu.“
Nú gat Viktoria ioks talaö eins og hún átti að sér. ,Xögreglan
barði upp hjá mér. Þeir sögðu, að hann væri afbrotamaður. Var
hann það?“ ,
E. R. Burrouáss
„Nei,“ svaraði Dakin. „Því fór mjög fjarri, að hann væri glæpa-
maður.“
„Voru mcnnirnir, sem komu — voru þeir frá lögregiunni?"
„Eg .veit það ekki,“ mælti Dakin. „Það getur svo sem vel verið,
en annars skiptir það engu máli.“ Svo spurði hann hana: „Sagði
hann nokkuö — hafði hann tækifæri til að segja nokkuð við
yð.ur, áður en hann andaðist?"
„Hvað var þaö?“ spurði Dakin, og var nú sýnilega mikið niöri
fyrir.
„Hann sagði Luciíer, og svo sagði hann Basra. Eftir örstutta
þögn bætti hann svo við orði eða nafni, sem mér heyrðist vera
franskt, en eg er alls ekki viss um, áð eg hafi heyrt það rétt.“
„Hvernig heyrðist yður það hljóma?“ spurði Dakin.
,Mér heyrðist hann segja Lefarge eða eitthvað í þá áttina.
a
kvöEdvökunni
f
JuO'
— Þú sýnist vera í góðu skapr.
í dag — er eitthvað skemmtilegt
í fréttum?
— Já, heldur betur. Maðminn,
minn fékk taugaáfall og við
verður að fara til Spánar og
„Lefarge," liafði Dakin eftir henni, og var mjög hugsi á svip. dveljast Þ&r í tvo mánuði.
„Hvað táknar þetta eiginlega allt saman?“ spurði Viktoria nú,
og bætti svo við með nokkrum áhyggjuhreim: „Hvað á eg eigin-
lega að gera?“
„Við verðum aö gera það, sem við getum til þess að koma í
veg fyrir, að yður verði á nokkurn hátt blandað í þetta,“ mælti
Dakin. „Hvað þá spurningu yðar snertir, hvaö um sé að vera í
þessu sambandi, hvað þetta tákni, þá skal eg lreita því að koma
hingað aftur og segja yöur þaö, sem eg get um þetta. Það fyrsta,
sem eg þarf að gera er að ná í Markús Tio. Það er hann, sem
Faðirinn: — Það er nógur
tími fyrir Ásu að hugsa um að
gifta sig. Það er réttast fyrir
hana að bíða, þangað til sá rétti:
kemur í leitirnar.
Móðirin: — Eg skil.ekki,
hvers vegna hún ætti að gera
það. Annað gerði eg' á hennar
á gistihúsið, og hann er enginn kjani, þott rnaður geri ser ekki
þegar grein fyrir þvi, þegar maður talar við hann. Eg ætla að
íara að sækja hann. Har.n er áreiðanlega ekki háttaður enn —
klukkan er ekki nema hálf tvö. Hann fer víst sjaldan í rúmið
fyrr en um klukkan tvö. Þér skuluð aðeins hugsa um að líta
sem bezt út, þangað til eg kem með hann. Eg get fullyrt, að
Markús er aldrei kvenhollari en þegar hann hittir konur, sem
hafa lent í einhverjum raunum.
Hann fór út úr herberginu við svo búiö. Viktoria gekk. að
snyrtiborðinu eins og í leiðslu, greiddi sér vandlega og snyrti
sig síðan í framan, svo að hún varö hæfilega fölleit, en þegar
hún heyrði fótatak nálgast, lét hún fallast á stól, enda var hún
orðin svo óstyrk í hr.jáliðunum, að hún átti bágt með að standa
eða ganga. Dakin gekk .inn í herbergið, án þess að berja að
dyrum. Á hæla honum kpm Markús Tio, og Viktoriu fannst
liann fyrjrferðarmeiri en nokkru sinni.
En Viktoria ætlaði varla ao kannast við hann, því að Markús
var allt í einu orðinn alvarlegur. Ekkert bros lék um varir hans
eins og venjulega.
„Jæja, Ivrarkús,“ sagöi Dakin formálalaust, þegar hann hafði
lokað hérbergínu að baki gestgjafanum, „þú verður að gera það, einhverju þá skiil
sem þú getur til þess að kippa þessu í lag. Þú getur nærri, að jcoma tjj m;n
þetta hefur verið vesalings stúlkunni stórkostlegt áfall. Maður- jf.
inn brauzt inn til hennar, féll næstum á gólfiö, en hún er hjarta-
gæzkan sjálf, svo að hún féllst á ao fela hann íyrir lögreglunni.
Og nú er svo komið, hvorki betur né ver, en að maðurinn er réttindi var útfyllt á eftirfar-j
daúður. Það má kannske segja, að hún hefði ekki átt að gera hátt:
það, en við vitum báðir hvernig stúlkur eru, þær mega ekkert
aumt sjá.“
„Eg skil það ósköp vel, að henni sé i nöp við lögregluna,"
svaraði Markús. „Eg á enn eítir að komast í kynni við mann,
sem hefur mætur á lögreglunni. Ekki er hún í neinu uppáhaldi
hjá mér. Eg verð hinsvegar að gæta fyllstu háttvísi í framkomu
Stjórnmálamaðurinn (við‘
umræður): — Allt sem eg er
eða mun verða, á eg móður
minni að þakka.
Áheyrandi (kallar fram í):
— Aí hverju sendið þér hennii
ekki fimm-kall og gerið úpp,
reikninginn?
*
Abraham Lmcoln, forsetí
Bandaríkjanna, varð eitt sinn,
lasinn og reyndist hafa væga
bólusótt. Að sjálfsögðu þorðj!
enginn að heimsækja hann af
ótta við smitun, og varð þá
Lincoln að orði: »,
— Slæmt er, að einmitt nú,
þegar eg get þó miðlað mönnunf
ei^índ.
Umsókn um rakarmeistara-i
Naí'n:
Fædd: — Já.
Gift: — Nei.
Atvinna: — Træg.
*
Sidney Simpson.
W
.» . ...... _ , . . .. Sjúklingur (á geðveikéá-
við hana vegna gistihussms. Viljið þér, að eg þaggi þetta mður . ...
* . ' * U V • Áco.T hæli): — Okkur likar betur við
með þvi að borga henm eitthvað?
„Það eina, sem við viljum, er að líkið verði flutt héðan hljóða-
laust.“
| „Það er svo sem gott og blessað góðurinn minn," mælti Markús.
og var ekki laust við, að honum fyndist þetta nokkuð einkennileg
| krafa. „Ekki langar mig til þess, að gistihúsiö mitt sé morandi
í likum. Eg -vildi gjarnan. geta losnað \ið það hávaöalaust. En
i það er nú yíst. enginn hægðarleikur, eins og þér gerið yöur
kannske nokkra grein fyrir.“
:Eg held, að þaö sé ekki svo mikill vandi," svaraði Dakin.
yður en fyrirrennara yðar.
! Nýi Iæknirinn (dálítið hreyk:
inn): — Af hverju er það heizf,
Sjúklingurinn: — Þér komist
nær því að líkjast okkur eni
hann.
*
Skólastjórinn gengur unt
meðal nemenda í frímínútum.
i •• “ * og minnir þá á, að bannað sé
„Mér skilst, að þer seúð, skyldur eða tengdur einhverjum lækni að rtíykja ; húsakynnum skól„
hér i borginni, er það ekki?“ ans. Hann nemur skyndilega
„Ja, magur lunn, eigmmaður systur minnar, er læknir. Hann staðar hjá einum nemendanna
er bezti • drengur. En ekki getur hann komið því svo fyrir, að Qg hendir á vindlmgsstubb vi*'
fætur honum: ?'
2453
R--" - -
. r..r / ■
Tveir vatnasvertingjanna
nálguoust Tarzan hæfjum
skrefum, til'þoss að lokum
að hrekja hann út af
klettabrúninni. Það vur,
engu líkara en hann hefði
látið hugfallast • og eeeít. sig
við að lúta i lægra haldi.
Svo var þó ekki, og skyudi-
lega lyfti hann hægra fearti
— Sigurður, eigið þér þetta?
— Alls ekki, skólastjóri, þér
sáuð hann fyrst.
-¥•
— Hvað gerir pabbi þinn? i
— Hann líkir eftir ormum. I
— Hvað áttu við?
—- Jú, hann borai- holut S
húsgögn fyrir förnsala.
*
Lánveitandinn: — Ætlið þér
að borga okkur éitthvað upp f
skuld yðar?
Sá skuldseigi: — Því miöur,
get eg það nú ékki í þessari
andrá.
Lánveitandinn: — Ef þer
gerið það ekki, mun eg segja
og spaxkaði harkalega i öilum öðrum lánardrattnum.
brjóst þess sveftingjans, semi yðar, að þér hafið greitt &kúKL
naer var. | ina að fullu.